«Θα σας συστηθώ ως Κατερίνα-Ελίζα Απτώνη. Και ότι έχω ελληνική καταγωγή. Και ότι όνειρό μου είναι να παίξω στην Ελλάδα. Και ότι θα στέλνω σε ακροάσεις βιογραφικό από το μέιλ katerinaptoni@gmail.com. Ξεκινάμε την ιστορία μας…»
«Ξέρετε πόσες παραστάσεις έχω κάνει στη ζωή μου από το 1992, που τελείωσα την σχολή; 22! Ναι, μέσα σε 28 χρόνια, 22! Δηλαδή σε όσες συμμετέχει ένας μέσος Έλληνας ηθοποιός μέσα σε μια πενταετία. Να μου πεις, ναι εγώ παίζω κυρίως στον κινηματογράφο. Από το 1999 έως το 2004 δεν έπαιξα καθόλου στο θέατρο. Αλλά καθόλου (ελπίζω η αποχή μου για κάποια χρόνια να μην επηρεάζει αρνητικά την κρίση σας για μένα). Να γνωρίζετε επίσης πως ακόμα δεν έχει τύχει να παίξω σε αρχαία τραγωδία. Είναι σίγουρα ένα μείον μου αυτό. Βέβαια μπροστά στην κάμερα έχω μεγάλη άνεση. Αλλά εσείς ακρόαση για θέατρο κάνετε. Απλά αναφέρω ότι με το σινεμά έχω αναπτύξει μεγαλύτερη επαφή. Γεννήθηκα τον Μάιο του 1969, όμως μπορώ να παίζω ρόλους και μικρότερων ηλικιών. Η αλήθεια είναι πως έχω μεγάλη ερμηνευτική γκάμα, αλλά δε θέλω να μιλάω εγώ για τον εαυτό μου. Οι άλλοι συνήθως μιλούν για μένα και αυτό δεν είναι ψωνίστικο. Έχω ύψος 1.74 και αρκετά αθλητικό σώμα».
ΣΠΟΥΔΕΣ
Απόφοιτη του NIDA – 1992
Οικονομικά και Καλές τέχνες (1 έτος)
Αφού ψάχνετε ηθοποιούς στο θέατρο, θα επικεντρωθώ μόνο σε όσες παραστάσεις έχω συμμετάσχει και δε θα αναφερθώ καθόλου στις ταινίες μου.
ΘΕΑΤΡΟ
1992: Electra – National Institute of Dramatic Art
1992: Top Girls – STC
1993: Kafka Dances – Griffin Theatre Company
1993: Oleanna – STC
1994: Hamlet – Belvoir St Theatre
1995: Sweet Phoebe – STC and Warehouse Theatre
1995: The Tempest – Belvoir St Theatre
1995: The Blind Giant is Dancing – Belvoir St Theatre
1997: The Seagull – Belvoir St Theatre
1999: Plenty – The Almeida Season at the Albery Theatre
1999: The Vagina Monologues – The Old Vic
2004: Hedda Gabler – STC
2006: A Kind of Alaska – STC
2007: Blackbird – STC
2009: The War of the Roses – STC
2009: A Streetcar Named Desire – STC
2011: Uncle Vanya – STC
2011: Gross und Klein – STC
2013: The Maids – STC
2015: The Present – STC
2017: The Present – Ethel Barrymore Theatre
2019: When We Have Sufficiently Tortured Each Other – Royal National Theatre
«Είμαι μητέρα 4 παιδιών που έχουν μεγαλώσει πια αρκετά (έτσι δεν χρειάζεται να είμαι συνέχεια μαζί τους), ενώ πιο μικρή έχω δουλέψει ακόμα μεταξύ άλλων ως τσιρλίντερ, νοσοκόμα και ταξιθέτρια.
Σας ευχαριστώ πολύ και θα χαρώ πάρα πολύ να συνεργαστούμε (φωτογραφίες από την τελευταία μου παράσταση δεν έχω πολύ καλές και προτίμησα να μη σας αποστείλω, γιατί μου τις είχαν στείλει στο messenger και δεν είχαν την ανάλυση που θα ήθελα)».
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ “ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ” ΦΥΣΙΚΑ
Προϊόν μυθοπλασίας. Η συγκεκριμένη ηθοποιός δεν έχει ελληνική καταγωγή. Ούτε φυσικά ισχύουν αυτά που γράφω ότι θέλει να παίξει στην Ελλάδα (μπορεί βέβαια να το έχει πει στα αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι το θέμα της τρολ γραμμένης ιστορίας, που είχα πρωτοανεβάσει στο φ.β).
Το θέμα που θίγω είναι το πόσο λανθασμένα κρίνεται κάποιος μόνο από ένα βιογραφικό. Και όσα ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΟ συγκεκριμένο βιογραφικό και δεν σχετίζονται με την Ελλάδα είναι ΟΛΑ αληθινά.
Όντως γεννήθηκε το 1969, όντως έχει κάνει πολύ σινεμά (και με τεράστιες ερμηνείες φυσικά), όντως έχει παίξει σ’ αυτές τις παραστάσεις, όντως έχει 4 παιδιά, όντως έχει δουλέψει και ως τσιρλίντερ!
Θα την έπαιρνε κάποιος με βάση το θεατρικό της βιογραφικό αν το έστελνε με επώνυμο π.χ. το όχι τυχαία επιλεγμένο “Κατερίνα Απτώνη”.
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος…
Λογικά θα ακολουθούσε η ίδια αυτόματη απάντηση για όλους, “Χαιρόμαστε πολύ για το μέιλ σας, αλλά δεν μας κάνετε στην παρούσα φάση. Το βιογραφικό σας αποθηκεύτηκε στη βάση δεδομένων μας. Θα χαρούμε πολύ, όμως, να συνεργαστούμε, κάποια στιγμή στο μέλλον.”
Το πιο αστείο βέβαια θα ήταν μετά όταν στο μέιλ μετά την αρνητική – πάντα και στους πάντες ίδια αυτόματη απάντηση – η υπογραφή θα ήταν η εξής:
Σας ευχαριστώ πολύ για την απόρριψη.
Μετά τιμής,