Την τελευταία τριετία έχει παρατηρηθεί τεράστια άνθιση στην ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού, κάτι που χαροποιεί ιδιαίτερα τους fans του είδους. Πλέον ο τομέας έχει ξεφύγει από παγίδες του παρελθόντος, όπως η γλαφυρή – cringe έκφραση με κύριο χαρακτηριστικό τις υπέρ του δέοντος επικές εκφράσεις, που έκαναν το είδος αυτό δύσπεπτο και απλησίαστο. Η νέα σχολή του ελληνικού fantasy διέπεται από υποθέσεις για όλα τα γούστα, κόσμους που κανείς ανυπομονεί να εξερευνήσει και έκφραση που ξεφεύγει από τις παλιές δύσκαμπτες νόρμες.
Μία από τις τριλογίες που ολοκλήρωσα πρόσφατα, ήταν η «Αέναη Μάχη», της Άννας Σπανογιώργου. Η γνωριμία μας με την Άννα πηγαίνει αρκετά χρόνια πίσω, πολύ πριν την εποχή του Facebook και του Myspace, όταν ανεβάζαμε τους στίχους μας στο Musicwave. Ανέκαθεν η Άννα είχε ένα υπέροχο touch of darkness στους στίχους της, που με έκανε να ανυπομονώ να διαβάσω το βιβλίο της, όταν το ανακοίνωσε.
Η Πτώση, το πρώτο βιβλίο της σειράς, μας ταξιδεύει σε έναν σκοτεινό κόσμο της διπλανής πόρτας, τόσο που δε διαχωρίζουμε αν βρισκόμαστε σε έναν κόσμο διαφορετικό ή σε ένα metal club της φοιτητικής Θεσσαλονίκης των late ‘90s. Και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία. Η εισαγωγή σε έναν κόσμο τόσο διαφορετικό, αλλά τόσο κοντά στον δικό μας, γίνεται μέσα από τα μάτια της Κάτιας, μιας κοπέλας που ζούσε μια καθ’ όλα άχρωμη, άοσμη και άγευστη ζωή. Γίνεται μέλος αυτού του κόσμου και, χωρίς να το συνειδητοποιήσει, μέρος της αέναης μάχης.
Τι είναι το καλό και τι το κακό; Μπορούμε να τα ορίσουμε; Ποιος έχει τη δυνατότητα να βάλει ταμπέλες και ποιος μπορεί να κρίνει αν για το τελικό καλό απαιτείται μια σειρά κακών πράξεων ή το αντίστροφο. Αυτό είναι κάτι που το μαθαίνουμε στην Άνοδο, άμεσο επακόλουθο της Πτώσης. Ο κόσμος ξετυλίγεται σταδιακά και ολοένα και περισσότερο φως πέφτει στους χαρακτήρες και στα αρχέγονα ένστικτα που διαγράφουν την πορεία όλων.
Μέχρι που φτάνουμε στο σημείο μηδέν. Το σημείο των ανατροπών, των νέων αρχών, της εύρεσης της ισορροπίας. Μιας ισορροπίας που τόσο εύκολα χάνεται όταν τυφλωνόμαστε από την επιθυμία για την επίτευξη ενός στόχου, ξεχνώντας στο τέλος ποια είναι η φύση του. Μικρές αέναες μάχες του καθενός, που κλιμακώνονται και ύστερα ξαναρχίζουν. Μέχρι να μάθουμε να κρατάμε ισορροπία; Η Άννα και τα βιβλία της τριλογίας δίνουν την πιο εύστοχη απάντηση.