Εκτός της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης τίθεται ο Γιάννης Λιγνάδης με απόφαση της καλλιτεχνικής διευθύντριας, Μαριάννας Κάλμπαρη.
Η ανακοίνωση της κ. Μαριάννας Κάλμπαρη
Νιώθω πως είναι σχεδόν ανάρμοστο, ενώ όλη η χώρα πενθεί τα θύματα του αδιανόητου δυστυχήματος στα Τέμπη, εμείς να μιλάμε για τέτοια ζητήματα. Επειδή όμως πρέπει να πάρω άμεσα θέση σε σχέση με την επιστολή του κυρίου Γιάννη Λιγνάδη της 1/3/23 στην Εφημερίδα «Καθημερινή»:
Θεωρώ αυτονόητο ότι δεν συμμερίζομαι τις θέσεις του. Θεωρώ επίσης αυτονόητο ότι μετά από αυτή την επιστολή, ο κύριος Γιάννης Λιγνάδης δεν μπορεί να συνεχίσει να εργάζεται στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Μοναδική μου μέριμνα είναι να προστατεύω και να στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις το Θέατρο Τέχνης και όλους/ες τους συνεργάτες/ιδες και εργαζομένους/ενες του. Κατά τα άλλα, αυτή τη στιγμή η σκέψη μου, όπως η σκέψη όλων, είναι μόνο στο τραγικό γεγονός.
Ευχαριστώ
Μαριάννα Κάλμπαρη
Η υπόθεση εν συντομία
Οι φοιτητές της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης από τον Αύγουστο του 2022 είχαν αρνηθεί να παρακολουθήσουν το μάθημα του Γιάννη Λιγνάδη – εξαιτίας των δηλώσεών του κατά τη διάρκεια της δίκης του αδερφού του, Δημήτρη Λιγνάδη.
Η τεταμένη αυτή κατάσταση με την υπόθεση του Γιάννη Λιγνάδη οδήγησε στη διάλυση του Διοικητικού Συμβουλίου της Σχολής, αφού η διευθύντρια της δραματικής Σχολής, Μάνια Παπαδημητρίου και ο Κωστής Καπελώνης πριν λίγες μέρες υπέβαλαν την παραίτησή τους.
Ύστερα ο Γιάννης Λιγνάδης με επιστολή του προς την «Καθημερινή» καταφέρθηκε ενάντια στους μαθητές του και στα δύο μέλη του Δ.Σ που παραιτήθηκαν, αναφέροντας σχετικά:
«Οι παραιτήσεις των Μ. Παπαδημητρίου και Κ. Καπελώνη από το ΔΣ του Θεάτρου Τέχνης ούτε «αγωνιστικές» ούτε «μαρτυρικές» ήταν· αντιθέτως, ήταν μια μεθοδευμένη «στρατηγική» κίνηση που, κατά την γνώμη μου, έχει ως στόχο την διάλυση του ΔΣ του Θεάτρου Τέχνης, την αποκαθήλωση της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας (Μ. Κάλμπαρη) και την ανάδειξη νέας, ελέῳ ΣΕΗ, διοίκησης, και την επανεκλογή των ιδίων σε καίριες θέσεις με ενισχυμένους όρους. Για την επίτευξη του δολίου σχεδίου διάλυσης του Θεάτρου Τέχνης και της Σχολής του, απαραίτητος μοχλός ήταν η υπόθεσή μου (τακτική δαιμονοποίησης) και η μόχλευση των φοιτητών, μέχρι του σημείου της παρούσας μπαχαλοποίησης της Σχολής.»
