Με αφορμή την αποπομπή του Νίκου Νικολάου από τη θέση του αναπληρωτή διευθυντή του Κρατικού Θεάτρου ο ηθοποιός Χρήστος Παπαδόπουλος, που συμμετείχε στη “Μεγάλη Πλατεία” του Νίκου Μπακόλα σε θεατρική διασκευή Άκη Δήμου και σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου (φωτογραφίες Τάσος Θώμογλου) έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο f.b ένα κείμενο σχετικά με τον εργασιακό εκφοβισμό ενός ολόκληρου θιάσου και τις κακοποιητικές συμπεριφορές που παρασιτούν στο ΚΘΒΕ, όπως και σε άλλους θεατρικούς και μη χώρους.
Είναι σημαντικά, μάλιστα, τα σχόλια των συναδέλφων του κάτω από το post, αφού δηλώνουν παρόντες και επιβεβαιώνουν το γεγονός.
Αναλυτικά το σχετικό κείμενο:
“Περί κυρίου Νίκου Νικολάου και ΚΘΒΕ ο λόγος – Καααααλώς τα δεχτήκαμε…
Σύντομο χρονικό συμβάντος εργασιακού εκφοβισμού:
Παράσταση “Η Μεγάλη Πλατεία”, ΚΘΒΕ, σεζόν 19-20, θίασος 20 ατόμων + καμιά δεκαριά στα πέριξ (τεχνικοί, ενδύτριες, ηχολήπτες κλπ.). Ιανουάριος- Φεβρουάριος ’20. Πριν η λέξη “κρούσμα” γίνει κουλ: 10 περίπου άνθρωποι εντός του θιάσου εμφανίζουν συμπτώματα γρίπης, κάποια μάλιστα αρκετά επιθετικά που μοιάζουν με πνευμονία, με υψηλό πυρετό, ζαλάδες, βήχα κλπ. Σας θυμίζει κάτι; Μάλιστα συνάδελφος έβγαλε παράσταση φορώντας μάσκα (εκτός σκηνής) για να μη μας κολλήσει. ΜΕΓΑΛΕ ΠΡΟΦΗΤΗ.
Σύσσωμο σχεδόν το σύνολο των ηθοποιών συζητάμε και 19 στους 20 συμφωνούμε στο να ζητήσουμε από την παραγωγή και τη διοίκηση να ακυρωθούν κάποιες παραστάσεις (συγκεκριμένα να πάρουμε μία εβδομάδα “διάλειμμα”) προκειμένου να αναρρώσουμε και να μην κολλήσουμε και κανέναν άλλο. Σημειώνω, η παράσταση κρατούσε 3 ώρες, απαιτητική σωματικά, με κίνηση και τραγούδι, συνεχώς πάνω στη σκηνή, με ηθοποιούς να σηκώνουν στα χέρια άλλους ηθοποιούς, που σημαίνει ότι όταν κάποιος εμφάνιζε σωματική αδυναμία (ασθένεια ή τραυματισμό) έπρεπε κάποιος άλλος να τον αντικασταστήσει στις συγκεκριμένες σκηνές.
Και όλα αυτά πέντε φορές την εβδομάδα. Χωρίς διπλές διανομές, όπως π.χ. γίνεται στο εξωτερικό. Μπάχαλο. Τελικά αυτή η επιθυμία για διάλειμμα των ηθοποιών (19 στους 20, ξαναλέω) απεδείχθη βαριά για τη διοίκηση, η οποία κάααααπως κάαααπου την έμαθε (ενώ δεν είχε επισήμως ανακοινωθεί από το θίασο) και δυσαρεστήθηκε πολύ. Έτσι μάθαμε.
Ο Β., διπλανός μου στο καμαρίνι, εμφανίζει μια Παρασκευή πολύ υψηλό πυρετό (πάνω από 39) και επικοινωνεί μέσω της παραγωγής με τη διοίκηση, ώστε να ακυρωθεί η παράσταση για εκείνο το βράδυ καθώς τα συμπτώματά του ήταν σοβαρά. Η διοίκηση τον πιέζει να “πάρει κάτι και να παίξει”. Μέρες αργότερα, μια Κυριακή, η Μ. έρχεται στο θέατρο σε πολύ κακή κατάσταση, να ψήνεται στον πυρετό και με δυσκολία ακόμη και να σταθεί όρθια, χώρια η φωνή που δεν έβγαινε.. Πιέζουμε εμείς τώρα τη διοίκηση να ακυρωθεί η παράσταση γιατί ως εδώ και μη παρέκει. Και το καταφέρνουμε.
ΚΙ ΕΔΩ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ
Τρεις μέρες αργότερα και ενώ η Μ. έχει σχεδόν αναρρώσει, λαμβάνω τηλεφώνημα από την παραγωγή που με ενημερώνει ότι απόψε Τετάρτη δεν θα παίξουμε κανονικά, αλλά θα κάνουμε πρόβα αντικατάστασης της Μ. από τη Λ. ώστε η Λ. να παίξει Πέμπτη (!!!). Μάλιστα οι πρώτες πληροφορίες λένε ότι η Μ. και η Λ. θα παίζουν εναλλάξ βδομάδα παρά βδομάδα. Φλας φόργουορντ στην πρόβα και ενώ τη Λ. την τρώει το άγχος, καθώς τη σήκωσαν άρον άρον από το σπίτι και το παιδί της και της είπαν, ότι έχει σήμερα πρόβα και αύριο παίζει, μας επισκέπτεται ο κύριος Νίκος, ώστε να επιβλέψει τη φάση.
Ο κύριος Νίκος μπαίνει στην πρόβα με τσιγάρο στο χέρι (απαγορεύεται γενικά), συνοδεία συναδέλφου ο οποίος καθ’όλη τη διάρκεια των γεγονότων δε βγάζει κιχ. Μάλλον ήρθε για να του κάνει το τασάκι με το χέρι. Ναι, σκληρό, το ξέρω, αλλά έτσι νιώθω για σένα φίλτατε. Ο κύριος Νίκος κατευθύνεται στη Γ., νεαρή βοηθό σκηνοθέτη της παράστασης και υπεύθυνη της συγκεκριμένης πρόβας. Φαίνεται θυμωμένος, ουρλιάζει, η Γ. τον αποφεύγει ώστε να γίνει η δουλειά μας.
Μέσα στα λόγια του: “το ΚΘΒΕ δεν κάνει ακυρώσεις, μόνο αντικαταστάσεις”, “εγώ έχω παίξει και με υποθερμία”. Έπειτα τον θυμάμαι να μιλάει με τον 20ό των 20 (δείτε πιο πάνω, 19 στους 20 συμφώνησαν κλπ κλπ) σε εμπιστευτικό τόνο, παράμερα. Τέλος, ο κύριος Νίκος κάνει περιφρονητικό καλαμπούρι στο συνάδελφο Ν. για την εμφάνισή του.
Και όσο μια δύσκολη πρόβα εξελισσόταν, ο κύριος Νίκος μαζί με το τασάκι του κάθονταν στις θέσεις του κοινού μιλώντας και γελώντας δυνατά. Και όλο αυτό το νταβατζιλίκι, για ένα θίασο που τόλμησε να ΣΚΕΦΤΕΙ να ζητήσει αναβολή πέντε παραστάσεων λόγω έξαρσης κρουσμάτων γρίπης, έναν μήνα πριν το “πρώτο” επιβεβαιωμένο κρούσμα COVID-19, 1μιση μήνα πριν αλλάξουν οι ζωές μας για πάντα.
Θα μου πείτε, οκ, δεν είναι και σεξουαλική παρενόχληση. Θα μου πείτε οκ Χρήστο περίμενα να διαβάσω χειρότερα. Όχι παιδιά, δε χρειάζεται να γίνουμε οσκαρικό δράμα για να πιστέψουμε ότι η ματσίλα, η επιβολή και το θράσος της εξουσίας παρασιτούν σε όλους τους εργασιακούς χώρους, μέσω μικρών, απλών, καθημερινών γεγονότων και δηλώσεων και δε θα διστάσουν ανά πάσα στιγμή να γιγαντωθούν. Διάβασα τις δηλώσεις του κυρίου Νίκου ότι ποτέ δεν έχει φερθεί κακοποιητικά σε συναδέλφους και συνεργάτες. Και κάτι μέσα μου συμφωνεί, γιατί ποτέ δεν υπήρξα συνεργάτης του, άρα δεν μπορώ ν’ αποδείξω το αντίθετο.
Στους ΥΠΟΤΕΛΕΙΣ όμως, γιατί αυτό είναι οι εργαζόμενοι για τα μεγάλια κεφάλια, η κακοποίηση ήταν σφοδρή, χυδαία και χωρίς καμιά συναδελφική ή εργασιακή ενσυναίσθηση. Εγώ προσωπικά θα τη χαρακτήριζα και εγκληματική αμέλεια, δεδομένου ότι αν η παράσταση συνεχιζόταν μέχρι λίγο πριν το λοκντάουν, θα είχαμε σίγουρα επιβεβαιωμένα κρούσματα στο θίασο, αν και σίγουρα είχαμε πολλά μη επιβεβαιωμένα. Α ΝΑΙ! Δεν το είπα; Η Μεγάλη Πλατεία μας, μέρες μετά την επίπονη μα επιτυχημένη αντικατάσταση της Μ. από τη Λ., κατέβηκε στις 23/2/20 λόγω χαμηλής προσέλευσης κόσμου. ΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΧΟΡΟΙ…
υ.γ.1: “Γιατί δεν τα καταγγείλατε τότε.” Κατ’αρχάς, καλησπερίζω τον αγαπητό Γιατιτώρα και του απαντώ για να τον προλάβω. Αχ και να’ξερες πόσες καταγγελίες έχουν πνιγεί εντός του ΚΘΒΕ αγαπητέ μου. Αχ και να’ξερες πόσα θύματα χάσανε δουλειά, αξιοπρέπεια, δίκιο… Και στην τελική, σάλτα και γαμήσου ρε Γιατιτώρα, όπως λέει κι ο Πουλής “ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΩΡΕ ΜΑΛΑΚΑ”. Ψυχραιμία: τώρα που τα γρανάζια του χώρου έχουν σταματήσει, τώρα που κουραστήκαμε να πεινάμε, τώρα που λαχταράμε να γυρίσουμε στη σκηνή, ΤΩΡΑ έχει μεστώσει η συλλογική επιθυμία να γυρίσουμε σε κάτι απόλυτα υγιές.
Γιατί, βλέπεις, η αρρώστια έγινε καθημερινότητα πλέον και ο οργανισμός πασχίζει να την αποβάλλει. Όταν η αρρώστια είναι βαθιά εγκατεστημένη στο χώρο του θεάτρου και την κρατάνε ψηλά όλοι οι εμπλεκόμενοι, είτε από φόβο είτε από υποτέλεια, μια καταγγελία είναι απλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Τώρα ξεκίνησε ο πόλεμος ενάντια στο φόβο και τώρα θα θεριέψει. Και ίσως, το εύχομαι, να πάρει σβάρνα και την υποτέλεια. Τη ρουφιανιά. Τη σφουγγοκωλαρία.
υ.γ.2: Ο κύριος Νίκος αποπέμφθηκε, έμαθα, από τον άλλο κύριο Νίκο, διευθυντή του ΚΘΒΕ. Έτσι, νομίζετε, ευφραίνεται η ψυχή μας. Όχι, κ. διευθυντά. Που όσο ήμουν εργαζόμενός σας δε νοιαστήκατε καν να με γνωρίσετε, να μάθετε ποιος είμαι και τι προσφέρω στο θέατρό σας, αποδεσμεύοντάς με εν μέσω καραντίνας πέρσι τον Απρίλιο, μαζί με πολλούς άλλους που δεν υπήρχε περίπτωση να βρούμε δουλειά. SUPPORT ART WORKERS ε; Όχι κ. διευθυντά, διορισμένε από τη Στέκα (πώς λέμε από το Στέμμα).
Η αποπομπή, η συγγνώμη, ακόμη και η παραίτηση δεν μας αποζημιώνει πια. Προσωπικά, θα χαρώ να δω το ΚΘΒΕ να συνταράσσεται συθέμελα, να πέσουν κάποιοι ακλόνητοι πύργοι (είτε είναι συνθήκες, είτε άτομα) σαν τραπουλόχαρτα και να διαφανούνε κάποια ψήγματα αξιοκρατίας και εργασιακής υγείας. Γιατί, ξέρετε, στη Θεσσαλονίκη και όχι μόνο, είναι πολλών παιδιών το όνειρο να δουλέψουν στο ΚΘΒΕ. Και δικό μου ήταν. Και μου πήρε μόλις 6 μήνες να γίνει το όνειρο σιχασιά.”
Χρήστος Παπαδόπουλος, 14/3/2021
