Πριν περίπου ένα μήνα, η ανάγκη να μιλήσουμε για το αυτονόητο και το αναγκαίο, κόντρα στο παραλογισμό της κυβερνητικής πολιτικής, η ανάγκη να μην φοβόμαστε και να μην νιώθουμε μόνες/οι απέναντι σε μία πολιτική που – με αφορμή την πανδημία – μας κλέβει την ζωή, μας έκανε να αναζητήσουμε ξανά τις συλλογικές διαδικασίες από τα κάτω.
Είμαστε καλλιτέχνες στο χώρο του θεάτρου και συσπειρωθήκαμε ισότιμα σε μια μόνιμη συνέλευση βάσης που διαρκώς εμπλουτίζει τα ερωτήματά της, με κυρίαρχο πρόταγμα αυτό της αλληλεγγύης και της συλλογικής μαχητικής διεκδίκησης.
– Δρούμε ποικιλόμορφα, εντός της σωματειακής δομής, μέσα στο ΣΕΗ, διεκδικώντας την επιστροφή στις διαδικασίες της άμεσης δημοκρατίας του κλάδου. Αλλά και εκτός, στο δρόμο, στη γειτονιές , στις πλατείες, σε κάθε κοινωνικό και εργατικό αγώνα, αλληλέγγυες/οι σε όσες/ους πλήττονται όπως και εμείς.
– Αγωνιζόμαστε και ερχόμαστε σε ρήξη. Δεν συνδιαχειριζόμαστε την πολιτική τους. Δεν συνδιαμορφώνουμε την πολιτική της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Πιστεύουμε πως μόνο μέσα από τους συλλογικούς αγώνες μπορούμε να χτίσουμε μια πραγματικότητα που θα μας χωράει.
– Διεκδικούμε μια τέχνη απελευθερωτική που θα επιτρέπει στους εργαζόμενους να ζουν από τη δουλειά τους με αξιοπρεπείς όρους, θα προάγει τη συναδελφική αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό.





