Λάζαρος Παπαδόπουλος | Μένγκελε | Θηβαϊκό Πειραματικό Θέατρο | 1,2 Ιουλίου
Ο Τριαρίδης με λέξεις κρύσταλλο σπάει τον καιρό μας χτίζοντας την παρακάτω υπόθεση: Δυο άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, ένας άντρας, διοικητικός υπάλληλος(ο Μ) και μια γυναίκα, υποψήφια διδάκτωρ της ιστορίας, (η Ε), συναντιούνται σε ένα κουπέ ενός ηλεκτροκίνητου τρένου. Νύχτα. Γίνεται μια διακοπή ηλεκτρικού και για να ξεπεράσουν την αμηχανία της στιγμής, ή τον φόβο, λένε να παίξουν το παιδικό παιχνίδι ρόλων. Ο άντρας θα υποδυθεί τον Μένγκελε, τον γνωστό γιατρό των Ες Ες και η γυναίκα την Εσθήρ, την εγγονή μιας Εβραίας που επέζησε από το Άουσβιτς. Γρήγορα όμως το παιχνίδι παίρνει άλλη τροπή. Μήπως στ’ αλήθεια είναι αυτό που υποδύονται; Πού μπορούν να φτάσουν με το «παιχνίδι»; Πού οδηγούνται οι ήρωες όταν μπαίνουν σε σκοτεινά νερά; Πόσο παιχνίδι είναι η καταβύθιση στην ιστορία;
Μαρίνα Κακκουλή | Απόκοπος | Θεσσαλονίκη | 3 Ιουλίου
Ο «Απόκοπος» γράφτηκε από τον Μπεργαδή στο μεταίχμιο του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης . Αυτή η αίσθηση του σκότους προς το φως δίνεται καθαρά στο έμμετρο κείμενο το οποίο είναι γραμμένο σε μεσαιωνικά ελληνικά και έχει στοιχεία κρητικού ιδιώματος. Ο Μπεργαδής, μέσα από την κάθοδο ενός αφηγητή στον Άδη, γράφει για τη ζωή και την ουσία της, την οποία μόνο οι νεκροί μπορούν να εκτιμήσουν. Οι έντονες εικόνες που δίνει ο συγγραφέας θα μπορούσαν να εμφανιστούν σκηνικά είτε με υπερβολές και έντονη σκηνογραφία, είτε με λιτότητα αφήνοντας το λόγο και το σώμα του ηθοποιού να μιλήσουν. Επιλέξαμε χωρίς σκέψη τη δεύτερη εκδοχή αφού αυτό αντιπροσωπεύει την ομάδα μας, επιλέξαμε την απλότητα και τη σιωπή. Στη δική μας προσέγγιση, ο «Απόκοπος» αντιμετωπίζεται σαν μία αφήγηση ενός ονείρου σε ένα άχρονο περιβάλλον, με τα μάτια του θεατή να αποτελούν απαραίτητο συστατικό. Δώσαμε στη παράσταση μας τον υπότιτλο «Ένας ύμνος για τις καθημερινές χαρές της ζωής» και σε αυτό σκοπεύουμε. Μέσα από μία όχι τόσο ευχάριστη φαινομενικά ιστορία, να βρεθούν οι ρωγμές τις ελπίδας.
Σίμος Τζίτζης | Οιδίπους | Θέατρο Πλαστελίνης Ναύπλιο | 7 Ιουλίου
Ο Οιδίποδας παρουσιάζεται μέσα από μια σύγχρονη ματιά όπου ο παντοδύναμος Θεός ποδηγετεί και μεταχειρίζεται τους πολίτες ως μια πολυμορφική έννοια που πηγάζει από τις εξελίξεις της κάθε εποχής, καθώς και τις εσωτερικές αξίες των ανθρώπων. Η δουλειά μας έγινε αντικαθιστώντας συνθήκες του έργου με σημερινές. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθήσαμε να το αποδώσουμε πιο άμεσα σα να συμβαίνει αυτή τη στιγμή (π.χ. έγινε χρήση των pokemon, συγκεκριμένα του pikatchu ως Θεού Δία) καθώς και χρήση των pokeball για την αναζήτηση αξιών), ώστε η απόδοση του έργου να είναι σαφής και άμεση, με βάση την εποχή στην οποία ζούμε, αποτυπωμένη από νέους καλλιτέχνες. Θεωρήσαμε ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος ώστε να αφορά τον καθένα μας αλλά και να αποδοθεί αληθινά, δίχως υπερβολές, πάντα με σεβασμό στο κείμενο. Άλλωστε αποτελεί ένα πειραματισμό, έπειτα από πολλές έρευνες γύρω από το έργο, πάνω στην πτυχιακή μου εργασία.
Θωμάς Βελισσάρης | «Ο Βίος Του Ευστράτιου» | Θέατρο Εταιρότητα, Θεσσαλονίκη | 10 Ιουλίου
Η παράσταση είναι το σκηνικό αποτέλεσμα δύο εργαστηρίων. Ενός εργαστηρίου υποκριτικής με μαθητές μου και ενός εργαστηρίου δημιουργικής θεατρικής γραφής, επίσης στο ίδιο πλαίσιο. Το έργο βασίζεται στο μυθιστόρημα «Ο Θάνατος Του Αρτέμιο Κρουζ» του Κάρλος Φουέντες. Παρακολουθούμε σε ένα χώρο «βιβλικό» τις τελευταίες στιγμές της ζωής ενός Νεοέλληνα μεγαλοεπιχειρηματία. Τον χώρο τον ονομάζουμε βιβλικό επειδή είναι εξαιρετικά αφαιρετικός κατ’ αρχάς. Αλλά και επειδή στην παράσταση την δημιουργία του χώρου την επωμίζεται ο λόγος. Το κείμενο είναι φτιαγμένο από θραύσματα της ελληνικής κουλτούρας. Από την Θεία Λειτουργία μέχρι τον δεκαπεντασύλλαβο και από τον Παπαδιαμάντη μέχρι τα βαριά λαϊκά, επιχειρήθηκε μία συνάντηση διαφορετικών, ετερόκλητων, όμως εντέλει τόσο κοινών, σημείων αναφοράς, τα οποία συνθέτουν το νεοελληνικό υπαρξιακό μας ήθος. Ελπίζουμε το σκηνικό αποτέλεσμα να συνάδει με την πρόθεση.
Ναταλί Μάνδηλα | Feral | Κέρκυρα | 12, 13 Ιουλίου
To Feral πραγματεύεται την ισχυρή συγγένεια του ανθρώπινου σώματος με τον κόσμο των φυτών και των ζώων, καθώς και την ανάγκη επανασύνδεσης του με την πρωτόλεια μορφή της ύπαρξης του. Η διπλή μου ιδιότητα ως δημιουργού και εκτελεστή λειτούργησε αρκετά λυτρωτικά. Κατά τη διαδικασία της δημιουργίας άφησα τον εαυτό μου να βγει έξω από τα στενά όρια και πλαίσια που θέτει το χτίσιμο της προσωπικότητας, πράγμα που ήταν και ένα από τα ζητούμενα της παράστασης. Φυσικά στη σκηνή δεν είμαι εντέλει μόνη. Την μοιράζομαι με έναν μουσικό ο οποίος έγραψε τη μουσική της παράστασης και δημιουργεί τους ήχους live. Η συνεργασία αυτή λειτούργησε πολύ ευεργετικά καθώς δημιούργησε τις συνθήκες να διαπραγματευτώ τα υλικά μου σε σχέση με τα υλικά ενός άλλου καλλιτέχνη.
Βαγγέλης Κοσμίδης | Rendez-vous? Meat me on Facebook | Θεσσαλονίκη | 14, 15 Ιουλίου
Η παράσταση αυτή ήταν ένα όνειρο μου εδώ και πολλά χρόνια: ήθελα να κάνω μια παράσταση που να μην έχει προϋπάρχον κείμενο, να μιλάει για τις ερωτικές σχέσεις των νέων ανθρώπων σήμερα και για το πως αυτές επηρεάζονται από τα Social Media. Το υλικό τις παράστασης είναι αρχικά οι πολύ προσωπικές ιστορίες των μελών της ομάδας που μοιραστήκαμε μεταξύ μας αλλά και αποτέλεσμα έρευνας και συνεντεύξεων, που πήραμε από φίλους και γνωστούς από διαφορετικά μέρη. Καταγράφαμε όλες τις ιστορίες, μετά τις μελετούσαμε και έτσι καταλήξαμε σε κάποιες κοινές θεματικές που υπήρχαν ανάμεσα τους: οι δέκα ιστορίες εγγράφηκαν σε μία. Έτσι καταφέραμε να πυκνώσουμε το υλικό και να κάνουμε τις ιστορίες, όσο γινόταν, καθολικές. Παράλληλα με τούτη την εργασία, δουλεύαμε και την σκηνική πραγμάτωση όλων αυτών με αποτέλεσμα τα κείμενα να συνεχίζουν να αλλάζουν με βάση την οικονομία και πυκνότητα που ζητά η σκηνή.
Η σύνδεση και ο τελικός ειρμός της παράστασης, μας αποκαλύφθηκε πολύ λίγο πριν την πρεμιέρα. Όλο αυτό μας πήρε ένα χρόνο για να φτάσει στην τελική μορφή του. Θεωρώ ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο κατανοείς πραγματικά σε βάθος αυτό που έρευνας και δεν μένεις σε αυτοβιογραφίες. Δεν ξέραμε που θα μας οδηγούσε όλο αυτό που ετοιμάζαμε: τα πάντα προέκυψαν μέσα από την πολλή δουλειά, την έρευνα και μετά απλά αφήσαμε το ίδιο το υλικό να μας οδηγήσει. Για εμάς είναι πολύ σημαντικό να παίξουμε στο Reborn in Athens καθώς αποτελεί έναν από τους στόχους μας κατά την διάρκεια των προβών. Θέλαμε να έρθουμε σε επαφή με πολύ κόσμο, να παρουσιάσουμε την δουλειά μας σε ένα διαφορετικό κοινό, το κοινό της Αθήνας και να παίξουμε σε ένα τόσο ωραίο χώρο όπως το θέατρο Θησείο. Οπότε αυτό αναμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία.