Ο Μάρτιν Κρίμπ που ξεκίνησε ως μυθιστοριογράφος έμελλε ως θεατρικός συγγραφέας πλέον να φέρει με τα έργα του μια άλλη θεατρική προβολή. Περιγράφοντάς την με σκληρότητα κατά πρόσωπο (in yer face).
Και με επίθεση μέσω των διαλόγων – χωρίς ν’ αρνείται την ειρωνεία – εντελώς απροκάλυπτα στηλιτεύει έντονα τις υποκριτικά και γεμάτες σαρκαστική πολλάκις διαβίωση.
Υποδαυλίζει μ’ έναν άτεγκτο κειμενικό τρόπο και αυτές ακόμη τις ερωτοτροπούσες σχέσεις, τοποθετεί τους χαρακτήρες του στη σφαίρα της υποκριτικής συμπεριφοράς, τους τοποθετεί σε μια συνθήκη αδιεξόδου, τόσο συναισθηματικής, όσο και υπαρξιακής, τους εμφανίζει ανίκανους ν’ αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, την απελευθέρωση από τα στεγανά που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει λόγω έλλειψης νοητικών διεργασιών με τις οποίες έχουν εγκλωβίσει τους εαυτούς τους.
Και το χειρότερο: Ωθούν και τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν, να διαβιούν εντός της ‘’αόρατης φυλακής’’, εντός του ‘’τείχους’’ της αμφισβήτησης της προσωπικότητας, της μη αποδοχής των επιβεβλημένων επιθυμιών, της άρνησης σεβασμού του προσωπικού χώρου.
Αυτές τις κλειστοφοβικές συνθήκες περιγράφει και το θεατρικό έργο του βραβευμένου Μάρτιν Κρίμπ, ‘’Στην Εξοχή’’, που ανέβηκε για πρώτη φορά το 2000 στο Royal Court του Λονδίνου. Στη χώρα μας ανέβηκε δυο φορές, το 2008 και το 2018.
Η Αικατερίνη Παπαγεωργίου τώρα, στο Θέατρο Αποθήκη, με την σκηνοθετική της ευρηματικότητα (και βοηθό σκηνοθέτριας τον Τάσο Προβιά) και κυρίως την ικανή διαίσθηση της, δημιουργεί μια παράσταση που ας μου επιτραπεί να γράψω, ξεπερνάει και αυτό ακόμη το θεατρικό κείμενο.
Του δίνει μια άλλη θεατρική ύπαρξη, το μετατρέπει σε ένα μέσον. Μέσον και αφορμή. Για να αποκαλύψει μια παράσταση που έχει ένταση, επιβολή, κινητικότητα, αυτοπροσδιορισμό.
Η κ. Παπαγεωργίου, σε όσες παραστάσεις έχει ανεβάσει, μας επιβάλλεται σκηνοθετικά. Με τον τρόπο που δεν είναι απαραίτητα και απλοϊκά προσβάσιμος, που αναιρεί τα θεατρικά δεδομένα που πολλοί/ πολλές σκηνοθέτριες/ θέτες προβάλουν και μάλιστα αβίαστα, ως στόχο και μόνο, την τέρψη του κοινού.
Η Αικατερίνη Παπαγεωργίου το…’’βασανίζει’’. Το έργο που έχει να σκηνοθετήσει το αναλύει, βασικά για εκείνη. Διακατέχεται από την επιθυμία να παρουσιάσει εκείνη την εκδοχή που το θεατρικό κείμενο μετατρέπεται σε μέσον και δεν είναι ο αυτοσκοπός. Θέλει το Θέατρο να αναπνέει, ν’ αποπνέει ένταση, να μην είναι μια στατική παράσταση, αλλά να είναι κινητική, με μεταμορφωτικές τάσεις, με ποικιλόμορφες διαστάσεις, επ’ ουδενί διεκπεραιωτικό. Να αξιοποιεί δε στο έπακρο την σωματική υποκριτική ικανότητα των ηθοποιών της.
Έτσι, λοιπόν, ‘’Στην Εξοχή’’, (σε μετάφραση Παναγιώτας Πανταζή) παριστάνεται με όλο το εύρος, η ένταση, η απόλυτη κινητικότητα, τόσο στην εναλλαγή των σκηνών, όσο και στην αποκαλυπτική εμφατικότητα το μέγεθος του χάους των σχέσεων. Τίποτα δε, δεν υπάρχει επί σκηνής, γιατί απλώς πρέπει να υπάρξει. Το πρέπει ‘’Στην Εξοχή’’, ακυρούται. Μόνο η ωμότητα της γραφής του Κρίμπ, η δαιμονική εξέλιξη της δράσης, η απολυτότητα της συγκρουσιακής συνύπαρξης, η σατιρική όψη της ψυχολογικής ‘’σκοτεινιάς’’ των τριών χαρακτήρων του έργου, τα αδιέξοδα τους να εξελίσσονται, τόσο εμφατικά όσο και η πραγματική ασθμαίνουσα ζωή μας.
Η σκηνή του Θεάτρου ‘’Αποθήκη’’ μεταμορφώνεται σε όλο της το βάθος και πλάτος, σε ένα σπίτι, στην αγγλική εξοχή (Σκηνικό: Μαρία Φιλίππου).
Και εδώ στην ολότητα της, προβάλλεται η άκρα ειρωνικότητα.
Ένα ζευγάρι με τα δυο παιδιά τους, μετακομίζει από τη πόλη στην ύπαιθρο, για να ηρεμήσουν, να επαναπροσδιορίσουν (υποτίθεται) την συζυγική τους σχέση. Τι ειρωνεία!. Ό,τι έχει χαλάσει σε μια σχέση η ‘’Εξοχή’’ (το περιβάλλον) θα την αναζωογονήσει; Όταν η απόρριψη ελλοχεύει σθεναρά, όταν η συμπεριφορές είναι ηλεκτρισμένες, όταν όλο το συναίσθημα, ακροβατεί μεταξύ αγάπης και μίσους, ο επαναπροσδιορισμός αδυνατεί να επικρατήσει.
Και αυτό το τρίτο πρόσωπό;. Mια γυναίκα, που ο σύζυγος φέρνει στο σπίτιμε τη δικαιολογία ότι πρέπει να την περιθάλψει, όντας γιατρός, δημιουργεί μια πλέον έντονη συγκρουσιακή ατμόσφαιρα.
Τώρα και αυτή η γυναίκα θ’ αποκαλύψει και τα δικά της αδιέξοδα. Θα προκαλέσει εντονότερες ρωγμές, πιο βαθιές, στις ήδη υπάρχουσες. Να, όμως που κάπου αχνοφαίνεται και μια χαραμάδα που μπαίνει λίγο φως (ατμοσφαιρικός ο σχεδιασμός των φωτισμών του Αλέκου Αναστασίου).
Ο Κρίμπ στο θεατρικό του κείμενο, παρ’ όλη την σκληρότητα του και την απορριπτική του πρόκληση πολύ έξυπνα και εξελικτικά θα μας προσκαλέσει σε έναν ‘’ακροβατισμό’’, θα μας μεταφέρει 60 ημέρες μετά και θα προβάλει το πρόσχημα της ανανέωσης, του ότι δεν έχουν όλα χαθεί. Και εδώ είναι το ‘’άλλο’’ στο έργο που δεν αποκαλύπτεται, παρά μόνο παρακολουθώντας την παράσταση. Και αν δεν είναι έτσι…
Έγραψα, για ‘’ακροβατισμό’’. Και η Αικατερίνη Παπαγεωργίου, σε αυτόν ωθεί και υποκριτικά τους ηθοποιούς της. Θεωρώ δε, ότι και για αυτή την ικανότητα τους, τους επίλεξε.
Να υποκριθούν καθημερινούς ανθρώπους, ενδεδυμένους στα καθημερινά τους ρούχα (ένας ακόμη συμβολισμός (Κοστούμια: Ειρήνη Γεωργακίλα) που όμως κινούνται σε μια άλλη διάσταση, σ’ ένα ηχοτοπίο παράξενο, όπου οι ήχοι της υπαίθρου με την μουσικότητα τους, αντιτίθενται στις υποβόσκουσες συναισθηματικές εκρήξεις που θα αποκαλυφθούν (Μουσική, ηχοτοπίο: Διαμαντής Αδαμαντίδης που συνέβαλλαν καθοριστικά στην δράση).
Η Κίττυ Παϊταζόγλου (Κορίν), ο Μιχάλης Βαλάσογλου (Ρίτσαρντ) και η νέα ηθοποιός Μαρία Κυρώζη (Ρεβέκκα) (πλανάται και ένα τέταρτο πρόσωπο, ο Μόρις, δεν υπάρχει επί σκηνής, μόνο γίνεται αναφορά για εκείνον ως συνάδελφος του Ρίτσαρντ), κινούνται, ερμηνεύουν, αποδίδουν τον όγο, με μια διαρκή ακροβατική μετατόπιση.
Με (ελεγχόμενες), σπασμωδικές κινήσεις, εντός του σκηνικού, που και αυτό μετατοπίζεται, αλλάζει!, προκαλώντας (με ευρηματικότητα), τη μεταβαλλόμενη ψυχολογική έξαρση, την ηλεκτρισμένη συμπεριφορά, τον θυμό, μα.. και την αποδοχή, την υποταγή, που χαρακτηρίζει τους ήρωες του έργου (Διδασκαλία κίνησης: Χρυσηίς Λιατζιβίρη).
Οι εξαιρετικοί τρεις ηθοποιοί, χρησιμοποιούν όλα τα σωματικά και εκφραστικά τους μέσα, μέχρι και του σημείου να ‘’υπερίπτανται’’! Όλα σε αυτήν τη παράσταση, μετατοπίζονται.
Όλα έχουν τον κινητικό σκοπό τους, τίποτα και κανείς δεν είναι σταθερό, σταθερός. Όλα μεταμορφώνονται, μεταλλάσσονται, όπως και οι ανθρώπινες διαθέσεις και στάσεις σε μια πορεία ζωής που με ιλιγγιώδη ταχύτητα, παρασύρει, αμφισβητεί, υποκρίνεται την βεβαιότητα, αποδιοργανώνει, απορρίπτει συναισθηματισμούς.
Αυτά εισέπραξα, παρακολουθώντας την παράσταση που δεν σε αφήνει ήρεμο στον εφησυχασμό, αλλά με την αιώρηση της, (ίσως παραδόξως!), σε προσγειώνει σε αυτή την υπαρξιακή πραγματικότητα που δεν θέλουμε ή δεν δεχόμαστε να δούμε, να καταλάβουμε, με τους ισχυρούς μεταβολισμούς της, την εκφορά της ασυμφωνίας, την ρεαλιστικότητα, τους συμβολισμούς, τα μηνύματα της. Και…
«Τι θα κάνω αν πρέπει στην υπόλοιπη ζωή μου να υποκρίνομαι την αγάπη;»
Του Γιάννη Γαβρίλη, 6/11/2025
Αναλυτικές πληροφορίες για τους συντελεστές της παράστασης ΕΔΩ
