και… ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ
Από τον Γιάννη Γαβρίλη…
Συγκλονίστηκε το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου στις 11 και 12 Ιουλίου το βράδυ.
Ταραχτήκαμε και εμείς που καθίσαμε απέναντι από τόσο ηχηρές ‘’ΙΑΧΕΣ’’.
Όχι. Δεν μας συνεπήραν τόσο τα κείμενα. Ούτε τα αποσπάσματα από Αρχαίες Τραγωδίες. Ούτε οι στίχοι από την παραδοσιακή ή νεότερη μας ποίηση. Ούτε τα τραγούδια από την μουσική παράδοση των νέγρων του Αμερικάνικου Νότου.
Ούτε η ευρηματική συγγραφή των Ταξιάρχη Δεληγιάννη και Βασίλη Τσιουβάρα.
Ούτε οι εκπληκτικές συνθέσεις του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη, που δημιούργησαν μια διαθλαστική ατμόσφαιρα, και ερμηνεύτηκαν από το δικό του κουαρτέτο (Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης, Γιάννης Παπαδόπουλος, Γιώργος Γεωργιάδης και Δημήτρης Τσάκας).
Ούτε οι αφοπλιστικές ερμηνείες σε τραγούδια και απαγγελία και εκφορά του πεζού λόγου των Χρήστου Στέργιογλου και του λυρικού Γιώργου Ιατρού, στις καταλυτικές τους και γεμάτες αίσθημα, ενσυναίσθηση, υπερβατική προβολή, υποκρίσεις τους.
Μας συνεπήρε η όλη μουσικοθεατρική προσέγγιση του απάνθρωπου θέματος της σκλαβιάς, της προσφυγιάς, της τραγικής αθέλητης μετανάστευσης και ο τρόπος που και σκηνοθετικά ο Χρήστος Στέργιογλου τα συγκρότησε, τα κατέθεσε, τα πρόβαλλε.
Μας συνεπήρε που όλοι οι συμμετέχοντες γίναν ένα, απελευθερώθηκαν από το Εγώ και γίνανε Εμείς. Για να μας πλησιάσουν. Όχι για να μας διασκεδάσουν, η διασκέδαση περισσεύει, εξάλλου, αλλά για να εισβάλουν στο εφησυχασμένο θυμικό μας. Μας κάλεσαν με τις ερμηνείες τους να παρακάμψουμε την παροπιδική ματιά μας, να ανοίξουμε τα μάτια, στο φως της ευθύνης, της υπευθύνης.
Μια εκπληκτική βραδιά φωτίστηκε από το εύρος και την ικανότητα προκλητικής προβολής ενός διαχρονικού και άλυτου ζητήματος.
ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ!. Ο ΧΑΜΟΣ! Ανθρώπινών ψυχών , στο όνομα του κέρδους. Ξεριζωμός. Από πατρίδες που σπαράσσονται από τους πολέμους. Ερμηνείες που άγγιξαν τα όρια μιας τελετουργίας. Από ερμηνευτές που, το ένοιωθες, το εισέπραττες. Αυτό που ερμήνευαν δεν το έπαιζαν. Τους συγκινούσε και τους προκαλούσε και εκείνους να παρασυρθούν και να πάρουν μαζί τους και εμάς.
Και το κατάφεραν και με το παραπάνω. Μαζί ταξιδέψαμε, μαζί σιωπήσαμε ή τραγουδήσαμε. Μαζί αποδώσαμε στον λόγο τις ρίμες του. Εκείνοι στην ορχήστρα, ακόμη και να ξεγυμνώνονται στη κυριολεξία, αποκαλύπτοντας την γυμνότητα της ιδιοσυγκρασίας του προοδευτικού (;) πολιτισμένου (;) μας παρόντος κόσμου.
Δεν ήταν μια μουσικοθεατρική παράσταση.
Ήταν μια πρόκληση, μια υπενθύμιση πως η σκλαβιά υπάρχει ακόμη και πως η παραστατική Τέχνη έχει την δυναμική να φωτίζει ένα σκοτεινό, απάνθρωπο, έως και ειδεχθές εξανδραποδισμό, μετατρέποντας χιλιάδες απελπισμένους ανθρώπους σε άβουλα πλάσματα.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Χρήστος Στέργιογλου
Δραματουργική επεξεργασία: Ταξιάρχης Δεληγιάννης, Βασίλης Τσιουβάρας
Μουσική σύνθεση: Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης
Ερμηνευτές: Χρήστος Στέργιογλου (ερμηνεία, τραγούδι), Γιώργος Ιατρού (τραγούδι)
Ζωντανή ερμηνεία της μουσικής: Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης (ντραμς), Γιάννης Παπαδόπουλος (πιάνο), Γιώργος Γεωργιάδης (μπάσο), Δημήτρης Τσάκας (σαξόφωνο)
Σύμβουλος δραματουργίας: Ελένη Σπετσιώτη
Επιμέλεια κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου
Σκηνικά – Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Ηχοληψία: Νίκος Κόλλιας
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ταξιάρχης Δεληγιάννης, Βασίλης Τσιουβάρας
Εκτέλεση παραγωγής: Apparat Athen / Νικόλας Χανακούλας
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου 2025.