Η μοναξιά τρυπώνει στις ζωές μας σαν την πρώτη βροχή του φθινοπώρου στη χαραμάδα του παραθύρου που άφησε πίσω του το καλοκαίρι. Τα παλιά κακοφορμισμένα τραύματα πονάνε. Το «εγώ» έγκλειστο σε ένα παρελθόν, σε ένα παρόν που μοιάζει με τέλμα, σε ένα ανέφιχτο μέλλον και όλοι οι δρόμοι προς το «εμείς» αποκομμένοι.
Η Βάνα Πεφάνη όμως μας καλεί σε μια Φθινοπωρινή Ιστορία που έρχεται να μαλακώσει το μέσα μας. Σκηνοθέτησε το έργο με μια ουσιαστική ματιά επικεντρώνοντας στο δέος που προκαλεί ο χρόνος που αδυσώπητα απειλεί τις ζωές μας και παγώνει την ύπαρξή μας, χωρίς όμως να απουσιάζει εκείνη η τρυφερότητα και ευαισθησία που τη διακρίνει ως άνθρωπο. Η σκηνοθέτης που έκανε και τη δραματουργική επεξεργασία ανέδειξε τη διαχρονική αξία του έργου δίνοντας μια νέα, δροσερή πνοή στο έργο του Αλεξέι Αρμπούζωφ. Γιατί τα έργα με οικουμενικότητα έχουμε ανάγκη να βγαίνουν από το συρτάρι με τη ναφθαλίνη και να ανασαίνουμε το οξυγόνο τους. Σε μια κοινωνία σήμερα όπου οι άνθρωποι γερνούν από τη γέννησή τους και πορεύονται με τη θλίψη της χαμένης ελπίδας για ένα φωτεινό αύριο, η παράσταση λειτουργεί λυτρωτικά.
Δύο εξαίρετοι ηθοποιοί, ο Σταύρος Ζαλμάς και η Πέμη Ζούνη, ακολουθούν με ρυθμό και αρμονία τα βήματα που οδηγούν τους ήρωές τους δειλά δειλά στο μονοπάτι που ανθίζει μέσα τους μια νέα αρχή. Ένα μονοπάτι με εμπόδια που υπερβαίνουν οι ήρωες σιγά σιγά σε κάθε νότα που απλώνεται ζωντανά επί σκηνής από έναν μουσικό του δρόμου που παίζει στην τρομπέτα του την υπέροχη πρωτότυπη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη. Ερμηνείες υπέροχες, αρμονικές μεταξύ τους εκτελώντας εξαίσια μια παρτιτούρα για δύο.
Ο Στέφανος Δαφνής απλώνει το μουσικό χαλί που ξεκλειδώνει τις μοναχικές τους καρδιές και αρχίζουν να χτυπούν σε κάθε ήχο της τρομπέτας του όλο και πιο δυνατά. Τα κοστούμια και τα σκηνικά που επιμελήθηκε ο Γιώργος Λιντζέρης λιτά και συμβολικά υπογραμμίζουν τη φυσική φθορά και τη θλίψη που επιφέρει το πέρασμα του χρόνου, η μοναξιά και η αποξένωση και δημιουργούν μαζί με τον φωτισμό του Βασίλη Κλωτσοτήρα τον γνώριμο καμβά της εσωτερικής απομόνωσης όπου στο τέλος όμως η ελπίδα τον γεμίζει με χρώματα και μουσικές.
Μια παράσταση με μια λοξή ματιά στη βιτρίνα του σύγχρονου «ευ ζην» που αφήνει τη γλύκα μιας νοσταλγίας σε πιο ανθρώπινες εποχές.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο άρθρο https://all4fun.gr/psyxagogia/theatre/parastaseis/83769-fthinoporini-istoria-alexei-armpouzof-vana-pefani-alekos-alexandrakis.
Έλενα Γαζγαλή
Φιλόλογος/ μεταπτυχιακό Θεατρική Γραφή