Τι πιο όμορφο από το να είναι βράδυ Κυριακής και να βγαίνεις έξω με την κόρη σου! Και να πηγαίνετε θέατρο μαζί.
Μάνα και κόρη.
Μα και δυνάμει συναδέλφισσες.
Θέατρο Γκλόρια.
«Αλιγάτορες» του Andrew Keatley σε σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά.
Το όνομα του Γεράσιμου Γεννατά είναι κάτι παραπάνω από εγγύηση πως θα δούμε κάτι καλό!
Ένα σπίτι στο προσκήνιο.
Με το παιδικό δωμάτιο να ξεχωρίζει και κάποια άλλα να μεταμορφώνονται σε κουζίνα, καθιστικό, γραφείο πατέρα ανάλογα με τον χώρο που μιλάει το ζευγάρι, Ανάλογα με τον χώρο που θυμάται το παιδί τους γονείς του να μιλούν.
Γιατί μπορεί οι «Αλιγάτορες» να είναι ένα έργο που θίγει πρωτίστως το θέμα της αναίτιας διαπόμπευσης που μπορεί να πλήξει τον οποιοδήποτε από μας ανά πάσα στιγμή μέσω της εκτόξευσης λάσπης προς το άτομό του, αλλά παραλλήλως μιλά και για το τραυματικό αποτύπωμα που αφήνουν στην παιδική ψυχή τα όσα ακούσαμε να λένε, να ψιθυρίζουν, να φωνάζουν ή να προσπαθούν να κρύψουν οι πιο δικοί μας άνθρωποι: οι γονείς μας.
Πίσω από το σπίτι, πίσω από το ασφαλές καταφύγιό μας η ζούγκλα.
Με τον κακό τον λύκο που λαχταρά να κατασπαράξει την Κοκκινοσκουφίτσα, τα τρία γουρουνάκια, τα επτά κατσικάκια.
Τον λύκο που η μαμά κι ο μπαμπάς μέσω των παραμυθιών που μας διάβαζαν μας βοηθούσαν να ξορκίσουμε τις φοβίες μας.
Μα κάποτε έρχεται η στιγμή που η μικρή Άλις, -σαν άλλη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων- μπαίνοντας στην «κουνελότρυπα» της πραγματικής ζωής αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως ο κακός λύκος δεν είναι ένας, αλλά πολλοί. Και ο μπαμπάς της δεν είναι ο Superman της, δεν μπορεί να την προστατεύσει.
Γιατί σ’ αυτή τη ζούγκλα δεν μπορείς καν να προστατεύσεις τον ίδιο σου τον εαυτό από τους αλιγάτορες που είναι έτοιμοι να σε κατασπαράξουν σε κάθε σου βήμα.
Γιατί -μια και μιλάμε για ζούγκλα!- πόσες φορές η απελπισία από μια αναίτια κατηγορία μας έχει κάνει να μονολογήσουμε θλιβερά: «Πώς να αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας;;;;»
Ο πατέρας.
Ένας εξαίρετος καθηγητής.
Ένας τρυφερός πατέρας και γλυκός σύζυγος.
Η μητέρα.
Μια καλή επαγγελματίας, μια προστατευτική μητέρα, μια υποστηρικτική σύζυγος.
Η εννιάχρονη κόρη.
Ένα ευτυχισμένο παιδί, χορτάτο από αγάπη και γονεϊκή φροντίδα.
Το σπίτι.
Ένας χώρος φωτεινός και ζεστός, γεμάτος οικογενειακή θαλπωρή.
Και μια στιγμή, μια ανεπαίσθητη στιγμούλα όλα αυτά χάνονται.
Γιατί μέσω μιας καταγγελίας για σεξουαλική παρενόχληση ανοίγει το παράθυρο κι η ζούγκλα ολόκληρη με τα θηρία της εισβάλλει μες στο σπίτι. Και ποδοπατά και καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της. Και βεβηλώνει, μαγαρίζει, πονάει και ματώνει πρόσωπα και πράγματα και ψυχές και στιγμές και αναμνήσεις…
«Αλιγάτορες».
Μια παράσταση γροθιά στο στομάχι βασισμένη στο εξαιρετικό κείμενο του Andrew Keatley, την εύστοχη σκηνοθεσία του Γιάννη Λασπιά, τα κατάλληλα ηχοτοπία που δημιουργεί ζωντανά επί σκηνής η Ειρήνη Τηνιακού και μ’ έναν διαλεχτό θίασο με κορυφαίο τον Γεράσιμο Γεννατά.
Μια παράσταση που -ειδικά για όσους είμαστε εκπαιδευτικοί- θα συνεχίζει για πολύ καιρό να «παίζει» μέσα μας.
Φίλοι θεατρόφιλοι, σπεύσατε να τη δείτε!!!
Της Ράνιας Ααρών (Κυριακή 19/05/2024)
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο άρθρο: https://all4fun.gr/psyxagogia/theatre/parastaseis/66955-aligatores-andrew-keatley-giannis-laspias-theatro-gkloria