Είδαμε την παράσταση «Το Κουκλόσπιτο, Μέρος Δεύτερο» σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια στο Θέατρο Άνεσις

Τα παραμύθια συνήθως τελειώνουν με ένα “Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…”. 

Οι ταινίες με ένα “The End”.

Τα βιβλία με τη λέξη ΤΕΛΟΣ με κεφαλαία γράμματα.

Όμως….

Μετά; Τι γίνεται μετά; 

Γιατί κάθε τέλος δεν είναι απλά ένα τέλος. 

Κάθε τέλος είναι συνάμα και μια νέα αρχή…

 

Το “Κουκλόσπιτο” του Ίψεν τελειώνει με τη Νόρα να κλείνει πίσω της την πόρτα εγκαταλείποντας σύζυγο και παιδιά. Αν και ο Ίψεν είχε δηλώσει πως ουδεμία πρόθεση είχε να γράψει ένα έργο φεμινιστικό, “Το Κουκλόσπιτο” εν έτει 1879 προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και έντονων αντιπαραθέσεων. Μια γυναίκα γαλουχημένη με τα ιδανικά της εποχής της τολμά να απεκδυθεί τον ρόλο της κυρίας του κυρίου, της καλής νοικοκυράς και καλής μητέρας προκειμένου να κυνηγήσει τα όνειρά της, να βρει τη δική της υπόσταση, να πάψει να είναι η κούκλα κάποιου και να γίνει άνθρωπος αυτόνομος που κρατά την τύχη του στα χέρια του. 

 

Εν έτει 2017 -σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά- ο Λούκας Νέιθ έρχεται να “συνομιλήσει” με τον Ίψεν ξεκινώντας το δικό του κουκλόσπιτο με τη Νόρα να χτυπάει ξανά την πόρτα του σπιτιού της 20 χρόνια αργότερα.

 

Πώς είναι άραγε η Νόρα του 1899; 

Σίγουρα όχι η ίδια με αυτήν του 1879! 

Και σίγουρα όχι η ίδια με τη Νόρα της εποχής των μαμάδων μας, των γιαγιάδων μας, εμάς των ίδιων! 

Και ο άντρας της; 

Τα παιδιά της; 

Η γκουβερνάντα τους που στους δικούς της ώμους έπεσε (ή επέλεξε η ίδια να πέσει;) το μεγάλωμα των παιδιών της Νόρας;

 

 

Η Νόρα του Λούκας Νέιθ είναι μια πρώιμη φεμινίστρια. Μια γυναίκα που, αφήνοντας πίσω της ό,τι την κρατούσε αλυσοδεμένη, κατάφερε όχι μόνο να σταθεί στα πόδια της, αλλά να γνωρίσει επαγγελματική και οικονομική καταξίωση. Μια γυναίκα ωστόσο που επιστρέφει στον άντρα της μετά από δύο δεκαετίες για να διεκδικήσει το αυτονόητο που ακόμα δεν της έχει παραχωρηθεί απ’ αυτόν: την ελευθερία της!

 

Μια γυναίκα δυναμική που ωστόσο δεν μπορεί να τα βάλει με μια κοινωνία που ήταν και είναι κομμένη στα μέτρα των ανδρών και γι’ αυτό ως ύστατη λύση προσφεύγει για βοήθεια στην κόρη που παράτησε πριν είκοσι χρόνια….

  

Η Νόρα ντυμένη στα μωβ. 

Πνευματικότητα, αναζήτηση της αλήθειας, υπέρβαση των ψευδαισθήσεων και των φαινομενικών καταστάσεων. 

 

Η κόρη της η Έμυ στα πράσινα. 

Ζωή, ελπίδα, αναγέννηση, ισορροπία. 

 

Χρώματα συμπληρωματικά, σχέσεις συμπληρωματικές, ζωές που έστω κι αν χωρίστηκαν, αόρατα νήματα τις δένουν και τις συνδέουν μεταξύ τους.

 

Ναι, η Νόρα έφυγε από το σπίτι της είκοσι χρόνια πριν και τώρα, είκοσι χρόνια μετά, ήρθε η ώρα να τεθούν ερωτήσεις, να δοθούν απαντήσεις, να ειπωθούν αλήθειες.

 

Τι είναι πιο γενναίο τελικά; Πιο εύκολο; Πιο ανώδυνο; Το να φεύγεις από μια σχέση, από έναν γάμο, από μια συνθήκη που σε πνίγει ή το να μένεις εκεί προσπαθώντας να αλλάξεις τα πράγματα;

 

Κι οι άνθρωποι; Αλλάζουν; Τα αισθήματα, τα θέλω, οι ανάγκες τους; Κι αν ναι, μήπως οι όρκοι αιώνιας αγάπης μετατρέπονται με τον καιρό σε αλυσίδες αιώνιας σκλαβιάς;

 

 

Μια παράσταση πολύ προσεγμένη, βασισμένη σε ένα κείμενο που δίνει μπόλικη τροφή για σκέψη και με τις ερμηνείες των τεσσάρων ηθοποιών να υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο τον στόχο μιας καλής θεατρικής παράστασης: να κάνει τον θεατή να δει τη ζωή τη δική του, τη δική μου, τη δική σου, παιγμένη επάνω στο σανίδι, να προβληματιστεί, να κρίνει, να σχηματίσει άποψη ή να αναθεωρήσει…

 

Aναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση και τους συντελεστές της, ακολουθούν στο σχετικό σύνδεσμο: https://www.all4fun.gr/portal/theatre-2/parastaseis/28130-kouklospito-meros-skinothesia-manoli-doynia.html

 

Επιμέλεια άρθρου & φωτογραφίες: Δημήτρης Κοτσίφης