Όπως σε όλους οι σχέσεις μου με τις κατσαρίδες ξεκίνησε όχι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χρόνια ολόκληρα θυμάμαι να μου προκαλούν μία βδελυγμία όποτε τύγχανε να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας, ενώ δεν θυμάμαι να έχω ούτε μία καλή ανάμνηση. Όλα αυτά βέβαια μέχρι χθες. Για πρώτη φορά επιδίωξα να έχω μία συνάντηση με το έντομο και μόνο χαμένος δεν βγήκα. Έβαλα, λοιπόν, τα καλά μου και πήγα στο θέατρο Αθηνών (Βουκουρεστίου 10) εκεί όπου ανεβαίνει η παράσταση «Κατσαρίδα». Ο τίτλος μου προκαλούσε κάποιες δεύτερες σκέψεις, όμως άξιζε να καταπολεμήσω τους φόβους μου.
Από το πρώτο πεντάλεπτο κιόλας είχα χαλαρώσει κι είχα αφεθεί στο εξαιρετικό χιούμορ. Η παράσταση αποδείχτηκε φοβερή επιβραβεύοντας με πλήρως για το ρίσκο που πήρα.
Οι ηθοποιοί Δημήτρης Μακαλιάς και Κώστας Γάκης (αξίζει να αναφέρω ότι από τη μέση της παράστασης κι έπειτα ο Γάκης έπαιζε έχοντας βγάλει τον ώμο του κάτι που σε κανένα σημείο δεν φάνηκε ή δεν μείωσε την ενέργεια του. Πραγματικά άψογος επαγγελματίας) ήταν πραγματικά το κάτι άλλο. Πλούσιο και πολύπλευρο ταλέντο, αστείρευτη ενέργεια που έβγαινε συνεχώς πάνω στη σκηνή και αμεσότητα συνέθεταν ένα παζλ που πραγματικά απογείωνε το έργο. Το ακόμα πιο ευχάριστο για εμένα ήταν ότι είχα απέναντι μου δύο νέα και απίστευτα ταλαντούχα παιδιά που έχουν μπροστά τους μία τεράστια καριέρα και αρκετές όμορφες παραστάσεις να μας προσφέρουν. Όσον αφορά το κείμενο ήταν πραγματικά πολύ χιουμοριστικό, ενώ είχε και στοιχεία της επικαιρότητας. Ήταν πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι σε μία παράσταση οι συντελεστές κατάφεραν να παντρέψουν το χιούμορ, την αισιοδοξία (που τόσο μας λείπει), την ελπίδα αλλά και να προτείνουν μία διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων που συμβαίνουν στη ζωή μας.
Τελικά πέρασα ένα υπέροχο βράδυ μαζί με ένα έντομο που πλέον κάθε φορά που θα το βλέπω θα έχω κάτι ωραίο να θυμάμαι. Το σίγουρο είναι ότι σκοπεύω να δω άλλη μία φορά τη παράσταση και το ίδιο συμβουλεύω να κάνετε όσοι δεν την έχετε δει ακόμα. Σπεύσατε…
Του Αναστάση Καραμουσαδάκη, 30/11/2011