Γράφει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Τσακίρης για την παράστασητου Μίμη Καπέρδου στο Θέατρο Eliart (Κωνσταντινουπόλεως 127, Γκάζι, τηλ.: 210-3477677), που παίζεται Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15
Ο χρόνος για θεατρικές παραστάσεις είναι πάντα περιορισμένος, αλλά αυτό τον κάνει ακόμα πιο τελετουργικό. Είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μια υπέροχη παράσταση με ταλαντούχους ηθοποιούς του 2020, σε ένα πετυχημένα δοσμένο περιβάλλον της παρεξηγημένης δεκαετίας του ’80 (οι μουσικές γέφυρας βοηθούν πολύ, αρχής γενομένης με το dadada) και με την υπέροχη συνταγή, που δεν βαριέσαι ποτέ, της κωμωδίας συμπτώσεων και παρεξηγήσεων της δεκαετίας του ’60.
Το “Δάχτυλο στο μέλι” σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι, πέρα από τους διαλόγους και τις ατάκες, με τη στάση και τις γκριμάτσες των ηθοποιών, θυμίζοντας εποχές, που οι παλιοί κωμικοί, χωρίς σενάριο καν, έβγαζαν γέλιο, κοιτάζοντας και μόνο το κοινό ή τον φακό. Έτσι μέσα σε μια ευχάριστη και δροσερή ατμόσφαιρα με τη νεανική ζωντάνια από τον θόρυβο και την κίνηση των ηθοποιών, τα μηνύματα του έργου περνάνε πολύ εύπεπτα.
Αν κάποιος δει το έργο χωρίς καμία πληροφορία, θα πάρει όρκο ότι πρόκειται ή για έργο Άγγλου συγγραφέα, προσαρμοσμένο σε ελληνικά δεδομένα ή το πολύ Έλληνα θεατρικού συγγραφέα της δεκαετίας του ’50, αλλά τοποθετημένο χρονικά μεταγενέστερα.
Η έκπληξη είναι ότι το έργο έχει γραφτεί από σύγχρονο νέο άνθρωπο, που μάλιστα πρωταγωνιστεί, τον Μίμη Καπέρδο. Και βλέπεις με ελπίδα ότι ακόμα μπορεί η έμπνευση να αντληθεί από παραδοσιακές ζεστές αξίες.
Ο φίλος και συνάδελφος Κυριάκος Κουρουτσαβούρης έκανε ένα εκπληκτικό κάστινγκ, κουμπώνοντας το καλύτερο δυνατό πρόσωπο στον καλύτερο ρόλο. Οι ηθοποιοί λες και είναι γεννημένοι για τον ρόλο ή ο ρόλος φτιαγμένος για τους ηθοποιούς. Και πραγματικά όλοι είναι αξιόλογοι. Μπράβο τους και μπράβο στον Κυριάκο!
Θα ήθελα να κάνω όμως μια ιδιαίτερη μνεία στον κ. Αλέξανδρο Ζουριδάκη, που για πρώτη φορά είδα σε παράσταση. Από τα πρώτα λεπτά η κίνηση και η χρήση των άκρων του, με έκανε να σκεφτώ με ανατριχίλα τον μεγάλο Βασίλη Τσιβιλίκα, ιδιαίτερα αγαπημένο ηθοποιό, που είχα την τύχη να βλέπω φανατικά στο θέατρο, ακόμα και λίγο καιρό πριν φύγει από τη ζωή. Από όσους σύγχρονους ηθοποιούς έχω δει εκ του σύνεγγυς, πιστεύω ότι ο Αλέξανδρος, όπως και ο Σπύρος Πούλης είναι ιδιαίτεροι ηθοποιοί, που έχουν το χαρισματικό DNA των μεγάλων κωμικών άλλων εποχών.
Αν και δεν είμαι κριτικός θεάτρου, θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα μια Δευτέρα ή μια Τρίτη να την αφιερώσετε, δεν έμειναν και πολλές μέχρι τέλος Γενάρη, να δείτε την παράσταση. Μια παράσταση που καλό είναι από τους συντελεστές της να μαγνητοσκοπηθεί και να διασωθεί σαν δουλειά, άσε που θα έκανε και επιτυχία αν έπαιζε στην τηλεόραση. Αν την έβλεπα ασπρόμαυρη και μέσα από μόνιτορ, έχω την αίσθηση ότι θα ξαναζούσα το θρυλικό “Θέατρο της Δευτέρας”.
Μπορείτε να δείτε το trailer