Lemon: Ένας ύμνος για τη «μεγαλοσύνη» του μικρόκοσμου.
Ημέρα Κυριακή 27/10. Πολλοί φίλοι έχουν φύγει εκτός Αθήνας ενώ εγώ δεν έχω καταφέρει αυτή τη φορά να ταξιδέψω κάπου αξιοποιώντας δεόντως το «εθνικό τριήμερο». Είχα προαποφασίσει ωστόσο να πάω να δω μία ταξιδιάρικη παράσταση, το Lemon η οποία κάπως έπεσε στην αντίληψη μου και μου κίνησε το ενδιαφέρον. Κατέβηκα με τον ηλεκτρικό στην Ομόνοια ,μπήκα στο ξενοδοχείο Μπάγκειον, πήρα το εισιτήριο μου και μέχρι να αρχίσει η παράσταση, περιηγήθηκα στους χώρους αυτού του νεοκλασσικού «κουφαριού» που δεσπόζει σαν κτήριο-φάντασμα μέσα στην καρδιά της Αθήνας. Με ένα Βoarding Pass στο χέρι που περιελάμβανε τους «Κανονισμούς του Πλοίου» και με ένα καρτελάκι που έγραφε: «Με είχαν παρατήσει πάνω στο πιάνο με την ουρά, στην αίθουσα χορού της πρώτης θέσης», επιβιβάστηκα στην αίθουσα της παράστασης. Το ταξίδι κράτησε 70 λεπτά και εγώ αποβιβάστηκα στη στεριά αφενός συγκινημένη αλλά και συνάμα προβληματισμένη.
Ο προβληματισμός μου παραδόξως είχε να κάνει με το τι ακριβώς ήταν αυτό που μου προκάλεσε συγκίνηση σε αυτήν την παράσταση, ποιο ήταν το σημείο της ιστορίας που με έκανε να ταυτιστώ, τι ήταν αυτό που με συνέδεε με τον κεντρικό ήρωα του έργου τον Danny Boodman T.D. Lemon ή αλλιώς τον κύριο «1900». Με μια πρώτη ματιά δεν υπάρχει κάτι που να με συνδέει με αυτό το πρόσωπο. Δε με λένε 1900, δε γεννήθηκα το 1900, κυρίως δε γεννήθηκα αλλά ούτε μεγάλωσα μέσα σε ένα καράβι, δεν παίζω πιάνο – αν και πολύ θα το ήθελα – και ομολογουμένως έχω πατήσει μπόλικη στεριά, εν αντιθέσει με τον ήρωα του έργου που δεν ακούμπησε ποτέ τα πόδια του σε «στέρεο έδαφος». Κατά συνέπεια φαίνεται να μην έχω τίποτα κοινό να μοιραστώ με αυτόν τον τύπο ώστε να πω ότι κάπως ταυτίζομαι μαζί του. Συνεχίζοντας όμως την περιήγηση μου στο χώρο και παρατηρώντας τη «φάτσα μου» μέσα σε αυτούς τους τεράστιους, παλιούς καθρέφτες του ξενοδοχείου, ανακάλυψα το σημείο σύνδεσης μου με τον 1900 που συμπυκνώνεται στην λέξη «μικρόκοσμος».
Τι εννοώ με τη λέξη «μικρόκοσμος»; Θα σας το θέσω λίγο διαφορετικά… Ζούμε σε μία εποχή που αισθανόμαστε πολίτες ενός απέραντου κόσμου, σύντομα μπορεί να είμαστε και πολίτες ενός ακόμα πιο απέραντου γαλαξία. Ζούμε στην εποχή της κυριαρχίας του διαδικτύου, μπορούμε να έχουμε φίλους από όλα τα μήκη και πλάτη της γης και με ένα κλικ στον υπολογιστή μας έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε με ανθρώπους που βρίσκονται σε μία άλλη γωνιά του πλανήτη. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και τα μέσα μεταφοράς δημιουργούν μία αίσθηση απέραντων διαδρομών και ατέλειωτων οριζόντων. Αεροπλάνα, πλοία και τραίνα φεύγουνε καθημερινά με πάμπολλους προορισμούς. Άπειρες επιλογές, άπειρες κατευθύνσεις ,άπειροι κόσμοι μέσα στους όποιους μπορείς να διαλέξεις να ζήσεις. Γενικότερα θα έλεγα ότι ζούμε στις αρχές του 21ου αιώνα με μία έντονη αίσθηση παγκοσμιότητας απεραντοσύνης και «ανοιχτωσιάς».
Ωστόσο παρά τη φαινομενική αυτή κατάλυση των ορίων και των συνόρων, προσωπικά νομίζω ότι πολύ συχνά όταν κλείνουμε την πόρτα του σπιτιού μας νιώθουμε τελικά «μικροσκοπικοί» και ενίοτε απελπιστικά μόνοι, μέσα σε έναν περιφραγμένο μικρόκοσμο. Η «ψευδ-αίσθηση» της απόλυτης ελευθερίας και των άπειρων επιλογών ξαφνικά διαλύεται και αναρωτιόμαστε μήπως εν τέλει ζούμε μέσα σε ένα αδιόρατο κλουβί με ένα επίπλαστο πορτάκι διαφυγής. Κάποια κλουβάκια είναι λίγο μεγαλύτερα, κάποια λίγο μικρότερα, άλλα είναι πιο κυκλικά και άλλα πιο ορθογώνια. Δεν παύουν μολαταύτα να είναι κλουβάκια μέσα στα οποία καταλήγουμε να ξετυλίγουμε το βίο μας. Πόσους χωράει αλήθεια αυτός ο μικρόκοσμος και ποιοι είναι οι συνοδοιπόροι μας μέσα σε αυτό το διατεταγμένο προσωπικό μας σύμπαν;
Δεν ξέρω πόσοι από σας έχουν την πολυτέλεια να ταξιδεύουν συχνά και να πηγαινοέρχονται μέσα σε αυτόν αχανή κόσμο με μια βαλίτσα στο χέρι. Η δική μου ζωή πάντως πηγαινοέρχεται κυρίως ανάμεσα σε σπίτι και δουλειά. Έχω 24 ώρες τη μέρα να διανύσω και καμιά φορά ούτε κι αυτές δε μου φτάνουνε. Πρέπει να δουλέψω, να κοιμηθώ, να φάω, αν τα καταφέρω να δω κάποιους φίλους και λίγο να διασκεδάσω. Κυρίως παλεύω καθημερινά να καλύψω τις υποχρεώσεις μου: εφορία, ενοίκιο, ρεύμα, νερό και τόσα άλλα που με κατατρέχουν. Τρέχουν αυτά, τρέχω και γω πέρα δώθε και στο τέλος παραμένω ένας ασθμαίνων πρωταγωνιστής και αφανής ήρωας μέσα στα λίγα τετραγωνικά που «μου ανήκουν». Δεν νομίζω όμως ότι η δική μου ζωή απέχει και πολύ απ τη δική σας πραγματικότητα.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Νομίζω πως όλοι μας είμαστε κατά μία έννοια σαν τον Danny Boodman T.D. Lemon γιατί ζούμε σε έναν περατό κόσμο με τους περιορισμούς μας και ενδεχομένως και με τους συμβιβασμούς μας. Νομίζω πως πολλοί από μας κάποια βράδια κλείνουμε τα μάτια κι ονειρευόμαστε χιλιάδες ταξίδια σε μακρινές πολιτείες που κατά βάθος ξέρουμε ότι ίσως ποτέ να μην μπορέσουμε να τα πραγματοποιήσουμε… Πολλοί από εμάς ίσως ποτέ να μην μπορέσουμε να γίνουμε όλα όσα θα θέλαμε να ήμασταν και στο τέλος της διαδρομής μας να έχουμε απλά «ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.» {Ας μου επιτρέψει ο ποιητής να δανειστώ λιγάκι τους στίχους του.} Το ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται λίγο «βαρύ» αυτό που λέω αλλά πιστεύω ότι ενδεχομένως αυτός να είναι και ο λόγος που μας αγγίζει τόσο βαθιά ο μύθος του φίλτατου 1900. Μας συγκινεί γιατί ίσως να είμαστε και μεις λίγο ή πολύ καθηλωμένοι μέσα στο πλοίο που διαλέξαμε να υπάρχουμε.
Αυτό ωστόσο που κάνει μοναδικό και ξεχωριστό τον ήρωα μας, κατά την δική μου άποψη, είναι το γεγονός ότι επέλεξε να ζει απολύτως συνειδητά μέσα στο μικρόκοσμο του. Το πλοίο για εκείνον, εν τέλει, δεν ήταν ούτε μία τυχαία εκδοχή ζωής, ούτε μία απλή πιθανότητα αλλά ένας κόσμος που εκείνος περιχαράκωσε για να ζήσει εντός του. Όταν του δίνεται η ευκαιρία να αποχαιρετήσει οριστικά το καράβι μέσα στο οποίο γεννήθηκε και να αφεθεί στην απεραντοσύνη ενός μεγαλύτερου κόσμου, εκείνος διαλέγει να παραμείνει μέχρι το τέλος ριζωμένος στις «Θερμοπύλες» του, με πλήρη γνώση και ευσυνειδησία. Κάποιοι αυτήν την επιλογή μπορεί να την ονομάσουν «φόβο του άγνωστου» κάποιοι άλλοι όμως μπορεί να την χαρακτηρίσουν και «μεγαλοσύνη». Το πλοίο για τον Danny Boodman T.D. Lemon ήταν το μόνο σπίτι που γνώρισε, η μόνη πατρίδα που είχε να υπερασπιστεί ώσπου να χαθεί μαζί του μέσα στα απύθμενα βάθη της θάλασσας. Όμως ο 1900 υπηρέτησε το πλοίο του και τη μουσική του με απεριόριστη αγάπη, αφιερώθηκε στη θάλασσα και στην τέχνη του και μέσα σε αυτόν τον περιορισμένο κόσμο τελικά μεγαλούργησε. Δεν ζούσε με ψευδαισθήσεις ,ήξερε πως τα πιο μεγάλα και πιο σπουδαία ταξίδια είναι τελικά αυτά που κάνουμε με τη φαντασία μας. Δεν είχε αυταπάτες, δεν είχε επιθυμίες έξω από τα τετραγωνικά που του αναλογούσαν. Αντιθέτως εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τα «88 πλήκτρα του πιάνου» που του χαρίστηκαν χωρίς να προσδοκά κάτι περισσότερο, γιατί για τον ήρωα μας αυτός ο μικρόκοσμος ήτανε ένα τεράστιο, απέραντο σύμπαν.
Νομίζω πως αυτό είναι το πιο σημαντικό που έχει να μας πει αυτή η παράσταση. Ο Danny Boodman T.D. Lemon δεν ήταν τρελός –ρομαντικός μπορεί να ήταν– αλλά τρελός δεν ήταν .Ούτε και γω όμως είμαι τρελή που ένιωσα ότι ο 1900, εν τω μέσω της παράστασης, έσκυψε διακριτικά στο αυτί μου και μου ψιθύρισε… “Νομίζεις πως ζεις σε έναν απεριόριστο κόσμο. Και συ σε ένα μικρόκοσμο ζεις σαν και μένα. Να μη λυπάσαι όμως, φτιάξε αυτόν τον κόσμο όσο πιο μαγικό μπορείς. Βάλε να ακούσεις ένα τραγούδι που σου αρέσει ξεκινώντας τη μέρα σου, φόρεσε ένα όμορφο ρούχο ακόμα κι αν πρόκειται να πας μια βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς σου. Βγάλε τα καλά σου σερβίτσια όταν θα σε επισκεφτεί η φίλη σου -μην τα αφήνεις να τα τρώει η σκόνη του ντουλαπιού σου-, κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου. Κάνε μια καλή πράξη, πες μια καλημέρα σε έναν άγνωστο, βάλε τέχνη και γέλιο στη ζωή σου. Φτιάξε έναν καλό λόγο για να ζεις. Ψάξε να βρεις γιατί υπάρχεις…. Ο χρόνος μας δεν είναι άπειρος, ούτε και η ζωή μας ατέλειωτη και ίσως ο μικρόκοσμος που ζεις να είναι ότι πιο πολύτιμο έχεις.» Τάδε έφη ο Danny Boodman T.D. Lemon μία βραδιά στο Μπάγκειον ξενοδοχείο της Ομόνοιας.
Χαίρομαι όταν βλέπω παραστάσεις που είναι ικανές να προσφέρουν τροφή για περαιτέρω σκέψη. Όσο για τους συντελεστές της νομίζω ότι ήταν ένα χαρακτηριστικό δείγμα «μεγαλοσύνης» μέσα στον μικρόκοσμο του Μπάγκειον. Η ομάδα Εxperimento με περιορισμένα μέσα προσπάθησε να δημιουργήσει ένα απεριόριστο σύμπαν και να μεταμορφώσει τους θεατές μίας αίθουσας ξενοδοχείου σε επιβάτες ενός ατμόπλοιου που το έλεγαν Virginian. Οι δύο ηθοποιοί της παράστασης με έκαναν να αισθανθώ ότι απλά αγαπούν πολύ αυτό που κάνουν, δίνουν άπλετη ενεργεία και ενθουσιασμό επί σκηνής, διδάσκοντάς μας ότι πολλές φορές μέσα στα απλά πράγματα κρύβεται η μαγεία. Μας παραδίδουν τις ερμηνείες τους με γενναιοδωρία, απλοχεριά και με έναν ρομαντισμό ανάλογο με αυτόν που διακατέχει τον Danny Boodman T.D. Lemon. Με κύριο όχημα ένα ενδιαφέρον κείμενο και τη μουσική κατάφεραν να μας προσφέρουν μια καλοδουλεμένη παράσταση με ζωηρό τόνο και καλπάζοντα ρυθμό…Προσωπικά είχα συνεχώς την αίσθηση ότι η μουσική υπάρχει ακόμα κι όταν το πιάνο σταματά, ακόμα και όταν οι ηθοποιοί σιωπούνε. Το Lemon νομίζω ότι κερδίζει κυρίως τις εντυπώσεις γιατί είναι μια παράσταση low budget που φτιάχτηκε στο σύνολό της με πολύ μεράκι από τους ανθρώπους που την επιμελήθηκαν. Οι Εxperimento φαίνεται να αξιοποίησαν στο μέγιστο «τα 88 πλήκτρα» που είχαν στα χέρια τους προκειμένου να δημιουργήσουν μία δική τους προσωπική μελωδία. Καλή επιτυχία τους εύχομαι λοιπόν και στα υπόλοιπα μελλοντικά τους ταξίδια. Όσο για εμάς τους αφανείς ήρωες του «προσωπικού μας κυβερνοχώρου» έχω να πω το εξής. Μπορεί- λέω μπορεί- να μείνουμε πάντα «ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων» αλλά πιστεύω πως μπορούμε να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε τον μικρόκοσμό μας όσο πιο «πλατύ» και συναρπαστικό γίνεται. Τα 88 πλήκτρα ενός πιάνου ή τα πέντε χρώματα μίας παλέτας δεν είναι λίγα -ας μην το ξεχνάμε- αντιθέτως ίσως να είναι πάρα πολλά για να δημιουργήσουμε άπειρα όμορφα σύμπαντα. Πάρτε τα αγαπημένα σας πρόσωπα,τους πρωταγωνιστές του δικού σας Virginian και πηγαίνετε να δείτε αυτή την παράσταση. Πιείτε ένα ποτό μαζί τους, συζητήστε, γελάστε, μοιραστείτε στιγμές και να είστε σίγουροι ότι δεν είστε καθόλου τρελοί αν δείτε κάπου σε μία γωνία του μπαρ τον κύριο 1900 μαζί με τον καλόκαρδο φίλο του Τιμ Τούνυ να σας κλείνουν συνωμοτικά το μάτι!
Της Βικτωρίας Σαμοθράκη, 1/11/2019
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ
Η Βικτωρία Σαμοθράκη κατάγεται από τη Λέσβο, σπούδασε Κοινωνική Εργασία, έκανε ένα μεταπτυχιακό στην Κοινωνική Ανθρωπολογία και στην πορεία μυήθηκε στο θέατρο και την υποκριτική τέχνη
Στο θέατρο έχει εμφανιστεί στις παραστάσεις «Φωνές Γυναικών» Studio Πράξη Επτά, «Ο Αιγόκερως», «Weiβ» και «Βερενίκη» με την ομάδα Mannshauft στο Θέατρο Rabbithole, «Τρεις Αδελφές» του Τσέχωφ στο θέατρο Τζένη Καρέζη. Επίσης το 2015 παρουσίασε ένα δικό της θεατρικό κείμενο με τίτλο «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ: Ένας μονόλογος της Ωραίας Ελένης» στο Studio Πράξη Επτά. Μόνιμο και πάγιο ενδιαφέρον της παραμένει το ων που λέγεται «Άνθρωπος».
Νέες ημερομηνίες: Σάββατο 9 και Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019, Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019
Μετά από 20 συνεχόμενα sold out, το «Lemon», η θεατρική έκπληξη των Experimento, παρατείνει το ταξίδι του στο Μπάγκειον στις 9, 10 και 16 Νοεμβρίου 2019 με πέντε ακόμα παραστάσεις.
Ο Μελαχρινός Βελέντζας στο ρόλο του θρυλικού πιανίστα 1900 και ο Γιώργος Δρίβας, στο ρόλο του τρομπετίστα Τιμ Τούνυ, αφηγούνται με όλα τους τα εκφραστικά μέσα την πιο ανθρώπινη ιστορία του προηγούμενου αιώνα.
Η παράσταση – εμπειρία λαμβάνει χώρα στην αίθουσα χορού του ιστορικού ξενοδοχείου, όπου η παλιά αίγλη συναντά τη φυσική φθορά και η απίστευτη ιστορία του πιανίστα, που γεννήθηκε πάνω σε ένα καράβι και δεν κατέβηκε ποτέ από αυτό, συναντά την προσωπική ιστορία του καθένα από εμάς.
|Εσύ φοβάσαι να κατέβεις από το πλοίο που γεννήθηκες;|
Σε διασκευή-σκηνοθεσία Γεωργίας Τσαγκαράκη και μετάφραση Σταύρου Παπασταύρου, ο ποιητικός μονόλογος “Novecento” του Αlessandro Baricco μετατρέπεται σε μία ζωντανή ρέουσα αφήγηση, όπου το χαρισματικό ντουέτο του Lemon γίνεται ένα σώμα κατακλύζοντας με την ενέργειά του τη σκηνή.
Η ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση των Experimento, που έρχεται σε συνέχεια των πρωτότυπων παραστάσεών τους εν πλω, σε καρνάγιο, λιμενοβραχίονες κ.α., μας επιστρέφει στα βασικά συστατικά του θεάτρου φωτίζοντας το θεματικό πυρήνα του έργου του Ιταλού συγγραφέα: «Κανείς δεν είναι ξεγραμμένος άμα έχει έτοιμη μια καλή ιστορία και κάποιον για να του τη διηγηθεί».
Lemon
|Αδερφέ μου, δυναμίτης είναι όλο αυτό.|
Προμηθευτείτε εγκαίρως τα εισιτήριά σας από το viva.gr:
Ταυτότητα παράστασης:
Lemon
Βασισμένο στο Novecento του Alessandro Baricco
Το πλήρωμα του Lemon:
Διασκευή | Σκηνοθεσία | Κίνηση: Γεωργία Τσαγκαράκη
Μετάφραση: Σταύρος Παπασταύρου
Σκηνογραφία: Νατάσα Τσιντικίδη
Κατασκευή πιάνου: Θωμάς Μαριάς
Κοστούμια: Κέλλυ Σταματοπούλου
Ηχητικός σχεδιασμός | Stage manager: Λευτέρης Δούρος
Σχεδιασμός φωτισμού: Αλέξανδρος Θεοφυλάκτου
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Graphic design: Ελένη Σαραντοπούλου
Video | Trailer: Παναγιώτης Αγκαβανάκης
Location scouting: Λουκία Μπατσή
Stunt rigger: Ηλίας Φωτεινός
Communication Assistant: Ράνια Παπαδοπούλου
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Μελαχρινός Βελέντζας
Παίζουν: Μελαχρινός Βελέντζας (1900), Γιώργος Δρίβας (Τιμ Τούνυ)
Lemon | Μια ανεξάρτητη παραγωγή των Experimento
Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:
Σάββατο 9 Νοεμβρίου | 19:00 (απογευματινή)
Σάββατο 9 Νοεμβρίου | 21:15 (βραδινή)
Κυριακή 10 Νοεμβρίου | 20:00
Σάββατο 16 Νοεμβρίου Ι 19.00(απογευματινή) και 21:15 (βραδινή)
Εισιτήρια:
15 ευρώ (κανονικό) | 12 ευρώ (φοιτητές, άνεργοι, παιδιά κάτω των 18 ετών, άτομα άνω των 65 ετών, ομαδικά) | 10 ευρώ (ατέλειες)
**Πριν την έναρξη κάθε παράστασης μπορείτε να ξεναγηθείτε στην έκθεση των Experimento με φωτογραφίες από τους πρωτότυπους προορισμούς όπου έχει ταξιδέψει το Lemon. Η φωτογραφική έκθεση λειτουργεί στο χώρο ακριβώς απέναντι από την αίθουσα χορού όπου παρουσιάζεται η παράσταση.
Προπώληση: viva.gr
Κρατήσεις: 6977773875
Ομαδικό εισιτήριο (άνω των 10 ατόμων): 10 ευρώ | Τηλ. επικοινωνίας: 6955005859
Μπάγκειον Ξενοδοχείο | Πλατεία Ομονοίας 18 | 105 52
Aκολουθήστε το ταξίδι αυτής της απίστευτης ιστορίας!
#Lemon #Lemontour2019 #experimento #bagkeion
Facebook: Lemon | @experimento.gr
Instagram: lemon_experimento
Youtube: Experimento Productions
Contact: experimentoproductions@gmail.com
|Lemon – Μια παράσταση ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα|