Η ερχόμενη εβδομάδα, θα ζει στο ρυθμό του Έρωτα και των ερωτευμένων. Ξενόφερτη γιορτή με εμπορικούς στόχους και σκοπούς σίγουρα, ωστώσο μια αναγκαία τιμή σε εκείνο το κορυφαίο συναίσθημα του ανθρώπου, εκείνο που φέρνει δυο ανθρώπους κοντά, που τους υποτάσσσει και τους ενώνει. Και εφόσον μιλάμε για συναίσθημα και άνθρωπο, δε θα μπορούσε το Θέατρο, που δεν είναι τίποτε άλλο από Άνθρωπος και Συναίσθημα, να λείπει από αυτήν την γιορτή.
Είδαμε και προτείνουμε στους Ερωτευμένους και όχι μόνο, δύο εξαιρετικές παραστάσεις με θέμα τον Έρωτα αναμεσα σε δύο ανθρώπους. Οι διαφορές ανάμεσα στις δύο αυτές παραστάσεις μεγάλες, ο συνεδετικός τους κρίκος όμως ένας και σπουδαίος. Η μια έρχεται από τα βάθη των αιώνων, αναφέρεται σε ανθρώπους της επαρχίας και του αγρού και προέρχεται από την ελληνικη γραμματεία. Η άλλη αντίθετα έρχεται απευθείας από τη σύγχρονη εποχή, μέσα σε αστικό πολύβουο περίβάλλον και από την ευρωπαική αλλά παγκοσμοποιημένη πλέον από τα σύγχρονα μέσα γραμματεία. Και οι δύο παραστάσεις όμως είναι ένας Υμνος στον Έρωτα. Σε, αυτόν τον ίδιο τον Έρωτα, τον νυν και αεί . Σε εκείνη την ίδια, γονιδιακή ανάγκη του Ανθρώπου να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
ΜΙΑ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΧΕΣΗ στο Θέατρο Από Μηχανής
Η ταινία “Μια πορνογραφική σχέση” του Philippe Blasband έκανε το ντεμπούτο της το 1999, απέσπασε βραβεία, διθυραμβικές κριτικές και την αγάπη του κοινου όπου κι αν παίχτηκε για να διασκευαστεί από τον ίδιο τον σεναριογράφο σε θεατρικό έργο που ο Βαγγέλης Παπαδάκης παρουσιάζει για πρώτη φορά σε Ελληνική Σκηνή στο Από Μηχανής Θέατρο
Η υπόθεση απλή και ανθρώπινη: Μία γυναίκα στην προσπάθειά της να ζήσει μια σεξουαλική φαντασίωσή της, βάζει μια ερωτική αγγελία, και γνωρίζει έναν άνδρα με στόχο μια και μοναδική σύνεύρεση μαζί του. Τα πράγματα όμως εξελίσσονται αλλοιώς και ένας έρωτας γεννιέται.
Η παράσταση καταπιάνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις, την ειλικρίνεια τους, την αλήθεια και το ψέμα τους και θέτει το μεγάλο ερώτημα αν τα συναισθήματα μπορούν να χτίσουν από μόνα τους μιαν αρμονική και ευτυχισμένη συνύπαρξη. Ο έρωτας δεν παρουσιάζεται εξιδανικευμένος, υπέρτατος,ηρωικός και γενναίος. Ο έρωτας είναι ανθρώπινη φυσική ανάγκη και στοιχείο προσδιορισμού της ίδιας της ανθρώπινης οντότητας,
Ο Βαγγέλης Παπαδάκης, δούλεψε αυτήν την τοποθέτηση του συγγραφέα μέσα σε ένα μινιμαλιστικό αλλά τόσο καλαίσθητο σκηνικό περιβάλλον της Δήμητρας Λιάκουρα. Μετέφερε όλην αυτήν την απλότητα και την ειλικρίνια στη σκηνή του θεάτρου, επενδύοντας καθαρά στα ανθρώπινα συναισθήματα που γεννά το ίδιο έργο και οι ήρωες του: άνθρωποι καθημερινοί της διπλανής πόρτας. Κράτησε για τον εαυτό του, τον ήρωα του έργου, πλάθοντας ιδανικά τον ντροπαλό, μετριοπαθή και συνεσταλμένο χαρακτήρα του έχοντας στο πλευρό του τη Χριστίνα Δενδρινού που ενώ δείχνει σιγουριά, δύναμη και πρωτόγνωρη ευθύτητα στην αρχή ως προς τα “θέλω” της ωστόσο είναι η πιο εύθραστη, ευαίσθητη, και επιρρεπής στην ανάγκη να ερωτευτεί.
Εξαιρετική πραγματικά η μουσική της Σίσσυ Βλαχογιάννη.
Μια παράσταση όπου όλα είναι απλά, ανθρώπινα, φυσιολογικά…όπως ζωή. Για λίγες ακόμη παραστάσεις.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Η ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Γραμμένο στην Κρητική διάλεκτο από ανώνυμο, σύγχρονο της “Ερωφίλης, έμμετρο, με έντονα στοιχεία της δημοτικής ποίησης και παράδοσης η Βοσκοπούλα, είναι ένα έργο της Ελληνικής γραμματείας, που έχει αντέξει στο πέρασμα των αιώνων: ακριβώς γιατί είναι αυθεντικά λαϊκό δημιούργημα και ιστορημένο από στόμα σε στόμα, από ερωτευμένο σε ερωτευμένο.
Αυτό το έργο ζωντανεύουν στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου ο Γιώργος Παπανδρέου και η Πηνελόπη Τσιλίκα σε μια στην κυριολεξία χειροποίητη σκηνοθεσία των Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου, με την παιχνιδιάρικη επιμέλεια κίνησης της Μπέτυς Δραμισιώτη.
Είναι από αυτά τα έργα που συνειδητοποιείς ότι ο έρωτας ήταν, είναι και θα είναι πάντα η ίδια ζωοοποιός δύναμη,πάντα το ίδιο δυνατό συναίσθημα σε όλες τις εποχές, σε όλους τους ανθρώπους.
Η παράσταση είναι αξιολάτρευτη. Οι δύο ηθοποιοί, πλαταίνουν και ξανοίγουν εκείνα τα στενά πλαίσια της μικρής σκηνής: τη μετατρέπουν με το λόγο, την έκφραση και την κίνηση σε διάπλατο κάμπο, σε δύσβατο βουνό, σε λουλουδιασμένη ραχούλα. Τρέχουν, πηδάνε, κυνηγιούνται, ερωτοτροπούν . Ερωτεύονται, πεισμώνουν, θυμώνουν. Τρώνε, ξεδιψάνε, ξαποστένουν, Χορεύουν, τραγουδούν. Σ’ ενα εξαιρετικό ηχητικό περιβάλλον, όπου όλόκληρη η Φύση ξεπροβάλει από τους ήχους που οι ίδιοι παράγουν με τη συνδρομή του μουσικού Παντελή Νικηφόρου που τους συνδράμει σκηνικά. Είναι από εκείνες της παραστάσεις που ανοίγουν την καρδιά του θεατή, που τον κάνουν πραγματικά να αφήνει έγνοιες και προβληματα, και που αυθόρμητα ζωφραφίζει ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό του.
Ένα γνήσιο δείγμα της ελληνικής γραμματείας, γίνεται ένας ζωγραφικός πίνακας, ένα χειροποίητο κεντίδι, ένα στολίδι ψυχής. Μην χάσετε αυτήν την εμπειρία.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
γράφει ο Κώστας Ζήσης
