Ήταν σαν χθές, αν και πέρασαν πάνω από τρία χρόνια, που βρέθηκα σε μια μικρή σκηνή να παρακολουθήσω ένα έργο τόσο γνωστό και αγαπημένο όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα. Δεν ήξερα όμως τι διαφορετικό και ανατρεπτικό με περίμενε να δω. Είδα με άλλη ματιά την ιστορία του γνωστού ζευγαριού και μέσα από τα δύο αυτά ταλαντούχα παιδιά (Αθηνά Μουστάκα – Κωνσταντίνος Μπιμπής) είδα όπου υποδύθηκαν όλους τους ρόλους της τραγωδίας του Σαίξπηρ.
Μετά από τόσα χρόνια, λοιπόν, ενώ ακούω και βλέπω τη συνεχή ανοδική πορεία τους, τους ξαναβρίσκω σε μια μεγαλύτερη σκηνή. Μη ξέροντας τι να περιμένω πάλι το τόλμησα. Άκουσα βέβαια και καλούς σχολιασμούς, διάβασα τα του έργου σχετικά αλλά ακολούθησα και άκουσα πιο πολύ το ένστικτο μου. Από τη φύση μου, μου αρέσουν και οι τραγωδίες και έτσι λοιπόν βρέθηκα στο ΑΛφα –Ιδεα σε μια περίοδο παράτασης παραστάσεων. Το θέατρο ήταν γεμάτο.
Δεν θέλω να μακρηγορήσω αλλά μου είναι αδύνατον, είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Είχε καιρό να με συνεπάρει μια παράσταση ώστε να καθίσω να γράψω. Αν και τραγωδίες εξελίσσονταν δεν βαρέθηκα, αν και δίωρη παράσταση δεν κουράστηκα.
Θα έλεγες πως όλες αυτές οι ιστορίες διαδραματίζονταν μέσα σε ένα τρελό πανηγύρι, σε ένα τσίρκο, που ακροβάτες έλεγαν την ιστορία του κάθε ήρωα, τον πόνο και το συναίσθημα του κάθε προσώπου που διαδραματιζόταν εκείνη τη στιγμή. Ένας 9μελής θίασος υπέροχος κυκλικός,τραγικός, μεθυστικός, αλλοπαρμένος να σκαρφαλώνει και να περιγράφει τo Δέντρο του Οιδίποδα.
Από την αρχή του ανθρώπου από την εποχή του Κάδμου μέχρι τους απογόνους του Οιδίποδα και τη τραγική φιγούρα της Αντιγόνης του με τη συγκλονιστική φράση της, «Δεν γεννήθηκα για να μισώ, γεννήθηκα για ν΄ αγαπώ»
Για τι να πρωτομιλήσω,τι να πρωτοσχολιάσω.. την φοβερή σκηνοθεσία του Γάκη; Ή τις συγκλονιστικές ερμηνείες;
Μ΄ ένα βιολί και μια κιθάρα βρέθηκα και εγώ σε ένα τσίρκο. Με λίγο χώμα και νερό -στοιχεία της μάνας γης- μπήκα και εγώ στο χορό. Με συνεπήραν οι ιστορίες, με συγκίνησαν οι ήρωες με καθήλωσαν οι εκφράσεις των πρωταγωνιστών. Οφείλω να ομολογήσω ιδιαίτερα τα μάτια της Μυρτούς Γκόνη αλλά και του Κωνσταντίνου Μπιμπή.
Είχα ξεχάσει πως το θέατρο είναι μια ψυχοθεραπεία ,σε περνάει από όλα τα στάδια, βιώνεις όλα τα συναισθήματα, πόνο, στεναχώρια γέλιο, χαρά γιατί κυρίως τα τελευταία που δεν περίμενα να τα ζήσω σε μια τραγωδία, και οφείλεται αυτό στο Κωνσταντίνο ήταν στοιχεία που με εξέπληξαν, πως μπόρεσαν και τα πρόσθεσαν έτσι άψογα χωρίς να φανεί μια παρωδία-κωμωδία όπως θες πες το.
Ας μη συνεχίσω καλύτερα και κουράζω όποιον διαβάσει το σχολιασμό μου, απλά να πω ένα μεγάλο ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ σε όλους τους συντελεστές και ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Γράφει η Ιωάννα Σουλελέ
Αναλυτικές λεπτομέρειες για την παράταση των παραστάσεων ΕΔΩ: