Είδαμε την “Παρέλαση” στο Θέατρο 104

Ο Άρης και η Ζωή είναι δύο αδέρφια τα οποία ζουν περιορισμένα  σε ένα σπίτι και για τα οποία δεν φαίνεται να υπάρχει διέξοδος από αυτήν την κατάσταση.  Κι ένας πατέρας-απών αλλά δυνητικά παρών σε όλον τον χώρο-το άλλο πρόσωπο.  Ένας φεγγίτης και η προετοιμασία μιάς παρέλασης η οποία θα εξελιχθεί απρόσμενα.

 

Αυτή είναι με δύο λόγια η ιστορία της “Παρέλασης” της Λούλας Αναγνωστάκη που παρουσιάζεται στο Θέατρο 104.  Μια ιστορία γνωστή η οποία όμως κάθε φορά που παρουσιάζεται και ανάλογα με τις εκάστοτε κοινωνικές καταστάσεις έχει και μια διαφορετική ανάγνωση.

 

Σε μία εποχή όπου το αγαθό της ασφάλειας είναι ένα από τα βασικότερα ζητήματα και ο φόβος για μία εποχή που αλλάζει και αδυνατούμε να κατανοήσουμε μας κάνουν να ζητάμε την ευτυχία και την κανονικότητα σε σταθερά και παραδοσιακά πράγματα.  Κλεισμένοι στον μικρόκοσμό μας, στην φυλακή μας, ψάχνουμε μία ελευθερία και μία διέξοδο η οποία όμως μας τρομάζει.  Και το όνειρο της φυγής μένει όνειρο.

 

Στην σκηνή του θεάτρου 104 έχει στηθεί μια εξαιρετική παράσταση, η οποία από το πρώτο λεπτό δίνει το στίγμα της ότι θα δεις κάτι διαφορετικό.  Ο Άρης (Μάριος Ράμμος) με όπλο μια κιμωλία ζωγραφίζει στους τοίχους του σπιτιού σχέδια και εικόνες βγαλμένες από τα βάθυ του μυαλού του.  Ζωηρός, εξωστρεφής και φαινομενικά πιο δυναμικός από την Ζωή.  Η Ζωή (Ράνια Φουρλάνου) τραγουδά με την αγγελική φωνή της ενώ πλέκει.  Πιο κλειστός χαρακτήρας από τον Άρη, πιο συνειδητοποιημένη για την ζωή και τις επιλογές που έχει(;)

 

Δεν φαίνεται να έχουν ιδιαίτερη επαφή τα δύο αδέρφια… μια απόσταση τα χωρίζει.  Όσο προχωράει όμως η παράσταση, έρχονται πιο κοντά και χτίζοντας βήμα βήμα τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των ηρώων τους καταφέρνουν στο τέλος να αλληλοσυμπληρώνονται και να γίνονται μια γροθιά μπροστά στην εξωτερική απειλή.  Και οι δύο ηθοποιοί καταφέρνουν να δώσουν δύο μεστές ερμηνείες χωρίς περιττές εξάρσεις και ξεσπάσματα αλλά με μία ώριμη εσωτερικότητα και μία υπόγεια δυναμική.

 

Με κεντρικό άξονα την αναμονή, την ασφυξία και τον εγκλωβισμό η σκηνοθεσία του Ρωμανού Καλοκύρη είναι ιδιαίτερα λιτή καθώς έχοντας ως εφόδιο το εξαιρετικό κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη και δύο ικανότατους ηθοποιούς επί σκηνής, τους αφήνει να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους, προσθέτωντας κάτι ιδιαίτερα βασικό… Ψυχή. Γιατί η παράσταση φαίνεται να έχει λίγο από την ψυχή όλων των συντελεστών.

 

Μετά το χειροκρότημα ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό.  Καλείται να κοιτάξει κατάματα και αντιμετωπίσει τους φόβους του.  Καλείται να βρει ελπίδα και δύναμη γιατί τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν πρόκειται να του χαριστεί.

 

 

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/14438–104-black-box.html