Ερχόμαστε από το σκοτάδι και πηγαίνουμε στο σκοτάδι..Το ενδιάμεσο διάστημα το ονομάζουμε ζωή. Ο άνθρωπος σ΄ όλη του την ζωή το μόνο που γνωρίζει με βεβαιότητα είναι ο επικείμενος θάνατος του. Όλη του την ζωή προσπαθεί να τον ξεγελάσει, να του κλείσει πονηρά το μάτι και ν΄ αναβάλλει διαρκώς την επίσκεψή του..Το παιχνίδι αυτό είναι επίπονο, σκληρό και πάντοτε απρόβλεπτο. Τα ανθρώπινα πλάσματα προσπαθούν, με κάθε τρόπο που μπορούν, μέσα από την επιστήμη, την τέχνη, τον πολιτισμό, να εξωραΐσουν, να εξημερώσουν και να τιθασεύσουν τον φόβο του θανάτου και τις αναπόφευκτες συνέπειες του..
Η αναμέτρηση αυτή είναι συνήθως άγρια, ισοπεδωτική και άνιση..Άλλοτε προσπαθεί να απομυθοποιήσει όλες τις δοξασίες περί θανάτου, μέσα από ένα μάλλον ΄΄μαύρο΄΄ χιούμορ, που προσπαθεί να προσδώσει στον θάνατο ανθρώπινες διαστάσεις και να τον αξιολογήσει με ανθρώπινα μέτρα και σταθμά.. Προσπαθεί να δώσει σ΄ αυτόν ακόμα και μια ελπιδοφόρα χροιά, με την έννοια του λιγότερου κακού (σε σχέση με μια δύσκολη και επώδυνη εγκόσμια ζωή)…
Ο MR.KOLPERT του David Gieselmann είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα θεατρικού έργου που προσπαθεί να δώσει έμφαση στις παραπάνω σημειολογικές αναφορές. Στην έξοχη παράσταση που ανέβασε ο πολύ δυναμικός και ελπιδοφόρος Βαγγέλης Λάσκαρης, στο αγαπημένο μας Vault, το παιχνίδι μεταξύ ζωής και θανάτου ξετυλίγεται μ΄ έναν περίτεχνο, απολαυστικό αλλά και συγκρουσιακό τρόπο..Είναι φανερή όμως και η προσπάθεια του Βαγγέλη Λάσκαρη να τονίσει τις σύγχρονες κοινωνικές και επαγγελματικές παθογένειες και ανισορροπίες που καθιστούν την καθημερινή ζωή μας τόσο ανυπόφορη, κουραστική, βαρετή και ανταγωνιστική.
Στα ισοπεδωτικά, ακόμα και απάνθρωπα, αυτά πλαίσια ο θάνατος γίνεται οικείος, καθημερινός, ένα παρεάκι που ακόμα-ακόμα μας διασκεδάζει και μας κάνει να ξεχνάμε τις καθημερινές δυσκολίες..Στον βαθμό βέβαια που δεν αγγίζει εμάς αλλά κάποια αλλά πρόσωπα τα οποία δεν τα πολυσυμπαθούμε και θα θέλαμε ακόμα και να βγουν από την ζωή μας..Η επαφή μας με αυτόν γίνεται μια ιεροτελεστία ικανή να μας μυήσει σ΄ έναν αρρωστημένο κόσμο παραφροσύνης και βεβήλωσης της ανθρώπινης ύπαρξης και της ιερότητας του ανθρώπινου σώματος..Στην παράσταση μας παρακολουθούμε την ιστορία μιας φαινομενικά αθώας επίσκεψης.
Ένα ζευγάρι καλεί μια συνάδελφο της γυναίκας, μαζί με τον άνδρα της, για κουβεντούλα, ποτό και φαγητό..Το ζευγάρι αυτό όμως κρύβει ένα ΄΄μυστικό΄΄ που είναι ωστόσο και λίγο φανερό..Στην συνέχεια της εξέλιξης του έργου παρακολουθούμε μια σειρά από ανατροπές, εντάσεις, ξεσπάσματα ακόμα και γυρίσματα της πλάτης που καθιστούν την πλοκή άκρως ενδιαφέρουσα, γεμάτη παλμό και ηλεκτρισμό..Ο Βαγγέλης Λάσκαρης ωριμάζει σιγά-σιγά και μας προσφέρει μια παράσταση δουλεμένη με ρυθμούς ελβετικού ρολογιού, πειστική, αληθινή, καίρια και λυτρωτική..Το παιχνίδι με την κάμερα των πρωταγωνιστών είναι και αυτό ενταγμένο στα πλαίσια τ΄ απελευθερωτικά γι΄ αυτούς..
Προσπαθούν να βιώσουν μια πολυδιάστατη πραγματικότητα στα πλαίσια της οποίας ο θάνατος γίνεται μια καθημερινότητα και η ανθρώπινη ζωή ευτελίζεται και απαξιώνεται, έστω με το πρόσχημα του ΄΄κακού΄΄, ΄΄αντιπαθητικού΄΄ και ΄΄ακαλαίσθητου΄΄ ανθρώπου..Η κάμερα γίνεται ένα μέσο παγίδευσης του θανάτου, ο οποίος μη μπορώντας να ξεφύγει, μετέχει πλέον ενεργά στο σκοτεινό, γεμάτο πόνο και απελπισία, παιχνίδι των ανθρώπων..Στο τέλος της παράστασης οι τρεις εναπομείναντες ΄΄ζωντανοί΄΄ ήρωες κάθονται σκεπτικοί και προβληματισμένοι..Αυτό είναι ένα αισιόδοξο σημάδι, όχι τόσο όσον αφορά τα όσα προηγήθησαν, αλλά όσο την συνολική θεώρηση των νέων αυτών ανθρώπων απέναντι στην ζωή, τον θάνατο και τις σχέσεις τους με τους συνανθρώπους τους..Ενδεχομένως η συναίσθηση των πράξεων τους τους οδηγεί σε ωριμότερες σκέψεις και σε αναθεώρηση πολλών προσανατολισμών και επιθυμιών τους..
Η σκηνοθεσία του Β. Λάσκαρη είναι πολύ μελετημένη, φιλοσοφημένη, συγκροτημένη, με σαφές όραμα και προσανατολισμό..Φτιάχνει πραγματικά μια παράσταση-κομψοτέχνημα.. Οι πέντε πρωταγωνιστές δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους ωστόσο νομίζω ότι την παράσταση κλέβει η έξοχη Μαργαρίτα Παπαντώνη με την ντελιριακή ερμηνεία της και ο Δημήτρης Μαγκλάρας με τα απολαυστικά ξεσπάσματά και τα τα σπιθηροβόλα κηρύγματά του.. Τα σκηνικά και κουστούμια της Κατερίνας Βικτωράτου είναι πολύ εκφραστικά και αποδίδουν με μεγάλη πιστότητα τις ψυχολογικές αποχρώσεις όπως επίσης και τα συναισθήματα των ηρώων..Αποδίδουν δε τα μέγιστα στην εξέλιξη της παράστασης.. Η μουσική επιμέλεια του Γιάννη Γεωργόπουλου είναι πολύ πετυχημένη γιατί πετυχαίνει να δημιουργήσει το κατάλληλο ψυχολογικό περιβάλλον μέσα στο οποίο δρουν οι ήρωες μας.. Δημιουργεί ένα αίσθημα αναμονής και εκκρεμότητας το οποίο ΄΄στοιχειώνει΄΄ την παράσταση…
* Aναλυτικές λεπτομέρειες για τους συντελεστές και τις ημέρες που παίζεται η παράσταση ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://all4fun.gr/fun/theater/11511-q-mr-kolpert-q—vault.html
Του Θεόδωρου Προπατορίδη, 21/10/2015