Πώς γίνεται να χαμογελάς ενώ είσαι αόρατος;
Πού πάνε τα καράβια όταν γεράσουν;
Και τι παθαίνουν οι άνθρωποι όταν απομακρύνονται από τους μύθους τους;
“Ὤ, τίς θὰ διηγηθῇ τὰ συναξάρια τῶν θαλασσομαρτύρων τούτων, τῶν βιοπαλαιστῶν, τῶν ἀξίων παντὸς οἴκτου καὶ συμπαθείας; Κατὰ πᾶν ἔτος ἡ θάλασσα μᾶς ζητεῖ τὸ θῦμά της…”
671 ναυτικά μίλια νότια του λιμανιού της Καβάλας, στις όχθες του Νείλου συναντάμε το Ezbet El Borg. Μια πόλη που μοιάζει με τη δική μας. Στα καφενεία της, ασφυκτικά γεμάτα για μόλις τέσσερις μήνες το χρόνο, ακούς συχνά ανάμεσα στο βόμβο της Ανατολής ελληνικούς ήχους. Λέξεις, βρισιές, τραγούδια. Τους υπόλοιπους μήνες αδειάζουν. Οι θαμώνες τους μεταναστεύουν βόρεια. Στα ελληνικά καΐκια. Ζουν εν πλω. Σχεδόν αόρατοι για τις πόλεις που τους φιλοξενούν, πάντα απασχολημένοι με τις δεκάδες εργασίες που απαιτεί το ψάρεμα, στοιβαγμένοι για να μπορέσουν να χωρέσουν. Κι όμως αν τους προσέξεις, αν τύχει και σταθείς δίπλα στη βάρκα τους τις λίγες ώρες που αυτή πιάνει στεριά θα σε εκπλήξουν τα γελαστά τους μάτια. Η ζεστή φωνή τους. Η τρυφερότητα που διακρίνεις σε κάθε μεταξύ τους κίνηση. Μοιάζουν ευτυχισμένοι. Αυτοί, που δεν τους ανήκει τίποτε, αυτοί που αναγκάζονται να αφήνουν τα σπίτια τους για τα 2/3 του χρόνου, που δουλεύουν 30 μέρες το μήνα, που κάνουν πράξη το μεροκάματο. Και που κάποιος, κάποια φορά δε γυρίζει πίσω.
Δεκαπενταύγουστος 1991. Η Ε.Ε. δημοσιεύει Κανονισμό με τον οποίο επαναφέρει τη ρύθμιση βάσει της οποίας προσφέρονται μεγάλες επιδοτήσεις για την καταστροφή αλιευτικών σκαφών. Κυρίως παλιών. Συνήθως ξύλινων. Κι έτσι αρχίζουμε να συναντάμε εδώ κι εκεί, νεκροταφεία πλοίων. Τη θέση των καρνάγιων παίρνουν οι μπουλντόζες αλλά οι παλιοί ναυτικοί το ξέρουν, το πλοίο έχει ψυχή, τα ξύλα του ζωή κι εσύ δε μπορείς να το αγνοήσεις χωρίς συνέπειες.
Εξερευνώντας τις αρχές του θεάτρου της πραγματικότητας, η παράσταση αξιοποιεί αφηγήσεις και απόψεις ανθρώπων του χώρου προσπαθώντας να διερευνήσει πώς αυτές θα μπορούσαν να συναντηθούν με κείμενα της λογοτεχνίας. Υπάρχει άραγε θαλάσσιο μονοπάτι που ο Παπαδιαμάντης συναντά την Αγγλίδα ποιήτρια Kate Tempest και με το στόμα τεσσάρων νέων της Καβάλας αφηγούνται την ιστορία μιας λησμονημένης αγάπης;
Δραματουργική επεξεργασία/κείμενο παράστασης: Εύα Οικονόμου- Βαμβακά
Συλλογή Υλικού/ Έρευνα: Κυριακή Μακέδου – Εύα Οικονόμου- Βαμβακά
Σκηνοθεσία: Εύα Οικονόμου- Βαμβακά
Σχεδιασμός Φωτισμών: Βασίλης Αποστολάτος
Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Σορώτος
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Συμεωνίδου
Σχεδιασμός αφίσας: Δημήτρης Βικελής
Παίζουν: Κυριακή Μακέδου, Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, Παύλος Σταυρόπουλος, Κατερίνα Συμεωνίδου
Στην παράσταση ακούγεται η φωνή του Θοδωρή Γκόνη
Ευχαριστούμε πολύ την Αμαλία Κωνσταντίνου και την Αλεξάνδρα Συμεωνίδου για τη συμβολή τους
Τιμές εισιτηρίων
Κανονικό 10 Ευρώ
Μειωμένο 5 Ευρώ
Στις 8 Αυγούστου 2018 στις 21:00.
Παραγωγή: Φεστιβάλ Φιλίππων
Εισιτήρια προπωλούνται στο κέντρο πληροφόρησης επισκεπτών του Δήμου Καβάλας (πρώην ΕΟΤ)