Ροζέ και ημίγλυκο… Φαντάζει σχεδόν απίθανο η ταυτόχρονη χρήση των δύο λέξεων να δημιουργήσει στο μυαλό των απανταχού οινόφιλων θετικούς συνειρμούς. Και μπορεί οι Αμερικάνοι να καταναλώνουν ολόκληρες πισίνες από τα Blush Zinfandel ή τα Pink Moscato, γιατί γευστικά τους θυμίζουν την κόκα κόλα ή το αγαπημένο τους milkshake φράουλα, αλλά αυτό είναι όλο.
Σε μια πρώτη ανάγνωση το συγκεκριμένο στυλ αποτελεί μια ήπια εισαγωγή ενός 18χρονου στο κόσμο του κρασιού. Δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις η ποιότητα κυμαίνεται αισθητά χαμηλότερα του μέσου όρου. Για τους υποψιασμένους οινόφιλους μάλιστα, που έχουν προ- πολλού αποβάλλει το λεγόμενο sweet tooth, τα κρασιά αυτά αποτελούν ταμπού. Οποιαδήποτε παραδοχή απόλαυσης είναι περισσότερο ενοχική από το να ομολογήσουν πως «τσάκισαν» μια ολόκληρη τούρτα ganache.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα αν μπορεί η εμπορική χροιά που αναμφισβήτητα διαθέτει το συγκεκριμένο στυλ να συμβαδίσει με υψηλότερα ποιοτικά standards. Ένα στοίχημα το οποίο έθεσε στον εαυτό του ο Κωνσταντίνος Πυργάκης θέλοντας να δημιουργήσει ένα ροζέ, ημίγλυκο κρασί, που όχι μόνο θα απευθύνεται σε πολύ κόσμο, αλλά θα ξεχωρίζει ποιοτικά από τον μετριότατο ανταγωνισμό.
Πλατφόρμα για την υλοποίηση της σκέψης του αποτέλεσαν το Αγιωργίτικο, μια ποικιλία σημείο αναφοράς για τη φιλικότητα του χαρακτήρα της και ο Ασπρόκαμπος της Νεμέας, που περιλαμβάνει τα πιο ορεινά τμήματα (έως 900m) της ονομασίας προέλευσης. Αυτό το κομμάτι της Νεμέας διαθέτει λόγω υψομέτρου το πιο ψυχρό κλίμα της ζώνης και ο συνδυασμός με τις μεγάλες θερμοκρασιακές διαφορές ανάμεσα σε μέρα και νύχτα, εξασφαλίζει υψηλά επίπεδα οξύτητας στα κρασιά που παράγονται.
Και ενώ η πεδιάδα της Νεμέας με τις υψηλότερες θερμοκρασίες και τα εύφορα εδάφη διευκολύνει την γρήγορη ωρίμαση των σταφυλιών-αποτελώντας πρόσφορο έδαφος για τη παραγωγή γλυκών κρασιών-ήταν τα επίπεδα οξύτητας του Ασπρόκαμπου που «κυνήγησε» ο Πυργάκης για το ημίγλυκο, late-harvest, ροζέ του. Το να τρυγήσεις βέβαια 10 μέρες όψιμα στα 850m υψόμετρο είναι μια ιδιαιτέρως ριψοκίνδυνη απόφαση, αφού φλερτάρεις έντονα με τις φθινοπωρινές βροχές και τις ανεπιθύμητες συνέπειές της, απειλώντας άμεσα τη παραγωγή σου.
Οι 10000 φιάλες Late Harvest Rose που συνολικά θα κυκλοφορήσουν στην αγορά το 2013, κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν όλα τα ποικιλιακά χαρακτηριστικά του πολυδύναμου Αγιωργίτικου, χάρη στη παντελή απουσία ωρίμασης του κρασιού σε βαρέλια. Η ηθελημένη διακοπή της ζύμωσης πριν καταναλωθούν όλα τα σάκχαρα είναι μια απαιτητικά επίπονη διαδικασία κάθε χρόνο που συνδέεται με φιλτραρίσματα, ψύξη και θειώσεις, οπότε στο τέλος η προσθήκη συμπυκνωμένου μούστου, εξασφαλίζει την απαιτούμενη σταθερότητα στο γευστικό προφίλ. Ωστόσο είναι η φρέσκια οξύτητα του Ασπρόκαμπου που ισορροπεί ιδανικά τη γλύκα στο κρασί, μια ισορροπία που κάνει όλα τα σπουδαία επιδόρπια κρασιά του κόσμου, ανάμεσα τους Tokaji, Sauternes και Vinsanto, να ξεχωρίζουν.
Το χρώμα είναι μέτριας έντασης ροζέ με νεανικές ιώδεις ανταύγειες. Εκφραστικά αρώματα κόκκινων φρούτων στη μύτη, μαρμελάδα φράουλας και ώριμο κεράσι, συνδυάζονται με νύξεις λουλουδιών όπως η βιολέτα. Στο στόμα υπάρχει μια εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στη γλύκα των σακχάρων και στη τραγανή οξύτητα, που προσδίδει κομψότητα στο κρασί. Γευστικά τα φρούτο παραμένει πολύ ώριμο, σχεδόν μαρμελαδένιο στο στόμα αλλά ταυτόχρονα νιώθεις τη παρουσία φλούδας εσπεριδοειδών που τονίζει τη γευστική ένταση και χαρίζει φρεσκάδα. Η επίγευση είναι φρουτώδης, απολαυστική σε διάρκεια με καλή πολυπλοκότητα για το στυλ του. (88/100)
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Κωνσταντίνος Πυργάκης κέρδισε το στοίχημα, από το γεγονός ότι τόσο στις φετινές Μεγάλες Μέρες Νεμέας, όσο και κατά την παρουσίαση των Οίνων Πελοποννήσου στη Μεγάλη Βρετάνια, το Late Harvest Rose κυριολεκτικά εξαφανιζόταν από το τραπέζι με το που ανοιγόταν η κομψότατη φιάλη. Είναι από εκείνες τις σπάνιες φορές που ένα κρασί θα ενθουσιάσει τόσο τον πιτσιρικά που θα το δοκιμάσει στο bar, όσο και τον απαιτητικό οινόφιλο που περιμένει περισσότερα πράγματα από τη φιάλη του.