Ο κινηματογράφος διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό την οπτική της απέναντι στη ζωή. Άγγιξε ένα τεράστιο κομμάτι της ψυχής της από τότε που ήταν μικρή και απολάμβανε ταινίες Μπόλιγουντ στα σινεμά της Αρμενίας.
Μπαίνοντας βαθιά στο δράμα των εκάστοτε ηρώων ζούσε μεγάλες στιγμές σουρεαλισμού σ’ ένα συναισθηματικό καταφύγιο, που τη βοηθούσε να ταξιδεύει τη σκέψη της. Στα έξι της χρόνια η Ελένη Σίστη Κιλινκαρίδου μετακόμισε στην Ελλάδα και η επιλογή της να γίνει ηθοποιός ήταν μια φυσική εξέλιξη απόλυτα ταιριαστή και με την έντονα ρομαντική της φύση.
Αποτυπώνεται άλλωστε και στα κείμενα της, με το γράψιμο να έχει περίοπτη θέση στη ζωή της. Έχοντας γεμάτα τετράδια με πράγματα που της έρχονταν στο μυαλό μέχρι τη μεγάλη λευκή ντουλάπα στο παιδικό της δωμάτιο, που σαν τον δικό της προσωπικό καμβά γέμιζε με τις ιστορίες της!
Αυτό το καλοκαίρι μετά από αρκετό καιρό απουσίας για διάφορους προσωπικούς και όχι μόνο λόγους η Ελένη επιστρέφει δυναμικά στο θέατρο ως μέλος του χορού στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου σε μια δουλειά, που βρέθηκε μέσω ακρόασης και αυτό πάντα έχει την ιδιαίτερη σημασία της. Για τη συγκεκριμένη δουλειά, αλλά και για πολλά ακόμα – όπως π.χ. τη σελίδα με τα κείμενα της στο f.b Μικρές ιστορίες – μας μίλησε μεταξύ άλλων ως πρόσωπο της εβδομάδας.
* Η υποκριτική πρακτικά προέκυψε το 2009 στην Θεσσαλονίκη, όταν εκείνο το καλοκαίρι αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος, χωρίς να ξέρω τότε απαραίτητα γιατί θέλω να το κάνω. Ωστόσο είχε προκύψει σα μια μεγάλη ανάγκη και χωρίς να το πολυσκεφτώ έκανα το βήμα.
* Δεν είχα επαφή με το θέατρο πιο πριν αλλά τώρα όσο το σκέφτομαι συντέλεσαν πολλά πράγματα από πολύ νωρίς στην ζωή μου για να φτάσω κάποια στιγμή ν’ ασχοληθώ με τις σπουδές στην υποκριτική και ν’ ανακαλύψω ένα σύμπαν που δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει. Κούμπωνε όμως μ’ έναν περίεργο τρόπο μέσα μου.
* Δε νομίζω ότι είναι μια συγκεκριμένη απάντηση σε κάθε κουβέντα όλο και κάτι καινούργιο προστίθεται για το τι μπορεί να σημαίνει για μένα η τέχνη της υποκριτικής. Σίγουρα είναι ένας τρόπος να παίρνω τον εαυτό μου αγκαζέ και να μπαίνουμε κάθε φορά σε διαφορετικά παπούτσια, ν’ ανακαλύπτουμε και να γνωριζουμε καινούργιους κόσμους και χαρακτήρες με απώτερο σκοπό να πούμε και να προσφέρουμε την ιστορία τους σε όλο και περισσότερους ανθρώπους. Αλλά και μια βαθιά ανάγκη σύνδεσης με τον εαυτό μου και τους άλλους μ’ έναν παράδοξο τρόπο.
* Ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται σα να είναι το ανεπιθύμητο παραπαίδι της. Του στερούν το δικαίωμα στην συμμετοχή και στην έκφραση. Έτσι ο καλλιτέχνης και δεν αναφέρομαι μόνο στους ηθοποιούς, νιώθει ότι είναι μόνος του και έτσι όπως είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή, κάνει αυτή τη μοναξιά αφόρητη. Η τέχνη είναι απαραίτητη να υπάρχει, ειδικά τώρα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες και σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε ως χώρα αλλά και ολόκληρη η ανθρωπότητα.
* Όσοι την αντιπροσωπεύουν χρειάζεται να έχουν ανοιχτές πόρτες και ανοιχτά μυαλά. Τελευταία ανακαλύπτω την τεράστια δύναμη της αγκαλιάς, της τρυφερότητας και της αγάπης και σκέφτομαι ότι ο καλλιτέχνης στην Ελλάδα χρειάζεται ακριβώς αυτήν την αγκαλιά και την τρυφερότητα για να μπορεί ν’ ανοίξει τα φτερά του. Αυτό που με κρατάει αισιόδοξη είναι που βλέπω πολλούς φίλους μου να μην τα παρατάνε και να μη χάνουν την πίστη τους. Αυτό είναι ένα μεγάλο κίνητρο για μένα, να νιώθω πως δεν είμαι μόνη μου και πως ακόμη και για μένα που λειτουργώ εντελώς μόνη μέσα σε αυτό το σκοτεινό σύστημα υπάρχει φως. Και καποια στιγμή αυτό το φως θα βγει στην επιφάνεια.
* Αυτή η αντίσταση απέναντι στην ωμή πραγματικότητα είναι σχεδόν ποιητική. Μπορεί να φαίνομαι πολύ ρομαντική με αυτά που λέω αλλά έχω πια αποδεχτεί και αυτήν την αθεράπευτα ρομαντική μου φύση και ελπίζω πάντα σε κάτι καλύτερο. Για να μπορείς να κάνεις αυτό το επάγγελμα στις μέρες μας πρέπει να έχεις αποθέματα πίστης προς τον εαυτό σου αρχικά και προς τους άλλους ανθρώπους κι εγώ προσπαθώ να μην χάνω την πίστη μου σε κανένα από τα παραπάνω. Είναι απαραίτητη η εμπιστοσύνη στον καλλιτέχνη όπως και απαραίτητο ο καλλιτέχνης να νιώσει επιθυμητός, να νιώσει εμπιστοσύνη και ασφάλεια για να μπορέσει να δείξει τους θησαυρούς τους οποίους κρύβει μέσα του.
* Η παράσταση μας είναι η “Ηλέκτρα” του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ταρλοου και αυτή τη στιγμή είμαστε σε περιοδεία για ν’ ακουστεί η ιστορία της όσο περισσότερο γίνεται σε όλα τα ανοιχτά θέατρα της Ελλάδος. Είμαστε μια δυνατή ομάδα ανθρώπων που λέμε όλοι την ίδια ιστορία με την ίδια αγάπη και αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος να έρθει κάποιος να δει την παράσταση μας και ν’ ακούσει αυτή την τόσο δυνατή ιστορία.
* Η συνεργασία αυτή προέκυψε από ακρόαση! Έστειλα το βιογραφικό μου και με κάλεσαν στην πρώτη φάση. Ήταν μια ακρόαση, όπου είχα τον χώρο και τον χρόνο μέσα σε μια τόσο στρεσογόνα κατάσταση όπως αυτή που καλείται κάθε ηθοποιός να περνάει για να μπορεί να κάνει την δουλειά που αγαπάει να δείξω όλα όσα ήθελα να δουν οι άλλοι σε μένα. Πέρασα στις επόμενες απαιτητικές φάσεις και είμαι εδώ σήμερα σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα! Είμαι χαρούμενη για αυτή τη συνεργασία και ο λόγος είναι οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει και ο τρόπος που συνυπάρχουμε μεταξύ μας μέχρι και σήμερα εντός και εκτός σκηνής. Αλλά και γιατί παράλληλα είναι κι η επιστροφή μου στο θέατρο μετά από αρκετό καιρό απουσίας για διάφορους προσωπικούς και όχι μόνο λόγους.
* Ο κινηματογράφος θεωρώ πως έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην ζωή μου. Ήμουν ένα κλειστό παιδί που έβρισκε καταφύγιο μέσα στις ταινίες από πολύ νωρίς. Οι ταινίες για μένα ήταν σα να διάβαζα ένα βιβλίο φιλοσοφίας ή ένα παραμύθι ή σαν να ταξιδευα και να ερχόμουν σε επαφή με οτιδήποτε αγνοούσα. Αποτελούσαν διασκέδαση αλλά και συναισθηματικό καταφύγιο.
* Έχω μεγαλώσει βλέποντας ταινίες Μπόλιγουντ στο σινεμά της πόλης που γεννήθηκα στην Αρμενία, μαζευόμασταν όλοι οι κάτοικοι εκεί και ζούσαμε μεγάλες στιγμές σουρεαλισμού, τρώγοντας ηλιόσπορους και ζούσαμε όλοι μαζί το δράμα των εκάστοτε ηρώων.
* Θεωρώ πως ο κινηματογράφος έχει διαμορφώσει την οπτική μου απέναντι στην ζωή και αγγίζει ένα τεράστιο κομμάτι της ψυχής μου.
* Έχω κάνω κάποιες ταινίες μικρού μήκους που τις αγαπώ πολύ όμως βαθιά και μεγάλη μου επιθυμία είναι να μπορέσω να κάνω και να μάθω όσα περισσότερο πράγματα μπορώ στον κινηματογράφο. Τον αγαπώ πολύ!
* Στην τηλεόραση μου δόθηκε η ευκαιρία πριν από δύο περίπου χρόνια να έχω έναν ρόλο σε μια σειρά εποχής στον “Έρωτα φυγά” Υποδήθηκα μια νοσοκόμα, την Ελένη. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον χώρο αυτό και είχα αγωνία για το πώς μπορεί να εξελιχθεί. Όμως υπήρξα πολύ τυχερή, διότι ήμουν σ’ ένα περιβάλλον που ένιωσα αμέσως αποδοχή και ασφάλεια και αυτό έκανε τη συγκεκριμένη εμπειρία ακόμη καλύτερη και το άγχος κάθε φορά και λιγότερο.
* Έμαθα πάρα πολλά πράγματα και σιγά σιγά άρχισα να αποκτώ αυτοπεποίθηση. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι ένιωθα καλά με τους ανθρώπους που συνάντησα εκεί. Δεν είναι μια εύκολη διαδικασία όμως είναι μια διαδικασία που καταλήγω ότι μου ταιριάζει πολύ είναι κάτι που μου άρεσει. Και νιώθω ότι θέλω να ξανά έχω την ευκαιρία μου σ’ αυτόν τον χώρο.
* Η μεγάλη μου αγάπη είναι το γράψιμο! Γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω ένα κάρο τετράδια γεμάτα με πράγματα που μου έρχονταν στο κεφάλι. Στο παιδικό μου δωμάτιο είχαμε μια τεράστια λευκή ντουλάπα που κάλυπτε έναν ολόκληρο τοίχο. Ήταν ο καμβάς μου. Έμπαινα μέσα της και καθόμουν εκεί για ώρες.
* Ήταν ο χώρος που δεν επιτρεπόταν να μπει κανένας άλλος, ο δικός μου χώρος και εκεί μέσα περνούσα ώρες ακούγοντας μουσική και ένιωθα έντονα την ανάγκη να βγάλω προς τα έξω τις σκέψεις μου. Και ξεκίνησα να γράφω στις πόρτες (!) ό,τι ένιωθα μέχρι που έφτασα στο σημείο να γεμίσω την ντουλάπα μέσα και έξω με ότι μου κατέβαινε στο κεφάλι.
* Πρόσφατα έφτιαξα και μια σελίδα στο fb και την ονομασα Μικρές ιστορίες. Προέκυψε σαν ανάγκη και έχω ανεβάσει ένα δύο πραγματικά που έχω γράψει. Ψάχνω ακόμη τον τρόπο να επικοινωνήσω τις ιστορίες μου με τον κόσμο και θεωρώ ότι θα έρθει η στιγμή που θα πάρουν όλα τον δρόμο τους. Επειδή είμαι κι ένας άνθρωπος με μεγάλη φαντασία και σ’ αυτά που γράφω υπάρχουν πολλές εικόνες κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να βρω έναν τρόπο να τις ζωντάνεψω.
* Κάποια στιγμή άρχισα να γράφω ιστορίες έπαιρνα ένα πραγματικό γεγονός και έφτιαχνα μια αλλόκοτη ιστορία. Μέσα από την γραφή έρχομαι αντιμέτωπη με την παραδοξότητα της ζωής και βγάζω προς τα έξω έναν κρυφό κόσμο σουρεαλιστικό που υπάρχει έντονα μέσα μου και έρχεται πάντα πρώτος.
* Στην σχολή ήρθα σε επαφή με την ας πούμε σκηνοθεσία γιατί έπρεπε να παρουσιάζουμε κάποια πράγματα πάνω σε κείμενα που δουλεύαμε και να τα σκηνοθετούμε εμείς, να φτιάχνουμε την ατμόσφαιρα που χρειαζόταν ώστε να τα παρουσιάζουμε στο μάθημα και κάπου εκεί ένιωσα ότι κάτι με συναρπάζει σ’ αυτό αλλά δεν το έχω κυνηγήσει παραπάνω.
* Θυμάμαι στην κατασκήνωση που είχα πάρει πρώτο βραβείο σκηνοθεσίας σ’ έναν διαγωνισμό και ότι από πολύ μικρή οργάνωνα ομάδες με παιδιά και έφτιαχνα παραστάσεις εκεί στο χωριό που εμένα και καλούσαμε τον κόσμο να έρθει να μας δει. Μου άρεσε πολύ να φτιάχνω ιστορίες ή ατμόσφαιρες που να θέλει ο άλλος να μπει μέσα τους. Ήταν η τάση μου και έβγαινε πολύ φυσικά.
* Τώρα η μουσική για μένα υπάρχει παντού, είναι η ύψιστη τέχνη, εμπεριέχει μέσα της μια παγκόσμια γλώσσα, τη γλώσσα όλων των ανθρώπων. Τουλάχιστον στην δική μου ζωή υπάρχει σ’ ένα τεράστιο βαθμό. Πάντα ψάχνω τρόπους να βρίσκεται στην ζωή μου και πάντα όταν τα πράγματα ζορίζουν λίγο έρχεται η μουσική σαν αντίδοτο να μου κάνει πατπατ στην πλάτη και εγώ αφήνομαι σ’ εκείνην και ξέρω πως όλα θα πάνε καλά!
* Αγαπάω πολύ τα αθλήματα μικρη έπαιζα μπάσκετ και μάλιστα ήμουν καλή σε αυτό και παράλληλα πήγαινα και μπαλέτο. Το μπαλέτο δεν το αγαπούσα τότε σε αντίθεση με το μπάσκετ, ήταν περισσότερο επιθυμία του πατέρα μου πάρα δική μου. Οπότε και όταν ήρθε η ώρα διάλεξα το μπάσκετ. Ξαναήρθα σε επαφή με τον χορό στην σχολή και μάλιστα με το μπαλέτο και εκεί κατάλαβα το μεγαλείο που έκρυβε. Όταν αποφάσισα να αφεθω και ν’ αντέχω το κομματι της τεχνικής που έχει και κάπως να το κατανοήσω βρήκα μια τεράστια ελευθερία μέσα της που με έκανε να το αγαπήσω. Η σχέση με τα αθλήματα σήμερα περιορίζεται στο να τα αγαπάω απλά αλλά, πάντα είμαι ανοιχτή να ανακαλύψω και κάτι καινουργιο.
* Η αγάπη μου για το μπάσκετ ακόμη και σήμερα είναι μεγάλη, με βοήθησε στο να μπορώ να υπάρχω μέσα σε μια ομάδα ουσιαστικά και το παρακολουθώ κάθε φορά με μεγάλη χαρά. Αγαπώ πολύ και το τένις, διότι έχει μέσα του μια κρυφή εκρηκτικότητα και έναν δυναμισμό που μου ταιριάζει. Αυτό που μου αρέσει όμως περισσότερο να παρακολουθώ κάτι σαν ένοχη απόλαυση είναι τα πιο εξτριμ πράγματα που σχετίζονται με τον αθλητισμό.
* Με την πρώτη ευκαιρία θα δω ανθρώπους να σκαρφαλώνουν τα βουνά και τα βράχια χωρίς σκοινιά η κάποιον αγώνα με μηχανές σε κάποιο βουνό αλλά και ζιουζιτσου και μποξ με το οποίο έχω έρθει σε επαφη και πάει λέγοντας. Θαυμάζω πολύ τους αθλητές και όσους ασχολούνται ενεργά και παθιασμένα με τον αθλητισμό και τα παρακλάδια της και πάντα νιώθω πως έχω να πάρω κάτι.
* Κάθε συνεργασία σου προσφέρει κάτι διαφορετικό και σίγουρα σε καθεμία από εκείνς που είχα μπορώ να βρω πολλούς λόγους που την καθιστούν ξεχωριστή. Η πρώτη φορά που επαιξα στο θέατρο σίγουρα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
* Όμως υπάρχει μια στιγμή από μια παράσταση που έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μου. Η παράσταση αυτή ήταν η Αυτοκρατορία σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού. Παιζόταν στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και ξεκινούσε σχετικά νωρίς όσο ο ήλιος βασίλευε ακόμη και τελείωνε στη δύση του ήλιου, κάτι που την έκανε ξεχωριστή ούτως ή άλλως. Ήταν λοιπόν μια στιγμή που είχα πλάτη στον ήλιο και έπρεπε να κοιτάζομαστε στα μάτια μ’ έναν συνάδελφό μου για αρκετά λεπτά σε μια ενεργή ακινησία.
* Εκείνος είχε τον ήλιο μπροστά του, αλλά δεν μπορούσε να τον κοιτάξει, διότι έπρεπε να κοιτάει τα μάτια μου. Εγώ όμως βίωνα μια φοβερή εμπειρία κάθε φορά που ερχόταν αυτή η στιγμή, μπορούσα να δω τον ήλιο να καθρεφτίζεται στα δικά του μάτια. Ήταν ανοιχτόχρωμα πράσινα μάτια και εγώ εβλεπα μέσα τους τον ήλιο να φωτίζεται. Ήταν σαν ένας μαγικός πίνακας που κάθε φορά αναδυόταν από μέσα μου και ένα διαφορετικό συναίσθημα. Ήταν μια δυνατή στιγμή για μένα και την θυμάμαι μέχρι και σήμερα! Μ’ ενδιαφέρει περισσότερο να δουλέψω με ανθρώπους που θαυμάζω και βλέπω τον εαυτό μου να υπάρχει μέσα σε ό,τι πρεσβεύουν και να μπορώ να κάνω όσο πιο δημιουργικά πράγματα γίνεται.
* Η Θεσσαλονίκη για μένα είναι μια πόλη όπου εκεί μένουν οι άνθρωποι που αγαπάω και είμαι δεμένη μαζί τους. Είναι η πόλη που έζησα δυνατούς έρωτες και πέρασα όμορφες στιγμές. Όλα αυτά θα με δένουν για πάντα μαζί της. Θ’ αγαπάω πάντα το φαγητό της και τη χαλαρότητα που φέρει. Πηγαίνω όταν θέλω να δω αγαπημένους ανθρώπους και να ηρεμήσω. Πήγα πρόσφατα που παίξαμε στο θέατρο Δάσους την παράσταση μας και ήταν πραγματικά συγκινητικά.
* Η Αρμενία είναι ο τόπος που γεννήθηκα! Έζησα εκεί μέχρι τα 6 μου, τα αρμένικα είναι η πρώτη γλώσσα μου και πάντα υπερισχύει μέσα μου. Θα είναι πάντα ο τόπος που εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι ζούσαμε όλοι μαζί ευτυχισμένοι ανάμεσα στα τεράστια βουνά και τα καταπράσινα λιβάδια. Σε μια συναισθηματική μου στιγμή που έψαχνα την ταυτότητα μου έγραψα το παρακάτω απόσπασμα και έχει αναφορές στην πατρίδα μου.
* Ας πούμε πως είμαι άνθος. Ας πούμε πως η ζωή μου σε αυτή τη γη μετρά περίπου έξι χρόνια. Ας πούμε πως έχω πατρίδα και πως εκεί πάτησα για πρώτη φορά γη, αισθάνθηκα ασφαλής και εκεί είδα για πρώτη φορά δέντρα πράσινα και το λευκό χιόνι να πέφτει στα βουνά. Πως η ροή της ζωής για μένα μέχρι τότε ήταν μια, ήταν αυτή που γνώριζα. Τώρα ας πούμε πως ξαφνικά κάποιος με τράβηξε βίαια και έβγαλε τις ρίζες μου από το εύφορο χώμα και με φύτεψε βίαια και άτσαλα σ’ ένα άλλο χώμα, όπου οι ρίζες μου δεν μπορούν μέχρι και σήμερα να ταιριάξουν.
* Ας πούμε πως εγώ πρέπει να βρω τρόπο να ριζώσω σε αυτή τη ξένη γη, να επιβιώσω να ανθίσω και να βγάλω καρπούς. Ας πούμε πως προσπαθώ και θέλω να ριζώσω και ό,τι και να κάνω όσο και να προσπαθώ να ταιριάξω όσο και να θέλω να ανθίσω δεν μπορώ και πώς πάντα βρίσκομαι αντιμέτωπη μ’ ένα τεράστιο κενό, που μάταια προσπαθώ να γεμίσω.
* Ας πούμε πως αρχίζω να μιλάω στον εαυτό μου και του λέω να μην φοβάται και ας πούμε πως δεν το καταφέρνω. Ας πούμε περνάει ο καιρός και ας πούμε πως έρχεται η μέρα όπου λέω στον εαυτό μου πώς είναι δυνατόν να περιμένεις να πράξεις όλα αυτά όταν ακόμη μέσα σου καίει η πληγή του ξεριζώματος; Ας πούμε πως είμαι καταδικασμένη να νιώθω αιώνια μετέωρη σε μια ξένη γη και πως δεν νιώθω ότι ανήκω κάπου και πως μάταια περιμένω να καρποφορήσω. Είμαι στο άνθος της νιότης μου και ας πούμε πως πλέον μετράω πολύ παραπάνω από έξι χρόνια ζωής και ακόμη δεν έχω καταφέρει να γυρίσω στην πατρίδα που έρχεται πάντα πρώτη μέσα μου, εκεί όπου ένιωθα ασφαλής.
* Ας πούμε πως κάποτε γυρνούσα εκεί. Δεν θα είχε πια καμία σημασία γιατί δεν θα βρίσκεσαι εσύ εκεί να με κρατάς στην αγκαλιά σου για να κοιτάμε μαζί το χιόνι να πέφτει στα βουνά. Ας πούμε πως αυτή η αίσθηση της μοναξιάς θα υπάρχει για πάντα και πως και καινούργια πατρίδα να χτίσω και να ένα κομμάτι γης να βρω για να ριζώσω θα είναι πάντα ξένο το χώμα…
* Η Αθήνα είναι μια πόλη που την αγαπάω πολύ! Δε με κουράζει ακόμη και νιώθω ότι έχω να ανακαλύψω πολλές πτυχές της.
* Πάντα θα έχει κάτι που θα με κάνει να την αγαπάω. Μου αρέσει πολύ το κλίμα της, ταιριάζει πολύ με την ιδιοσυγκρασία μου. Μου αρέσει που είναι μεγάλη πόλη μέχρι και η φασαρία της γιατί νιώθω πως ειναι μια πόλη ζωντανή.
* Αυτό όμως που με στεναχωρεί είναι ότι σιγά σιγά σε διώχνει μακριά της. Τα ενοίκια είναι πια στον Θεό και η ακρίβεια σε αναγκάζει να ζεις μέσα στην στέρηση. Η κατάσταση έχει φτάσει πια στο απροχώρητο και απ’ ότι φαίνεται θα συνεχίσει έτσι. Θέλω πολύ να είμαι αισιόδοξη, διότι θέλω να έχω την δυνατότητα ν’ ανοίξω τα φτερά μου εδώ να την αφουγκραστω ακόμη περισσότερο χωρίς να χάνω κομμάτια από τον εαυτό μου για να μπορώ να βρίσκομαι εδώ.
* Στο Αll4fun μου αρέσει που είναι μια σελίδα που αγαπάει και σέβεται το κοινό της και τους καλλιτέχνες εχει αυθεντικότητα και σίγουρα είναι fun!
& Αναλυτικές πληροφορίες για την “Ηλέκτρα” ΕΔΩ
&& Η κεντρική φωτό του άρθρου είναι του Στέλιου Χουστουλάκη.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 25/7/2025