Μία σημαντική παράμετρος για την επιτυχία της παράστασης “Προσοχή: Εκτελούνται έργα” της Νοεμής Βασιλειάδου ήταν η χημεία των ηθοποιών της, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Βασίλης Μπόγδανος.
Ξεκινώντας το θέατρο από τα γυμνασιακά του χρόνια στη Δράμα, ξεκίνησε αρχικά να κρατάει λόγια στις πρόβες και τελικά μέσα από την παρέα άρχισε να το βλέπει σαν εκτόνωση. Κι όταν μπήκε στο πανεπιστήμιο κατάλαβε ότι η ενασχόληση του με την υποκριτική ήταν μονόδρομος.
Ακολούθησε η φοίτηση του στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου και στη συνέχεια σημαντικές συνεργασίες, όπως και η τωρινή στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Σαμοθράκης, για την παράσταση “Video Club Φαντασία” (κείμενο Μιχάλη Μαλανδράκη, Νικόλα Λαμπάκη) που παίζει μαζί με τον Σπύρο Μπόσγα και είναι μια ιστορία για δύο φίλους οι οποίοι ονειρεύονται, ο ένας να αναστήσει το βίντεο κλαμπ του και ο άλλος να πάει να ζήσει στην Αμερική!
* Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο ουσιαστικά όταν ήμουν Γυμνάσιο στον πολιτιστικό σύλλογο του χωριού μου στη Δράμα. Έλειπε ένας από τους ηθοποιούς και κράτησα εγώ τα λόγια του για την πρόβα και τελικά έπαιξα. Στην αρχή ήταν πιο πολύ η παρέα και ο χαβαλές, ήταν σαν εκτόνωση, μετά κάπου στο πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο κατάλαβα ότι είναι πιο βαθύ απ’ ό,τι πίστευα.
* Υποκριτική για μένα είναι το μοίρασμα, μοιράζεσαι μια οπτική της ζωής κι έπειτα αυτή βρίσκει έναν μικρό χώρο στην ψυχή του κάθε ανθρώπου και αρχίζει να ανθίζει και του δίνει τη δυνατότητα να δει τον κόσμο αλλιώς.
* Ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2025 θεωρείται δεδομένο ότι θα δουλέψει με την ψυχή του, αλλά μπορεί και να μην πληρωθεί στο τέλος της ημέρας. Αυτό δεν γίνεται, είναι παράλογο. Υπάρχει ανασφάλεια, υπάρχει αποκλεισμός για λόγους που δεν αφορούν την καλλιτεχνική δημιουργία, αποκλείεσαι γιατί δεν “κάνεις” εμφανισιακά, ή γιατί δεν είσαι πολυεργαλείο.
* Υπάρχει φόβος απέναντι στον σκηνοθέτη ή τον παραγωγό, αν διεκδικήσω, θα απολυθώ, αν διαφωνήσω σε κάτι δημιουργικά, θα μπω στην άκρη, οπότε δε μιλάω, κάνω τη δουλειά μου, πληρώνομαι -αν πληρώνομαι- και φεύγω.
* Με θυμώνει το ότι υπάρχουν ακόμα αλαζόνες άνθρωποι σε θέσεις εξουσίας που θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντίες και σε αντιμετωπίζουν ως κατώτερο. Κι ενώ αυτοί που κακοποιούν είναι αυτοί που θα έπρεπε κανονικά να φοβούνται, αντ’ αυτού συνεχίζουν να βρίσκονται στη θέση τους και να θεωρούν ότι αυτό που κάνουν είναι σωστό ή, ακόμη χειρότερα, αναγκαίο. Το ότι γνωρίζω σε αυτόν τον χώρο ανθρώπους που αγαπούν ειλικρινά αυτήν την τέχνη και σε σέβονται ως προσωπικότητα και ως δημιουργό, όπως και να είσαι, μου δίνει δύναμη να συνεχίζω να παλεύω και να πιστεύω.
* Με στεναχωρεί που πολλές φορές κι εμείς οι ίδιοι λέμε ότι “έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν”. Το να μιλάμε έστω όσο μπορούμε για όλα αυτά είναι μεγάλο βήμα, θέλει πολύ θάρρος. Όσο περισσότερο το κάνουμε, κάτι μπορεί να αλλάξει.
* Η πολιτεία, από τη στιγμή που αποστρέφεται την διαφάνεια και δίνει προβάδισμα στους ανθρώπους που έχουν εξουσία, έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Σε μια χώρα που ξέρεις πως ό,τι και να κάνεις δε θα βρεις το δίκιο σου, για ποιο λόγο να μιλήσεις;
* Το “Video Club Φαντασία”, κείμενο που έχουν γράψει ο Μιχάλης Μαλανδράκης μαζί με τον Νικόλα Λαμπάκη που μας σκηνοθετεί και παίζουμε με τον Σπύρο Μπόσγα, είναι μια ιστορία για δύο φίλους που ονειρεύονται, ο ένας να αναστήσει το βίντεο κλαμπ του και ο άλλος να πάει να ζήσει στην Αμερική.
* Είναι μια πολύ ανθρώπινη ιστορία, πολύ συγκινητική και αστεία, σε παίρνουν μαζί τους αυτοί οι άνθρωποι, τους καταλαβαίνεις, τους έχεις ζήσει, θες να τα καταφέρουν, βλέπεις μέσα σ’ αυτούς και τις δικές σου ανησυχίες και τις προσπάθειες να ονειρευτείς κάτι καλό σ’ έναν κόσμο που κόβει φτερά.
* Είχαμε μιλήσει με τον Νικόλα πριν από λίγο καιρό κι είχαμε πει ότι θέλουμε να κάνουμε κάτι μαζί με τον Μιχάλη και τον Σπύρο, και με αφορμή το φεστιβάλ στη Σαμοθράκη ξεκίνησε να γράφει ο Μιχάλης ένα έργο για δύο άτομα. Η ομάδα είναι φοβερή, δουλεύουμε πολύ, έχουμε κάνει μαραθώνιο μέσα σε λίγο διάστημα, κυριολεκτικά βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο και στη μια μεριά οι δύο γράφουν και στην άλλη οι άλλοι δύο διαβάζουν.
* Σαμοθράκη έχω ξανάρθει δύο χρονιές, είναι νησί που σε χαλαρώνει, το τοπίο είναι αγνό. Είναι πολύ ιδιαίτερο κι ωραίο το ότι κάναμε αυτό το ταξίδι για αυτήν την παράσταση.
* “Προσοχή: Εκτελούνται Έργα” ίσον ανάγκη. Ανάγκη να ακουστούν οι ιστορίες εκείνων των ανθρώπων που έζησαν για 20 και βάλε χρόνια μια τεράστια πληγή στη Θεσσαλονίκη και που ακόμα είναι ανοιχτή. Ανάγκη να είναι η κάθε μας παράσταση το ίδιο ειλικρινής και ουσιαστική με την προηγούμενη.
* Με τα παιδιά, το καλύτερο τιμ που θα μπορούσε να υπάρξει, παίζαμε σαν κάθε φορά να είναι η τελευταία. Μετά πολλές φορές οι θεατές μάς έπιαναν και μοιράζονταν τις δικές τους ιστορίες είτε σχετικά με το μετρό είτε με το πόσο στάσιμοι νιώθουν σε αυτή τη χώρα, συζητούσαμε τους προβληματισμούς μας μαζί.
* Όταν ένας άνθρωπος σου λέει μετά από μια παράσταση “μου δώσατε ελπίδα” δεν ξέρω τι άλλο μπορείς να κάνεις, τα ‘χεις κάνει όλα. Θυμάμαι το νοιάξιμο που είχαμε με τα παιδιά ότι όλο αυτό γίνεται γιατί έχουμε να μιλήσουμε για πράγματα που ο κόσμος δεν γνωρίζει και γιατί δεν μπορούμε να αφήνουμε μια κυβέρνηση που δεν νοιάστηκε ποτέ για τους ανθρώπους τους οποίους πέταξε στην άκρη, που τους “θυσίασε” και συνεχίζει να τους θυσιάζει στο βωμό της “προόδου”, να ευαγγελίζεται πανηγυρικά τον ερχομό της.
* Έχω κάνει κάποιες πολύ όμορφες ταινίες μικρού μήκους με παιδιά από το Τμήμα Κινηματογράφου ΑΠΘ. Όλα τα παιδιά επαγγελματίες, ευγενικά, με πολλή αγάπη για το σινεμά, φοβεροί συνεργάτες και πάντα εκεί αν χρειάζεσαι βοήθεια με το οτιδήποτε, ακόμα και για το πιο αυτονόητο. Θα ήθελα οπωσδήποτε να ξανασυνεργαστώ μαζί τους, έχουν πολλά να πουν και φοβερούς κόσμους να μοιραστούν.
* Στην τηλεόραση έχουν εμφανιστεί τα χέρια μου να χειροκροτάνε για ένα δευτερόλεπτο σε μια διαφήμιση του Lidl. Μέχρι στιγμής αυτή είναι η σχέση μου μαζί της. Για το μέλλον δεν ξέρω, αν κάτι είναι αξιόλογο και οι άνθρωποι που το κάνουν το φροντίζουν, θα ήθελα να είμαι μέρος του.
* Πρώτη φορά που σκηνοθέτησα ήταν τα “Σκουπίδια ή When life gives you garbage” σε κείμενο της φίλης μου Σαββίνας Ρωμανού Πύλλη, το είχαμε παρουσιάσει σε δύο φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη και την αγαπήσαμε πολύ αυτή τη δουλειά, είχαμε βάλει στοιχεία της καθημερινότητάς μας μέσα, μιλούσαμε για ανθρώπινες στιγμές και ανησυχίες που μας αφορούσαν, τη χαιρόμασταν κάθε φορά, όταν τη φτιάχναμε γελάγαμε, κλαίγαμε, ήταν πολύ προσωπική.
* Έχω γράψει επίσης ένα θεατρικό κείμενο στο πλαίσιο της δραματικής σχολής, που κάποια στιγμή θα ήθελα σίγουρα να ξαναπιάσω, δεν ξέρω ως τι.
* Τη μουσική την έχω στη ζωή μου όποτε την έχω ανάγκη, όπως επίσης και τις μιμήσεις, είναι κάτι που μ’ άρεσε να κάνω από μικρός σαν παιχνίδι! Και ακόμα το βλέπω σαν παιχνίδι, είτε για εκτόνωση είτε για να κάνω τους φίλους μου να γελάσουν.
* Εδώ και κάποια χρόνια κάνω καποέιρα, είναι μια πολεμική τέχνη από την Βραζιλία, που με βοήθησε πολύ να χειρίζομαι το σώμα μου, έπρεπε να συνδυάζω την κίνησή μου με το ρυθμό της μουσικής, κάθε προπόνηση μού καθάριζε το μυαλό, ήταν για μένα ψυχοθεραπευτική με έναν τρόπο. Επίσης η ομάδα μου στη Θεσσαλονίκη ήταν όλοι τα καλύτερα παιδιά, χαιρόμουν κάθε φορά που πήγαινα, πάθαινα fomo αν δεν πήγαινα.
* Από τις μέχρι τώρα συνεργασίες μου στο θέατρο ξεχωρίζω σίγουρα εκείνες τις ομάδες, που δουλεύοντας και παίζοντας, καταφέρναμε να επικοινωνήσουμε ειλικρινά μεταξύ μας και με το κοινό τα άγχη και τις ελπίδες μας. Είτε μέσω του “Μεγάλου μας Τσίρκου” τότε με τα παιδιά από την Ξάνθη, είτε μέσω του “Προσοχή: Εκτελούνται Έργα” πέρσι.
* Καθεμία από αυτές τις στιγμές ήταν ευτυχής και ωραία, γιατί ακριβώς ήρθε την ώρα που έπρεπε, και μίλησε για πράγματα που εμείς είχαμε ανάγκη να πούμε και ο κόσμος είχε ανάγκη να ακούσει. Όταν συμβαίνει αυτό το δίπτυχο, τα πράγματα λίγο ταρακουνιούνται κι αυτό πιστεύω είναι καλό.
* Μ’ αρέσει και με συγκινεί να δουλεύω με ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν και νοιάζονται για αυτό που δημιουργείται, από την αρχή μέχρι το τέλος. Η θεατρική ομάδα που ήμουν μέλος στο Πανεπιστήμιο με βοήθησε να καταλάβω ότι το να είσαι εκεί για τον άλλον, να αγκαλιάζεις την μοναδικότητά του, να την υπερασπίζεσαι, να την πανηγυρίζεις και να φτιάχνετε κάτι μαζί, είναι πολύ πιο σημαντικό από την οποιαδήποτε προσωπική φιλοδοξία ή ματαιοδοξία μπορεί να σου δημιουργήσει το θέατρο.
* Έχω κατά νου διάφορα σπουδαία έργα και συγγραφείς που μ’ έχουν σημαδέψει και θα ήθελα να καταπιαστώ, αλλά περιμένω να έρθει η ώρα τους, όταν θα μπορώ δηλαδή να ασχοληθώ σοβαρά και να εμβαθύνω όπως θα ήθελα και όπως τους αξίζει.
* Η Θεσσαλονίκη είναι για μένα μια πόλη που νιώθω ασφάλεια και ξέρω ότι όποτε και να πάω θα μπορώ να βρω τα μέρη να ηρεμήσω, να αδειάσω, να δω τους φίλους μου, να περπατήσω στην παραλία, να καθίσω στο λιμάνι ακούγοντας μουσική. Έχει συνδεθεί στο μυαλό μου με στιγμές και με ανθρώπους.
* Στην Αθήνα δεν έχω βρει ακόμα αυτά τα μέρη. Μου αρέσουν κάποιες κρυμμένες γειτονιές που τις συναντάς τυχαία και είναι τόσο όμορφες και ήσυχες, σαν να βρίσκεσαι αλλού. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι η βία που υπάρχει έμφυτα στην Αθήνα, είναι μια πόλη που σε βοηθάει να κοιτάς τη δουλειά σου, χωρίς να παρατηρείς καν τι κάνει ο δίπλα σου. Αυτό σε αποκόπτει εντελώς απ’ την πραγματικότητα, τρέχεις πάντα να προλάβεις κάτι και δεν κοιτάς τριγύρω.
* Στο All4fun μ’ αρέσει που δίνει βήμα σε νέα παιδιά να μιλήσουν για τη δουλειά τους και που συγκεντρώνει όλες τις ακροάσεις που ανακοινώνονται, πολύ σημαντικά και χρήσιμα και τα δύο.
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Videoclub Φαντασία” ΕΔΩ
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 30/6/2025