Από τότε που θυμάται τον εαυτό της παρατηρούσε τους ανθρώπους, τις καταστάσεις, αλλά και εκείνη την ίδια μ’ ένα τρίτο μάτι στη γωνία σε αναμμένα κάρβουνα για να καταλάβει πώς, πότε και γιατί συμβαίνει το κάθε τι.
Κι όταν η Παρασκευή Δουρουκλάκη κατάλαβε μετά τα 23 ότι με τη Νομική κάτι πήγαινε λάθος στη ζωή της, η δραματική σχολή έμοιαζε μονόδρομος για να συνδεθεί στα αλήθεια με τους άλλους, πετώντας πολλών ειδών φίλτρα, που είχε μάθει να χρησιμοποιεί για να επιβιώνει και την υποδούλωναν.
Όπως συνηθίζεται βέβαια στην αρχή αντιμετώπισε την έλλειψη υποστήριξης της από τον περίγυρο, διότι στην Ελλάδα η τέχνη αν και υπερπολύτιμη, αντιμετωπίζεται με δυσπιστία. Τώρα πια, όμως, διανύοντας τη δική της πορεία στην υποκριτική, αλλά και στη μουσική σύνθεση (και στο τραγούδι, αν και η ίδια αποφεύγει ακόμα να αυτοχαρακτηρίζεται ως τραγουδίστρια), έχει πλέον επανασυνδεθεί με πολλούς, που τώρα πια συνηδειτοποίησαν ποια ήταν η φυσική της πορεία στον χώρο και έρχονται να τη δουν στο θέατρο, κάτι που τη συγκινεί ιδιαίτερα.
Η Παρασκευή μ’ ένα παρουσιαστικό, που παραπέμπει σε άλλες εποχές και μια ψυχή ρομαντική, ευαίσθητη, αλλά και συνειδητοποιημένη στο τι αντιμετωπίζει στον χώρο, προέρχεται από μία ακόμη πολύ δημιουργική χρονιά, που την βρίσκει να υποδύεται την Ιουλιέτα στο “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” στο ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου και μεταξύ άλλων ως πρόσωπο της εβδομάδας μας μίλησε με πολλή θέρμη για τη συγκεκριμένη αυτή συνεργασία. Αυτήν την περίοδο μάλιστα κυκλοφορεί και η υπέροχη διασκευή της στο τραγούδι του Πάνου Γαβαλά “Εγώ Είμαι Ένα Παλιόπαιδο”.
* Η υποκριτική όσο τη γνωρίζω καλύτερα μέσα από τη δουλειά καταλαβαίνω ότι υπήρχε μέσα μου σα λειτουργία (τα εργαλεία της δηλαδή) από πάντα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είτε παρατηρώ τους ανθρώπους, τις καταστάσεις και εμένα σαν θεατής με ένα τρίτο μάτι στη γωνία σε αναμμένα κάρβουνα να καταλάβω τί, πώς, πότε και γιατί συμβαίνει, είτε εμπλέκομαι τόσο πολύ προσωπικά στα συμβάντα που δεν βλέπω μπροστά μου.
* Όταν έκανα την άσκηση μου σε ένα δικηγορικό γραφείο μετά τη Νομική Σχολή στα 23 μου, κατάλαβα ότι κάτι έχει πάει πολύ λάθος με μένα και η δραματική σχολή ήταν μονόδρομος για να συνδεθώ στ’ αλήθεια επιτέλους με τους άλλους και να αναγκαστώ να πετάξω πολλών ειδών φίλτρα που έμαθα να χρησιμοποιώ για να «επιβιώσω» και με υποδούλωναν.
* Για μένα η υποκριτική σημαίνει Αλήθεια. Για χρόνια ένιωθα ψεύτρα στα συναισθήματα και στις αντιδράσεις μου. Η Υποκριτική στο Θέατρο (γιατί εκεί έχω τις περισσότερες εμπειρίες) σε πετάει στα σκουπίδια αν είσαι «Υποκριτής». Είναι απίστευτα άβολο να μην είσαι ειλικρινής στη σκηνή, όποτε το παθαίνω νιώθω σαν να ανοίγει η ΓΗ=ΣΚΗΝΗ και να με καταπίνει κυριολεκτικά.
* Για την Αλήθεια όμως πρέπει να παλεύουν όλοι οι συμπαίκτες το άθλημα είναι ομαδικό μη το ξεχνάμε μόνος σου δεν βγαίνει, εκτός αν κάνεις μονόλογο, όπου και πάλι με κάτι συνομιλείς για να συνδεθείς και να γεννήσεις αλήθεια. Μόνο έτσι μεταφέρεται μια αληθινή ιστορία, μόνο έτσι τελικά θα επικοινωνήσεις με τον θεατή/ τον συμπαίκτη/ τον εαυτό σου/τον συγγραφέα (ακόμα και νεκρό) / το σύμπαν το ίδιο και θα συμβεί το μεγαλύτερο θαύμα της Τέχνης: η πνευματική εγρήγορση, η ψυχική μετακίνηση, η πρακτική αλλαγή, η ένωση μεταξύ μας.
* Θα σου πω πώς έχω νιώσει εγώ ότι με αντιμετωπίζουν. Όταν παράτησα τη δουλειά για τη δραματική δεν είχα καμία υποστήριξη από το κοινωνικό περιβάλλον. Για τους περισσότερους ήμουν απλά ψώνιο και τεμπέλα γιατί η δουλειά είναι μόνο τα δικαστήρια και η τέχνη είναι χόμπι γι’ αυτό και οι αμοιβές μας είναι απαράδεκτες στην Ελλάδα για τους νεότερους.
* Το ευχάριστο είναι ότι πλέον έχω επανασυνδεθεί με πάρα πολλούς ανθρώπους που είχα χάσει γιατί έρχονται να με δουν στο θέατρο και είναι συγκινητικό.
* Οι γονείς μου επειδή με έχουν γεννήσει ήξεραν ότι ανήκω εκεί, αν και ποτέ δεν μου έδειξαν τα το δρόμο, απολάμβαναν από πάντα αυτή την πλευρά μου που ήταν ξεκάθαρη στον τρόπο που συμπεριφερόμουν. Όταν κατάλαβαν ότι μου παίρνει όλη την καθημερινότητα και είναι κανονική σπουδή και εργασία είχαν φόβους για όλα αυτά που ακούγονται για το χώρο. Όταν με είδαν στο θέατρο σταμάτησαν οι φόβοι και άρχισε η απόλυτη ενθάρρυνση.
* Η στεναχώρια μου είναι η τόσο έντονη αλλαγή στάσης των ανθρώπων απέναντί μου ανάλογα με το πώς πάει η δουλειά. Στην «αποτυχία» – που για μένα δεν υπάρχει στην τέχνη – όλοι οι μεγαλύτεροι στον κλάδο σου καλλιτέχνες είναι πολύ απασχολημένοι για σένα και ξεχνούν πώς οι ίδιοι ξεκίνησαν. Όταν ζητάς δουλειά είσαι γλείφτης συνήθως και θες απλά να γίνεις «διάσημος», αλλά όταν «πετυχαίνεις» ξαφνικά είσαι φίλος τους και ένας ισότιμος συνάδελφος. Ακόμα και στην τράπεζα όταν λες ότι είσαι ηθοποιός υπάρχει αλλαγή αντιμετώπισης, για να μη πω για την εστίαση… Δεν το καταλαβαίνω!
* Αισιόδοξη με κρατά η προσωπική μου πορεία και οι εξαιρέσεις ανθρώπων/καλλιτεχνών/ δασκάλων που βρέθηκαν σαν άγγελοι στο δρόμο μου για να προχωρώ και ν’ αλλάζω.
* Πιστεύω πώς όλες αυτές οι άσχημες συγκυρίες έχουν προκύψει από την ανασφάλεια την δική μας. Όταν σε έχουν κάνει να πιστέψεις ότι είσαι χομπίστας και ο ίδιος βάζεις την καλλιτεχνική σου αξία πολύ χαμηλά πώς να ζητήσεις την αμοιβή που αξίζει η δουλειά σου για να εξασφαλίσεις τις σωστές υποδομές για να γίνει και να ζήσεις και ο ίδιος αξιοπρεπώς, πώς να πάρεις την πρωτοβουλία να ρισκάρεις να κοινοποιήσεις κάτι ασυνήθιστο με τόση κριτική;
* Η Πολιτεία θεωρώ πως ξέρει από την ίδια την ιστορία την τεράστια δύναμη της τέχνης να ανατρέψει συνθήκες και να ενώσει πλήθη, γι’ αυτό και της δίνει χώρο ανάλογα τις πολιτικές σκοπιμότητες.
* Ο Αστέρης Πελτέκης με είχε δει στον Μισάνθρωπο στο Δημοτικό Πειραιά και με πρότεινε, ενώ ο Κωνσταντίνος Ρήγος με είχε δει σε ακρόαση για μία άλλη δουλειά του. Οταν έψαχναν κοπέλα για την Ιουλιέτα με ξανακάλεσαν σε συγκεκριμένη ακρόαση και έτσι με πήρε ο σκηνοθέτης.
* Ο Κωσταντινος είναι πανέξυπνος και «σωστά» μοντέρνος. Έχοντας την εμπειρία του Πέτερ Στάιν στο Μισάνθρωπο, ενός ακαδημαϊκού ανεβάσματος, τόσο σφιχτά δεμένο πάνω στο πρωτότυπο κείμενο του Μολιερου με τόσο αυστηρή, λιτή και βαριά – κατ´ επιλογή – σκηνοθεσία, όταν άκουσα για την ακρόαση του Κωσταντίνου πάνω σε ένα επίσης κλασικό έργο έτρεξα.
* Νομίζω πως δεν έχω ξαναβρεθεί σε καλύτερο κλίμα ομάδας. Οι περισσότεροι είμαστε πολύ νέοι ηθοποιοί και ευτυχώς εύπλαστοι και με όρεξη για επικοινωνία και δουλειά, το ίδιο και οι πιο έμπειροι του θιάσου. Οι πρόβες ήταν φοβερά οργανωμένες σε όλα τα κομμάτια της παράστασης και από τον Κωνσταντίνο και από τους βοηθούς, αλλά μέσα σε αυτά τα πολύ στοχευμένα πλαίσια ένιωσα πολύ ελεύθερη.
* Πιστεύω πως έχει νόημα να δει κάποιος αυτό το έργο αλλιώς, κάθε τι έχει μια άλλη ανάγνωση που δεν την περιμένεις από αυτό το χιλιοειδωμένο και χιλιοδιαβασμένο έργο.
* Για παράδειγμα η δική μας Ιουλιέτα δεν είναι η ρομαντική μορφή μιας ερωτευμένης κοπέλας που κάνει την επανάσταση της, δεν είναι γλυκιά, δεν είναι κοριτσάκι αν και 14.
* Ο τόσο ωραίος ποιητικός λόγος του Σαίξπηρ βγαίνει από μια πολύ δυναμική και ορμητική Ιουλιέτα που δεν υπολογίζει τη μουσικότητα του προκειμένου να υπερασπιστεί τα νοήματα που την καίνε.
* Με γοητεύει αυτό που με από – γοητεύει στη ζωή. Δεν είμαι σίγουρη αν έχω ερωτευτεί στη ζωή μου ποτέ πραγματικά γιατί ο έρωτας στο μυαλό μου είναι μια γιορτή, μια χημική μαγεία που έρχεται χωρίς να μπορείς να την ελέγξεις σαν δώρο. Ο έρωτας πρέπει να είναι εύκολος, απλός και ανεμπόδιστος. Από «έρωτα» έχω πλησιάσει περισσότερο το θάνατο – όχι τοσο κυριολεκτικά όσο η Ιουλιέτα – παρά τη ζωή. Έχω κουραστεί να βιώνω και να βλέπω καταστάσεις με εμπόδια κοινωνικής φύσεως ή συναισθηματικής ανεπάρκειας που καταστρέφουν τις ψυχές μας.
* Η Ιουλιέτα είναι ο Ήλιος του Καλοκαιριού, τόσο χρυσή, τόσο δυνατή, τόσο έτοιμη να ζήσει. Είναι το αυτόφωτο σώμα που κυριαρχεί ανεπιτήδευτα. Είναι η αληθινά τρυφερή καρδιά, η αληθινά θαρραλέα ψυχή, ο αληθινά πανέξυπνος νους και δεν πιάνεται αν δεν το επιλέξει η ίδια, δε φυλακίζεται. Στη Φωτιά της καίει κάθε αλυσίδα συμβιβασμού, ψευτοηθικής, μιζέριας, μικροαστισμού και στο τέλος την ίδια τη ζωή, όταν αυτή χάνει το νόημα της, την αγάπη. Θέλω να της μοιάζω.
* Η Μουσική ήρθε πιο «επίσημα» στα 5 μου χρόνια όταν ξεκίνησα τα μαθήματα πιάνου δίνοντας κάθε χρόνο εξετάσεις στο ωδείο μαζί με αρμονία και σολφέζ, έφτασα ως την Μέση τάξη και σταμάτησα. Έμεινα στην κυριολεξία μαθήτρια δυστυχώς ως τώρα. (χαχα) Δεν θεωρώ ότι έχω ταλέντο στη μουσική αλλά τη σκαλίζω συνέχεια από ανάγκη. Έχω μία τάση να μουρμουρίζω στο κεφάλι μου ρυθμούς και λέξεις χωρίς συνειδητό λόγο. Στην αρχή σαν παιδί μου έβγαιναν αρκετά σουρεαλιστικοί στίχοι και περίεργοι ρυθμοί.
* Κάποια στιγμή βγήκε κάτι πιο «τραγουδένιο» από όλα αυτά και τότε γνώρισα τον Αλέξανδρο Καραμαλίκη και τη Τζίνα Φουντουλάκη, μετά τον Δημήτρη Σιάμπο, μετά τον Σπύρο Παρασκευάκο και έτσι μπήκα απότομα σε μία μουσική κατεύθυνση και κοινοποιώ ό,τι ολοκληρώνω στο spotify και στο youtube, γιατί έτσι!
* Πολλές φορές με τρομάζει αυτό το ξεκίνημα, ντρέπομαι πολύ ακόμα, ενώ στο θέατρο νιώθω αρκετά σίγουρη. Νικάει όμως η ανάγκη μου να μοιραστώ να «εκτεθώ» να επικοινωνήσω με δική μου νεογέννητη μουσική.
* Μου έχουν έρθει κάτι μηνύματα διαδικτυακά, ότι άκουσαν κάποιο τραγούδι μου και δάκρυσαν ή ότι το ακούν όταν είναι στα «μαύρα τους», ότι τους έχει κολλήσει και τα μουρμουράνε, ότι χορεύουν ή κάνουν γιόγκα με αυτά ή ότι νανουρίζουν τα μωρά τους. Ότι περιμένουν τα επόμενα με αγωνία, ότι η φωνή μου είναι χαρακτηριστική, ότι θέλουν να ακούσουν κάτι πιο δυναμικό και χορευτικό από μένα.
* Αρχικά νομίζω ότι με δουλεύουν, αλλά με πιάνει μια τρομερή χαρά για αυτή τη σύνδεση. Βέβαια υπάρχει και ένα μεγάλο ποσοστό που αισθάνομαι πως βλέπει παράταιρη και περιττή την κοινοποίηση της μουσικής μου. Τύπου «αφού δεν το’ χει , τί ..;;;». Δεν πειράζει όλα καλά! χαχα
* Στην τηλεόραση γίνονται ωραίες προσπάθειες τα τελευταία χρόνια. Μ΄ενδιαφέρει κάθε σειρά που δεν γίνεται βιαστικά και δουλεύουν για αυτή άνθρωποι με λόγο και στόχο καλλιτεχνικό, πολιτικό, κοινωνικό, ψυχαγωγικό. Αυτό και αν είναι μέσον ν΄ αλλάξει πεποιθήσεις αφού μπαίνει στα σπίτια όλων μας και μέσω διαδικτύου πλέον.
* Αλλά από την εμπειρία μου σε ακροάσεις για σειρές βλέπω πως υπερισχύουν άλλα κριτήρια. Δυστυχώς σπάνια μετράει τελικά η επιλογή του σκηνοθέτη.
* Δεν είμαι το άτομο που έχω δει τις άπειρες ταινίες και νιώθω άβολα όταν αναφέρουν σαν κοινό τόπο ταινίες και ηθοποιούς που δεν έχω παρακολουθήσει. Ωστόσο, πιστεύω ότι κάποια κενά είναι πολύτιμα για να διατηρηθεί η διαφορετικότητα και ερευνώ πιο εσωτερικά ερεθίσματα. Συχνά μου λένε μοιάζεις με την τάδε ηθοποιό, την τάδε, την τάδε και είναι όλες τελείως διαφορετικές μεταξύ τους χαχα.
* Έχω συνεργαστεί με τον Γιώργο Φουρτούνη στο MJ και τώρα θα συνεργαστώ με τον Γιάννη Καρπούζη σε μία νέα ταινία που ετοιμάζει και έχω τρελό ενθουσιασμό για όλο το σύμπαν της αλλά και για το ρόλο μου.
* Θέλω να δουλέψω στον κινηματογράφο, ποιος ηθοποιός δεν θέλει; Ψάχνω και το εξωτερικό όσο μπορώ. Ονειρεύομαι αντισυμβατικά σενάρια και ωραίες ομάδες ηθοποιών και συντελεστών.
* Έχω πολλές φαντασιώσεις κόσμων και περιβάλλοντος, από παιδί φτιάχνω εικόνες που δεν υπάρχουν με αφορμή κάτι που πραγματικά βλέπω και ζω σε αυτές. Από εκεί προκύπτει ό,τι γράφω σε στίχο. Δε νιώθω έτοιμη να γράψω πιο ολοκληρωμένο σαν σενάριο ή θεατρικό έργο ούτε να σκηνοθετήσω.
* Ο χορός και η γυμναστική είναι τρόπος ζωής μου, έχω μάθει να ζω με αυτά. Δεν μπορώ να απέχω πάνω από εβδομάδα, το σώμα μου διαμαρτύρεται, νιώθω δυσφορία.
* Θεατρικά ξεχωρίζω και τις τέσσερις δουλειές μου για άλλους λόγους την κάθε μία και τις αγαπάω ξεχωριστά.
* Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω τη στιγμή που παρουσιάστηκα ένα χρόνο μετά τη σχολή στον Πέτερ Στάιν σε ακρόαση. Το πόσο στον κόσμο μου ήμουν και χωρίς άγχος επειδή ήμουν σίγουρη πως δεν υπάρχει ελπίδα σε σχέση με τις πολύ εμπειρότερες ηθοποιούς που ήξερα ότι θα δει για τη Σελιμέν.
* Το θράσος μου να παίξω στα γαλλικά Μολιέρο προσποιούμενη ότι μου είναι ευκολάκι. Αυτός είναι ένας ρόλος που έχω απωθημένο να ξαναπαίξω και μάλιστα κάτω από τη δική του «συντηρητική», ακαδημαϊκή γραμμή, με την ευχή να μη με εμποδίσουν αυτή τη φορά οι υπόλοιπες συνθήκες και να υπάρχει ομόνοια μεταξύ όλων.
* Είμαι πολύ προσαρμοστικό άτομο και έχω ταλέντο στο να μη διαμαρτύρομαι! Σε όλα τα μέρη θα βρω την ομορφιά. Αλλά στην Αθήνα δυστυχώς δυσκολεύομαι πολύ πια…
* Στη Θεσσαλονίκη απόλαυσα το ότι είναι όλα κοντά και ζεστά με έναν τρόπο, μέσα σε πέντε μήνες δικτυώθηκα παντού χαχα. Στην αρχή νόμιζα ότι ήμουν στον παράδεισο όταν ξυπνούσα το πρωί για πρόβα και περπατούσα παραλιακά περνώντας από μικρά μαγαζάκια ζωντανά και με κίνηση.
* Σιχαίνομαι να οδηγώ στην κίνηση, μπορώ να τρελαθώ με την άργητα κι το περίμενε… στη Θεσσαλονίκη πήγαινα παντού με τα πόδια, με ξεκούρασε αυτό.
* Στο All4fun μου αρέσει που οι άνθρωποι που το τρέχουν έχουν μεράκι για την υποκριτική και αγάπη για όλους τους ηθοποιούς χωρίς διακρίσεις. Μου αρέσει που στηρίζει τους νέους. Και απολαμβάνω που κάθε χρόνο εξελίσσεται και έχει κάτι παραπάνω να πει.
& Αναλυτικές πληροφορίες για τον “Ρωμαίο και Ιουλιέτα” ΕΔΩ
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 4/3/2025
