Ανάμεσα στις ιδιότητες του το θέατρο ασκεί και μια ευεργετική επίδραση όχι μόνο στους θεατές μιας παράστασης, αλλά και στους συντελεστές της, μεταξύ των οποίων και οι ηθοποιοί.
Μία χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι ο Φώτης Λαζάρου, ο οποίος μάλιστα εκμηστηρεύτηκε για πρώτη φορά δημόσια ότι χάρη στη θεατρική τέχνη κατάφερε να απεθαρτηθεί από τις ναρκωτικές ουσίες.
Ήταν 18 χρονών όταν αποφάσισε να πάρει τη ζωή στα χέρια του και στον δρόμο του είχε την τύχη να βρεθούν δύο από τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής του, ο Παναγιώτης Ζαγανιάρης και η Σοφία Πετροπούλου. Ο Φώτης βρέθηκε να παίζει θέατρο χωρίς να έχει δει πριν θέατρο και στη συνέχεια αφού τον προετοίμασε δωρεάν η γενναιόδωρη Όλια Λαζαρίδου πέρασε στη σχολή Δήλος της Δήμητρας Χατούπη.
Από τότε πέρασε πλέον αρκετός καιρός και ανακαλύπτοντας έναν καινούριο κόσμο, συμμετέχει ενεργά στα θεατρικά δρώμενα της Αθήνας. Η φετινή σεζόν τον βρίσκει ξανά σε δύο παραστάσεις με τη “Συντεχνία του γέλιου” του Βασίλη Κουκαλάνι, ενώ ξανασμίγει με τη Ράνια Σχίζα και τον Σήφη Πολυζωϊδη με τους οποίους είχε δουλέψει στο Αράφ σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη. Αυτήν τη φορά και με την προσθήκη της Έλενας Τυρέα τον βρίσκουμε στο Εν Αθήναις στο ήδη πολυσυζητημένο New Order σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.
* Ήμουν εξαρτημένος από ναρκωτικές ουσίες και όταν πήρα την απόφαση να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου, βρέθηκα στο 18 Άνω. Ένα πρόγραμμα που βασίζεται στην ψυχοθεραπεία και στην απεξάρτηση μέσω της τέχνης. Στην επανένταξη λοιπόν, μία από τις ομάδες που εμπλεκόμουν, ήταν η θεατρική. Εκεί είχα την τύχη να βρεθούν στο δρόμο μου ο Παναγιώτης Ζαγανιάρης και η Σοφία Πετροπούλου. Δύο από τους σημαντικότερους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου.
* Θεράπευαν ψυχές μέσα από το θέατρο, και με έκαναν πραγματικά να ανακαλύψω έναν καινούργιο κόσμο. Έπαιξα θέατρο χωρίς να έχω δει θέατρο. Από την επανένταξη του 18 Άνω βρέθηκα ξαφνικά να δίνω εξετάσεις στη σχολή της Δήμητρας Χατούπη, στην οποία με έστειλε η Όλια Λαζαρίδου, που είχε τη γενναιοδωρία να με προετοιμάσει εντελώς δωρεάν, χωρίς να με γνωρίζει ουσιαστικά και χωρίς καν να ξέρει αν αξίζω για κάτι τέτοιο.
* Η Όλια και η Δήμητρα είναι επίσης από τους πιο σημαντικούς και κομβικούς ανθρώπους στη ζωή μου. Χωρίς εκείνες δε θα ήμουν αυτός που είμαι σήμερα.
* Υποκριτική για μένα είναι η τέχνη της παρατήρησης και της μελέτης πάνω στον άνθρωπο. Είναι το όχημα που με βοηθάει να μπαίνω στη θέση κάποιου άλλου ανθρώπου, να τον δικαιώνω, ανακαλύπτοντας έτσι πτυχές του εαυτού μου που μπορεί να μην γνώριζα μέχρι εκείνη τη στιγμή.
* Γι’ αυτό και με γαργαλεύουν περισσότερο οι αρνητικοί ήρωες των έργων. Οι λεγόμενοι ”κακοί”. Αυτοί που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση με μένα ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω.
* Όταν κάποιος ήρωας μου προκαλεί αποστροφή, τόσο πιο πολύ θέλω να τον ενσαρκώσω. Γιατί το πιο πιθανό είναι πως κάτι δικό μου κρύβεται εκεί μέσα. Το να μετατρέψω το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα, για μένα είναι όλο το ζουμί της υποκριτικής.
* Το New order έκανε πρεμιέρα την Παρασκευή 14/2 στο θέατρο Εν Αθήναις, και παίζουμε Πουσουκού στις 21:00. Είναι ένα ισπανικό έργο του Σέρτζι Πομπερμάγερ και γράφτηκε το 2014 αλλά είναι σα να γράφτηκε για την Ελλάδα του σήμερα.
* Τρεις αγανακτισμένοι και θυμωμένοι άνθρωποι, σε βαθιά κρίση, απαγάγουν μια πρώην υπουργό και νυν πρόεδρο τράπεζας η οποία τράπεζα είναι η πρώτη σε κατασχέσεις. Από τη θεωρία στην πράξη πολλά ευτράπελα μπορούν να συμβούν, συγκρούσεις, ανατροπές, εμπόδια, με πολλή δόση τραγικότητας αλλά και πολλή δόση κωμικότητας. Είναι μια ιστορία που πιστεύω πως δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο.
* Είναι μια πολύ ωραία συνεργασία. Σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καρατζιάς με τον οποίο δεν είχα ξαναδουλέψει ως τώρα αλλά αυτό δεν έπαιξε κανέναν ρόλο γιατί συνεννοηθήκαμε αμέσως. Ο Δημήτρης είναι ευγενικός μέχρι αηδίας και σου δίνει την απόλυτη ελευθερία να δημιουργήσεις και να πάρεις πρωτοβουλίες. Για τη Ράνια και τον Σήφη τι να πω. Ήμασταν ήδη κουμπωμένοι από την περσινή μας συνεργασία στο Αράφ και ήταν πραγματικά σα να μην πέρασε μια μέρα. Είμαστε κάπως σαν οικογένεια. Γνωριζόμαστε πολύ καλά.
* Η Ράνια νομίζω είναι η μεγάλη αδελφή λόγω της ωριμότητας και της στάσης που κρατάει στα πράγματα (μου έχει σταθεί ως αδελφή και εκτός θεάτρου) και ο Σήφης είναι ο μεσαίος αδελφός που θέλω να τον κουτουλήσω αλλά τελικά θα του δώσω ένα φιλί γιατί έχει καρδιά μικρού παιδιού και είναι αυτό που λέμε παιδί μάλαμα. Είναι ευθύς. Και οι δυο τους είναι δικοί μου άνθρωποι που μπορώ να τους εμπιστευτώ τα πάντα. Δεν τους έχω κρυφτεί ποτέ. Τα λέμε όλα. Αυτό μας έχει κάνει να μπορούμε να βρεθούμε στη σκηνή ακόμα και με κλειστά μάτια.
* Με εμάς τους τρεις λοιπόν ήρθε κι έδεσε η Έλενα Τυρέα. Το θύμα της απαγωγής. Πρώτη συνεργασία με Έλενα και ευτυχής. Πολύ καλή πάστα ανθρώπου και πολύ καλή συνεργάτιδα. Διακριτική και θερμή μαζί. Με το ήθος της και τη στάση της στην πρόβα μας ξύπνησε μια ανάγκη να τη φροντίζουμε γιατί κυρίως την κακοποιούσαμε. Της δέναμε τα χέρια, τα πόδια, την πετούσαμε κάτω, οπότε μετά τρέχαμε να δούμε αν την πονέσαμε κάπου. Εγώ είμαι αυτός που της σκούπιζε τις μύξες!
* Έχω dna Έλενας σε όλα μου τα ρούχα. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στη βοηθό σκηνοθέτη, τη Δήμητρα Κολλά, η οποία είναι κι αυτή ευγενική μέχρι αηδίας σαν το Δημήτρη. Ήταν καθ’ όλη τη διάρκεια στο πλευρό μας και πήγε πάσο με όλες τις αναποδιές μας. Βοηθητική, διακριτική, υποστηρικτική, ήρεμη δύναμη και με πολύ χιούμορ.
* Ο ρόλος μου είναι ένας εκ των τριών απαγωγέων. Ο γκαφατζής της ”συμμορίας”. Κάνει συνεχώς τη λάθος ενέργεια στη λάθος στιγμή. Ξεστομίζει κουβέντες βαριές, είναι σκασμένος, ωμός και οργισμένος. Έχει τη συμπεριφορά του ανθρώπου που έχουν πέσει πάνω του όλα τα κακά της μοίρας. Διακρίνεις ένα αίσθημα κατωτερότητας και μια τάση σε μεταφυσικές φοβίες. Είναι κωμικοτραγικός ήρωας και συνεπώς είναι αυτός που δίνει την ευκαιρία στον θεατή να γελάσει με την κατάντια του. Εγώ τον προσέγγισα με τρόπο που να μπορείς να ταυτιστείς μαζί του σε ορισμένες περιπτώσεις.
* Ναι μεν είναι λίγο κλόουν ο τύπος αλλά κρύβει και κάποιες ευαισθησίες. Κάποια πολύ συγκεκριμένα αδύναμα σημεία. Τα τρωτά του που λέμε. Με ενδιαφέρει, ο κόσμος, να βλέπει αυτόν τον ήρωα και να λέει ”εγώ αυτόν τον τύπο κάπου τον ξέρω, κάπου τον έχω πετύχει. Στη γειτονιά μου, στο χώρο εργασίας μου, στο οικογενειακό μου περιβάλλον ενδεχομένως”. Αυτός ο χαρακτήρας κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια. Είναι σε απόγνωση. Σε ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι, που δεν μπορώ να αποκαλύψω τώρα, νιώθει πως κάνει καθημερινά παραπάνω από αυτά που μπορεί. Και δεν μπορεί άλλο. Αυτό ακριβώς ήταν το κοινό σημείο επαφής που εντόπισα και ταυτίστηκα τελικά μαζί του.
* Για τη Συντεχνία του Γέλιου τι να πρωτοπώ. Έχουμε φτιάξει εκεί μια δεύτερη οικογένεια. Με Αντώνη Χρήστου, Χριστίνα Μαριάνου, Βασιλική Διαλυνά, Μαριέλα Δουμπού, Μικέ Γλύκα, Γιώργο Χιώτη και φυσικά με Βασίλη Κουκαλάνι, τον ιδρυτή της κομπανίας. Με το Βασίλη γνωριζόμαστε 13 χρόνια. Είμαστε δεμένοι. Πιστεύω πολύ στο όραμά του. Έχει μεγάλη αξία για μένα αυτό που πρεσβεύει η συντεχνία. Έχουμε συμμετάσχει σε αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά φεστιβάλ και όλα τα έργα που ανεβάζουμε έχουν κοινωνικοπολιτικά μηνύματα.
* Φέτος ανεβάσαμε το ”Είστε και φαίνεστε”, που μιλάει για το bullying στα σχολεία και το παιδικό στρες, και παίζουμε και το ”Τζελα Λέλα Κόρνας και ο Κλεομένης” απο πέρσι. Τα Χριστούγεννα φυσικά ”Μορμόλης”, εδώ και 7 χρόνια περίπου. Εκεί ήταν η πρώτη μου συνεργασία με τον Γιώργο Παλούμπη. Από το 2018, και σχεδόν κάθε μέρα, βρίσκομαι μέσα στο Σύγχρονο Θέατρο. Είναι το δεύτερο σπίτι μου. Έχουμε βιώσει τρομερές εμπειρίες εκεί ως ομάδα, πολλά και έντονα συναισθήματα. ‘Οση εμπειρία κι αν έχω στο παιδικό θέατρο, πάντα θα με σοκάρει ο τρόπος που παρακολουθούν τα παιδιά τις παραστάσεις μας. Το πώς εμπλέκονται, το πώς συμμετέχουν, πώς παίρνουν θέση στα πράγματα. Τις καθημερινές έρχονται σχολεία και οι Κυριακές, που παίζουμε και τα δύο έργα, είναι ανοιχτές για το κοινό.
* Υπάρχουν οικογένειες που μας ακολουθούν χρόνια και έρχονται και βλέπουν τα ίδια έργα έξι, εφτά φορές! Τους νιώθω σαν φίλους πια. Τους ξέρω με τα μικρά τους ονόματα, τα ονόματα των παιδιών τους, σε ποια περιοχή μένουν, ποιες άλλες παραστάσεις πάνε και βλέπουν. Μιλάμε για πραγματικό μοίρασμα. Αυτό που λαμβάνω από αυτούς τους ανθρώπους είναι ανεκτίμητο. Είναι δώρο. Είναι μεγάλο σχολείο το παιδικό θέατρο. Ένα σημαντικό μέρος της εξέλιξής μου μέσα στο χώρο αυτόν, το οφείλω στη Συντεχνία του Γέλιου και στον Βασίλη Κουκαλάνι.
* Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς κάθε πρωί, τόσα χρόνια, και το πρώτο πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να παίξεις θέατρο στις 10 η ώρα; Αυτό μέσα στα χρόνια με έψησε. Με έψησε και ως άνθρωπο όχι μόνο ως ηθοποιό. Με έκανε να μπορώ να συγκεντρώνομαι σε χρόνο μηδέν, να ξεκινάω τη μέρα μου χωρίς να βαριέμαι, να είμαι σε εγρήγορση. Όσο κουρασμένος κι αν είμαι, όσο κι αν θέλω να με πυροβολήσει κάποιος το πρωί που νυστάζω, όσες στεναχώριες κι αν έχω, μόλις φτάνω στο θέατρο και αντικρίζω τα παιδια στο καμαρίνι, μου περνάνε όλα. Τους αγαπώ πολύ.
* Έχω παίξει σε αρκετές ταινίες μικρού μήκους. Τον αγαπώ τον κινηματογράφο. Το ”Υπάρχω” είναι η πρώτη μου συμμετοχή σε μεγάλου μήκους. Πολύ ευτυχής συγκυρία μπορώ να πω. Νομίζω πως έγινε πολύ καλή δουλειά. Ο Τσεμπερόπουλος είναι εξαιρετικός σκηνοθέτης και είχαμε άψογη συνεργασία. Πολύ συζητήσιμος, διαλλακτικός, ήρεμος, με πίστη στους ηθοποιούς του και μερακλής. Από την πρώτη μας επαφή ένιωθα λες και τον ξέρω ήδη. Σα να έχουμε ξανασυνεργαστεί. Εξαιρετική η συνεργασία και με Ηλία Βαλάση, Χρήστο Μάστορα και Γιώργο Γιαννόπουλο. Με τον τελευταίο είχαμε παίξει μαζί και στο ”Σόι σου”.
* Όσον αφορά σε ξενόγλωσσες παραγωγές τώρα, έχω συνεργαστεί με τον Daniel Syrkin στο ”Tehran” και με τον Goran Kapetanovic στο ”Dahab”. Το δεύτερο δεν έχει προβληθεί ακόμα. Ανυπομονώ να το δω. Είχα ρίξει ιδρώτα και αίμα εκεί. Υποδύθηκα τον μπράβο του James Franco και μια μέρα (δεν θα την ξεχάσω ποτέ), γυρίζαμε μια σκηνή μάχης και θυμάμαι πάλευα 10 ώρες. Με ένα διάλειμμα μισής ώρας για φαγητό. Αλλά φυσικά προτίμησα να μην φάω. Πήγα και σωριάστηκα στο καμαρίνι. Δεν ένιωθα το κορμί μου!
* Τον αγαπώ τον αθλητισμό. Περισσότερο έχω ασχοληθεί με την πυγμαχία και το kick boxing, αλλά όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Στην πραγματικότητα δεν το κυνήγησα ποτέ και τελικά έγινα οπαδός του Ολυμπιακού. Έχω κλάψει πολλές φορές για τον Ολυμπιακό, είτε από χαρά είτε από λύπη. Είναι κομμάτι του εαυτού μου. Παρακολουθώ ποδόσφαιρο, μπάσκετ, πόλο, βόλεϊ, χάντμπολ όλο και πιο πολύ τα τελευταία χρόνια, mma και γενικά όλα τα μαχητικά αθλήματα.
* Μπορώ να παρακολουθήσω με το ίδιο ενδιαφέρον και αθλήματα που δεν είναι λαοφιλή στην Ελλάδα. Το χόκεϊ π.χ. μου αρέσει πολύ. Αλλά όταν είδα για πρώτη φορά calcio storico έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Πρόκειται για το παραδοσιακό σπορ της Φλωρεντίας όπου συμβαίνουν αδιανόητα πράγματα. Και φυσικά υποστηρίζω τους κόκκινους. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω κάποιο άθλημα απλά για να χαζέψω ή για να περάσει η ώρα. Θαυμάζω απεριόριστα όσους και όσες κάνουν πρωταθλητισμό. Ανθρώπους που κάνουν θυσίες και υποβάλλουν μυαλό κορμί και πνεύμα σε τρομερές δοκιμασίες. Απαιτεί απίστευτη πειθαρχία και υπομονή όλο αυτό. Και μια κάποια τρέλα φυσικά!
* Αυτό που μου αρέσει στο All4fun είναι ότι από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του, δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες, σε ανθρώπους που είναι εκτός του συστήματος, που δεν έχουν την προβολή από άλλα μέσα, πρωτοεμφανιζόμενους ή μη. Έχω ενημερωθεί για πολύ κόσμο μέσα από τη σελίδα αυτή. Έχω μάθει ηθοποιούς που αγνοούσα και την ύπαρξή τους. Είμαστε πολλοί και πολλές σε αυτό το επάγγελμα, και οι παραστάσεις αμέτρητες. Τι να πρωτοδείς κιόλας. Και απορώ και με σένα πού βρίσκεις και το χρόνο να ασχοληθείς τόσο με αυτό, επειδή ξέρω και τη βασική σου δουλειά δηλαδή, όχι τίποτ’ άλλο. Πραγματικά σε συγχαίρω!
& Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση “New Order” ΕΔΩ
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Είστε και φαίνεσθε” ΕΔΩ
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 16/2/2025