Το πρόσωπο της εβδομάδας: Μαργαρίτα Αμαραντίδη – Ηθοποιός / Εικαστικός

Όπως κάνει δηλαδή αυτήν την χρονική περίοδο στη Σαντορίνη (από εκεί και η selfie φωτό) πριν ταξιδέψει τον Αύγουστο στην αγαπημένη της γενέτειρα Ελασσόνα για ν’ ανέβει ξανά τα βουνά του Ολύμπου. Γιατί η Μαργαρίτα δεν κάθεται ποτέ μα ποτέ ήσυχη….

Εκτός από διακοπές μέσα στο καλοκαίρι βρίσκεται σε μια πλατφόρμα προετοιμασίας για την προσεχή περίοδο, ενώ στα τέλη Ιουνίου πλημμύρισε από χαρά, γιατί ολοκλήρωσε τις σπουδές της και πήρε πτυχίο από την Καλών τεχνών της Αθήνας.

«Τα πτυχία δε σε κάνουν πιο καλλιτέχνη ή πιο επιστήμονα, όμως η γνώση ανοίγει δρόμους. Μάλλον ούτε ολόκληρη η ζωή μου θα μου φτάσει τελικά κι ας αισθάνομαι πως κάνω μόνο αυτό που μου χρειάζεται και όχι τα πολλά, όπως λένε οι φίλοι μου. Ήρθε η ώρα, όμως, μάλλον να κάνω περισσότερο τις σκέψεις μου πράξεις. Συνδυαστικά πάντα με το παιχνίδι που μου προκαλούν οι τέχνες», αναφέρει στο All4fun.

Μετά από μια παύση, απαραίτητη γιατί το «κατάστημα της χρειαζόταν να γεμίσει με εμπόρευμα» ετοιμάζεται να επιστρέψει δριμύτερη στην σκηνή. Καλλιτεχνική φύση από μικρό παιδί πέρασε στο Εθνικό θέατρο και μέχρι τώρα μετράει σημαντικές συνεργασίες.

Από την πολυσυζητημένη “Ηλέκτρα” με σκηνοθέτη τον Πίτερ Στάιν στο αγαπημένο της τηλεοπτικό “Μόνη Εξ’ Αμελείας”, αλλά και τα “Παιδιά της Νιόβης” του Τάσου Αθανασιάδη σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη, που παίζονται τώρα σε επανάληψη στη ΝΕΡΙΤ.

Η Μαργαρίτα ετοιμάζεται μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά των βλακ-list να μας θυμίσει ξανά πόσο ξεχωριστή και μοναδική παράσταση ήταν το “Τheater Case”, αφού όπως μας αποκαλύπτει το συγκεκριμένο έργο, το οποίο αγαπήθηκε πάρα πολύ από το κοινό πρόκειται – επιτέλους – να παιχθεί ξανά τη νέα σεζόν.

* Η υποκριτική προκύπτει ακόμα. Δεν έχω καταλήξει ακόμα σε πάγια συμπεράσματα. Η υποψία της πάντως προέκυψε στην εφηβεία ως απόσταγμα των καλλιτεχνικών ασχολιών που έκανα ως παιδί. Τόσο απλά. Μετά άρχισαν τα πολύπλοκα και τα περίπλοκα. (σ.σ. γέλια)

* Απ’ όσα έχουν περάσει απ’το πετσί μου και από τη μελέτη μου για αυτή την τέχνη, έρχομαι πολύ κοντά στις σκέψεις της Stella Adler για το τι σημαίνει υποκριτική για μένα. Το βιβλίο της “Η τέχνη του Ηθοποιού” είναι για μένα το πιο άρτιο ανάγνωσμα περί υποκριτικής τέχνης και ένα βαθιά φιλοσοφικό κείμενο. Aκολουθώντας τη “μέθοδο” της Στέλλα Άντλερ γίνεσαι καλύτερος και στη σκηνή και στη ζωή. Η ίδια αναφέρει ανάμεσα σε άλλα πως η ανάπτυξη ηθοποιού και ανθρώπου είναι συνώνυμα. Συμφωνώ.

* Να τη κι η ωραία μας καραμελίτσα για την κρίση. Η οικονομική κρίση δεν έχει καμία σχέση με τον ηθοποιό ή με τον καλλιτέχνη γενικότερα: Εκτός βέβαια από το ότι μπορεί να επιφέρει σοβαρές βλάβες στον τσαμπουκά του για ζωή και δημιουργία, γιατί ναι ρε φίλε, πόσο να αντέξεις άμα χρωστάς ή όταν η εργασία σου δε πληρώνεται και θεωρείται ανάξια οικονομικού αντικρίσματος. Πόσο να το δεις θετικά και πόσο να μη κουρελιαστεί η ψυχή σου; Καθόλου αισιόδοξα και “ευκαιρίες” είναι όλα αυτά, μη κοιροϊδευόμαστε! “Η ζωή υπερνικά και συνθίβει την ψυχή και η τέχνη σου υπενθυμίζει πως έχεις” πάλι δια στόματος Στέλλα Άντλερ, αυτό είναι το αισιόδοξο, δε περικλείεται όλο το νόημα στα λεφτά “τους”. Πάντως ο καλλιτέχνης φύσιν βρίσκεται συνέχεια σε κρίση ό,τι και να γίνεται γύρω του: Κρίνει και κρίνεται ως ανθρώπινο ον, ως μέρος του κόσμου, ως προσφορά στον κόσμο και ως μεταδότης νοήματος, και αυτό είναι που τον σώζει κιόλας.

* Τελευταίο και σταμάτάω το “αφιέρωμα” στη Στέλλα Άντλερ (σ.σ. γέλια), λοιπόν η Άντλερ μας λέει: ” Το παγκόσμιο θέατρο προέρχεται από τους Έλληνες. Σημαίνει τόπος για θέαση. Είναι ο τόπος που οι άνθρωποι έρχονται για να δουν την αλήθεια σχετικά με τη ζωή και την κοινωνική κατάσταση. Το θέατρο είναι μία πνευματική και κοινωνική ακτινογραφία του καιρού του. Και έχει δημιουργηθεί ακριβώς για αυτόν τον λόγο, για να λέει την αλήθεια σχετικά με τη ζωή και την κοινωνική κατάσταση”. Καταλάβατε τώρα; Κάποτε εμπνέαμε κι ολόκληρο τον κόσμο κιόλας (σ.σ. γέλια). Ναι, η τέχνη φυσικά και μπορεί να δώσει απαντήσεις. Για σκεφτείτε, ακόμα και ο Σαίξπηρ το έχει υπαινιχθεί αυτό μέσω του Άμλετ: Τον έβαλε να σκαρώσει ολόκληρη παράσταση για να μιλήσει και να ξεμπροστιάσει Κλαύδιο και Γερτρούδη. Για το μόνο που δε μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά είναι για τις λύσεις που μπορεί να δώσει η τέχνη κι αυτό γιατί τελικά τα ηνία του κόσμου μας τα κρατάνε όχι κακοί άνθρωποι, αλλά κυρίως ηλίθιοι και “οι ηλίθιοι είναι πιο επικίνδυνοι από τους κακούς, διότι είναι απρόβλεπτοι” όπως λέει κι Αϊνστάιν.

* Το φετινό μου καλοκαίρι συνδυάζει διακοπές και πλατφόρμα προετοιμασίας για τον χειμώνα που μας έρχεται. Η πτυχιακή μου εργασία στην Καλών Τεχνών τελείωσε αισίως τέλη Ιουνίου, ήταν σαφώς επηρεασμένη από την εμπειρία μου στις παραστατικές τέχνες και σίγουρα η όλη διερώτηση προέκυψε από αυτές. Ασχολήθηκα με την επίδραση του χρόνου πάνω σε κάτι που ενώ επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα και φαινομενικά παραμένει το  ίδιο, κάθε νέα του επανάληψη είναι ένα ξεχωριστό και αυτοτελές γεγονός. Τα έχει πει ο Ηράκλειτος πριν από εμένα “Δε μπορείς να περάσεις από το ίδιο ποτάμι δύο φορές, ούτε είναι ο ίδιος ποταμός, ούτε εσύ ο ίδιος άνθρωπος”. Κατέγραψα λοιπόν χορογραφίες σε βίντεο, πολλές φορές την ίδια χορογραφία, και τις έβαλα να προβάλλονται συγχρόνως η μία πάνω στην άλλη. Το εικαστικό αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό: Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως ίδιο, δεν είναι ποτέ ίδιο. Και πολύ ενδιαφέρον για όλους μας, κοινό συνεργάτες και καθηγητές. Είχε κάτι το παιγνιώδες τελικά. Αυτό που χάρηκα περισσότερο είναι που κρίθηκα για κάτι εντελώς δικό μου.

* Εντάξει, δεν έχω και πολλά πτυχία, άλλοι έχουν περισσότερα (σ.σ. γέλια) Το πτυχίο δε σε κάνει πιο καλλιτέχνη ή πιο επιστήμονα “με πατέντα” που λένε. Η γνώση όμως ανοίγει δρόμους. Μάλλον ούτε ολόκληρη η ζωή μου θα μου φτάσει τελικά κι ας αισθάνομαι πως κάνω μόνο αυτό που μου χρειάζεται και όχι τα πολλά, όπως λένε οι φίλοι μου. Δεν έχω απωθημένα, αλλά μάλλον ήρθε η ώρα να κάνω περισσότερο τις σκέψεις μου πράξη. Αυτό. Γιατί αν συνεχίσω να μιλάω θα γίνω θεωρητικός της τέχνης!

* Το Εθνικό θέατρο μου έδωσε την ευκαιρία να συνεργαστώ με μεγάλους σκηνοθέτες, να παίξω στη Επίδαυρο, να ταξιδέψω, να αποκτήσω εμπειρία, να έχω λεφτά στην τσέπη μου και να συγκεντρώνομαι μόνο σε αυτό που κάνω εκείνη τη στιγμή. Ικανοποιημένη ναι, εν μέρει. Πάντα υπάρχει ο επόμενος στόχος: Ευτυχώς!

* Θέλω πολύ να κάνω πιο πολύ κινηματογράφο. Η κάμερα είναι νομίζω ένα μαγικό κουτί.  Άμεση μαγεία. Μπορείς να υπαινιχθείς και να καταγράψεις τα πάντα, απλώς αφαιρώντας ό,τι δε σου χρειάζεται από το κάδρο σου. Και από την άλλη με έναν απολύτως μαγικό-λογικό τρόπο όλα τα εκτός κάδρου βοηθάνε στο μέγιστο τα εντός. Φέτος το καλοκαίρι είχα την τύχη να συμμετέχω στην ταινία Bourek μια διεθνή παραγωγή με τον Σέρβο σκηνοθέτη τον Vladan Nikolic και καστ απ’ όλον τον κόσμο, ήταν πολύ δημιουργικά και απελευθερωτικά. Εκεί μετράει μόνο το ποιος παίζει τι, χάνεται το ποιος είσαι και το πώς σε βλέπουν οι άλλοι εκ προοιμίου λόγω διασημότητας.

* Είχα την τύχη να δουλέψω σε τηλεοπτικές σειρές που μου δίδαξαν τη γλώσσα του κινηματογράφου. Το “Μόνη Εξ Αμελείας” είναι ίσως η πιο αγαπημένη μου τηλεοπτική δουλειά, την έβλεπα σαν θεατής, ξεχνούσα ότι έπαιζα και φυσικά εκεί κυρίως ήταν το “σχολείο” μου λόγω τριβής και εξαιρετικών συνεργατών. Τα “Παιδιά της Νιόβης” ήταν η πρώτη επαφή που είχα με την κάμερα και τι τύχη με τον Κουτσομύτη σκηνοθέτη! Κι επειδή δε το γνώριζα αυτό το μέσο πήγαινα στα γυρίσματα πριν καν να ξεκινήσω τα δικά μου, είχα τεράστια αγωνία να είμαι καλή. Ναι, χαίρομαι πολύ που ξαναπαίζονται κατά καιρούς. Αλλά, ναι, πρέπει να γίνουν κάποια στιγμή και καινούρια πράγματα. Όλη αυτή η επανάληψη γενικά στην τηλεόραση είναι λίγο θλιβερή, θυμίζει λίγο “περασμένα μεγαλεία”. Εποχής ή όχι πάντως το θέμα είναι να ξεκινήσουν να γίνονται πάλι ποιοτικές σειρές, διότι η τηλεόραση είναι ένα πολύ ισχυρό μέσο και αυτό που προτείνει πολλές φορές αποτελεί πρότυπο.

* Για τον χειμώνα που μας έρχεται συζητάμε σοβαρά με ένα πολύ καλό θέατρο για να παιχθεί ξανά το “The Theater Case” που φτιάξαμε με τους βλακlist. Πιστεύω πως έναν αμιγώς θεατρικό χώρο του το χρωστάμε επιτέλους, το λέγαμε και με τη Χριστίνα (σ.σ. Δενδρινού). Αυτή η παράσταση όντως αγαπήθηκε πολύ από το κοινό και πάντα από στόμα σε στόμα ερχόταν ο κόσμος.

* Ήταν πράγματι δουλειά ομάδας, ο καθένας μας έβαλε τον καλύτερο του εαυτό, νομίζω σε αυτό οφείλεται η επιτυχία της. Για μένα δε, αρκετά αποκαλυπτικό θα έλεγα να τα βάλω με ένα είδος θεάτρου που στην ουσία δεν είχα προηγούμενη εμπειρία και μάλιστα από την πλευρά του σκηνοθέτη. Καμία σχέση με την κλασσική μου παιδεία και εμπειρία από το Εθνικό. Με οδήγησε όμως η αντίληψη μου και η εμπιστοσύνη μου στους συνεργάτες μου. Πάντως σκηνοθέτης δεν είμαι, θα χρειαστεί να δοκιμαστώ πολύ ακόμα για να πω κάτι τέτοιο, ομολογώ όμως ότι μου αρέσει αυτός ο δρόμος και με έκανε να αφήσω πίσω μου κάθε δυστροπία μου ως ηθοποιός. Όποιος σκηνοθέτης δουλέψει μαζί μου τώρα, θα έχει να επωφεληθεί σίγουρα από τον καλύτερο μου εαυτό.

* Όλες οι συνεργασίες μου μέχρι είχαν κάτι πολύτιμο να μου δώσουν. Όλες μα όλες! Μακάρι να ήμουν και πιο ώριμη τότε για να το καταλάβω στην ώρα του (σ.σ. γέλια). Για την “Ηλέκτρα” με τον Πετερ Στάιν, βέβαια  τι να πρωτοπώ! Αρκούμαι στο ανεπανάληπτη και εύχομαι να επαναληφθεί! Αυτά που έρχονται πάντως θα είναι έκπληξη για όλους μας. Καταρχάς θα δουλέψω και ως σκηνογράφος φέτος σε ένα έργο του Φασμπίντερ…! Θα έχει επίσης πολλή μουσική και χορό η χρονιά!

* Η αλήθεια είναι ότι επιθυμώ να ξαναβρεθώ πολύ στη σκηνή και πολύ συνειδητά πια. Σχετικά με την απουσία μου η παύση είναι καλό πράγμα. Υπάρχει και η παύση στη μουσική αποτελεί κι αυτή μουσική αξία. Όταν στην παρτιτούρα υπάρχει παύση, δε σημαίνει πως σταματάμε να ακούμε τη μουσική. Ο ήχος για λίγο παύει, όχι η μουσική. Επίσης, εμένα μου χρειάζεται αρκετός χρόνος για να παρατηρώ. Έτσι είναι φτιαγμένο το βιολογικό μου ρολόι. Στα πολλά, τα γρήγορα και τα συνεχόμενα χάνω τη μπάλα. Πάντως ο καιρός πέρασε πολύ γρήγορα και πολύ γεμάτα, και σίγουρα και η ανάγκη για σπουδές και παρατήρηση ήταν το ίδιο έντονη: Το “κατάστημα” μου χρειαζόταν “εμπόρευμα” (σ.σ. γέλια). Ήμουν πολύ τυχερή που δούλεψα αμέσως και σε πολλά με το που βγήκα από τη σχολή, αλλά εγώ μέσα μου δεν αισθανόμουν έτοιμη. Το ομολογώ.

* Η Ελασσόνα είναι η ρίζα μου, ακόμα και τώρα που κοντεύω να “ισοφαρίσω” σε χρόνια διαμονής με την Αθήνα. Θυμάμαι το μπαλέτο, τη χορωδία, τις παρέες, τα καλοκαίρια, το σχολείο πού και πού. Καμιά φορά μου λείπει η απλότητα της ζωής εκεί. Πάω στις διακοπές συνήθως και όποτε άλλοτε θελήσω και μπορώ. Ναι θα πάω και φέτος στα μέσα Αυγούστου για να ανέβω και στον Όλυμπο. Προσπαθώ να ανεβαίνω κάθε καλοκαίρι.

* Στην Αθήνα μου αρέσει που μπορεί να συναντήσεις ανθρώπους που σου ταιριάζουν και να δημιουργήσεις τη δική σου ευρύτερη “οικογένεια”. Έχεις αυτή την επιλογή. Γενικότερα όμως οι πολίτες της Αθήνας έχουν ακόμα δρόμο στον τρόπο που μοιράζονται την πόλη. Εκεί φαίνεται ο πολιτισμός του ανθρώπου – πολίτη. Προσδοκώ ακόμα περισσότερη ομορφιά, ευγένεια και δικαιοσύνη στη μοιρασιά.

* Στο All4fun μου αρέσει καταρχάς εσύ (σ.σ. γέλια) Είσαι ένας φίλος μας πραγματικά. Οι ερωτήσεις σου αυτό φανερώνουν. Μας γνωρίζεις. Δε πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που να του έχεις πάρει συνέντευξη που να μην έχετε πιει και μια μπύρα παρέα ή να μη τα έχετε πει χαλαρά. Υπάρχει αγάπη και απλότητα.