Παρατηρούν, ακούν, βλέπουν και πατούν τον διακόπτη, γεμίζοντας το κοινό με φως. Όπως συμβαίνει με τον Νίκο Αξιώτη, έναν νέο χαρισματικό, αυθεντικό ηθοποιό, που έχει την ευχέρεια να παίζει εξίσου καλά σε κωμωδία και δράμα.
Ετσι έκανε στο «Ψέματα ή αλήθεια», που φώτισε το κοινό του 1ου Handmade and recycled theater festival του Fabrica Athens το περασμένο φθινόπωρο. Μαζί με την Ελεάννα Σταθοπούλου, τη Νίκη Κατσαρού και με την σκηνοθετική υπογραφή της Δήμητρας Σύρου δημιούργησαν μια παράσταση, που είχε και έχει ακόμα πολλά να πει και να δώσει.
Ένα σύγχρονο παραμύθι με παραδοσιακά στοιχεία, το οποίο βαδίζει σε πολιτικά μονοπάτια. Αλλοτε με ονειρικό τρόπο, άλλοτε με σκληρό. Το «Ψέματα ή αλήθεια» επανεμφανίζεται για δύο παραστάσεις αυτήν την εβδομάδα στο Bob Theatre 2014 και θα παρουσιαστεί και στο Up the W-all festival τον Ιούνιο στο Vault.
Εκεί, όπου ήδη παίζει τις τελευταίες ημέρες ως Έλτον Λεμπέσης στο Ελίζαντεθ. Αποτελώντας προσωπική επιλογή του Δημήτρη Καρατζιά για έναν πολύ αγαπητό στο κοινό ρόλο, τον οποίο ερμήνευσε όλα αυτά τα χρόνια με ιδιαίτερη επιτυχία ο Τάσος Τζιβίσκος.
«Μετά από τόσες οντισιόν είναι ωραίο να σε επιλέγουν», μας εκμυστηρεύεται λίγο πριν ενσαρκώσει ξανά διάφορους ρόλους στο «Ψέματα ή αλήθεια». Είναι κάτι που έμαθε στην σχολή Αρχή της Νέλλης Καρρά και το απολαμβάνει. Αλλάζοντας τρόπο σκέψης, ζώντας διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις και καταστάσεις, βλέποντας ένα θέμα με πολλές οπτικές, κοιτώντας και λίγο παραπέρα από τον μικρόκοσμο του.
Το «Ψέματα ή αλήθεια» το έγραψε μαζί με τη σύντροφο του Ελεάννα Σταθοπούλου και η Δήμητρα Σύρου στην πρώτη της σκηνοθετική δουλειά έδειξε πως μπορεί να προσφέρει πολλά και σ’ ένα άλλο πόστο, πλην του ηθοποιού. «Είναι γλυκιά αλλά και απαιτητική. Μας έλιωσε στις πρόβες αλλά είναι τόσο γεμάτη η ενέργεια που εκπέμπει, που σε κάνει να μην θέλεις να σταματήσεις», μας αναφέρει για μία ακόμη απόφοιτο της «Αρχής».
Αν, πάντως, για κάποιους ο Νίκος θυμίζει κάτι από… τηλεόραση είναι επειδή συμμετέχει στη διαφημιστική καμπάνια της Trident. Και οι διαφημίσεις, άλλωστε, δείχνουν να του ταιριάζουν…
* Α΄ Λυκείου και η κυρία Αδαμοπούλου(Μαίρη πια ,ως φίλη και ως ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους στη ζωή μου)με καλεί-στο μεγάλο διάλλειμα-στο γραφείο των καθηγητών! Ωχ! Κάτι έκανα και δε θυμάμαι! Παιδάκι με κοτσίδα, με σκουλαρίκια, λίγο ροκ, λίγο λαϊκός, λίγο ρομαντικός, λίγο απ’ όλα. «Νίκο θα ανεβάσουμε το έργο «Ο ήχος του όπλου» της Λ. Αναγνωστάκη και θα κάνεις τον Γιαννούκο». «Ε; Τι θέατρο; Τι είναι αυτό; Αφήστε κυρία μιαν άλλη φορά». Αυτό ήταν! Το μικρόβιο μπήκε, άραξε και δε με άφηνε σε ησυχία. Δουλειά σε νυχτερινά μαγαζιά από τα 15, μεροκάματα από δω κι από ‘κει – κάπως έτσι κάνουμε στη Νίκαια – άντε κ λίγο ερασιτεχνικό στο Δήμο μας. Στα 23 όμως έπρεπε να αποφασίσω. Και αποφάσισα…
* Δεν ξέρω τι σημαίνει υποκριτική…! Σίγουρα όμως βρίσκω, μέσα από αυτήν, τον τρόπο να λέω πράγματα που δεν θα έλεγα ακόμα και σε μένα τον ίδιο. Κάπως έτσι ξεκίνησε αλλά στην πορεία κατάλαβα πως δεν είναι μόνο προσωπικό το θέμα. Τους ίδιους προβληματισμούς και ανησυχίες έχουν και οι άλλοι. Δεν είσαι μόνος φίλε. Δεν είσαι ο πρώτος. Σιγά – σιγά η υποκριτική άρχισε να γίνεται στάση. Στάση κοινωνική, στάση πολιτική, τρόπος ζωής αν θέλεις. Μελετώντας τους ήρωες των έργων και παρατηρώντας-αναγκαστικά-τους γύρω μου ανακάλυψα πόσες διαφορετικές οπτικές μπορεί να έχει ένα και μόνο θέμα. Αναγκάζεσαι να βλέπεις τα ράγματα σφαιρικά. Την βλέπεις και λίγο έτσι και λίγο αλλιώς ρε παιδί μου. Ξεκόλλα και δες λίγο παραπέρα από το μικρόκοσμό σου.
* Ποια κρίση; Αν λέμε την οικονομική τότε για τους ηθοποιούς δεν άλλαξε και τίποτα. Και πριν ψάχναμε 6 φορές το χρόνο για δουλειά(το πρώτο πράγμα που μας είπε η Νέλλη Καρρά, η διευθύντρια της Δραματικής σχολής «Αρχή»). Είναι στην φύση του επαγγέλματος και είναι επιλογή σου να γίνει και δική σου φύση. Το βασικό θέμα με την κρίση όμως, είναι ότι πια δεν έχουμε κρίση. Υπάρχουν λοιπόν νέοι ηθοποιοί που «κρίνουν», μετράνε, υπολογίζουν, βλέπουν, ακούν, παρατηρούν, πατάνε τον διακόπτη και το ανάβουν το φως. Ευτυχώς είναι αρκετοί αυτοί. Λίγο φως ρε παιδιά!
* Η τέχνη πάντα ήταν απάντηση στην οποιαδήποτε κατάσταση. Πολλές φορές, τις περισσότερες ίσως, ήταν και ερώτηση. Και για να υπάρξει απάντηση προαπαιτείται ερώτηση. Αν απαντήσουμε λοιπόν σε ερωτήσεις που θέτει μερικές φορές η τέχνη, όπως… που ήσουν, τι κάνεις γι ‘αυτό, ποιος είσαι, αυτόν δίπλα σου τον ξέρεις, αυτό σου ανήκει, έχεις ποτέ ερωτευτεί αληθινά, πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις, μπορείς να μην παρκάρεις εδώ γιατί δεν χωράει το αναπηρικό μου αμαξίδιο, μπορείς να μην πετάς τα τσιγάρα σου από το παράθυρο, έχεις σκεφτεί να κρατηθείς πριν μιλήσεις, έχεις σκεφτεί ποτέ πριν ψηφίσεις; κ.α. τότε ναι, η τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις.
* Ήμουν θεατής και φαν του Vault, έτσι κι αλλιώς. Τον Δημήτρη Καρατζιά τον σκηνοθέτη, τον γνώρισα εκεί και λίγο πολύ γνωριζόμασταν από τον χώρο. Μια μέρα με πήρε ο Δημήτρης και μου ανακοίνωσε πως πρόκειται να γίνουν κάποιες αντικαταστάσεις και με σκεφτόταν για το ρόλο του Έλτον Λεμπέση. Είναι μεγάλη χαρά τιμή, μετά από 8.5 χιλιάδες οντισιόν να σε παίρνει κάποιος προσωπικά για δουλειά. Η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν το έχω ευχαριστηθεί γιατί η αντικατάσταση έγινε απίστευτα γρήγορα. Ευτυχώς η ομάδα, παρ’ όλο που κάποιοι έχουν κάνει και έχουν ξανακάνει πρόβες γι’ αυτό το έργο, είναι δίπλα μας, έτοιμη να προλάβει το λάθος, να το διορθώσει, να μας συμβουλεύσει.
* Ο ήρωας αυτός είναι ψευδός ή τσιβδός (ποιο είναι το σωστό ρε παιδιά;). Αυτό όσο αστείο κι αν ακούγεται, είναι αρκετά δύσκολο. Πρέπει η γλώσσα μου και ο εγκέφαλός μου, να ξεχάσει εντελώς το «Σ». Από την άλλη, είναι από τους πιο «μη γήινους» χαρακτήρες του έργου κι αυτό μου δίνει την ευκαιρία να τον κάνω και λίγο τρελάρα. Ο Δημήτρης, μου έδωσε κάποιες οδηγίες χωρίς πολλά λόγια, πολύ ουσιαστικές όμως και η αλήθεια είναι πως δε με πίεσε-ευτυχώς-καθόλου να πατήσω πάνω σ’ αυτό που είχε κάνει ο Τάσος πριν. Μου έδωσε την ευκαιρία να τον χτίσω απ’ την αρχή. Το ίδιο και τα παιδιά. Είναι χαρούμενη ομάδα και σε όλες τις ερωτήσεις και απορίες είχα συνέχεια κάποιον δίπλα να με κατευθύνει. Ο Τάσος στην τελευταία τους παράσταση, που ήμουν στο κοινό, στην χαιρετούρα, ήρθε στου θεατές και μου παρέδωσε το καπέλο του «Έλτον»! Πραγματικά, αυτό έδειξε έναν άνθρωπο γενναιόδωρο. Τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό και είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ!!!
* Δεν περιμέναμε κάτι με το «Ψέματα ή αλήθεια» παρά μόνο το ότι είχαμε όλη η ομάδα την ανάγκη, να το παρουσιάσουμε, να το μοιραστούμε. Σίγουρα απολαύσαμε και ξετρελαθήκαμε με το πώς πήγε και εννοείται πως και τα δύο βραβεία(Βραβείο καλύτερης παράστασης κοινού και επιτροπής στο 1st Handmade and recycled theater festival, του Fabrica Athens), και μας ανέβασαν την αυτοπεποίθηση αλλά και μας έπεισαν πως πρέπει να συνεχίσουμε! Με την Ελεάννα Σταθοπούλου προσπαθούσαμε να γράψουμε ένα παραμύθι, που και σύγχρονο θα ήταν αλλά και θα στηριζόταν και θα περιείχε στοιχεία παραδοσιακά. Μελετούσαμε, λέγαμε και ξαναλέγαμε, γράφαμε και σβήναμε, συνέχεια όμως οδηγούμασταν, συνειδητά και ασυνείδητα σε «πολιτικά» μονοπάτια. Ότι είχαμε μαζέψει μέσα μας από την σημερινή πολιτική κατάσταση αλλά και την κατάντια μας σαν άνθρωποι μας έσπρωχνε σ’ αυτό. Ήταν έτοιμο να εκραγεί και αυτό είναι το μαγικό με την τέχνη. Το «μπαμ» αυτό έγινε σκέψεις, μετά λέξεις, μετά προτάσεις, μετά έργο. Αφορμή για την πολιτεία που όλοι οι άνθρωποι ζουν λέγοντας παραμύθια, στάθηκε ένα τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη, που μέρος του ακούγεται και στην παράσταση.
* Και το Βοb theatre και το Up The W-all αποτελούν ευκαιρίες για νέους καλλιτέχνες που θέλουν «να ανάψουν το φως», να το κάνουν επίσημα. Με μεγάλη μας χαρά θα είμαστε εκεί και θέλω να το δει ο κόσμος γιατί τέσσερα χέρια πάντα είναι καλύτερα από δύο. Δεν έχουμε τις λύσεις αλλά έχουμε συγκεντρώσει σ’ αυτό το παραμύθι όλες μας τις σκέψεις για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Ασχοληθήκαμε με μία πλευρά. Με την δική μας, την ανθρώπινη πλευρά. Το κοινό λοιπόν, θα παρακολουθήσει, με μορφή παραμυθιού πάντα, άλλοτε ονειρικού και άλλοτε σκληρού, πώς δημιουργήθηκε αυτό που λέμε σύστημα και τι κάναμε εμείς γι’ αυτό. Πως βολευτήκαμε και πως το κάναμε μέρος της ζωής μας.
* Είναι και συναρπαστικό και απαιτητικό και δύσκολο και μαγικό και τρελό και κουραστικό να παίζεις πολλούς ρόλους σε μια παράσταση. Το έχω ανάγκη γιατί και σαν άνθρωπος δεν μπορώ να κάθομαι. Έτσι κάνοντας πολλούς ρόλους και δεν κάθεσαι και έχεις να ασχοληθείς με πολλά. Διαφορετικές ερμηνείες, διαφορετικές θεατρικές φόρμες, διαφορετικά κοστούμια, διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις και καταστάσεις. Στη δραματική σχολή «Αρχή» δεν μας τα παρουσίασαν ποτέ ρόδινα τα πράγματα. Καταλάβαμε πως για να δικαιολογήσουμε το ότι οι ηθοποιοί δεν δουλεύουν οχτάωρο, απαιτούνται πολλές εσωτερικές αλλά και εξωτερικές εργατοώρες. Ευτυχώς! Όσοι βρεθήκαμε εκεί για να γίνουμε διάσημοι φάγαμε μεγάλη σφαλιάρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την Λένα Φιλίποββα(καθηγήτρια υποκριτικής).Πόσες φορές είπα… Τέλος, δε κάνω εγώ γι’ αυτό». Πάντα όμως εκεί! Και πάλι από την αρχή. Άλλαξα τρόπο σκέψης εκεί μέσα. Είδα και «έξω».
* Έχω τελειώσει από το 2006 αλλά ένα κομμάτι μου βρίσκεται πάντα εκεί. Ως ανασφαλής άνθρωπος, σε κάθε μου νέα δουλειά, επιστρέφω νοητά στην σχολή για να πάρω δύναμη. Ακόμα ανατρέχω στα τετράδια και τις σημειώσεις μου και δεν θα σταματήσει ποτέ αυτό. Η Λένα μας έλεγε πως για να σηκώσεις έναν ήρωα από το χαρτί πρέπει να γίνεις ένας μικρός θεός. Πρέπει να του δώσεις πνοή και αυτό είναι μια τεράστια ευθύνη. Νέλλη Καρρά, Λένα Φιλίπποβα, Μάνια Παπαδημητρίου, Νατάσα Ζούκα, Θωδ Εσπίριτου, Πάρη Μαντόπουλε, Θωμά Οικονομάκο, Henri Kergomard, Βίκυ Γεωργιάδου, Άντζελα Μπρούσκου, Θάνο Δερμάτη, Δημήτρη Κουτσιαμπασάκο σας ευχαριστώ πολύ!
* Η Ελεάννα Σταθοπούλου είναι το άλλο μου μισό παντού! Πρώτη φορά όμως δοκιμάσαμε να γράψουμε αλλά και να παίξουμε μαζί. Ήταν λίγο ριψοκίνδυνο αλλά το ότι στο κείμενο υπήρχαν οι κοινοί μας προβληματισμοί μας έκανε να μην ξεφύγουμε καθόλου από το στόχο αλλά και να κρατήσουμε τις ισορροπίες πάντα με μία δόση ρομαντισμού. Με τη Νίκη Κατσαρού είχαμε γνωριστεί και συνεργαστεί σε κάποια άλλη παραγωγή. Εκεί καταλάβαμε πως έχουμε πολλά κοινά και στον τρόπο που θέλουμε να δουλεύουμε αλλά και στο τι θέλουμε να πούμε.
* Με τη Δήμητρα Σύρου τώρα, ήταν στόχος και όνειρο να συνεργαστούμε. Το κείμενο ήταν η αφορμή και δεν υπήρχε καταλληλότερος άνθρωπος για να το μοιραστώ μαζί του. Σαν σκηνοθέτης, είναι γλυκιά αλλά και απαιτητική. Μας έλιωσε στις πρόβες αλλά είναι τόσο γεμάτη η ενέργεια που εκπέμπει, που σε κάνει να μην θέλεις να σταματήσεις. Έχει μόνιμα υγρά μάτια και όταν ξέρεις ότι είναι από κάτω, ότι είναι θεατής σου, δεν έχεις παρά να της πεις μονάχα αλήθεια. Είναι άλλο πράγμα το να είσαι ηθοποιός και άλλο το να είσαι σκηνοθέτης. Παρεμπιπτόντως μπορεί το ένα να ενισχύει το άλλο. Δεν είναι όμως εύκολο να το ισορροπήσει κάποιος αυτό. Η Δήμητρα και σε αυτό ήταν ισορροπημένη. Ξέροντας από μέσα τις ανάγκες αλλά και τις ανασφάλειες ενός ηθοποιού, τα όρια που έβαζε ήταν βατά και πραγματοποιήσιμα.
* Casting, αναμονή στην ουρά, δοκιμαστικό και έγινε η διαφήμιση της Trident. Και βέβαια την απολαμβάνω. Κακά τα ψέματα, ωραία η τέχνη αλλά είναι και μέρος της δουλειάς μας να γίνεσαι αναγνωρίσιμος. Από την άλλη το ότι κάποιος γίνεται αναγνωρίσιμος με 25 δευτερόλεπτα στον αέρα, μου δίνει να καταλάβω πόσο βιαστικά και επιπόλαια, κάνουμε τις επιλογές μας στην σημερινή εποχή. Θέλω να πιστεύω πως η διαφήμιση της Trident ήταν μια αξιοπρεπής διαφήμιση κι έτσι δικαιολογώ το ότι κάποιος χαμογελάει προσπαθώντας να θυμηθεί από πού με ξέρει.
* Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει να παίζω… σαν παιδί! Επίσης είμαι αρκετά λογικός και λίγο συντηρητικός θα έλεγα για να είμαι σκηνοθέτης. Θέλω να παίρνω διαταγές και οδηγίες ρε παιδί μου. Το 2009 σκηνοθέτησα μία παράσταση στο Θέατρο Κωφών Ελλάδος το «Ένας Ακούων στη Χώρα των Κωφών» όπου έπαιξα και τον ακούοντα. Από ανάγκη έγινα σκηνοθέτης γιατί έπρεπε να ετοιμάσουμε μία παράσταση έτσι ώστε να το Θέατρο Κωφών να παραμείνει ανοιχτό.(Το θέατρο Κωφών είναι μία άλλη τεράστια ιστορία που είναι από μόνο του μία ολόκληρη συνέντευξη. Σκέψου το!). Δύο σεζόν, παίζαμε sold out, οπότε ευτυχώς δεν αυτοκτόνησα μετά από αυτή μου την απόπειρα. Κι όμως δεν θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτό.
* Σχετικά με την συγγραφή… γράφω. Συνέχεια! Ότι μου συμβαίνει το κάνω λέξεις. Κάπως έτσι ξεσπάω. Κάπως έτσι ενεργοποιώ την σκέψη μου και τα λέω και λίγο με μένα. Πρώτη φορά γράψαμε με την Ελεάννα και ευτυχώς δεν χρειάστηκε ούτε κι εδώ να αυτοκτονήσουμε. Δυστυχώς έχω συμμετάσχει σε δυο τρεις μόνο ταινίες μικρού μήκους, κάποιες τηλεοπτικές συμμετοχές και μερικές διαφημίσεις. Δεν έκατσε. Δεν ξέρω γιατί. Με ενδιαφέρει οτιδήποτε έχει σχέση με το «παίζω». Πάντα βέβαια το θέατρο με ιντριγγάρει περισσότερο. Ξέρεις κάτι; Είμαστε λίγο ανώμαλοι και μαζόχες εμείς οι ηθοποιοί. Ποιος άλλος θα ίδρωνε, θα είχε 224 παλμούς το λεπτό κρυμμένος σε μια κουίντα και παρ’ όλα αυτά θα ανυπομονούσε να βγει στη σκηνή για να εκτεθεί, χμ;
* Παλιότερα είχαμε ιδρύσει μία ομάδα σωματικού θεάτρου, που αυτή την στιγμή την έχουμε στον πάγο για να ξυπνήσει κάποια στιγμή ίσως. Ήταν οι ομάδα «’Αλογοι». Με την παράσταση «Η Απόδραση», που έπαιξε σε κεντρικές σκηνές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για τρεις σεζόν, το 2008 εκπροσωπήσαμε την Ελλάδα στην 13η Βiennale που έγινε στο Μπάρι της Ιταλίας. Η επιλογή μας από την Γραμματεία Νέας Γενιάς του Υπ. Πολιτισμού ως η μοναδική ομάδα που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον τομέα του θεάτρου ήταν κάτι που ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου…! Μία από τις σημαντικότερες στιγμές αυτή λοιπόν αλλά και οι χιλιάδες στιγμές που πέρασα, 4 χρόνια, στο Θέατρο Κωφών Ελλάδος. Θεωρώ πως είναι ευλογία να μπορώ να παίζω, σε μια τόσο δύσκολη περίοδο κι έτσι, ειλικρινά, όλες μου οι στιγμές πάνω σε μία σκηνή ή μπροστά σε μία κάμερα είναι σημαντικές. Μακάρι το σύμπαν να συνωμοτεί για τέτοιες ευλογημένες στιγμές.
* Μου αρέσουν οι γωνιές της Αθήνας. Κρυμμένες πίσω από τεράστια κτίρια, από μπόλικα αυτοκίνητα και πολλή φασαρία υπάρχουν γωνιές που έχουν μείνει στο «παλιά». Δεν ξέρω αν παλιότερα τα πράγματα ήταν καλύτερα-η κάθε εποχή έχεις τα δικά της προβλήματα-σίγουρα όμως τώρα δεν είναι καλά τα πράγματα. Καμιά φορά έχεις την ανάγκη να ταξιδέψεις λίγο αλλού κι αν τα οικονομικά σού δεν σου το επιτρέπουν τότε οι γωνιές της Αθήνας δημιουργούν αυτό το «αλλού». Για πάμε!!! Σημασία δεν έχει τι δε μου αρέσει στην Αθήνα. Σημασία έχει τι κάνω για να το αλλάξω. Τι καλλιτέχνες είμαστε; Άντε, ξεκουνήστε!
* Στο All4fun μου αρέσετε εσείς! Πραγματικά χωρίς να γνωριζόμαστε καθόλου στην αρχή αλλά ακόμα και τώρα γνωριζόμαστε λίγο, αισθάνομαι πολύ οικία μαζί σας. Συνεχίστε γιατί η οικειότητα έχει αρχίσει να γίνεται παρεξηγημένη έννοια.
& Αναλυτικά στοιχεία για τα «Ψέματα ή αλήθεια» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/7655-q-q-.html
&& Αναλυτικά στοιχεία για τον νέο κύκλο παραστάσεων του “Εlizadeth” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/8514——elizadeth—cast–vault.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 10/5/2014