Mικρή έτρεχε από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη και οι ρόλοι της εναλάσσονταν ανάλογα με τα σενάρια τα οποία έφτιαχνε η ίδια. Η Βασιλική Κίσσα είναι ένα κορίτσι γεμάτο ενέργεια, ενθουσιασμό και όταν πέρασε στο ΤΕΙ τουριστικών επιχειρήσεων του Ηρακλείου ένιωσε πλήξη. Σαν να βρισκόταν σ’ έναν ξένο, απόμακρο κόσμο…
Η επιθυμία της να γίνει ηθοποιός ήταν έντονη και έτσι επέστρεψε στην Αθήνα για ν’ ακολουθήσει εκείνο που πάντα ήθελε και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό.
Στο “Οταν ο ήλιος”, το οποίο συνεχίζεται για 2η σεζόν σε άλλο θέατρο με ορισμένες αλλαγές στο καστ υποδύεται πλέον τη Ζωρζ Σαρή σε μικρή ηλικία. Μια συγγραφέα, η οποία της θυμίζει τη ζεστασιά του παιδικού της κρεβατιού σε συνδυασμό με μαλακό χαλί κάτω από τα πόδια και ζεστή σοκολάτα!
Εκτός από την παρουσία της σ’ αυτήν την τόσο σημαντική παράσταση (με σκηνοθέτη και πάλι τον Δημοσθένη Φίλιππα) η Βασιλική ασχολείται πλέον σοβαρά και με τον αυτοσχεδιασμό. Φέτος, μάλιστα, μετά τον κύκλο των σεμιναρίων, τον οποίο ολοκλήρωσε πέρσι έχει την ευκαιρία και να διδάσκει. Και όπως παραδέχεται στο All4fun ευχαριστιέται ιδιαίτερα το νέο της ρόλο!!!
* Όταν ήμουν μικρή έπαιζα συχνά μόνη μου. Έφτιαχνα σενάρια και έπαιζα όλους τους ρόλους. Έτρεχα από την μία άκρη του δωματίου στην άλλη για να πάρω την θέση του κάθε χαρακτήρα. Από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι είναι να λέω ότι θα γίνω ηθοποιός. Άργησα όμως να το κάνω πραγματικότητα. Σαν «θύμα» και γω της εκπαίδευσης θεώρησα ότι πρέπει να σπουδάσω κάτι πιό σίγουρο πρώτα. Να έχω στα χέρια μου ένα χαρτί! Πήγα στο Ηράκλειο Κρήτης για να σπουδάσω Τουριστικές επιχειρήσεις… Δεν τελείωσα ποτέ την σχολή… Κατά την διάρκεια βέβαια των υποτιθέμενων σπουδών μου πήγαινα από την μία θεατρική ομάδα στην άλλη. Γυρίζοντας στην Αθήνα ήξερα ότι επιτέλους είχε έρθει η ώρα μου! Έδωσα εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης και πέρασα. Μάλλον με άκουσε όλη η Αθήνα όταν έμαθα τα νέα!
* Δεν μου είναι ποτέ εύκολο να ορίσω τι είναι για μένα υποκριτική. Είναι σαν να με ρωτάς γιατί το αγαπημένο μου χρώμα είναι το κόκκινο ή γιατί μου αρέσουν τόσο τα παϊδάκια! Φύση; Βιώματα; Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι πλέον την έχω τόσο ανάγκη όσο τις γάτες στην ζωή μου! Μπορώ να επιβιώσω χωρίς αυτή αλλά θα είμαι μισή και εν μέρει δυστυχισμένη για πάντα.
* Οι ηθοποιοί της δικής μου γενιάς μπήκαμε στον χώρο σε περίοδο κρίσης. Αυτό σημαίνει ότι πέσαμε κατευθείαν στα βαθειά αλλά με πλήρη γνώση της κατάστασης. Εμένα προσωπικά δεν με τρομάζει ιδιαίτερα όλο αυτό. Με στεναχωρεί μόνο. Δεν έχω και σίγουρα δεν θα έχω τις ευκαιρίες που θα ήθελα. Βέβαια στο χέρι μου είναι να τις δημιουργήσω! Είναι η καλύτερη περίοδος για δημίουργία. Κοινότυπο αλλά αλήθεια. Από βιοποριστικής άποψης και πάλι αισιόδοξη είμαι. Πάντα έπρεπε να δουλεύω, από την πολυφορεμένη σερβιτόρα μέχρι την χωρίς περαιτέρω ζωή υπάλληλο τουριστικού γραφείου. Όλες τρομερά χρήσιμες εμπειρίες. Τα πράγματα που μαθαίνεις δουλεύοντας δεν τα μαθαίνεις με κανέναν άλλο τρόπο.
* Δεν ξέρω αν η τέχνη δίνει άμεσες απαντήσεις. Δεν πιστεύω καν ότι αυτός είναι ο σκοπός της. Σίγουρα δίνει διέξοδο και προσφέρει ανακούφιση, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι θέτει τα σημαντικά ερωτήματα και τους ουσιώδεις προβληματισμούς.
* Η Ζωρζ Σαρή μπήκε στην ζωή μου, μαζί με την Άλκη Ζέη, σε πολύ νεαρή ηλικία. Το πρώτο βιβλίο της που διάβασα αν θυμάμαι καλά ήταν “Το Ψέμα”. Το όνομα αυτό έχει μαγικές ικανότητες. Όποτε το ακούω νιώθω την ζεστασιά του παιδικού μου κρεβατιού. Το έχω συνδιάσει με κρύες χειμωνιάτικες μέρες, μαλακό χαλί κάτω από τα πόδια και ζεστή σοκολάτα. Το να συμμετέχω σε μία παράσταση όπως το “Όταν ο Ήλιος…” μόνο ενθουσιασμό και συγκίνηση θα μπορούσε να μου προκαλέσει αλλά και ένα μεγάλο αίσθημα ευθύνης προς την νεαρή Βασιλική και προς όλους όσους νιώθουν έτσι για την Ζωρζ.
* Η Ζωρζ ήταν ένα παιδί γεμάτο ενέργεια, ενθουσιασμό και χαρά για την ζωή. Εξάλλου αυτό είναι και το όνομά της στο μυθιστόρημα, Ζωή. Κατάφερα να βρω αρκετά κοινά με αυτόν τον χαρακτήρα. Ο αυθορμητισμός της και το ολοκληρωτικό δόσιμό της στα πράγματα που την γοητεύουν ήταν πάντα και δικά μου χαρακτηριστικά. Πέρσυ τον ρόλο τον ερμήνευσε η Βένια Σταματιάδη η οποία επιμελήθηκε και την θεατρική διασκευή. Η αγάπη της για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα ήταν αξιοθαύμαστη! Τον αντιμετώπισε με τόση στοργή και ειλικρίνεια. Το ίδιο προσπάθησα να κάνω και γω. Δεν ήταν πολύ δύσκολο με έναν τόσο αξιαγάπητο χαρακτήρα.
* Η παράσταση συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά. Όλοι μας θεωρήσαμε ότι δεν έχει κάνει τον κύκλο της. Την αγαπήσαμε πολύ και θέλαμε να την τιμήσουμε όπως της αξίζει.Η αλλαγή του χώρου αλλά και διαφορετική σύσταση της ομάδας φέρανε αρκετές αλλαγές. Όλες προς το καλύτερο θέλουμε να πιστεύουμε αφου πέρα από τις αναγκαστικές αλλαγές γίνανε και διορθώσεις που θεωρήσαμε αναγκαίες. Αυτό που δεν άλλαξε είναι η καταπληκτική συνεργασία μας. Είμαστε όλοι πέρα από συνεργάτες, και φίλοι, από τα χρόνια της σχολής ακόμα μιάς και όλοι είμαστε παιδιά του Θεάτρου Τέχνης. Η τύχη μου να συνεργαστώ στην πρώτη μου δουλειά με παλιούς συμμαθητές και φίλους είναι τεράστια! Έπεσα στα μαλακά απ’αυτή την άποψη αν μπορεις να το πεις και έτσι! Ο Δημοσθένης που είναι αυτός που ήξερα λιγότερο ήταν και είναι γεμάτος εκπλήξεις! Προσεγγίζει τους ηθοποιούς του με μεγάλη ευαισθησία, υπομονή και η αφοσίωση. Δεν αφήνει τίποτα αναπάντητο και έχει έναν μαγικό τρόπο να εξαλείφει κάθε σου ανασφάλεια. Και ένας νέος ηθοποιός σαν εμένα το έχει πολύ ανάγκη αυτό.
* Το «Όταν ο Ήλιος…» γράφτηκε την περίοδο της xούντας. Μιλάει γιά τον ναζισμό αλλά το θέμα του είναι το πάθος για την ζωή. Κάτι απόλυτα διαχρονικό. Η ταύτησή του με το σήμερα είναι αναπόφευκτη αλλά ποτέ δεν ήταν σκοπός μας. Δεν πιστεύουμε ότι οι εποχές μοιάζουν. Αν μοιάζαν τόσο όσο πολλές φορές ακούγεται δεν θα ανέβαινε ποτέ μία τέτοια παράσταση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ομοιότητες. Τα μεγέθη όμως είναι διαφορετικά. Αν μη τι άλλο περπατάμε «ελεύθεροι» στον δρόμο!
* Πέρσι το καλόκαίρι ένας φίλος μου είπε για την πρώτη σχολή αυτοσχεδιασμού στην Ελλάδα. Ένα είδος αυτοσχεδιασμού που στην Αμερική είναι πολύ διαδεδομένος. Πήγα σε ένα εισαγωγικό μάθημα της ImproVIBE για να δω τι ακριβως είναι, μιας και δεν ήμουν πλήρως ενημερωμένη. Ο εθισμός ήταν αυτόματος. Στο “Όταν ο Ήλιος…” ακούγεται το εξής “Υπάρχει μιά στιγμή που ανάβει μέσα σου ένα φως…”. Εκείνο το μάθημα ήταν για μένα αυτό ακριβώς. Μέσα σε ένα χρόνο έχει γίνει ένα τεράστιο μέρος της ζωής μου. Ακόμα καλύτερα έχει γίνει τρόπος ζωής. Ο εκπαιδευτής μου Μενέλαος Πρόκος μου θύμισε μέσα από μία τόσο φυσική διαδικασία όπως είναι το παιχνίδι, πόσο σημαντικός είναι ο αυθορμητισμός, η εμπιστοσύνη στην πρώτη μας σκέψη, το να μην φοβόμαστε να πάρουμε ρίσκα, και όχι μόνο η αποδοχή αλλά και ο εορτασμός της αποτυχίας! Μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν δέχετε την αποτυχία και ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό και την “τελειότητα”. Η φαντασία και οι ιδιαιτερότητές μας ατροφούν. Και επιμένω, μέσα από τον αυτοσχεδιασμό δεν μαθαίνουμε κάτι που δεν ξέρουμε. Θυμόμαστε αυτά που έχουμε ξεχάσει σαν ενήλικες και εκπαιδευόμαστε στο πως να τα χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας. Η ελευθερία πού έχω νιώσει μέσα από αυτή την διαδικάσία είναι ασύγκρητη!
* Από τον Οκτώβρη και αφού ολοκλήρωσα τον κύκλο των σεμιναρίων ξεκίνησα να διδάσκω. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήμουν τόσο τυχερή ώστε να κάνω μία τόσο ευχάριστη δουλειά! Δεν μου πάει καν να την πω δουλειά! Το να κάνεις τους ανθρώπους να γελάνε τόσο πολύ με τους ίδιους τους εαυτούς τους και να κάνουν την ζωή τους πιό εύκολη και ευχάριστη από επιλογή είναι ευλογία. Οι μαθητές είναι όλων των ηλικιών απο 18 μέχρι 60! Ο καθένας έρχεται για τους δικούς του λόγους και χρησιμοποιεί αυτά που του δίνουμε εκεί που περισσότερο τα έχει ανάγκη. Δεν προωθούμε κάποια συγκεκριμένη χρήση. Εμείς ξυπνάμε κοιμισμένα κύτταρα. Το πως θα επανενταχθούν στην καθημερινότητα του μαθητή είναι δική του επιλογή. Δεν χρειάζεται καμία περαιτέρω γνώση ή κλίση. Αρκεί να υπήρξες κάποτε παιδί!
* Έχω μία βαθειά λατρεία για τον κινηματογράφο. Δυστυχώς μέχρι τώρα δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθώ με αυτόν. Η επιθυμία μου όμως είναι τόσο μεγάλη που είμαι σίγουρη ότι θα γίνει και αυτό. Με την τηλεόραση απ’την άλλη δεν έχω ιδιαίτερη σχέση. Ανά καιρούς ξεχωρίζω κάποιες πολύ αξιόλογες δουλειές. Είναι και αυτή απλώς ένα μέσο. Όπως η τέχνη, η διαφήμιση, το internet και γενικότερα η τεχνολογία.Το πως θα την χρησιμοποιήσεις είναι το θέμα.
* Έχω ζήσει και στην επαρχία, στο Ηράκλειο Κρήτης και στην Αθήνα. Θετικά έχουν και τα δύο. Εγώ επιλέγω Αθήνα. Όχι υποχρεωτικά λόγω δουλειάς. Την αγαπάω…και παράλληλα λατρεύω να την μισώ. Την βρίσκω τόσο αντιφατική που μόνο ενδιαφέρον μπορεί να έχει. Μέσα σε μία 5λεπτη βόλτα στο κέντρο θα δεις τα πιό όμορφα και πιό άσχημα πράγματα να συμβιώνουν με μία παράλογη αρμονία. Είναι κάτι που δεν θ΄ άλλαζα με τίποτα.
* Στο All4fun μου αρέσει η μη μαζική κατανάλωση, η ανεξάντλητη ενέργεια του K.K. και η πίστη στο νέο αίμα!!!& Aναλυτικές λεπτομέρειες για το “Όταν ο ήλιος” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/7453-qo-q-2-.html
Toυ Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 4/11/2013