10.3 C
Athens
Τετάρτη, 19 Φεβρουαρίου, 2025

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Γιάννης Σύριος – Ηθοποιός

Η πρώτη φορά που θυμάται συνειδητά τον εαυτό του να γελάει ήταν τεσσάρων ετών, όταν πήγε με τη μητέρα του για πρώτη φορά σε παράσταση.

Και ουσιαστικά τότε ξεκίνησε η επιθυμία του να γίνεται εκείνος, ο οποίος θα κάνει τον κόσμο να γελάει. Ο Γιάννης Σύριος γοητεύεται εξίσου και τώρα από την υποκριτική στη διαδικασία της οποίας κρύβεται για εκείνον η μαγεία της.

Από την πρώτη στιγμή που παίρνει το κείμενο στα χέρια του μέχρι την τελευταία παράσταση και μιας κίνησης αέναης, που είναι βαθιά προσωπική, πνευματική, ψυχική, σωματική. Για ν’ αποφέρει καρπούς, όμως, απαιτεί αφοσίωση, επιμονή και πίστη.


Μετά τη συνεργασία του τη χειμερινή σεζόν με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος συνεχίζει και το καλοκαίρι με το ΚΘΒΕ ως Καρίωνας στον “Πλούτο” (για δεύτερη φορά μάλιστα έχοντας σκηνοθέτη τον Γιάννη Κακλέα) για τον οποίο μίλησε μεταξύ άλλων στο All4fun ως πρόσωπο της εβδομάδας.

* Η υποκριτική ήρθε εντελώς τυχαία ή και όχι. Ήμουν τεσσάρων χρόνων, όταν πήγαμε με τη μητέρα μου στο Θέατρο Κιβωτός να δούμε μια παιδική παράσταση σε σκηνοθεσία της Κάρμεν Ρουγγέρη. Δυστυχώς, δεν μπορώ να θυμηθώ καθόλου τον τίτλο της παράστασης και τους συντελεστές της. Το μόνο που θυμάμαι πεντακάθαρα είναι μια στιγμή. Σε κάποια σκηνή, ένας ηθοποιός φόρεσε “κολάρο” τη κιθάρα του σ’ έναν άλλον. Εμείς ακούσαμε μόνο τον ήχο του χτυπήματος και μετά από λίγα δευτερόλεπτα άνοιγε η πόρτα και ο ηθοποιός, που είχε δεχτεί το χτύπημα, έβγαινε στη σκηνή με έναν πολύ αστείο τρόπο.

* Έχω ακόμα στο μυαλό μου την έκφραση του προσώπου του και την υπέροχη σωματικότητά του. Όλο το θέατρο “έπεσε κάτω” από τα γέλια. Μαζί κι εγώ. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, έχω την αίσθηση ότι είναι η πρώτη φορά, που συνειδητά, μπορώ να με θυμηθώ να γελάω. Τότε σκέφτηκα μέσα μου ότι θέλω κι εγώ να το κάνω αυτό. Να κάνω τον κόσμο να γελάει έτσι.


* Μια όμορφη συνειδητοποίηση για μένα είναι ότι η υποκριτική είναι μία ακόμη δουλειά, όπως όλες οι άλλες. Με τις ωραίες στιγμές της, τις δύσκολες, τις σκληρές, τις κουραστικές, τις μαγικές. Όπως κάθε άλλο επάγγελμα, η υποκριτική έχει μια συγκεκριμένη διαδικασία, η οποία για να αποφέρει καρπούς απαιτεί αφοσίωση, επιμονή και πίστη.

* Στη διαδικασία της, λοιπόν, πιστεύω ότι κρύβεται η μαγεία της. Από τη στιγμή που παίρνεις πρώτη φορά το κείμενο στα χέρια σου μέχρι την τελευταία παράσταση δημιουργείται μέσα σου μια “αέναη κίνηση”. Πνευματική, ψυχική και σωματική. Μία “κίνηση” βαθιά προσωπική.

* Η δουλειά μας είναι να δίνουμε σώμα σε ιστορίες και να μετακινούμε τον άνθρωπο που ήρθε να τις ακούσει. Για να μπορέσεις να το κάνεις αυτό, πρέπει, πρώτα απ’ όλα να μετακινηθείς εσύ ο ίδιος. Να κατευθύνεις τη σκέψη σου προς το όραμα του παραμυθιού που λες. Να οδηγήσεις το σώμα σου προς τη διαδρομή που απαιτεί η περιπέτεια του χαρακτήρα που έχεις αναλάβει. Εξαιτίας όλων αυτών, ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου που δε φανταζόσουν. ‘’Αναγκάζεσαι’’ να ξεπεράσεις κάποια προσωπικά σου όρια, τα οποία θεωρούσες αδύνατον να υπερβείς.


* Αναπόφευκτα, λοιπόν, κάτι μέσα σου, μετά από τη ‘’συνάντησή’’ σου με μία ιστορία, αλλάζει. Άλλες φορές περισσότερο, άλλες λιγότερο. Βέβαια, μεταξύ μας, όταν πελαγώνω από το άγχος με όλα αυτά, μου αρέσει να σκέφτομαι ότι το θέατρο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια καλά ‘’οργανωμένη σκανταλιά’’.

* Βιώνουμε μία επικίνδυνη, μακροπρόθεσμα, για το επάγγελμά μας υποτίμηση. Ξεκινάει από την πολιτεία κι αναπόφευκτα εξαπλώνεται σε όλη την κοινωνία. ‘Όταν λοιπόν η ίδια η πολιτεία, απαξιεί κι εκμηδενίζει με κάθε τρόπο το επάγγελμά σου, παύεις να ελπίζεις κάτι από εκείνην.

* Τώρα, ως αναφορά στο τι πρέπει να κάνουμε εμείς, δεν ξέρω αν υπάρχει μία απάντηση. Τα πρώτα μεγάλα βήματα έχουν γίνει. Από τη μεγάλη κατάληψη του Τσίλλερ μέχρι την ουσιαστική αφύπνιση των οργάνων του σωματείου μας. Οφείλουμε να κρατηθούμε από αυτή την πολύ αισιόδοξη αρχή και να χτίσουμε πάνω σε αυτή. Δεν έχει σημασία αν βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή ή όχι. Σημασία έχει να είμαστε όλοι εκεί και να δώσει ο καθένας ό,τι μπορεί με όποιον τρόπο.

* Μόνο έτσι, νομίζω, η φόρα που δημιούργησε η επιμονή και η μαχητικότητα των φοιτητών που βρίσκονταν στο Τσίλλερ θα μετουσιωθεί σε μια “ισχυρή δυναμική ενέργεια”, ικανή να ταρακουνήσει για τα καλά τα νερά. Κάτι τέτοιο, όπως είναι ευνόητο, έχει ως βασικό δέκτη την πολιτεία. Εκτός αυτής όμως, πιο σημαντικό, είναι να απευθυνθούμε και στην κοινωνία.

* Στον άνθρωπο εκείνον, που θα πει, “έλα μωρέ επάγγελμα είναι αυτό;”. Αυτός ο άνθρωπος, έχει ξεχάσει την αναγκαιότητα της ύπαρξης της δουλειάς μας. Όχι, το θέατρο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μεταξύ μας, ευτυχώς. Θα ήταν ασήκωτο το βάρος αυτό.

* Μπορεί όμως να ταρακουνήσει ψυχές, να μετακινήσει σκέψεις ή και να γεννήσει. Σε φέρνει σε επαφή με αισθήσεις και αισθήματα, τα οποία είναι ικανά να σε κάνουν να θες να γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα. Εγείρει μέσα σου την αρετή της φαντασίας. Και η φαντασία, όπως λέει και μια αγαπημένη μου δασκάλα, είναι ένστικτο επιβίωσης. Χάρη στο μεγαλείο της ο άνθρωπος, κατορθώνει το ακατόρθωτο. Της χρωστάμε μεταξύ άλλων τον Σοφοκλή, τον Καβάφη, τον Έλιοτ, τον Σαίξπηρ, την Κάλλας, τον Μπράντο, τον Τσε Γκεβάρα…

* Βρισκόμουν ήδη στο ΚΘΒΕ, για τους ‘’Ληστές’’ σε σκηνοθεσία του Ακύλλα Καραζήση κι εκείνη την περίοδο έγινε και η ακρόαση για τον “Πλούτο”. Κι έτσι είχα την τύχη να γίνω κομμάτι του συγκεκριμένου project.

* Κι όλη αυτή η εμπειρία, από την πρώτη πρόβα ως τώρα, δεν έχει σταματήσει να μου μαθαίνει πράγματα σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς. Αυτό οφείλεται στο ότι βρέθηκα σε μια πολύ δυνατή ομάδα, η οποία έχει έναν κοινό στόχο και παλεύει συνέχεια με όλη της την ψυχή γι’ αυτόν.

* Με τον Γιάννη Κακλέα είναι η δεύτερη φορά που έχω την τύχη να συνεργάζομαι. Η πρώτη ήταν στον “Επιθεωρητή” του Ν. Γκόγκολ, στο ΚΘΒΕ. Για μένα η συνάντηση μ’ αυτόν τον άνθρωπο είναι ένα μεγάλο μάθημα. Ένα μάθημα που δεν αφορά μόνο στο θέατρο. Κι αυτό δεν αναλύεται. Μπορώ να το συνοψίσω, λέγοντας ότι είναι δώρο για έναν νέο ηθοποιό, στα πρώτα του βήματα, να βρίσκεται δίπλα του. Η διαδρομή που έχει διανύσει στο θέατρο και ο τρόπος που υπάρχει σε αυτό, σου δημιουργεί τεράστια έμπνευση.

* Η παράστασή μας κάνει μια ισχυρή πρόταση πάνω στον Αριστοφάνη. Ο Γ. Κακλέας, άλλωστε, γνωρίζει πολύ καλά αυτόν τον συγγραφέα κι έχει κάνει μια διασκευή που φέρνει το κείμενο στο τώρα, διατηρώντας, ή ακόμα καλύτερα, ενισχύοντας τη ποιητικότητά του. Επίσης, η παράστασή μας έχει ως βασικό στοιχείο της τη μουσική του Βάιου Πράπα και τα ραπ του Τελευταίου Καλεσμένου.

* Από τη μία η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Πράπα, είναι ο παλμός και βασικός κορμός του ρυθμού της παράστασης, σχολιάζοντας ταυτόχρονα όσα συμβαίνουν επί σκηνής. Από την άλλη, οι στίχοι του Τελευταίου Καλεσμένου χτυπούν κατευθείαν στη φλέβα του προβλήματος της ιστορίας μας και τελικά την ξεπερνά. Μιλάει για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μας πνίγουν.

* Ο ρόλος μου είναι ο Καρίωνας. Στο πρωτότυπο είναι ο δούλος του Χρεμύλου. Στη δική μας εκδοχή, ο δούλος μετατρέπεται σε γιο. Πρόκειται για ένα παιδί της νέας γενιάς. Από αυτά που μπορείς να δεις να κάθονται με την παρέα τους στην πλατεία Συντάγματος και να στήνουν στο κέντρο της πόλης, ένα δικό τους σύμπαν, ένα δικό τους πάρτι.

* Η βασική συνθήκη του Καρίωνα και της παρέας του, συνοψίζεται σε έναν στίχο του Τελευταίου Καλεσμένου. “Μεγαλωμένοι μέσα σε συντρίμμια”. Πρόκειται για μια γενιά που από παιδιά βιώνουν μία συνεχόμενη φτωχοποίηση και μία γενικότερη καταστροφή. Το γοητευτικό με αυτή την παρέα είναι ότι ξέρει να γλεντάει αυτή τη σύγχρονη κόλαση, την οποία ζει. Να πατάει γερά πάνω στα συντρίμμια της και να τα χορεύει, να τα γελάει, να τα φτύνει. Άλλωστε, δεν έχει δει κάτι πέρα από αυτή την καταστροφή. Δεν της έχει επιτραπεί. Έτσι, έχει αναγκαστεί να δημιουργήσει τη δική της ομορφιά. Κι αυτή η ομορφιά, καλώς ή κακώς, δε χαρακτηρίζεται από καταγάλανους ουρανούς, όμορφους κήπους, ρομαντισμό και αξίες.

* Χαρακτηρίζεται από αγριότητα, αλητεία κι έναν μηδενισμό. Μια νέα εκδοχή της ομορφιάς, που, θέλουμε δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, “ανθίζει” στις μέρες μας. Οι ηθοποιοί που απαρτίζουν την παρέα του Καρίωνα είναι αυτοί που φέρουν όλο τον παλμό και την ενέργεια της παράστασης. Ο λόγος για τους: Χρήστο Τσάβο, Γιάννη Τομάζο, Φαμπρίτσιο Μούτσο, Χριστίνα Μπακαστάθη, Αναστασία Κελέση και Στεφανία Σωτηροπούλου. Με αυτούς τους ανθρώπους καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια ομάδα, που σπάνια βρίσκεις. Είμαστε, συνεχώς εκεί, ο ένας για τον άλλον.

* Εκτιμώ στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο την άμεση επικοινωνία που έχει με τον κόσμο. Κάτι τέτοιο, δίνει τη δυνατότητα σε μία καλή ιστορία πραγματικά να επηρεάσει και να “μιλήσει” στις ψυχές των ανθρώπων. Θεωρώ ότι υπάρχει πολύ δυνατό υλικό ανθρώπων πίσω από τις κάμερες πια. Μια τέτοια συνάντηση φυσικά και θα μ’ ενδιέφερε πολύ.

* Το γράψιμο λειτουργεί κατά βάση ως προσωπική μου ψυχοθεραπεία. Γι’ αυτό και ό,τι γράψω, μένει στα μικρά σημειωματάριά μου. Με το τραγούδι απ’ την άλλη, ιδίως λόγω της δουλειάς, έχω έρθει αρκετά σε επαφή τα τελευταία χρόνια.

* Η σκηνοθεσία είναι κάτι που με γοητεύει μόνο ως ιδέα. Είναι πολύ όμορφο να έχεις ένα όραμα και να του δίνεις σάρκα και οστά. Αλλά αυτό είναι μόνο ένα 20% της δουλειάς αυτής. Χρειάζεται κι άλλες ικανότητες, που για να τις αποκτήσεις, θέλει, όπως και η υποκριτική, αφοσίωση και πολύ δουλειά. Οπότε δεν καταπιάνεσαι εύκολα μαζί της. Άσε που προτιμώ να είμαι κομμάτι του οράματος και της αφήγησης του παραμυθιού.

* Με τον χορό η σχέση μου ξεκίνησε στη σχολή και ήταν κάτι που με ξεκλείδωσε πολύ. Οπότε θα ήθελα να ασχοληθώ κι άλλο μαζί του.


* Με τον αθλητισμό η σχέση μου έχει ξεκινήσει από όταν ήμουν παιδί. Συγκεκριμένα με το άθλημα της ξιφασκίας, που για χρόνια έκανα πρωταθλητισμό. Αυτή η εμπειρία, σε πολύ μεγάλο βαθμό, μ’ έχει κάνει τον άνθρωπο που είμαι σήμερα.

* Γενικά θα ήθελα στο μέλλον να έχω την τύχη οι δουλειές μου να αποτελούν πάντα μία “συνάντηση” για μένα. Αυτό και σε επίπεδο ανθρώπων και ρόλων. Αν υπάρχει αυτό, πάντα βγαίνεις πανευτυχής.

* Όπως συνέβη τη χειμερινή σεζόν σε μια συνεργασία, που ήταν για μένα 10 με τόνο! Το να δουλεύεις με τον Ακύλλα Καραζήση, είναι από μόνο υπέροχη εμπειρία. Δουλέψαμε πάνω στους “Ληστές” του Σίλλερ. Ήταν ένα κείμενο, που ο Καραζήσης είχε όνειρο να ανεβάσει χρόνια. Και κατάφερε το, αρχικά, δικό του όραμα, να γίνει στόχος όλων μας. Λες και περιμέναμε κι εμείς χρόνια το παίξουμε. Ο κύκλος της παράστασής μας έκλεισε τον Μάρτιο και μέχρι στιγμής δεν προβλέπεται, δυστυχώς, να επαναληφθεί.

* Στην Αθήνα με γοητεύει το χάος της. Χάνεσαι μέσα σε αυτή και τελικά σε βρίσκεις. Η Θεσσαλονίκη από την άλλη έχει μια δικιά της ζεστασιά. Όλα τα νιώθεις κοντά σου.

* Στο All4fun μου αρέσει ο χώρος που δίνει σε νέους καλλιτέχνες να επικοινωνήσουν τις σκέψεις του. Και είναι κάτι που κάνει με σεβασμό και αγάπη.

Αναλυτικές πληροφορίες για τους συντελεστές και το πρόγραμμα της περιοδείας του “Πλούτου” ΕΔΩ:

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 8/8/2014

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Γιαννη μου, δεν σε ξεχνώ τα χρόνια του Καλλιτεχνκου Σχολείου Γέρακα. Εγώ στο σύλλογο γονέων και εσύ,μαθητης, μέσα σε όλα!
    Να σού πω, από την ποιότητα σου, από το βαθύ ζεστό καστανο βλέμμα σου, ήξερα ότι θα πήγαινες καλά στη ζωή σου!
    Σού εύχομαι τα καλύτερα κι ακόμα τα πιο καλύτερα!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα