Είναι σημαντικό ν’ ασχολείσαι με κάτι που δε βαριέσαι. Κάτι, το οποίο εξελίσσεις καθημερινά και σε κάνει να αισθάνεσαι παιδί. Ο Κωνσταντίνος Μωραϊτης θέλει συνεχώς να γίνεται καλύτερος και έχει τη χαρά να συμμετέχει σε μια από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις αυτής της σεζόν, «Το Έγκλημα στα Παρασκήνια» της Κατερίνας Μπερδέκα.
Έχοντας διατελέσει στην εφηβεία του αθλητής του επί κοντώ εκτιμά πως υπάρχουν πολλά κοινά με το θέατρο, δεδομένου ότι και ένας ηθοποιός χρειάζεται αφοσίωση, συγκέντρωση, υπομονή και πειθαρχία.
* Ήταν μάλλον θέμα ερεθισμάτων να γίνω ηθοποιός, αφού είναι ο πατέρας μου (Χρήστος Μωραϊτης). Όταν στην τρίτη Λυκείου έρχεται αυτή η άγαρμπη στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις τι θα πρέπει να κάνεις για όλη σου τη ζωή, διαπίστωσα ότι ήταν το μόνο επάγγελμα που θα μπορούσε να μην με κάνει να βαρεθώ.
* Νομίζω πως έχω αλλάξει αρκετά από τότε που ξεκίνησα. Από τη στιγμή που αυτό με το οποίο καταπιάνεσαι είναι σε σχέση με την ανθρώπινη φύση η εξέλιξη είναι κάτι δεδομένο. Από κει και πέρα αυτό που μπορώ εγώ να διακρίνω, είναι ότι έχω γίνει πιο υπομονετικός σε σχέση με αυτά που θέλω.
* Υποκριτική σημαίνει για μένα ανάγκη. Ανάγκη να επικοινωνήσεις, να εκτεθείς, να μοιραστείς μια ιστορία μέσα από την αφέλεια και την παιδικότητα που σου προκαλεί αυτό το παιχνίδι. Και αν δεν παίξεις τίμια αυτή η ανάγκη έρχεται αν όχι δεύτερη, σίγουρα δηλητηριασμένη.
* Ένας νέος ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση όπως κάθε νέος άνθρωπος που έχει όνειρα και θέλει να τα δει να πραγματοποιούνται όλα μέχρι την τελευταία ρανίδα. Αυτό σημαίνει καθημερινή σύγκρουση πρώτα με εμένα που προσπαθώ να κρατήσω την ελπίδα μέσα μου και ύστερα με όλους εκείνους που δοκιμάζουν που παίζουν με τις αντοχές μας.
* Αυτό που θέλω είναι να συνεχίσω να κάνω αξιοπρεπείς δουλειές που με αφορούν και με εξελίσσουν σαν άνθρωπο και που ποτέ δεν θα μετανιώσω ή θα ντραπώ για αυτές.
* Μέχρι τώρα ήμουν τυχερός στις συνεργασίες μου. Είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με πολύ αξιόλογους ανθρώπους που αγαπάνε τον ηθοποιό. Ή Τζωρτζίνα Κακουδάκη στην πρώτη μου παράσταση, η Νάντια Φώσκολου στο «ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ», ο Ένκε Φεζολάρι στην «ΑΓΓΕΛΑ», η Κατερίνα Μπερδέκα, που φέτος με σκηνοθετεί στο «Έγκλημα στα παρασκήνια» και που είχα τη μεγάλη τύχη να τη γνωρίσω από τα πρώτα μου βήματα Όσο για τον μέλλον, ελπίζω να συνεχίσω να συνεργάζομαι με δημιουργικούς ανθρώπους κρατώντας μια αξιοπρέπεια – ποιότητα σε αυτό που κάνω.
* Έχω την ευτυχία να παίζω στο «Έγκλημα στα παρασκήνια» του Γιάννη Μαρή στο θέατρο «Από Μηχανής». Είναι το γνωστό αστυνομικό μυθιστόρημα, διασκευασμένο από την ίδια την Κατερίνα Μπερδέκα. Όλα αρχίζουν όταν μια πρωταγωνίστρια δολοφονείται στο καμαρίνι της, την ημέρα της πρεμιέρας. Στη συνέχεια έρχεται ο αστυνόμος Μπέκας για να διαλευκάνει την υπόθεση. Η συνθήκη που υπάρχει στην παράσταση είναι το μπαρ. Φανταστείτε λοιπόν, δέκα ηθοποιούς ( Γιώργος Βουβάκης, Ερρίκος Λίτσης, Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη, Αθηνά Μπερδέκα, Γωγώ Μπρέμπου, Παναγιώτης Σακελλαρίου, Στράτος Σωπύλης, Καλλιόπη Τζερμάνη, Άννα Ψαρρά), σε ένα μπαρ να προσπαθούν να σου πουν μια ιστορία, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που μπορούν να διαθέτουν. Χορό, τραγούδι, αφήγηση. Οι ρόλοι που ενσαρκώνω είναι τρεις: Ο δημοσιογράφος Καψίδης, ο δημοσιογράφος Πολυχρονιάδης και στο τέλος ον σερβιτόρος. Και οι τρεις είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, που όμως κατά τη γνώμη μου έχουν ένα κοινό πάθος για τη δουλειά τους, πάθος γι΄ αυτό που κάνουν. Αυτό είναι νομίζω που με ενθουσιάζει, γιατί πιστεύω, ότι ίσως λείπει από τις μέρες μας.
* Η επιτυχία της παράστασης έχει να κάνει με την ευφυΐα και τους δρόμους που μας άνοιξε η σκηνοθέτης Κατερίνα Μπερδέκα, αλλά και τον κόπο και την τιμιότητα που προσεγγίσαμε το έργο. Η γνώμη μου είναι ότι μόνο μέσα από τον κόπο, μπορεί να πετύχει κανείς κάτι που να αφορά τους θεατές. Και οι θεατές είναι πάντα μαζί μας, όταν εμείς δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Αυτό τουλάχιστον, πιστεύω εγώ, από την μεριά των νέων ηθοποιών. Αυτό αισθάνομαι, ότι πρέπει να κάνω. Γιατί αλλιώς κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης του θεάτρου. Αν το θέατρο δεν είναι ένα βήμα μπροστά, αν το θέατρο δεν ανεβάζει λίγο πιο ψηλά την ποιότητα της ζωής μας, αν δεν φτιάχνει κάτι όμορφο και για να φτιάξεις κάτι όμορφο πρέπει να δουλέψεις, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Πίσω από αυτή την παράσταση, υπάρχει κόπος και τιμιότητα. Σίγουρα είναι σημαντικό να παίζεις σε ένα γεμάτο θέατρο και είμαι ευτυχής γι΄ αυτό που συμβαίνει στο «Έγκλημα στα παρασκήνια» και ειδικά στη δύσκολη αυτή εποχή. Σαφώς και έχεις άλλη ενέργεια όταν παίζεις σε ένα γεμάτο θέατρο, σαφώς και έχεις άλλη όρεξη. Αλλά η δουλειά μας είναι να είμαστε στο 100 %, είτε είναι πέντε άτομα, είτε 105. Το συναίσθημα πάντως που με κυριεύει είναι δικαίωση, καθώς είναι μια εξαιρετική παράσταση και θα ήταν κρίμα να μην πήγαινε καλά.
* Στην εφηβεία μου έκανα άλμα επί κοντώ. Ένα δύσκολο τεχνικά και απαιτητικό άθλημα. Όμως όλα τα καλά έχουν ένα τέλος, για να αρχίσουν άλλα καλά. Στα 18 μου όταν ήρθα στην Αθήνα για να ασχοληθώ με το θέατρο, κατάλαβα ότι σε καμία περίπτωση, αυτά τα δύο δεν μπορούν αν συνδυαστούν. Τουλάχιστον για μένα και με τον τρόπο που εγώ λειτουργώ. Στην ουσία δίλημμα , δεν τέθηκε ποτέ σε ότι αφορά τα όνειρα μου. Όμως πάντα θα θυμάμαι με νοσταλγία τα χρόνια που ήμουν αθλητής. Καθώς κάθε, μέρα μου το θυμίζει το ίδιο το άθλημα, διότι ο ηθοποιός δεν έχει και πολλές διαφορές από τον αθλητή. Και τα δύο θέλουν αφοσίωση, συγκέντρωση, υπομονή και πειθαρχία. Η επαφή λοιπόν που είχα με το ανθρώπινο σώμα και τη λειτουργία του, μου δίνει προφανώς ασυνείδητα ένα τρόπο προσέγγισης στο θέατρο και ίσως μια σωματική ευκολία. Που αν δεν την εξελίξεις με τον καιρό θα χαθεί.
* Η Αθήνα είναι μια πόλη με μια ιδιαίτερη ενέργεια, που σε κάποιους λειτουργεί και σε κάποιους όχι. Έχω ακούσει πολλές φορές από φίλους μου, «Πω πω πώς ζεις εκεί πέρα, δεν τρελαίνεσαι με τους ρυθμούς, δεν φοβάσαι την εγκληματικότητα»; Για μένα τα πάντα έχουν να κάνουν με το κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να δεις την ομορφιά και την ιδιαίτερη ρομαντικότητα αλλά και τον σκληρό ρεαλισμό αυτής της πόλης που δεν σου χρυσώνει το χάπι. Σε σχέση με τις δύσκολες μέρες που περνάμε αυτό για μένα είναι ευλογία. Όχι μόνο να ακούς αλλά και να βλέπεις, ότι ο άλλος ακριβώς δίπλα σου μένει σε χαρτόκουτο. Σε κινητοποιεί να δράσεις και σου υπενθυμίζει ότι κάπου έχουμε κάνει λάθος και κάτι πρέπει να κάνουμε γι΄ αυτό.
* Πρώτα από όλα στο All4fun μου αρέσει ο τίτλος. Στη συνέχεια μου αρέσει που δίνει λόγο σε νέους ανθρώπους. Που υπάρχει η δυνατότητα να διαβάσει κανείς νέες απόψεις από άτομα που τώρα ξεκινούν να δημιουργούν, αλλά και άτομα που ήδη έχουν χαράξει τη δική τους πορεία. Αυτό κανείς δεν το συναντά σήμερα εύκολα….
Toυ Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 25/12/2012