* Από μικρό παιδί ήμουν ντροπαλή και το να γίνω ηθοποιός ήταν για μένα κάτι αναγκαίο. Ήμουν λίγο στον κόσμο μου και είχα φτιάξει μια δική μου φανταστική πραγματικότητα. Μου άρεσε να δημιουργώ χειροποίητες φιγούρες του Καραγκιόζη και με θυμάμαι να παίζω μπροστά σε άλλα παιδάκια. Διοργάνωνα μόνη μου τέτοιες εκδηλώσεις στις κούνιες του Πλάτωνα στη Νίκαια. Έφτιαχνα και αφίσες και τις έδινα στα παιδάκια για να έρχονται. Αφισοκολλήτρια στα πέντε μου (σ.σ. γέλια) Είχα ανάγκη να πλάσω έναν δικό μου κόσμο να με συντροφεύει. Δε θυμάμαι πολύ το αποτέλεσμα, όμως άρεσε στα παιδιά. Αργότερα μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι το να γίνω ηθοποιός ήταν κάτι που έπρεπε να δοκιμάσω και ας μη γινόταν ποτέ. Ήξερα, όμως, ότι έπρεπε να το δοκιμάσω.
* Έχω αλλάξει πάρα πολύ από τότε που μπήκα στην δραματική σχολή. Έτσι νομίζω. Η υποκριτική με βοήθησε στο να ανακαλύψω πράγματα που διαισθανόμουν πως υπήρχαν και τα βρήκα. Είδα και όλες τις αδυναμίες μου και αρχικά δεν ήταν εύκολο. Νομίζω πως μετά έμαθα ν’ αναγνωρίζω συμπεριφορές και τι κρύβεται πίσω απ’ αυτά που λένε οι άνθρωποι. Όπως και να δικαιολογώ ορισμένα πράγματα απ’ όσα λένε. Να μην είμαι τόσο αυστηρή μαζί τους, αλλά και με μένα. Το θέατρο σε βοηθάει να ανακαλύψεις το κίνητρο που έχει ο άλλος. Επίσης το να μην είσαι τόσο σκληρός και απόλυτος με τους άλλους ανθρώπους. Φυσικά όλα αυτά είναι πολύ πιο δύσκολα στον έρωτα. Όταν είσαι ερωτευμένος όλα είναι πιο διογκωμένα και επομένως πιο δυσδιάκριτα, διότι είσαι πιο ευάλωτος.
* Η υποκριτική είναι ο πιο υγιής τρόπος για να εκφράσω αυτό που έχω μέσα μου. Νομίζω πως είναι ένας συνδυασμός ντροπής και γενναιότητας. Αν και είμαι ντροπαλή λίγο πριν βγω στην σκηνή, επειδή ντρέπομαι λέω μέσα μου, «Μαρία πρέπει να βγεις και να βουτήξεις». Αυτό που φοβάσαι να το ξορκίσεις. Υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί που είναι ντροπαλοί. Συμβαίνει συχνά και κάνουν αυτή τη δουλειά για να το αντιμετωπίσουν. Γενικά ακόμη και αν έκανα κάτι άλλο θα ήταν κοντά στην τέχνη. Και φυσικά αυτό που αγαπώ σχεδόν το ίδιο είναι και να μπορώ να βοηθάω τα παιδιά. Είμαι νηπιαγωγός και έχω κάνει και αυτήν τη δουλειά. Θα την έκανα ξανά με μεγάλη αγάπη.
* «Η Έξοδος κινδύνου» είναι δικό μας γέννημα. Είχα καιρό να δουλέψω και ένιωσα πως έφτασε η ώρα να τολμήσω να κάνω κάτι δικό μου. Ήθελα να βρω ομοϊδεάτες, που επίσης θα ήθελαν να πουν κάτι με αφορμή όλα όσα μας προβληματίζουν αυτήν την εποχή. Πήρα, λοιπόν, την Ευρώπη Θωμοπούλου τηλέφωνο. Σχεδόν δεν της είπα ούτε γεια. Της λέω, «δεν πάει άλλο. Θέλω να κάνω κάτι δικό μου. Σ’ ενδιαφέρει να αναλάβεις την σκηνοθεσία; Γουστάρεις;» Και απάντησε αμέσως ναι. Νομίζω πως τα πράγματα έτσι γίνονται. Και τελικά ανακαλύψαμε και οι τέσσερις πως θέλουμε να πούμε κάτι. Μαζί με τη Φαίδρα Χατζηκωνσταντή με την οποία είμαστε μαζί στην σκηνή και την παίκτρια κουκλοθεάτρου Δέσποινα Μαλλή. Είναι μια δουλειά φίλων. Αυτή η φιλία κάνει τη δουλειά ακόμα πιο σημαντική και γόνιμη για μας.
* Νομίζω πως ο καθένας μπορεί να βρει μέσα στην παράσταση αυτή πολλά στοιχεία από τον εαυτό του. Να αναγνωρίσει τα διλήμματα που πολλοί έχουν και έρχονται αντιμέτωποι με αυτά. Να μείνουν ή να φύγουν σ’ αυτό που ο καθένας εκφράζει ως πατρίδα….
* Τώρα τελευταία ενημερώνομαι πιο πολύ από το ίντερνετ και πιο συγκεκριμένα από το Facebook. Πλέον δεν ανοίγω την τηλεόραση για τις ειδήσεις. Βλέπω πολύ επιλεγμένα πράγματα. Ξέρω τι θα μου πουν και με πιάνει κατάθλιψη. Πιστεύω πως μας κοροϊδεύουν. Είναι πολλά αυτά που μας κρύβουν και δεν ξέρω πότε θα τελειώσει αυτή η ιστορία…
* Έχω αρκετά καλή σχέση με τα social media. Δεν είμαι απ’ αυτούς που εκφράζουν τις ενστάσεις τους ή ότι θα πρέπει να είμαστε πιο επιφυλακτικοί. Νομίζω πως είναι καθαρά θέμα το πώς τα χρησιμοποιείς. Τα πάντα είναι έτσι. Πώς τα χειρίζεσαι και τις επιλέγεις να κρατάς και τι να πετάς. Τα βλέπω από τη θετική τους πλευρά. Δυστυχώς δεν είμαι έτσι σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Η αλήθεια είναι πως γενικά είμαι πιο πεσιμίστρια. Κάποιες φορές συμβαίνει από φόβο μήπως πιστέψω σε κάτι πολύ και τελικά δε γίνει. Η αισιοδοξία μου είναι πολύ κρυμμένη. Ψάχνω τρόπους να την εξωτερικεύσω, να τη διοχετεύσω (σ.σ. γέλια). Αισιόδοξη γίνομαι όταν βρίσκομαι γύρω από παιδιά. Χαίρομαι πολύ όταν έχω την ευκαιρία να δουλέψω με τα παιδιά ως νηπιαγωγός. Δίπλα τους νιώθω πολύ ωραία. Έχουν μια ειλικρίνεια, έναν αυθορμητισμό, μια αυθεντικότητα. Είμαι αρκετά κοντά στα ένστικτα τους, την αλήθεια τους…
* Λατρεύω το Μοναστηράκι και την Πλάκα. Αγαπώ επίσης το Πασαλιμάνι, γιατί κάτι μου κάνει το νερό. Έστω και αν είναι του λιμανιού (σ.σ. γέλια). Θέλω να βλέπω νερό και μου λείπει γενικά. Με ηρεμεί. Πιστεύω ότι το υγρό στοιχείο είναι πολύ έντονο μέσα μου. Ίσως και επειδή είμαι Υδροχόος. Το νερό είναι ίδιο και ταυτόχρονα ποτέ δεν είναι ίδιο. Εισχωρεί παντού, αλλάζει συνέχεια.
* Δε μου αρέσει που η Αθήνα δεν έχει πράσινο. Δε μου αρέσει επίσης που δεν υπάρχουν ποδηλατόδρομοι. Επίσης δεν έχουμε μεγάλα πεζοδρόμια, υπάρχουν πολλά σκουπίδια. Όσο για τον κόσμο που ζει στην πόλη: Εδώ υπάρχει μια αντιφατικότητα. Θα ήθελα να μπορείς να κυκλοφορήσεις όλες τις ώρες του 24ωρου χωρίς να φοβάσαι. Από την άλλη μου αρέσει αυτή η πολιτισμικότητα, αυτός ο χαμός. Υπάρχει μια ζωντάνια και μου αρέσει.
* Νομίζω πως το All4fun έχει αποκτήσει πλέον τη δική του ταυτότητα. Καλύπτει όχι μόνο πολλά φάσματα, αλλά μου φαίνεται πως γίνεται μια ουσιαστική και ειλικρινής προσπάθεια. Χωρίς πολλά περιττά και με ουσιώδεις σκέψεις και άρθρα…
Αναλυτικές λεπτομέρειες για την “Έξοδο κινδύνου” ακολουθούν στο σχετικό link:
http://www.all4fun.gr/fun/theater/3951——33.html
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη 13/7/2012