Πριν από δύο χρόνια αποφάσισε να βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό του και να μετακομίσει στην πόλη που γεννήθηκε. Η κρίση δεν είχε εισβάλλει ακόμα με τόσο βάρβαρο τρόπο στην Ελλάδα και ο Αλέξανδρος Γιάννου έφυγε, επειδή ήθελε να ανακαλύψει νέα πράγματα στο θέατρο. Τώρα ο νεαρός ηθοποιός, που αγαπά και τον αγαπά πολύ η κωμωδία, δείχνει να απολαμβάνει τη ζωή του στο Παρίσι. Κι όπως παραδέχεται στο All4fun μπορεί να του λείπει ο αττικός ήλιος και οι φίλοι του, όμως στην παρούσα φάση δεν σκέφτεται να επιστρέψει στην Αθήνα.
Συμμετέχοντας στο παρελθόν σε διάφορες δουλειές στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο και φυσικά στο θέατρο, προσδοκά με την παραμονή του στη Γαλλία να πειραματιστεί, να ρισκάρει και ν’ αποκομίσει διαφορετικές εμπειρίες.
* Ηθοποιός δεν επιλέγεις να γίνεις, είναι μια βαθύτερη ανάγκη του να επικοινωνήσεις και να εκφραστείς. Είναι κάτι που σε τρώει σαν να λέμε μέσα σου, έτσι κι εμένα, με έφαγε… Και να ‘μαι εδώ σχεδόν 10 χρόνια μετά τα πρώτα μου βήματα στην δραματική σχολή και έπειτα στην σκηνή, την οθόνη, το πανί. Δεν θυμάμαι ποτέ να ήθελα να κάνω κάτι άλλο πέρα από αυτό, ακόμα και σήμερα παρά τις όποιες δυσκολίες και πίκρες, γιατί δεν είναι ένα επάγγελμα μόνο φώτα και στρας. Νομίζω πως αν γυρνούσα πίσω πάλι τον χρόνο το ίδιο θα έκανα ξανά και ξανά και ξανά.
* Έχω αλλάξει πολύ, πάρα πολύ από τότε που κάνω αυτό το επάγγελμα. Δεν κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια, δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει, δεν είμαι σίγουρος για το αν θα έχω χρήματα να πληρώσω το ενοίκιο κι άλλα πολλά “δεν”. Ωστόσο θέλω να πιστεύω ότι ουσιαστικά δεν έχω αλλάξει. Έχω ακόμα τους ίδιους φίλους, συχνάζω ακόμα στα ίδια στέκια, αγαπώ ακόμα (ίσως και περισσότερο από πριν) τα απλά και καθημερινά πράγματα.
* Εδώ και δύο χρόνια σχεδόν ζω στο Παρίσι. Ο λόγος για τον οποίο βρέθηκα να μένω εδώ είναι η κρίση. Η προσωπική κρίση και όχι η οικονομική. Ήταν μια ανάγκη δική μου να δω και να ανακαλύψω καινούργια πράγματα σε σχέση με το θέατρο, συν του ότι έχω γεννηθεί στο Παρίσι – η μητέρα μου είναι γαλλίδα – και δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ζήσω ουσιαστικά σ’ αυτήν την πόλη. Είναι κάτι που το ήθελα χρόνια και ίσως κάτι το οποίο είχα ορκιστεί πως θα κάνω. Αν θες “ένα στοίχημα” με τον εαυτό μου, να τα παρατήσω όλα και να σηκωθώ να φύγω, για λίγο, για πολύ, για πάντα… Ποιός ξέρει;
* Οι Γάλλοι στην πλειονότητα τους έχουν πάντα έναν καλό λόγο να πούνε για την Ελλάδα. Δηλώνουν άλλωστε λάτρεις του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας γενικότερα. Παρ’ολα αυτά το τελευταίο διάστημα όπως είναι φυσικό είναι ανήσυχοι και ψάχνουν όλοι τους να καταλάβουν τι γίνεται και ποιά η αλήθεια πίσω από την κρίση και το χάος που έχει δημιουργηθεί. Όσο και αν αγαπάω την πατρίδα μου τι να τους απαντήσει κανείς μετά τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών κι όταν ο λαός ψηφίζει ξανά τους ίδιους ανθρώπους που μας οδήγησαν εδώ; Πώς να τους πω ότι για όλα φταίνε αυτοί και οι Γερμανοί, όταν κι εγώ ο ίδιος δεν το πιστεύω απόλυτα.
* Τέλος Ιουνίου, έξω βρέχει και η θερμοκρασία είναι στους 15 βαθμούς Κελσίου. Τι μου λείπει από την Ελλάδα; Ο ήλιος!!!
* Δεν σκέφτομαι, ωστόσο, να γυρίσω άμεσα στην Ελλάδα. Θεωρώ πως όταν ένας κύκλος μέσα σου ολοκληρώνεται οφείλεις να πας παραπέρα όσο μακριά κι αν είναι αυτό, όποιο κόστος κι αν έχει. Άλλωστε αν θέλεις να λέγεσαι ηθοποιός, πρέπει να ρισκάρεις και να φτάνεις στα άκρα, δεν έχεις δικαίωμα να επαναπαύεσαι και να μένεις στάσιμος. Είναι ωραία τα λεφτά και η δόξα, είναι όμως ακόμα πιο όμορφη η ίδια ζωή και οι τόσες εκπλήξεις της. Πρέπει, λοιπόν, να την αφήνουμε να μας πηγαίνει όπου εκείνη θέλει.
* Το τελευταίο διάστημα από τότε δηλαδή που βρίσκομαι στο εξωτερικό ο κυρίως αν όχι ο μόνος τρόπος ενημέρωσης μου είναι το διαδίκτυο. Μάλιστα νιώθω “βλάκας” όταν σκέφτομαι πως πέρασα τόσα χρόνια κολλημένος μπροστά στην τηλεόραση να ακούω παραμύθια από ανθρώπους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να συμβαδίζουν με το σύστημα και να τρομοκρατούν τον κόσμο με το παραμικρό. Ζούμε στην εποχή της απόλυτης λογοκρισίας και του απόλυτου εξευτελισμού κι αυτό το καταλαβαίνει κανείς μέσα από το ίντερνετ. Εξοργίζομαι με το γεγονός ότι η αλήθεια μένει θαμμένη στον έξω κόσμο.
* Δεν είμαι σίγουρος αν θα πρέπει μιλώντας για την οικονομική κρίση να ξεκινάμε από τους ηθοποιούς. Μην ξεχνάμε ότι η δουλειά μας θεωρείται πολυτέλεια πόσο μάλλον στην Ελλάδα του 2012. Με στεναχωρεί, όμως, το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να θρέψουν τις οικογένειες τους γιατί είναι άνεργοι. Και ακόμα περισσότερο με στεναχωρεί το γεγονός ότι οι δήθεν τυχεροί του κλάδου μας σήμερα είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν για ελάχιστα χρήματα ή και ακόμα χειρότερα, για καθόλου χρήματα. Το κεφάλαιο κρίση είναι τεράστιο και δυστυχώς δεν θα κλείσει εύκολα. Οφείλουμε, λοιπόν, εμείς οι νέοι καλλιτέχνες (κάθε είδους) να βγούμε μπροστά και να φωνάξουμε με τον τρόπο μας κι αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι αν μη τι άλλο να μετατρέψουμε την θλίψη σε χαρά.
* Ο ελεύθερος χρόνος ενός ηθοποιού είναι κάτι πολύ σχετικό και ίσως μη πραγματικό. Προσωπικά πάντα πίστευα πως η δουλειά μας είναι κάτι παραπάνω από δουλειά. Δεν είσαι ηθοποιός μόνο την ώρα που βρίσκεσαι στη σκηνή ή στο γύρισμα. Είσαι ηθοποιός και πριν και μετά απ’ αυτό. Επομένως, ελεύθερος χρόνος, τι είναι αυτό; (σ.σ. γέλια). Αστειεύομαι, μ’ αρέσει να περνάω τις ώρες που δεν δουλεύω με φίλους και να μιλάμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από δουλειά.
* Στην Αθήνα μ’ αρέσει να κάνω βόλτες με τους φίλους μου (που μου λείπουν τρελά, περισσότερο από τον ήλιο) να τρώω το μεσημέρι στα Άνω Πετράλωνα, μετά να πίνω καφέ στα Εξάρχεια και τέλος να καταλήγω στο Γκάζι για ποτό. Όχι ποτό, ποτά, πολλά ποτά!
* Στην Αθήνα δεν μου αρέσει η απεργία του μετρό, η ουρά στην τράπεζα, τα ταξί και πιο συγκεκριμένα οι ταξιτζήδες, το άγχος, η αγένεια και πολλά – πολλά ακόμα του είδους.
* Είμαι κι εγώ θύμα (με την καλή έννοια) των social media… Θεωρώ πως είναι κι αυτά, από τα αναγκαία αρνητικά της εποχής μας. Ναι λοιπόν, το ομολογώ είμαι από τους πλέον ανίκανους του είδους σχετικά με την τεχνολογία. Αναρωτιέμαι, μήπως τελικά είμαι καλλιτέχνης!
* Δηλώνω fan του all4fun!!! Τέλος…
* Οι φωτογραφίες είναι της Dora Gaar.
Tου Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 27/6/2012