Θα μπορούσε να γίνει διπλωμάτης και να συνεχίσει να ταξιδεύει, όπως έκανε και μετά την αποφοίτησή της από την δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Με το κοφτερό, σπινθηροβόλο μυαλό της μάλιστα μάλλον έμοιαζε δεδομένο πως θα ξεχώρίζε στον συγκεκριμένο χώρο.
Η Νικόλ Δημητρακοπούλου, όμως, επέλεξε τον πιο δύσκολο δρόμο της υποκριτικής, που της δίνει την ευκαιρία ν’ ανιχνεύει περισσότερο την ανθρώπινη ύπαρξη. Εναν δρόμο με δασκάλα την αείμνηστη Χρύσας Σπηλιώτη, η οποία σίγουρα θα είναι υπερήφανη για την πορεία της μαθήτρια της.
Η νέα θεατρική σεζόν βρίσκει τη Νικόλ να πρωταγωνιστεί στον Πλατόνοφ στο Θέατρο Θησείον και να συμμετέχει στην “Παραλία”, έναν χρόνο μετά το τηλεοπτικό της ντεμπούτο στις “Σέρρες” του Γιώργου Καπουτζίδη.
* Από παιδί μου άρεσε πολύ το θέατρο και ο χορός αλλά και το τραγούδι. Μάλιστα πήγαινα σε ένα θεατρικό εργαστήρι που μου έκανε μάθημα η Χρύσα Σπηλιώτη. Ήμουν επίσης στην παιδική χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου. Και μάλιστα -είναι κάπως αστείο γιατί τότε δεν ξέραμε ακριβώς που συμμετείχαμε- αλλά ανακάλυψα πρόσφατα πως συμμετείχα στην ιστορική παράσταση “Και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως” σε σκηνοθεσία Γαβρά στο Μέγαρο Μουσικής.
* Η οικογένειά μου όμως είχε σαν δεδομένο ότι πρώτα θα πρέπει να σπουδάσω στο Πανεπιστήμιο και μετά να κάνω ό,τι άλλο θέλω. Τους άκουσα λοιπόν και δεν μου βγήκε σε κακό γιατί μπορεί να μην έγινα Διπλωμάτης – αν και πήρα το πτυχίο- αλλά εκεί ήταν που έκανα τις πρώτες μου πολιτικές συζητήσεις συμμετείχα στις πρώτες πολιτικές και κοινωνικές ζυμώσεις, είδα τι σημαίνει συλλογική διεκδίκηση και ξεκίνησα να διαμορφώνω την πολιτική μου ταυτότητα. Ενώ λοιπόν σπούδαζα στο πανεπιστήμιο Πειραιά έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Ωδείο Αθηνών όπου δάσκαλός μου ήταν ο ΧΉίστος Στέργιογλου και με τον μοναδικό του τρόπο με έκανε να καταλάβω πόσο συναρπαστική και κοπιαστική είναι η υποκριτική τέχνη. Στη συνέχεια έφυγα για την Αγγλία όπου έκανα μεταπτυχιακό στην performance στο Goldsmiths στο Λονδίνο. Εκεί ξεκίνησα να δημιουργώ και τις πρώτες μου performances .
* H υποκριτική για μένα είναι μια βουτιά στα πιο απόκρυφα σημεία του ανθρώπου που βγαίνουν στην σκηνή με λόγο και σώμα. Eίναι ο τρόπος μου να φωτίσω ή να ζουμάρω σε κάθε λεπτομέρεια του ανθρώπινου όντος. Είναι ένας τρόπος υπέρβασης της μοναχικής μας διάστασης και ανίχνευσης μιας κοινής λεπτομέρειας που κάνει οικεία και συγκινητική την ανθρώπινη ύπαρξη.
* Στην Ελλάδα του 2023 όλα τα επαγγέλματα είναι δύσκολα. Ένας καλλιτέχνης έχει και την δυσκολία της αναντιστοιχίας των ωρών εργασίας και των απολαβών. Φέτος δουλεύω σε δύο παραστάσεις και μια τηλεοπτική σειρά αλλά οικονομικά δεν είναι αρκετά. Ωστόσο είμαι χαρούμενη που έχω τόση δουλειά. Eίμαστε από τους ανθρώπους που αγαπάμε τόσο την δουλειά μας που θα κάνουμε θυσίες για αυτή. Αυτό που με κάνει αισιόδοξη για να συνεχίζω είναι η συνάντηση με τους ανθρώπους. Μια παράσταση είναι μια πάλη που όλοι πρέπει να δώσουν μαζί, ένας αγώνας να γίνει πραγματικό ένα κείμενο και οι ιδέες του. Αυτό το μαζί που στήνεται και αποτελεί από μόνο του μια νίκη.
* Ο κόσμος δεν υποτιμά την τέχνη. Νομίζω την έχει μεγάλη ανάγκη αν δούμε της ακροαματικότητες των τηλεοπτικών σειρών αλλά και τα εισιτήρια στα θέατρα συνολικά. Υποτιμημένη πολλές φορές είναι η ποιότητα των παραγωγών που υπάρχει και πολλές φορές αυτό δεν είναι τυχαίο . Υποκαθίσταται η τέχνη από την ψυχαγωγία γιατί η δύναμή της είναι μεγάλη. Μέσω της τέχνης διαχρονικά μπορούσαν να ειπωθούν οι πιο δύσκολες αλήθειες, οι πιο προωθημένες ιδέες και τα πιο υπόγεια συναισθήματα που δεν βρίσκονταν καν στον χώρο του συνειδητού. Έχουμε ανάγκη την τέχνη για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε , να εκφράσουμε και να ξορκίσουμε την ματαιότητα της ύπαρξής μας αλλά και για να φανταστούμε έναν άλλο κόσμο. Την βασική δηλαδή προϋπόθεση για να αλλάξουμε τον κόσμο που ζούμε.
* Νομίζω πως η μόνη ευθύνη των καλλιτεχνών είναι ότι αγαπούν τόσο την δουλειά τους που πολύ συχνά είναι διατεθειμένοι να την κάνουν χωρίς τις αντίστοιχες απολαβές. Το μερίδιο της ευθύνης που έχουν οι καλλιτέχνες είναι ελάχιστο σε σχέση με το μερίδιο που έχει η πολιτεία ή κάποιοι ισχυροί θεσμοί. Οι μισθοί είναι μικροί, οι επιχορηγήσεις οι μισές από το πραγματικό κόστος των παραστάσεων.
* Φέτος θα είμαι στον Πλατόνωφ του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία της Δανάης Σπιλιώτη μαζί με υπέροχους συναδέλφους. Η Δανάη με είχε δει στην παράσταση “Μάγισσες” που έκανα πέρσι σε σκηνοθεσία του Θανάση Δόβρη και μου πρότεινε να παίξω τον ρόλο της Σοφίας Εγκόροβνα. Είναι το πρώτο έργο που έγραψε ο Τσέχωφ. Ήταν μόλις 19 χρονών τότε. Όσο προχωρούν οι πρόβες ανακαλύπτω για ακόμη μια φορά το μεγαλείο αυτού του συγγραφέα. Ο Τσέχωφ αγαπούσε πολύ τους ανθρώπους και πραγματικά ο κάθε ρόλος σε αυτό το έργο είναι ένα κομμάτι από ένα πάζλ.
* Αν τα τοποθετήσεις όλα μαζί τελικά εμφανίζεται μπροστά σου ένας πολύπτυχος άνθρωπος. Και η Δανάη αγαπά πολύ τους ανθρώπους και η διαδικασία των προβών – αν και πρόκειται για μεγάλο θίασο – είναι απολαυστικές. Είχα καιρό να παίξω σε μια παράσταση με τόσο μεγάλο αριθμό ηθοποιών και μου αρέσει πολύ η αίσθηση της ομάδας που δημιουργείται. Αυτή η συνύπαρξη με διαφορετικούς ανθρώπους που παθιάζονται με τον ίδιο σκοπό. Αυτό το πάθος και η ανάγκη για δημιουργία που λείπει από την υπόλοιπη περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
* Ο Τσέχωφ έχει δημιουργήσει χαρακτήρες τόσο διαμπερείς ώστε να μπορείς εύκολα να βρεις σημεία επαφής με όλους. Είναι σα να έχει καταγράψει όλες τις ανθρώπινες συμπεριφορές και σα να έχει φτιάξει ένα ρόλο για την καθεμία. Η Σοφία Εγκόροβνα είναι μία πολύ φωτεινή γυναίκα πρόσφατα παντρεμένη με τον Βοϊνίτσεφ και ζουν μια όμορφη ζωή. Μέχρι που εμφανίζεται ο Πλατόνωφ ένας νεανικός της έρωτας για να της θυμίσει πως ήταν παλιά, να της θυμίσει την ιδεαλίστρια γυναίκα που υπήρξε και να προσπαθήσει να την ξανακερδίσει. Και μαζί να ξεφύγουν μαζί από τον τόπο αυτό στον οποίο ο ίδιος έχει βαλτώσει. Η γυναίκα αυτή κάνει το βήμα και προσπαθεί να φύγει μαζί του όμως όπως συμβαίνει στα έργα του Τσέχωφ ο βάλτος και η λάσπη είναι πιο δυνατά από το φως. Θα έλεγα πως η αισιοδοξία της και η διάθεσή της για αλλαγή είναι στοιχεία με τα οποία ταυτίζομαι. Έχει μια πίστη στην δυνατότητα των ανθρώπων να αλλάξουν την μοίρα τους και να φτιάξουν την ζωή τους και τον κόσμο. Όπως η ίδια λέει “μακριά από αυτή τη σκόνη, αυτή τη λάσπη, αυτή την τεμπελιά.” Ακόμα και στο τέλος όταν τελικά έχει χάσει την ελπίδα να ξεφύγει αυτή είναι που δίνει την “λύση” για το τέλος του Πλατόνωφ.
* Η πρώτη μου συμμετοχή σε τηλεοπτική σειρά ήταν στις Σέρρες του Γιώργου Καπουτζίδη όπου και τρελάθηκα με τα γυρίσματα. Υπήρχε και ο χρόνος και η προσοχή του σκηνοθέτη Σταμάτη Πατρώνη ώστε μια σκηνή να γίνει όσες φορές χρειάζεται για να είναι άρτια.
* Αυτήν την περίοδο συμμετέχω στην Παραλία που είναι μια πολύ ιδιαίτερη δουλειά. Είναι μια προσπάθεια να στηθεί μια καθημερινή σειρά με όρους κινηματογραφικούς και αυτό από ό,τι φαίνεται το αντιλαμβάνεται ο κόσμος. Όχι μόνο από αισθητικής άποψης αλλά και σε σχέση με τα θέματα που πραγματεύεται είναι πολύ ξεχωριστή και είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι μέρος της. Και σε αυτή την παραγωγή δίνεται χώρος και προσοχή στον ηθοποιό. Μου αρέσει πολύ η τηλεόραση με τέτοιους καλλιτεχνικούς όρους και θα ήθελα πολύ να συνεχίσω να δουλεύω εκεί. Έχει μια αμεσότητα και στην υποκριτική της αλλά και στην απεύθυνσή της στο κοινό που με ενδιαφέρει πολύ.
* Αγαπώ πολύ το σινεμά και βλέπω πολύ. Νομίζω οτι και ο τρόπος που σκέφτομαι είναι κινηματογραφικός. Πολύ συχνά έχω την αίσθηση οτι περπατώ και είμαι μια κάμερα και οι σκέψεις μου ένα voice over. Θα ήθελα πολύ να παίξω σε μια Ελληνική ταινία εποχής αλλά κυρίως θα ήθελα να συνεργαστώ με κάποιους νέους Έλληνες σκηνοθέτες που εκτιμώ πολύ τη δουλειά τους, όπως ο Γιώργος Ζώης και η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη.
* Ο χορός για μένα είναι η απόλυτη στιγμή ευτυχίας και ο πιο ειλικρινής, ανεπεξέργαστος τρόπος έκφρασης. Τόσο στη ζωή μου όσο και στη δουλειά μου. Γι’ αυτό και συνεχίζω να κάνω χορό όποτε προλαβαίνω. Οι performances μου ως προς την δημιουργική διαδικασία ξεκινούν από τον σωματικό αυτοσχεδιασμό και στη συνέχεια προκύπτει ο λόγος. Και ο αθλητισμός είναι βασικό κομμάτι μου. Από μικρή έκανα στίβο και προσπαθώ να παραμένω πάντα ενεργή. Αυτή την περίοδο κάνω πολύ κολύμπι.
* Αυτήν τη χρονιά συμμετείχα στην παράσταση “the Crack : 25 tracks for the state we are in” σε σκηνοθεσία της Anna Furse που παίχτηκε την άνοιξη στο Chats Palace στο Λονδίνο. Σε λίγες μέρες θα την παρουσιάσουμε στην Ελευσίνα στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Η performance αποτελείται από 25 σκηνές γύρω από ένα τραπέζι όπου 2 γυναίκες διαπραγματεύονται μια σειρά από ζητήματα. Από το τί είναι η μοναρχία, μέχρι το ταξίδι που κάνει μια μπανάνα μέχρι να βρεθεί στη χώρα μας. Η περφόρμανς έχει την λογική των παλιών μουσικών άλμπουμ. Διαφορετικά μουσικά κομμάτια τοποθετημένα όμως με τέτοια σειρά ώστε να δημιουργούν έναν δίσκο. Δύο γυναίκες από διαφορετικές χώρες ξεκινούν να γνωρίζουν η μια την άλλη και να προχωρούν σε μια πιο ποιητική και σκοτεινή συζήτηση για τις αγωνίες τους.
* Η παράσταση προέκυψε μέσα από μια διαδικασία κατευθυνόμενων αυτοσχεδιασμών γύρω από την ανάγκη να μιλήσουμε για το πως δύο γυναίκες άλλης γενιάς, από διαφορετικές χώρες και καταβολές βλέπουν τον κόσμο και το μέλλον. Μία γυναίκα από την Ελλάδα και μία από το Ηνωμένο Βασίλειο συναντιούνται σε μια χρονική συγκυρία όπου έχει μόλις προηγηθεί το Brexit και η πανδημία. Η ανάγκη για επικοινωνία είναι μεγάλη. Από μια κατάσταση εγκλεισμού προχωρούμε σε μια συνάντηση που όμως είναι και πάλι περιορισμένη γύρω από ένα τραπέζι. Περιμένω με χαρά να παίξουμε στην Ελευσίνα γιατί η παράσταση -που είναι βέβαια αγγλόφωνη- φτιάχτηκε αρχικά για αγγλικό κοινό και θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως θα την προσλάβει το κοινό εδώ.
* Στην Αθήνα μου αρέσει η γειτονιά μου η Κυψέλη που μπορώ να πάω μια βόλτα και να συναντήσω ανθρώπους που μου βγάζουν μια αίσθηση οικογένειας. Οι νύχτες στην Αθήνα με τα σινεμά και τα ποτά αλλά κυρίως με τους φίλους. Η πόλη βέβαια είναι αρκετά αφιλόξενη για όποιον δεν είναι σε φοβερή φυσική ή οικονομική κατάσταση. Και το λέω αυτό με την φόρτιση της πρόσφατης εμπειρίας μου να κυκλοφορώ με πατερίτσες στην Αθήνα. Εδώ μόνο οι ακροβάτες επιβιώνουν.
* Το All4fun συμμετέχει στα πολιτιστικά της πόλης έχοντας αφαιρέσει κάθε προσποιητή επισημότητα. Νιώθω πως είναι εκεί για τον πολιτισμό, δίπλα στους καλλιτέχνες προβάλλοντας το έργο τους και υποστηρίζοντας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις του. Οι ανακοινώσεις επίσης για τα casting είναι μια ξεχωριστή παροχή για τους ηθοποιούς.
& Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση “Πλατόνοφ” στο Νέο Θέατρο Θησείον ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 19/9/2023