Στο ταξιδιάρικο της πνεύμα συνδέεται άρρηκτα η επιθυμία της να εξερευνά, να ψάχνει συνθήκες διαφορετικές από τις δικές της. Αλλά πέρα από τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της η Κατερίνα Καλουμένου είναι ένα νέο, φρέσκο και υπέροχο πρόσωπο, που κάνει τον κόσμο μας καλύτερο. Και μ’ αυτήν την πηγαία αισιοδοξία που τη διακρίνει (σε συνδυασμό φυσικά και με τους προβληματισμούς, που διέπουν έναν συνειδητοποιημένο καλλιτέχνη) της εύχομαι να πετύχει ακόμα περισσότερα πράγματα στο μέλλον.
Είναι δυστυχώς μέρος μιας λίστας ανερχόμενων ηθοποιών, που περιμένουν τις ευκαιρίες τους για κάτι πολύ σημαντικό με κόπο και πίστη σ’ αυτό που κάνουν – χωρίς εκπτώσεις και συμπεριφορές γλίτσας – και δεν τους έχει δοθεί η αρμόζουσα προσοχή. Επιπλέον είναι και μία ακόμη πολύ άξια απόφοιτος της δραματικής σχολής Αρχή, στην οποία έχει μια μικρή αδυναμία (λόγω των εκπροσώπων της στον χώρο) ο υπογράφων…
* Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ηθοποιός ήθελα να γίνω. Με φανταζόμουν μέσα σ’ αυτό. Δεν μπορώ να αποφασίσω ούτε τι καφέ θέλω να πιω, αλλά ένιωθα ότι μόνο αυτό ήξερα, μπορούσα και ήθελα να κάνω. Στην πέμπτη δημοτικού το επιχείρησα για πρώτη φορά. Σε μια παράσταση της Κάρμεν Ρουγγέρη στο εθνικό θέατρα [άρα έχω παίξει στο εθνικό!!!]. Ήταν μοναδική εμπειρία. Θυμάμαι ακόμα τις πρόβες μας κάθε Σάββατο μεσημέρι.
* Υποκριτική για μένα σημαίνει αλήθεια, απελευθέρωση, ζωή. Να ψάχνεις, να εξερευνάς, να ζεις έστω για λίγο μέσα σε ένα άλλο πρόσωπο σε τελείως διαφορετικές συνθήκες ζωής από τις δικές σου. Να ταξιδεύεις από τον εαυτό σου σ’ εκείνο μέχρι να ενωθείτε. Να συνδεθείτε…
* Αυτό που με κρατάει ζωντανή στο σήμερα είναι το καινούριο, το διαφορετικό κάθε φορά. Άλλο κείμενο, διαφορετικοί άνθρωποι ή και όχι. Ένας κόσμος κάθε φορά που ξεκινάει από την πρώτη συνάντηση μέχρι τη τελευταία παράσταση μπροστά στο κοινό. Είναι ιδιαίτερη αυτή η αίσθηση του κοινού και παράλληλα η μοναξιά και το χτίσιμο της ουσίας της ύπαρξης σου. Αυτή είναι η μαγεία. Ακροβατείς σ’ ένα σκοινί. Κάθε δευτερόλεπτο.
* Αυτό που με στεναχωρεί είναι η έλλειψη ευκαιριών τόσο για μένα όσο και για τους συναδέλφους μου. Απλώς η είσοδος σε μια δουλειά για να μπορέσεις να δείξεις αν αξίζει να υπάρχεις εκεί. Με πληγώνει το ότι ίσως δεν προλάβω να κάνω σ’ αυτόν το χώρο όλα όσα θα ήθελα.
* Όλα είναι τέχνη. Ο τρόπος που μιλάμε, που επικοινωνούμε στη σιωπή, που βιώνουμε. Η θάλασσα, οι εικόνες, οι μοναδικές μας στιγμές. Το ζήτημα με την καθημερινότητα είναι ότι κάτι μας ρουφάει προς τα κάτω. Αυτό είναι το στοίχημα ν’ αντιμετωπίσουμε. Σε όσους υποτιμούν την αξία της θα έλεγα κάτι απο το πρόσφατο παρελθόν. Πως θα ήταν η καραντίνα χωρίς τέχνη; Πως είναι μια μέρα χωρίς ταινία; Χωρίς καν μουσική;
* Χωρίς να θέλω να βγάλω τους ηθοποιούς από τη χάλια κατάσταση του χώρου μας εν τέλει θα τους βγάλω. Το κυριότερο ζήτημα στην επικρατούσα κατάσταση είναι ότι το κράτος και κάποιοι παραγωγοί βλέπουν τους ηθοποιούς σαν αντικείμενα χωρίς να ειναι αυτή η κατάλληλη λέξη.
* Πουλάει ή οχι ο συγκεκριμενος; Επισης πουλάει κάποιος αν εχει followers; Αυτό σημαίνει υποκριτική;
* Η φετινή μου χρονιά κύλησε με περιοδείες σε όλην την Ελλάδα. Ήμουν στον θίασο της κυρίας Ζαχαριουδάκη στην παράσταση Φιλάργυρος του Μολιέρου. Η παράσταση τελείωσε βρίσκοντας μια πιο σταθερή στέγη, εκείνη του θεάτρου Βρετάνια.
* Αυτό που κρατάω περισσότερο είναι τα ταξίδια, που είναι η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη και η αντιμετώπιση των παιδιών μετά τη παράσταση. Έχουν χαρά και αληθινά συναισθήματα.
* Από Οκτώβριο θα είμαι στη “Φαλακρή τραγουδίστρια” του Ιονέσκο που θα παίζεται για δεύτερη σερί σεζόν σ΄ ένα καταπληκτικό σπίτι στα Εξάρχεια, ειδικά διαμορφωμένο για την παράσταση. Προς το παρόν αυτό έχει κλειστεί.
* Ανυπομονώ για μια ωραία δουλειά στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Φαντάζομαι εκεί τον εαυτό μου και να παίζω χρονιά δίπλα σε υπέροχους συνεργάτες.
* Η σκηνοθεσία είναι ένα άλλο εγχείρημα που προς το παρόν το βρίσκω πολύ μακρινό από μένα. Είσαι δημιουργός του ρόλου σου, των σχέσεων σου πάνω στη σκηνή, αλλά το ν’ αναλάβεις ολόκληρη τη ματιά πάνω στο έργο, τον πλήρη συντονισμό όλων, τις σχέσεις και το ρόλο όλων πάνω στην σκηνή και συνάμα να είστε στην ίδια γραμμή πλεύσης είναι πολύ ιδιαίτερο κομμάτι. Μεγάλη αποστολή.
* Γράφω πολύ. Αλλά μόνο για μένα. Όχι για να διαβαστούν κάπου. Γράφω, γράφω, γράφω. Κλαίω, πετάω, ξαναγράφω. Σκίζω, γκρινιάζω, μού θυμώνω. Και πάλι απ’ την αρχή! Ξανά και ξανά…
* Ανά διαστήματα δοκιμάζω διάφορα σχετικά με τον αθλητισμό. Να βρω αυτό που μου ταιριάζει περισσότερο τη δεδομένη στιγμή. Yoga, pilates, πατινάζ στον πάγο, τρέξιμο. Φέτος ενθουσιάστηκα με το pilates reformer.
* Η σχέση μου με τη μαγειρική είναι ανύπαρκτη, εκτός όταν ερωτεύομαι. Τότε όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος ενώνονται. Συντονίζονται!
* Αυτό που μου λείπει από τα χρόνια μου στην δραματική σχολή “Αρχή” είναι η προστασία των δασκάλων. Με όλες τις έννοιες. Η άνεση να κάνεις ό,τι θέλεις. Αυτή η καθημερινότητα με 15 ανθρώπους που σε άλλες συνθήκες ίσως δεν θα έλεγες ούτε καν καλημέρα και που στο τέλος νιώθεις μια απίστευτη τρυφερότητα για όλους. Έχω συνεργαστεί με μια συμμαθήτρια μου και κολλητή μου φίλη, τη Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου στα έργα “Περιμένοντας τον Γκοντό” και “Δον Ζουάν” σε σκηνοθεσία της δασκάλας μας Νέλλης Καρρά.
* Θα σου μιλήσω για το τι θα ήθελα να κάνω στο θέατρο στο μέλλον όπως ακριβώς το νιώθω. Θα ήθελα όσο τίποτα να συνεργαστώ με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, τον Αλέξανδρο Ρήγα, τον Μιχάλη Ρέππα. Θα ήθελα να γνωρίσω τον καθένα ξεχωριστά. Όπως και άλλους πολλούς. Να δέσουμε και να δώσουμε στον κόσμο το καλύτερο κομμάτι της δημιουργίας. Ρόλους δεν θα πω. Με το που διαβάζεις ένα καλό έργο όλα παίρνουν τον δρόμο τους
* Στην Αθήνα μ’ αρέσει το κέντρο. Μου αρέσει η φασαρία. Μου αρέσει ν’ ανακαλύπτω νέα μέρη ακόμα και αν καταλήγω στην ασφάλεια των παλιών. Έχει επιλογές. Να φοράω ακουστικά και να φεύγω.
* Μ’ ενοχλεί που οι άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση του χώρου. Είσαι πίσω τους, βιάζεσαι και δεν το αισθάνονται καν.
* Στο All4fun πεθαίνω για το χιούμορ σου Κυριάκο, τη ματιά σου στα πράγματα. Όταν λες για τις ακροάσεις και τι συμβαίνει εκεί. Το πόσο σιχαίνεσαι την αδράνεια του καλοκαιριού. Το πως γελάω μόνη μου, όταν αρχίζω να διαβάζω ένα άρθρο σου στο μετρό, κόβεται το σήμα και μένω μαρμαρωμένη για να το ξανανοίξω με το που ανεβώ τις σκάλες.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 2/8/2023