“Ένας συνδυασμός τάξης και χάους, που αντλεί έμπνευση από τα πάντα με εγρήγορση και αντίληψη” είναι μεταξύ άλλων ο χαρακτηρισμός που δίνει για την υποκριτική, την οποία και πρωτοαγάπησε στο εφηβικό εργαστήρι του Θεάτρου Σοφούλη. Κι όταν στα 16 της τόλμησε να πει ότι θα γινει ηθοποιός, “ωσάν να ζητάει κάτι που νόμιζε πως δεν της αξίζει” η πρώτη σκέψη είχε αρχίσει πια να γίνεται πράξη.
Τη Νοεμή Βασιλειάδου τη θυμάμαι από τη συμμετοχή της στην ομάδα “Εν Δυνάμει” και τα “Ερωτευμένα άλογα” πριν ακόμα περάσει στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Έχοντας αποφοιτήσει το περασμένο καλοκαίρι κατάφερε στην πρώτη της χρονιά μετά την σχολή να κερδίσει τον ομώνυμο ρόλο της Χάιντι στην παιδική Σκηνή του Εθνικού. Με την παρουσία της μάλιστα όχι μόνο αποκόμισε πολύ καλές κριτικές, αλλά κέρδισε σημαντικές εμπειρίες για τη συνέχεια.
Στις αρχές Μαϊου θα ξεκινήσει και η δουλειά της στην πιο χειροποίητη παράσταση “Πάμε Στοίχημα” στο Θέατρο Μπέλλος, ενώ ήδη πραγματοποίησε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία του Κωνσταντίνου Στραγαλινού “The Big Father”. Παράλληλα γύρισε την πρώτη της μικρού μήκους ταινία, ενώ στο παρελθόν υπήρξε και αθλήτρια στο πινγκ-πονγκ με συμμετοχή σε αγώνες.
* Η υποκριτική ερχόταν σιγά σιγά, σε δόσεις, Σάββατο παρά Σάββατο στο εφηβικό εργαστήρι του Θεάτρου Σοφούλη που πήγαινα στη Θεσσαλονίκη. Ένιωθα ότι εκεί περνάω πιο καλά από ότι έξω με φίλους. Κάποια στιγμή γύρω στα 16, τόλμησα να πω στην δασκάλα μου, Μαρία Κεχρή, «εγώ κυρία θα γίνω ηθοποιός», παρόλο που ντρεπόμουν πάρα πολύ, σα να ζητώ κάτι που δεν μου αξίζει. Από εκείνη την μέρα, φύτρωσε αυτή η σκέψη στο μυαλό μου.
* Υποκριτική για μένα είναι: Εγρήγορση, αντίληψη, ο συνδυασμός τάξης και χάους, ο τρόπος να εμπλέκεσαι προσωπικά με ξένα λόγια, η συνείδηση του τρόπου με τον οποίο το σώμα αφηγείται, η έμπνευση από τα πάντα και φυσικά τα πιο χαζά παιχνίδια που παίζουμε για ώρες ωσάν να ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Θέατρο είναι: ένας τρόπος να δεις από την άλλη πλευρά του βουνού.
* Δυστυχώς, ένας καλλιτέχνης του 2023 αντιμετωπίζεται ακόμα ως χομπίστας, απόφοιτος λυκείου, γκρινιάρης ή γραφικός, τουλάχιστον από την Πολιτεία. Συχνά κάνει τρεις δουλειές για να ζει, χρειάζεται να παρακαλέσει για να πάρει τα λεφτά που συμφώνησε και δέχεται να δουλεύει απλήρωτος με την ελπίδα ότι κάποιος θα τον/την δει. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ αυτή την υποτίμηση της αξιοπρέπειας μας που τα ένστικτα της αντίδρασης έχουν καμφθεί. Όσο συνηθίζεις την παθογένεια, γίνεσαι κομμάτι της.
* Αυτό που με κάνει να ελπίζω, είναι το καλλιτεχνικό κίνημα που ξεκίνησε φέτος με αφορμή το ΠΔ 85. Το κύμα των καταλήψεων των Δραματικών Σχολών και των θεάτρων, και ο αγώνας που ξεκίνησαν οι σπουδαστές-στριες και συνέχισαν οι εργαζόμενοι-ες στον χώρο των τεχνών ήρθε σαν ξύπνημα μετά από λήθαργο.
* Ταρακούνησαν, ενέπνευσαν, άνοιξαν διάλογο, έφεραν τον κόσμο σε γενικές συνελεύσεις και κινητοποιήσεις, έφεραν την ελπίδα ενός συλλογικού τρόπου διεκδίκησης. Ελπίζω ότι η δική μας γενιά καλλιτεχνών μπαίνει στο επάγγελμα πολύ πιο ενημερωμένη και ως προς τις εργασιακές συνθήκες και ως προς τις εξουσιαστικές συμπεριφορές. Μπορεί να μην έχουν λυθεί τα ζητήματα, αλλά έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια προς κάτι.
* Το πώς διεκδικείς καθημερινά τα απαραίτητα στο χώρο εργασίας σου, το πώς τοποθετείσαι σε δημόσιες συζητήσεις, το τι συμβιβασμούς κάνεις, το τι «όχι» και τι «ναι» επιλέγεις να πεις και με ποιους όρους, το αν συνεχίζεις να διεκδικείς ακόμα και όταν είσαι σε καλύτερη εργασιακά και οικονομικά μοίρα, όλα αυτά είναι επιλογές, είναι αποφάσεις που παίρνουμε καθημερινά και που διαμορφώνουν τον χώρο. Καθένας και καθεμιά έχει μερίδιο ευθύνης και οφείλει να βρίσκει τον δικό του/της τρόπο του να διεκδικεί όχι μόνο όταν έρχεται ένα μεγάλο συλλογικό πρόβλημα όπως το ΠΔ, αλλά καθημερινά, στις αποφάσεις που καλείται να πάρει για τον ίδιο και τους συνεργάτες του.
* Φυσικά, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχει η Πολιτεία. Δεν ξέρω από που αρχίζει κανείς. Από την εξίσωση των πτυχίων με απολυτήριο λυκείου; Από το αδιαβάθμητο των σχολών; Από την εργασιακή επισφάλεια και τη μαύρη εργασία; Από την απουσία οποιασδήποτε κατοχύρωσης εργασιακών δικαιωμάτων στο ελεύθερο θέατρο; Από την απουσία οικονομικής στήριξης και προστασίας των μικρών καλλιτεχνικών παραγωγών και των ανεξάρτητων ομάδων;
* Η Πολιτεία έχει διαμορφώσει έναν αγώνα δρόμου χωρίς κανόνες, χωρίς διαιτητές, όπου επιβιώνει ο πιο δυνατός. Είτε καταστέλλει τις προσπάθειες κατάδειξης του προβλήματος είτε τις αγνοεί επιδεικτικά. Μακάρι μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα δρόμου να μπορέσει ένας καλλιτέχνης να σταματήσει για ένα λεπτό το τρέξιμο, ακόμα και αν φοβάται πώς θα τον προσπεράσουν, και να προλάβει να σκεφτεί «που ακριβώς τρέχω και με τι όρους;».
* Η τέχνη μπορεί να δώσει βήμα σε όλες και όλους εκείνους που αγωνίζονται για μια κοινωνία ελευθερίας, και ως εκ τούτου δεν θα είχαν ποτέ πρόσβαση στα κυρίαρχα μέσα και στο δημόσιο λόγο. Είναι τόπος συνδιαμόρφωσης, ένα μέρος όπου μπορούν να αρθρωθούν εναλλακτικές, απέναντι σε μονομερώς κατασκευασμένες αλήθειες. Καταφέρνει ακόμα να ενώνει άγνωστους μεταξύ τους θεατές και καλλιτέχνες σε κοινές ανησυχίες, σκέψεις και επιθυμίες. Για αυτό και υποτιμάται διαχρονικά, γιατί έχει τη δύναμη να λειτουργήσει αντιπαραθετικά στα πρότυπα ζωής και επιβίωσης που επιβάλλονται ως μόνα δυνατά.
* Η παράσταση «Πάμε Στοίχημα» ανεβαίνει στο Θέατρο Μπέλλος σε σκηνοθεσία Γιώργου Παύλου, από τις 5 Μαΐου και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, έως και 4 Ιουνίου. Είναι μια παράσταση της νεοσύστατης ομάδας Who am I to, που πρωτοπαρουσιάστηκε ως διπλωματική σκηνοθεσίας στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, τον Ιούλιο του 2022.
* Είναι μια παράσταση για τον τζόγο που αναδείχθηκε σε εθνικό μας σπορ αλλά και για τη γενιά μας που πέρασε την παιδική της ηλικία ανάμεσα σε τελικούς euro, Eurovision και ολυμπιακών αγώνων, ανάμεσα σε φούσκες και ιστορίες επιτυχίας. Για τη γενιά αυτή που πανηγύριζε ηρωικά με γαλανόλευκες σημαίες κατά τη διάρκεια καλοκαιρινών διακοπών, μαθαίνοντας ότι μπορεί να κατακτήσει τα πάντα με τον ελάχιστο δυνατό κόπο.
* Με τον σκηνοθέτη Γιώργο Παύλου και με όλη την ομάδα των ηθοποιών που φτιάξαμε αυτήν την παράσταση και αυτήν την ομάδα, ψάχνουμε διάφορους τρόπους να δουλεύουμε παίζοντας, να αυτοσχεδιάζουμε φτιάχνοντας από κοινού την δραματουργία και να δοκιμάζουμε με αφέλεια. Νιώθω πολύ τυχερή που κατάφερα να βρω ανθρώπους στη σχολή με τους οποίους να νιώθω ότι επικοινωνούμε. Γιατί θα πρότεινα αυτήν την παράσταση; Γιατί είναι χειροποίητα φτιαγμένη από νέους ανθρώπους που μια μέρα κοιτάχτηκαν με Πάθος, Πίστη και Προσήλωση και είπαν: «Ρε παιδιά, πάμε στοίχημα;»
* Η πρώτη μου επαγγελματική παράσταση «Η Χάιντι και τα βουνά» σε σκηνοθεσία Ιούς Βουλγαράκη, ήταν για μένα μεγάλη εμπειρία. Ήταν η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να αναμετρηθώ επί σκηνής με μια μεγάλη διαδρομή ενός κεντρικού ρόλου. Η εμπιστοσύνη που μου έδειξε η Ιώ Βουλγαράκη, καθώς και ο τρόπος που εξελίχθηκαν οι πρόβες, με έκαναν να αισθανθώ πολύ οικεία. Επίσης, με συγκίνησε βαθιά ο τρόπος που ηθοποιοί από τόσο διαφορετικές γενιές και καταβολές, δουλέψαμε μαζί με τέτοιο σεβασμό αλλά και μέσα σε τόσο χιούμορ.
* Ακριβώς επειδή η παράσταση αφορούσε την απώλεια, ένα θέμα που μικροί και μεγάλοι έχουν βιώσει άμεσα ή έμμεσα στην ζωή τους, άγγιξε πολύ το κοινό. Τουλάχιστον αυτό ένιωσα εγώ. Στο τέλος της παράστασης, έρχονταν γονείς με δάκρυα στα μάτια και έψαχναν λόγια για να εκφράσουν αυτό που ένιωθαν.
* Τα παιδιά επικοινωνούσαν με άλλα θέματα της παράστασης: με τη χαρά της επιστροφής, με το θαύμα, με την ελευθερία, με το παιχνίδι. Νομίζω πως η Χάιντι έχει αφήσει μέσα μου μια απροσδιόριστη τόλμη, μπόλικο καθαρό αέρα, βουνά αγέρωχα και δάκρυα τρυφερότητας. Σπάνια πράγματα σε καιρούς κυνισμού.
* Δεν έχω δουλέψει μέχρι τώρα στην τηλεόραση και νιώθω πως είναι ένας χώρος που δεν γνωρίζω καθόλου. Τον τελευταίο καιρό έχω παρακολουθήσει πολύ αξιόλογες σειρές που θα χαιρόμουν πολύ να είμαι κομμάτι τους.
* Μια καλή ταινία πάντα με μαγεύει, μου δημιουργεί αναφορές, σταθερά σημεία, φάρους εικόνων στο μυαλό. Ήρθα σε επαφή με τον κινηματογράφο και το τεχνικό του κομμάτι, μέσα από τα μαθήματα που έκανα πάνω στο Ντοκιμαντέρ της Παρατήρησης με την Εύα Στεφανή και τον Γιώργο Κραββαρίτη, στα πλαίσια του μεταπτυχιακού «Πολιτισμικές και Κινηματογραφικές Σπουδές» στο ΕΚΠΑ.
* Έως τώρα, η επαφή μου με τον κινηματογράφο ως ηθοποιός ήταν μέσα από τη συμμετοχή μου στη μεγάλου μήκους ταινία του Κωνσταντίνου Στραγαλινού «The Bigfather». Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το πώς γίνεται ένα γύρισμα και με το πώς πρέπει να λειτουργήσω ως ηθοποιός. Θα χαιρόμουν πολύ να μου δοθεί η ευκαιρία να δοκιμαστώ στον χώρο του σινεμά τα επόμενα χρόνια.
* Μ’ αρέσει να γράφω, απλώς δεν βρίσκω συχνά χρόνο και ηρεμία. Γράφω που και που μικρά κείμενα, είτε για το θέατρο είτε για το σινεμά. Δεν ξέρω πόσο σύντομα θα τολμήσουν να ανοίξουν την πόρτα. Ακόμα μοιάζουν με έργα δωματίου. Ξέρω ότι δεν είναι καλό το να σ’ αρέσουν όλα, αλλά αυτό νιώθω. Ό,τι περιλαμβάνει τη σύνθεση και τη δημιουργία κόσμων από το μηδέν, με γοητεύει. Ανάμεσα σε αυτά, μάλλον και η σκηνοθεσία. Τον τελευταίο χρόνο, κάνω κάποιες μικρές απόπειρες. Πέρυσι, στο πλαίσιο ενός μαθήματος κινηματογράφου με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη στο τρίτο έτος της σχολής, έγραψα και σκηνοθέτησα την πρώτη μου μικρού μήκους ταινία με τίτλο «Εν τη κιβωτώ ή όλα εκείνα που χάνονται». Η ταινία πήρε βραβείο Σεναρίου στο 2 ο New Generation Film Festival και είχε μια σειρά από διακρίσεις και προβολές σε φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού.
* Επίσης, η μονόλεπτη ταινία που έκανα για τον διαγωνισμό ταινιών για την οπαδική βία στη μνήμη του Άλκη Καμπανού, βραβεύτηκε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Στις 30 και 31 Μαΐου του 2023, στο Φεστιβάλ Ανοιχτή Σκηνή του Δήμου Θεσσαλονίκης θα σκηνοθετήσω την παράσταση «Προσοχή: εκτελούνται έργα», μια devised παράσταση για το πολυπόθητο μετρό της Θεσσαλονίκης, τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τα έργα στο δημόσιο χώρο. Είναι μια δουλειά που κάνουμε μαζί με αγαπημένους συνεργάτες από τη Θεσσαλονίκη.
* Μ’ αρέσει πολύ το τραγούδι και η μουσική. Θα ήθελα να έχω την ευκαιρία να συμμετέχω μελλοντικά σε θεατρικές δουλειές με έντονο το μουσικό κομμάτι. Έκανα για πολλά χρόνια κλασσική κιθάρα σε ωδείο, μαζί με όλα τα συναφή: Αρμονία, σολφέζ, θεωρεία, υποχρεωτικό πιάνο. Κιθάρα όμως δεν διάβαζα, μάλλον δεν ήταν για μένα. Θαυμάζω εκείνους που βρήκαν μουσικό όργανο να αγαπήσουν, εγώ δεν βρήκα.
* Με τον χορό ήρθα σε επαφή μέσα στη δραματική σχολή. Έχουμε καλή σχέση. Είναι σαν αγαπημένος φίλος που άλλοτε είστε κάθε μέρα μαζί και άλλοτε χάνεστε για τρεις μήνες.
* Έπαιζα για πολλά χρόνια πινκ-πονγκ σε αγωνιστική ομάδα με καθημερινές προπονήσεις και αγώνες σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Ήταν κάτι στο οποίο αφιέρωσα πάρα πολύ χρόνο και κόπο, με όλη τη δυσκολία του να κάνεις ένα άθλημα που δεν προβάλλεται και μάλιστα στη Θεσσαλονίκη. Κατέβαινα Αθήνα για αγώνες και ήταν ένας άλλος κόσμος. Επίσης, η κολλητή μου φίλη παίζει ποδόσφαιρο και μπάσκετ οπότε παρακολουθώ αρκετά. Πάντα με συναρπάζει να παίζω ομαδικά αθλήματα, περιμένω πώς και πώς να ρθει καμιά ευκαιρία να βρεθούμε σε γηπεδάκι.
* Στην ομάδα «Εν Δυνάμει» έγινα μέλος στα τέλη του 2017 και συμμετείχα σε όλη τη δημιουργική διαδικασία προετοιμασίας της παράστασης «Ερωτευμένα Άλογα». Έπαιξα ως ηθοποιός στο ΚΘΒΕ στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Δάσους το καλοκαίρι του 2018, και στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου το 2019.
* Η συνύπαρξη μου με την ομάδα ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ, ήταν από τα πιο εμπνευστικά και πολύτιμα πράγματα που έχω ζήσει. Θα ήθελα πολύ να συμμετέχω και σε επόμενες δουλειές της ομάδας.
* Υπάρχουν ρόλοι και έργα που με συγκινούν περισσότερο από άλλα, νομίζω όμως ότι αν κάτι έχει πραγματικά σημασία είναι να βρίσκομαι σε δουλειές με ωραίους συνεργάτες-ιδες, που να με εξελίσσουν σαν ηθοποιό και να με περιλαμβάνουν.
* Η Αθήνα μου αρέσει γιατί είναι πιο ανοιχτή στο διαφορετικό, πιο συμπεριληπτική. Επίσης, έχει πάντα χιλιάδες επιλογές και δεν χρειάζεται να διαλέξεις «ή αυτό ή το άλλο». Από την άλλη στη Θεσσαλονίκη, πάντα βρίσκεις χρόνο να χαρείς μια βόλτα με ένα παγωτό. Στην Αθήνα, ο ελεύθερος χρόνος είναι είδος υπό εξαφάνιση. Χάνεσαι στο τρέξιμο.
* Στο All4fun μου αρέσει η άμεση ενημέρωση. Και φυσικά, το ό,τι στηρίζει τους νέους καλλιτέχνες!
& Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση “Πάμε Στοίχημα” ΕΔΩ:
&& Αναλυτικές πληροφορίες για την ταινία “The BigFather” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 17/4/2023
