“Ηρθε η ώρα για λίγο θόρυβο”!, σχολιάζει με αφορμή και την επικαιρότητα σε μια χρονική στιγμή πλήρους απαξίωσης των καλλιτεχνών από την πολιτεία. Και έχει απόλυτο δίκιο. Με την φλόγα και το ταμπεραμέντο ενός νέου ανερχόμενου ηθοποιού, που θέλει να δουλέψει η Ειρήνη Δένδη αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο στον χώρο της, αλλά και στην κοινωνία. Συντάσσεται έτσι με εκατοντάδες ακόμα νέους, οι οποίοι καθημερινά δίνουν τον δικό τους δίκαιο αγώνα, ζητώντας τα αυτονόητα κόντρα στον παραλογισμό της πραγματικότητας.
Την Ειρήνη την είχα πρωτοδεί επαγγελματικά πριν ακόμα αποφοιτήσει από την Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και θεωρώ πως είναι από τις προσωπικότητες εκείνες, που θα γράψουν τη δική τους ιστορία στην υποκριτική. Το γεγονός μάλιστα ότι η πρώτη της πλήρης δουλειά στο θέατρο προέρχεται από ακρόαση, είναι και μια ξεκάθαρη ένδειξη. Ως πρόσωπο της εβδομάδας μας μίλησε μεταξύ άλλων για την “Εκδρομή” του Λένου Χρηστίδου, που κάνει πρεμιέρα σε λίγες ημέρες στο θέατρο Άλφα, αλλά και για την έντονη επιθυμία της να έχει συστηματικά συμμετοχές στον κινηματογράφο.
* Η υποκριτική προέκυψε από τη θεία μου, την Ανθή που είναι ηθοποιός. Πριν ακόμα πάω σχολείο ανυπομονούσα να έρθει από την Αθήνα που έμενε, στη Θεσσαλονίκη που ζούσα εγώ, για να παίξω τον αγαπημένο μου ρόλο της «Μεγάλης» που μιλάει με τη θεία της -στο ρόλο της «Φίλης». Εκεί, στο μπαλκόνι μου, στον Εύοσμο καπνίζοντας ένα τσιγαράκι εκείνη και ένα μολυβάκι-τσιγαράκι εγώ. Αυτός ο ρόλος είχε μια γλύκα, μια συνθήκη μη κανονική, απαγορευμένη, που όμως εκεί στον κόσμο που είχαμε ορίσει όλα επιτρέπονταν. Και ήρθε το θέατρο, να κουμπώσει με την ανάγκη μου να συναντώ άλλους κόσμους και να μπορώ να αναμετρηθώ μαζί τους. Ρόλοι είμαστε άλλωστε, καθημερινά σε συνθήκες διαφορετικές.
* Για μένα υποκριτική είναι όλα τα αντικρουόμενα, ετερόκλητα στοιχεία της φύσης, από τα μυστήρια και τα ανεξήγητα άδυτα της ψυχής, μέχρι την πραγματικότητα της ιδιότητας του πολιτικού ατόμου, βρίσκουν το χώρο τους στην υποκριτική. Μια διαρκής ανακάλυψη και παρατήρηση του εαυτού, της κοινωνίας. Μεταμορφώνεσαι και έχεις την ευκαιρία να συναντήσεις το Άλλο. Ό,τι είναι για την καθεμία και τον καθένα το Άλλο. Και ίσως το μόνο που ξέρω είναι πως αν δεν σε ενδιαφέρει ο κόσμος που ζεις, αν δεν θέλεις να συνδιαλλαγείς μαζί του, δεν έχει νόημα. Το κυνήγι της δόξας μου φαίνεται μάταιο.
* Θα μιλήσω για την αντιμετώπιση στην Ελλάδα των δημιουργών, γιατί οι καλλιτέχνες ασχολούνται με την ομορφιά και αυτό δεν με αντιπροσωπεύει. Η επικαιρότητα δεν μπορεί να μείνει έξω από τον λόγο μου, είναι σαφές … ότι δεν προσφέρουμε κάτι στην παραγωγή. Μάλλον επιβαρύνουμε το σύστημα! Μάλλον είμαστε χομπίστες, τεμπέληδες. Μάλλον σκεφτόμαστε πολύ και πράττουμε λίγο. Αλλά μάλλον όσοι τα πιστεύουν αυτά δεν έχουν βρεθεί ούτε στιγμή σε μια πρόβα, δεν ξέρουν τί θυσιάζουμε, με πόσες και πόσους τα βάζουμε καθημερινά για να επιβιώσουμε,για να δοθεί λίγος χώρος να ακουστούν οι φωνές μας, να πείσουμε τον κόσμο ότι αξίζει να παλεύουν για όσα αγαπούν. Δεν είναι ρομαντικό αυτό. Είναι πολιτικό. Είναι θέση.
* Είμαι αισιόδοξη όσο βλέπω τα άτομα του χώρου μας να παλεύουν μέσα σε δυσχερείς συνθήκες, απλήρωτων προβών, ανασφάλιστοι, με δύο και τρεις δουλειές, με την συνεισφορά ακόμα της οικογένειας τους στα πάγια έξοδα, μέσα σε αυτή την απαισιοδοξία να συνεχίζουν να δημιουργούν να μιλούν μέσα από την τέχνη για όσα τους απασχολούν προσπαθώντας να μην νικηθούν αλλά να νικήσουν το σύστημα.
* Αυτός ο αγώνας είναι σπουδαίος όπως και κάθε αγώνας και δεν φοβάμαι το μέλλον, ίσα ίσα ανυπομονώ να αναμετρηθώ μαζί του! Έχει θυσίες ο αγώνας, και τις έχουμε ήδη υποστεί όλες και όλοι. Και δεν είναι φαινόμενο της εποχής, δεν είναι μόδα, είναι τώρα ο καιρός που είμαστε όλες και όλοι μαζί και μπορούν να ακουστούν οι φωνές μας συλλογικά και να τα βάλουμε με όσους θέλουν μας “σωπάσουν”. Ήρθε η ώρα για λίγο θόρυβο!
* Ζούμε στον καπιταλισμό, τον συντηρούμε – αναγκαστικά – η επιβίωση εξαρτάται από πολύ πρακτικά θέματα, αν δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να βγάλω τον μήνα μου, για ποια τέχνη να μιλήσω; Αν πηγαίνοντας από την πρόβα μου στο μπαρ που δουλεύω συναντάω άστεγους, ναρκομανείς, πρόσφυγες που ζουν σε άθλιες συνθήκες στους δρόμους της Αθήνας, για ποια τέχνη να σας πω; Ο Αρτώ τρελάθηκε, αυτό τον κόσμο τον νομοτελειακά κακό όπως τον αποκαλεί δεν τον άντεξε. Εμείς πως;
* Και δεν θεωρώ ότι οι καλλιτέχνες έχουμε μερίδιο ευθύνης, και αν έχουμε είναι το αντίστοιχο με κάθε εργαζόμενο άνθρωπο σε οποιοδήποτε κλάδο που ανέχεται την επισφάλεια της εργασίας του προκειμένου να επιβιώσει.
* Η τέχνη για εμένα δεν είναι το όπλο για να αλλάξει το σύστημα, είναι όμως ένα ισχυρότατο μέσο, προκειμένου να γίνουμε περισσότερες και περισσότεροι, και να πάρουμε θέση.
* Η παράσταση “Εκδρομή” προέκυψε από ακρόαση που έγινε τον προηγούμενο Νοέμβριο από το Θανάση Μεγαλόπουλο τον σκηνοθέτη, τον οποίο δεν ήξερα μέχρι εκείνη την ημέρα και είμαι πολύ τυχερή για την συνάντηση και τη συνεργασία μαζί του. Γνώριζα τον συγγραφέα του έργου τον Λένο Χρηστίδη, είχα διαβάσει άλλα του θεατρικά και ανυπομονούσα να τον συναντήσω από κοντά και να συνεργαστούμε.
* Η Εκδρομή είναι ένα έργο πολιτικό χωρίς καμία πολιτική αναφορά, ένα έργο «αισιόδοξο» με αμφίβολη αισιοδοξία, ένα έργο χαρούμενο στο δρόμο προς το γκρεμό. Μια απόλυτα αντιπροσωπευτική δηλαδή μεταφορά της κοινωνίας μας και της πολιτικής κατάστασης μέσα στην οποία ζούμε. Το έργο, γραμμένο καταμεσής της πολιτικοοικονομικής κρίσης, η οποία δυστυχώς φαίνεται όχι μόνο να μην έχει τελειώσει αλλά ίσως είναι πιο ισχυρός ο απόηχος που έχει αφήσει.
* Η καταστολή, το μούδιασμα της κοινωνίας, η τύφλωση που καταλαμβάνει σταδιακά τον κόσμο, η άρνηση του ατόμου να αντιμετωπίσει την δυσχερή κατάσταση, η ψεύτικη «ευτυχία» και «αισιοδοξία» που προβάλλουν τα media, είναι μερικά από τα ζητήματα που απασχολούν το έργο και όμως γελάς βλέποντας το! Η συνεργασία μου είναι άψογη με όλους τους συντελεστές και νιώθω πολύ τυχερή που βρίσκομαι να δουλεύω μαζί τους, να μαθαίνω, να εξελίσσομαι εκεί. Είναι όλες και όλοι φοβεροί συνεργάτες!
* Με τις εκλογές να είναι σε πρώτο πλάνο στην επικαιρότητα δεν μπορώ να φανταστώ κάποια/κάποιον που να μην θέλει να δει ένα έργο με επίκεντρο ανθρώπους ενός Συλλόγου που ετοιμάζονται να πάνε εκδρομή θεωρώντας ότι τα έχουν πετύχει όλα τέλεια στην κοινωνία. Έρχονται αντιμέτωποι με διόδια, αστυνομία, βία, και προσπαθούν να διατηρήσουν την αισιοδοξία τους προκειμένου να μην χαλάσουν την εικόνα του Συλλόγου…! Γελάς και κλαις. Γελάμε και κλαίμε καθημερινά στην Ελλάδα του 2023 και νομίζω έχουμε σταματήσει να εκπλησσόμαστε από όσα γίνονται. Στην παράσταση τα πρόσωπα έχουν ακόμα την έκπληξη να τα συναρπάζει και αυτό είναι τόσο αστείο όσο και τραγικό, αληθινό και παράλογο.
* Ο ρόλος μου είναι αυτός της Τεχνικού. Είμαι η τεχνικός ενός θεάτρου, εγώ και ο Γιώργος Σκαρλάτος κάνουμε αυτή τη δουλειά που έχουμε συναντήσει σε τόσες δουλειές και είναι πάντα αυτοί οι αφανείς αλλά τόσο σημαντικοί συντελεστές που χωρίς αυτούς καμία παράσταση δεν θα υλοποιούνταν. Και είναι αυτοί που δεν τους νοιάζει το περιεχόμενο, το αποτέλεσμα, είναι εκεί γιατί εργάζονται τόσο απλά. Φυσικά ταυτίζομαι με τον χαρακτήρα αυτό, έχω μάθει να δουλεύω, για να επιβιώσω, να κάνω άλλες δουλειές με μοναδικό σκοπό το να συντηρήσω την επιλογή μου να εργάζομαι και στο θέατρο, στην τέχνη. Αν είχε “μότο” η Τεχνικός μου θα ήταν “χωρίς εσένα, κοριτσάρα μου, γρανάζι ΔΕΝ γυρνά”!
* Η σχέση μου με την τηλεόραση είναι μια σχέση “περίπλοκη”. Μέχρι τα 18 παρακολουθούσα ανελλιπώς κάθε τι που είχε από σειρές μέχρι τηλεπαιχνίδια. Μετά σιωπή, πέρασα χρόνια -όσο ήμουν στο Τέχνης- χωρίς καν ίντερνετ στο σπίτι. Νοίκιασα ταινίες από το βίντεο κλαμπ της γειτονιάς μου. Έκλεισε και αυτό. Είχαμε μείνει λίγοι πιστοί. Τώρα πια αναθεωρώ, παρακολουθώ ξανά, έχω ίντερνετ πλέον! Έχει ανέβει πολύ το επίπεδο, το αναγνωρίζω και μου αρέσει πολύ. Θέλω πολύ μια συνεργασία στο μέλλον τηλεοπτική με ανθρώπους που τους ενδιαφέρει όσο και εμένα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Είναι δύσκολοι καιροί και γρήγοροι, απαιτούν συγκέντρωση και αποτελεσματικότητα!
* Ένα πέρασμα στον David Cronenberg πέρσι το καλοκαίρι ξύπνησε όλη μου την επιθυμία για τον “μαγικό” κινηματογράφο. Και έγινε ο βασικός μου στόχος, θέλω να αναμετρηθώ με ρόλους που σχετίζονται με εμφυλα ζητήματα, με το γυναικείο ζήτημα, αλλά και με περιπέτεια! Είδα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τα Μπάσταρδα του Νίκου Πάστρα, φέτος, και μπορώ να πω ότι με ενδιαφέρει πολύ αυτός ο κινηματογράφος και μια τέτοια συνεργασία και αισθητική.
* Γράφω όταν δεν είμαι καλά. Γράφω ασταμάτητα, με βοηθάει να γειώνομαι, να βλέπω τα πράγματα στο πραγματικό τους μέγεθος, και έτσι κάπως να συνέρχομαι από την παλίρροια της σκέψης και της μέθης που φέρνει αυτή στην υπερβολή της. Γράφω όμως για εμένα, είναι πολύ προσωπική υπόθεση, δεν είμαι έτοιμη να το επικοινωνήσω αυτό καλλιτεχνικά.
* Η μουσική, είναι κάτι άλλο, είναι η ψυχοθεραπεία μου, όπως νομίζω για όλες μας. Δυνατά μουσική, αλλόκοτος χορός, και φωνάζοντας τους στίχους στο περίπου, είναι ένα καθημερινό 10λεπτο στο σπίτι μου!!
* Θα σου μιλήσω για τη σχέση μου με το σώμα, δηλαδή με χορό και αθλητισμό. Είναι το Α και Ω προπονούμαι καθημερινά, αν δεν το κάνω πονάω, κρατάω μέσα μου όλη την ένταση και δεν εκτονώνομαι. Θεωρώ πολύ βασικό εργαλείο το σώμα, το σώμα που μιλά, το σώμα που θυμάται. Κάνω boxing fitness, κολύμβηση, χορό, αναρρίχηση, τρέξιμο… δεν είναι πολλά έχει χρόνο η εβδομάδα για όλα και βαριέμαι και εύκολα οπότε η εναλλαγή με ιντριγκάρει.
* Θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ με τον Θόδωρο Τερζόπουλο στο θέατρο, είναι ένα όνειρο και έχω παρακολουθήσει το εργαστήριο του, επαληθεύοντας αυτή μου την επιθυμία. Και στα έργα δεν φεύγω μακριά από την αισθητική του, ο Σαρτρ, ο Κάφκα, ο Χάινερ Μύλλερ, ο Μπέκετ είναι μερικοί συγγραφείς που διαβάζω με πολύ αγάπη και κατανόηση ή ακόμα και όταν δεν κατανοώ απόλυτα, αυτός ο ανεξήγητος -εγκεφαλικά- κόσμος τους που μπορεί όμως να βιωθεί μέσα από το θέατρο με ενδιαφέρει πολύ. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω φυσικά και την γυναικεία συνεργασία που θα ήθελα να κάνω και είναι η Λένα Κιτσοπούλου, εκεί τόσα τα γραπτά της όσο και τα παραστασιακά της έργα είναι σπουδαία αφηγήματα για την κοινωνία μας.
* Η εμπειρία μου στο Τέχνης δεν απέχει πιστεύω πολύ από τις γνωστές αφηγήσεις όσων πέρασαν από εκεί. Και είναι αυτό ακριβώς που διατηρεί αυτό το γραφικό αποτύπωμα της σχολής. Που είναι όμορφο όταν βγαίνεις αλλά όσο είσαι μέσα, αναρωτιέσαι διαρκώς “Μα γιατί βρε παιδιά να μην το κάνουμε και αλλιώς; Αφού γίνεται!”. Τα δύο πρώτα χρόνια ήταν μεγάλο σχολείο. Και το μεγαλύτερο μάθημα είναι η συνεργασία.
* “Αναγκάζεσαι ” να συνδιαμορφώσεις με 15 τελείως διαφορετικούς ανθρώπους που τίποτα δεν σας ενώνει πάρα μόνο η αγάπη σας για το θέατρο. Και ήμουν τυχερή γιατί στο δικό μου έτος, έτυχε να το αγαπάμε πολύ, και να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, η μια την άλλη, και να μαθαίνουμε όλοι και όλες από όλους και όλες. Γίναμε ομάδα. Και όσα πήρα από αυτά τα παιδιά δεν θα το πάρω ποτέ από πουθενά αλλού. Σκέψου 12 ώρες τη μέρα, κάθε μέρα, και όταν τους βλέπω είναι σαν να βλέπω την οικογένειά μου. Ακούγεται υπερβολή, αλλά έτσι νιώθω.
* Η Αθήνα με εκπλήσσει διαρκώς. Έχει έναν δικό της ρυθμό, σε ρυθμίζει, δεν μπορείς εύκολα να της αντισταθείς. Αλλά όταν το κάνεις έχεις μια ανεξαρτησία μοναδική, που δεν την αλλάζεις. Έχει έναν τρόπο να σε ρουφάει ωστόσο και να περνάνε τα χρόνια και είναι τόσα πολλά όσα συμβαίνουν εκεί έξω, έξω από την Αθήνα, έξω από την Ελλάδα, την Ευρώπη, που είναι κρίμα να μην τα συναντήσει κανείς ποτέ.
* Και όπως λένε κάτι κορίτσια που ακούω αυτή την περίοδο ραπάροντας για την Αθήνα “Μέσα στην τσιμεντένια πόλη βρίσκω και εγώ την παράλογη ευτυχία μου. Η ωμή πραγματικότητα που μου ρίξαν στο πιάτο για να φάω με χορταίνει. Αγαπώ την Αθήνα, γιατί είναι άσχημη, και η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα να αγαπώ μόνο τα όμορφα. Αχ Αθήνα, μαύρη τρύπα η αγκαλιά σου.” Από τις 0-100 σειρένε- Καλωσήρθες στη παράνοια.!
* Το All4fun, έχει χιούμορ και το σημειώνω γιατί η σοβαροφάνεια με κουράζει. Δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσεις ανθρώπους του χώρου που ίσως δεν έχεις ακούσει ακόμα, δίνει φωνή και βήμα σε όλες και όλους. Είναι το σαιτ που θα κλικάρω καθημερινά, το πρωί με τον καφέ μου, για να ενημερωθώ, για να γελάσω, για να ψάξω δουλειά, και να δω τί γίνεται στην πόλη.
& Αναλυτικές πληροφορίες για την “Εκδρομή” ΕΔΩ:
&& Στη συνέντευξη μεταξύ άλλων φιλοξενήθηκαν φωτογραφίες των Στάθη Γαλαζούλα, Σπύρου Αναστασσάτου, Μυρτούς Τζίμα και Αλέξανδρου Κωνσταντινίδη.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 19/2/2023
