11.5 C
Athens
Πέμπτη, 13 Φεβρουαρίου, 2025

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Φιλίππα Κουτούπα – Ηθοποιός / Τραγουδίστρια

Βγαλμένη σαν από ιρλανδικό παραμύθι η Φιλίππα Κουτούπα κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αερικό.

Και σίγουρα το πρόσωπο της, παραπέμπει σε ανάλογους ρόλους. Αν την γνωρίσεις, όμως, καλύτερα διαπιστώνεις πως πίσω απ’ αυτό το φαινομενικά εύθραστο πρόσωπο, κρύβεται ένας με την καλή έννοια τσαμπουκάς, ο οποίος μπορεί ν’ αξιοποιείται και σε χαρακτήρες πιο δυναμικούς.

Προς το παρόν η Κλάρα της στο “Ανάμεσα στους δύο κόσμους”, που συνεχίζεται για 2η σεζόν φέρνει λίγο στον πρώτο χαρακτηρισμό, όμως όπως παραδέχεται και η ίδια, ακόμη και έτσι της δίνεται η ευκαιρία να συνδυάζει την υποκριτική, με το τραγούδι, το πιάνο και τον χορό. Κάτι, που ταιριάζει πλήρως στον πολυδιάστατο χαρακτήρα της.

Και μεταξύ άλλων ως πρόσωπο της εβδομάδας μας αποκάλυψε και ότι όταν σπούδαζε στην Αγγλία, της είχαν συμβεί και ορισμένες ιδιαίτερες συναντήσεις, όπως ήταν και ο χορός της με τον Τζόνι Ντεπ!!!

* Ενώ είχα αρχίσει απο πολύ μικρή τον χορό και την μουσική, η πρώτη ουσιαστική – και μάλλον καθοριστική – επαφή μου με την υποκριτική, ήταν στη Β’ Λυκείου. Ήταν ένα ανέβασμα της “Τρικυμίας” του Σαίξπηρ, με την θεατρική ομάδα του σχολείου, σε σκηνοθεσία της υπέροχης Πατρίσιας Απέργη. Η Πατρίσια, κόντρα στον αρχικό μου δισταγμό, μου εμπιστεύτηκε τον ρόλο του Κάλιμπαν (μισός άνθρωπος – μισός τέρας), και ομολογουμένως, η ελευθερία και η δημιουργικότητα που ένιωσα προσεγγίζοντας αυτόν τον ρόλο είναι κάτι μαγικό, που κρατάω μέσα μου ακόμα και σήμερα.

* Υποκριτική για εμένα είναι μια συνεχής ανακάλυψη. Ανακάλυψη του έργου, του ρόλου, του σώματος, της τεχνικής… Κάθε φορά που δουλεύω μια σκηνή – ιδίως αν πρόκειται για την περίοδο των προβών – στόχος μου είναι να πηγαίνω ένα βήμα παραπέρα. Να μαθαίνω κάτι για το έργο μέσα απο την διάδραση με τον άλλο ηθοποιό, ή με το κείμενο, που δεν είχα απο πριν στο μυαλό μου. Έτσι βλέπω – προς το παρόν, τουλάχιστον – την υποκριτική…. Ένα συνεχές χτίσιμο πάνω σε αυτά που δίνονται απο το κείμενο, τις οδηγίες του σκηνοθέτη, τις ιδέες που φέρνεις ως ηθοποιός, και αυτά που σιγά σιγά ανακαλύπτεις. Τα οποία, φυσικά, δεν τελειώνουν ποτέ.

anamesa_4.JPG

* Πάντα πίστευα οτι η τέχνη είναι κυρίως για τα δύσκολα. Είναι όμορφα, φυσικά, τα τραγούδια, τα ποιήματα, τα βιβλία που μιλάνε για την ευτυχία και τον έρωτα, αλλά η τέχνη έχει έναν μοναδικό τρόπο να μας ανοίγει τα μάτια και να μας δίνει ελπίδα όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Και επειδή γενικά συμφωνώ με την άποψη οτι τα προβλήματα των ανθρώπων είναι κατά βάση τα ίδια ανά τα χρόνια, όπως και αν τα ντύσουμε, πιστεύω οτι η καλή τέχνη είναι και θα είναι διαχρονική (πάνω στο συγκεκριμένο θέμα προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο “Ο Ήρωας Με Τα Χίλια Πρόσωπα” του Joseph Campbell… για ηθοποιούς και μη).

* Η τελευταία διετία, συγκεκριμένα, που υπήρξε ιδιαίτερα δύσκολη, είχε πολύ μεγάλη ανάγκη την τέχνη και είναι πραγματικά κρίμα που στο μεγαλύτερο μέρος της τα θέατρα δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν. Ίσως όντως να μην ήταν εφικτό, στην αρχή τουλάχιστον. Αλλά μετά, με τα κατάλληλα μέτρα, έπρεπε να έχουν υποστηριχτεί περισσότερο τα θέατρα.

* Κλασικά έργα, όπως για παράδειγμα “Οι Μάγισσες Του Σάλεμ”, του Μίλερ, ή πολλά – αν όχι όλα – από τα έργα του Τσέχωφ, είναι πιο επίκαιρα απο ποτέ. Μιλούν για κοινωνίες σε κρίση, όπου οι άνθρωποι στρέφονται ο ένας ενάντια στον άλλον, και βουλιάζουν σε μια δυστοπική κατάσταση, αλλά πάντα υπάρχει ένας χαρακτήρας που παλεύει να επιστρέψει στην ουσία της ζωής και στην κρυμμένη δύναμη και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής … τί πιο επίκαιρο;

311865259_814740789566302_9088524445256925427_n.jpg

* Ανεβάζουμε, με μεγάλη χαρά, για 2η χρονιά το “Ανάμεσα Σε Δύο Κόσμους” του Ιβαν Τουργκένιεφ, σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Ο κόσμος πρόκειται να δει ένα έργο πολύ ατμοσφαιρικό και ρομαντικό – πιστό στο ύφος και τον χαρακτήρα του συγγραφέα – και ταυτόχρονα γειωμένο στα πιο ουσιστικά συναισθήματα του ανθρώπου. Δεν θα κάνω περίληψη της παράστασης, μια και αυτή μπορείτε να την διαβάσετε και αλλού. Θα σας πω μονάχα ότι αυτή η δουλειά κρύβει μέσα της πολλή αγάπη, απο όλους του συντελεστές, και πιστεύω αυτό φαίνεται στο αποτέλεσμα.

* Το κείμενο αυτό με άγγιξε απο την πρώτη στιγμή. Πολλά έργα μιλάνε για απαγορευμένες αγάπες και καταδικασμένους έρωτες… ο λόγος που θεωρώ οτι αυτό το κείμενο είναι κάτι πραγματικά ξεχωριστό, είναι οτι παρά τον ρομαντισμό του, δε μιλάει για αυτό. Μιλάει για μια βαθειά εσωτερική εξερεύνηση και αναζήτηση. Για το αν και το πόσο σημαντικό και απαραίτητο είναι να αγαπάς, να δίνεσαι και να αφήνεσαι, προκειμένου να έχει νόημα ο όσος χρόνος έχουμε πάνω στη γη.

* Αυτό έχει αποδοθεί θεατρικά όχι μόνο με την σκηνοθεσία, αλλά κυρίως με την κατεύθυνση που μας έδωσε η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη κατά την διάρκεια των προβών, και συνεχίζει να μας δίνει. Ποτέ δεν το αντιμετωπίσαμε επιδερμικά, απλά ως ένα καλαίσθητο, λυρικό κείμενο. Ψάξαμε απο την αρχή να βρούμε την ουσία και την αλήθεια του. Μια αλήθεια που έχει σάρκα και οστά, γιατί δεν είναι “φαντασίας γέννημα”, αλλά μια προέκταση της ψυχικής αναζήτησης του ίδιου του συγγραφέα. Και αυτός είναι ένας απο τους λόγους που θα έλεγα στον οποιονδήποτε να έρθει να δει αυτό το έργο: γιατί μέσα σε όλη την ομορφιά του (σκηνοθεσία, μουσική, φώτα, κουστούμια…) κρύβει ένα απο τα μεγαλύτερα ερωτήματα της ύπαρξης.
311426615_811962936619437_1405737111284215002_n.jpg

* Ο ρόλος αυτός – ειλικρινά, και ας ακούγεται κάπως γλυκανάλατο – είναι για μένα ένα δώρο. Καταρχήν μου δίνεται η δυνατότητα να φέρω όλη μου την “φαρέτρα” επί σκηνής (τραγούδι, χορός, υποκριτική, πιάνο) και αυτά, πάνω σε ένα κείμενο που εκτιμώ βαθύτατα. Πέρα απο αυτό, η Κλάρα είναι τόσο έντονη και ανθρώπινη ταυτόχρονα, τόσο αρχοντική και ατίθαση (μέσα στις αντιφάσεις), που υποκριτικά, είναι ένας πολύ απολαυστικός – μαζί με τις δυσκολίες του – ρόλος. Νιώθω οτι έχω μάθει πολλά προσεγγίζοντας την, και συνεχίζω να μαθαίνω.

* Η συνεργασία αυτή, παραλίγο να μην συμβεί ποτέ! Εκείνη την περίοδο είχα ακόμα τη βάση μου στην Αγγλία και δεν προσπαθούσα ενεργά να βρω δουλειά στην Ελλάδα. Έτυχε, και μια μέρα που ήμουν στην Αθήνα αποφάσια να περάσω να κάνω ένα μάθημα χορού με τις παλιές μου δασκάλες (γιατί είναι υπέροχες και μου είχαν λείψει). Μια εκ των δύο, η Χριστίνα Φωτεινάκη, εκείνη την περίοδο ήταν η χορογράφος μιας παράστασης για την οποία έψαχναν μια κοπέλα… πολυεργαλείο.

* Μόλις έμαθε οτι είμαι εδώ για λίγες μέρες και βεβαιώθηκε οτι πέρα απο αυτά που ήξερε (θέατρο – χορός – τραγούδι), παίζω και λίγο πιάνο, μου πρότεινε να στείλω στην Κωνσταντίνα για να περάσω από ακρόαση. Αγόρασα και διάβασα κατευθείαν το βιβλίο στο οποίο θα βασιζόταν η παράσταση (ένα βήμα που με έχει βοηθήσει σε πολλές ακροάσεις), και ευτυχώς αυτά που αντιλήφθηκα για τον ρόλο και για το έργο, και κατ’επέκτασιν αυτά που “έφερα” στην ακρόαση, άρεσαν πολύ στην Κωνσταντίνα και έτσι πέρασα στη 2η φάση… και ούτω καθεξής.
anamesa_se_2_kosmous_4.jpg

* Χαίρομαι πολύ που τα έφερε έτσι η ζωή, γιατί είναι πραγματικά μια πολύ όμορφη συνεργασία. Η Κωνσταντίνα ως σκηνοθέτης με κατεύθυνε πολύ σωστά και συγκεκριμένα εκεί που ήθελε, δίνοντας μου ωστόσο τον χώρο να φέρω αυτό που ζητούσε με τα δικά μου μέσα. Με πίεσε εκεί που έπρεπε και με μου έδωσε ελευθερία εκεί που χρειαζόταν, και αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό.

* Μ’ έκανε με τον τρόπο της, καλύτερο ηθοποιό. Δεν είναι πάντα δεδομένο αυτό. Όσον αφορά τον θίασο… περνάω χάρμα! Είναι όλοι τους ένας και ένας. Πηγαίνω στη δουλειά με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Δεν ξέρω αν έτυχε, ή αν πέτυχε, ή αν η σκηνοθέτης και οι συντελεστές θέτουν τα θεμέλια για να δέσει ένας θίασος, αλλά την ευχαριστιέμαι πολύ αυτή τη συνεργασία.

* Με τον Δημήτρη Μανδρινό, που έπαιζε πέρσυ τον ρόλο του Γιάκοφ, αναπτύξαμε μια πολύ καλή σχέση που πιστεύω θα συνεχιστεί ασχέτως με τις δουλειές που κάνουμε… πέρα απο όλα τα άλλα, έχουμε ένα κοινό – σαχλό – χιούμορ, πράγμα βασικό σε οποιαδήποτε φιλία.

29054_40257_zoomed_dsc05700-2-2.jpg

* Οπότε, ανυπομονώ να τον ξανασυναντήσω κάποια στιγμή στο σανίδι. Η συνεργασία μας ήταν κομβική στο να ανακαλύψω τον ρόλο της Κλάρα και να ξεκλειδώσω μέσα μου το έργο.

* Παρόλα αυτά είμαι πολύ ενθουσιασμένη που μου δίνεται η ευκαιρία να ξαναπώ και να ξανα-ανακαλύψω την ιστορία απο την αρχή, με έναν νέο παρτενέρ, τον Ορέστη Τρίκα. Αναπόφευκτα, αυτό φέρνει μια νέα δυναμική στο έργο, και χαίρομαι πολύ που θα την εξερευνήσουμε φέτος.

* Ο Ορέστης ήταν εξάλλου και πέρσυ στον θίασο μας – σε άλλον ρόλο – οπότε υπάρχει ήδη μια πολύ καλή συνεργασία και οικειότητα μεταξύ μας.

311997845_1572283513189800_1332553999857986026_n.jpg

*  Με την σκηνοθεσία δεν ασχολήθηκα ποτέ και δεν νομίζω να το κάνω στο μέλλον, γιατί δεν θεωρώ οτι είναι κάτι στο οποίο έχω ιδιαίτερο ταλέντο. Το γράψιμο, αντιθέτως, είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωή μου. Έχω γράψει 2 θεατρικά έργα όταν ήμουν 12 και 14 χρονών (τίμιες προσπάθεις μάλιστα… το ανέβηκε και στην σκηνή του σχολείου), και τώρα, ως ενήλικας, έχω ολοκληρώσει – σχεδόν – ένα Μιούζικαλ, και έχω άλλο ένα στα σκαριά. Επίσης υπάρχουν στους σκληρούς μου δίσκους κάτι διάσπαρτες σελίδες, σκηνές, επισόδεια, από έργα που ξεκίνησαν και μάλλον δεν θα ολοκληρωθούν ποτε. Όποιος ασχολείται ή ασχολήθηκε ποτέ με το γράψιμο… καταλαβαίνει

* Η σχέση μου με τον αθλητισμό, αν εξαιρέσουμε τις πολεμικές τέχνες, είναι σχετικά… μηδενική. Περνάω πολύ καλά όταν παίζω τα καλοκαίρια με φίλους, αλλά η αλήθεια είναι οτι στα κλασικά σπορ (βολεϋ, μπάσκετ κλπ) δεν έχω μεγάλη έφεση. Καμία απολύτως έφεση, σύμφωνα με τους κοντινούς μου ανθρώπους – αν και πιστεύω οτι κάνουν λάθος -! Επίσης θα ήθελα πολύ να μου αρέσει το τρέξιμο, αλλά ακόμα και τις ελάχιστες φορές που το κάνω, το κανω οριακά με το ζόρι.

* Ο χορός παρόλα αυτά ήταν πάντα στη ζωή μου, απο μικρή ηλικία, και είναι ακόμα. Οι σπουδές μου ήταν πάνω στο Musical Theatre και είχαμε εντατικά μαθήματα χορού καθημερινά. Σύμφωνα με το πτυχίο μου, είμαι και επαγγελματίας χορεύτρια.

312011903_608938317647210_3267395870220828722_n.jpg

* Όσο μεγαλώνω, βέβαια, το σώμα και η δουλειά μου, με προσανατολίζουν λίγο περισσότερο στην υποκριτική. Το ίδιο ισχύει πάνω κάτω και για την μουσική. Ξεκίνησα να παίζω κλασική κιθάρα στο δημοτικό και απο τότε δεν σταμάτησα. Όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, φοράω την “ταμπελίτσα” μου ως μουσικός, και εκφράζομαι μέσα απο τα τραγούδια. Οι δουλειές, δε, που μου επιτρέπουν να τα συνδυάσω όλα με κάποιον τρόπο (όπως και το “Ανάμεσα Σε Δύο Κόσμους”) είναι μέσα στην καρδιά μου.

* Αυτό που μου αρέσει στον χώρο του σινεμά, είναι πως είναι μια πολύ ομαδική δουλειά. Ίσως πιο πολύ απο οποιονδήποτε άλλο χώρο στον οποίο δουλεύουμε εμείς οι ηθοποιοί. Πέρα απο την σκηνοθεσία και το σενάριο, που είναι η βάση μιας ταινίας, αναφέρομαι στα φώτα, τα κουστούμια, τα σκηνικά, τους οπερατέρ, τους βοηθητικούς ηθοποιούς, τα ειδικά εφέ, το τελικό μοντάζ, την μουσική… Όλοι βάζουν το λιθαράκι τους, ακόμα και στην πιο μικρή λεπτομέρεια. Σε αντίθεση με την τηλεόραση, στο σινεμά συνήθως δίνεται ο απαραίτητος χώρος και χρόνος να γίνουν αυτές οι επι μέρους δουλειές σωστά, και όλοι οι κλάδοι έχουν την δυνατότητα να δημιουργήσουν κάτι όλοι μαζί και όχι απλά να εκτελέσουν. Στο θέατρο, πάλι το αποτέλεσμα προέρχεται απο την συνεργασία πολλών ανθρώπων, αλλά η διαφορά είναι οτι οι περισσότεροι συντελεστές έρχονται στην αρχή, και μετά παίρνουν την σκυτάλη οι ηθοποιοί.

* Η αλήθεια είναι ότι έχω υπάρξει πολύ τυχερή μέχρι τώρα στις δουλειές μου και έχω αποκομίσει ήδη εμπειρίες σε όλο το φάσμα του επαγγέλματος. Απο τις πιο μικρές δουλειές – με λίγα λεφτά – σε μικροσκοπικά θέατρα ή πολυχώρους, μέχρι τεράστια κινηματογραφικά πλατό στην Αγγλία. Και αυτό που κατάλαβα είναι ότι σημασία έχουν οι συνεργάτες και το κείμενο/υλικό πάνω στο οποίο δουλεύεις. Οπότε ναι, θα ήθελα κάποια στιγμή να ξαναδουλέψω στο σινεμά, είτε εδώ, είτε στο εξωτερικό, αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι αυτό που λέμε το “όνειρό” μου. Αυτό που θέλω είναι να κάνω δουλειές που με γεμίζουν και με βελτιώνουν ως καλλιτέχνη – ιδανικά και ως άνθρωπο – . Πολύ σημαντικό, βέβαια, να βγάζω και τα προς το ζην στην πορεία!

311505456_1521821585002712_6250625481538947834_n.jpg

* Έχω μια τηλεοπτική πρόταση για τη νέα σεζόν, η οποία είναι αυτό που λέμε “ταμάμ”. Με ανθρώπους του χώρου που εκτιμώ πολύ, ωραίο σενάριο, έναν πολύ ενδιαφέρον – αν και σχετικά μικρό – ρόλο. Οπότε ανυπομονώ να πάνε όλα καλά και να ξεκινήσουμε τα γυρισματα με την νέα χρονιά. Η “Κλινική” ήρθε σε μια περίοδο που δεν είχα κάποια άλλη δουλειά, οπότε με βοήθησε αρκετά οικονομικά, αλλά πέρα απο αυτό, το καθημερινό είναι μεγάλο “σχολείο”, όπως μου είπε και μια μέρα στο θέατρο η αγαπημένη μου Νίκη Παλλικαράκη.

* Όντως έμαθα πολλά, για το τί “γράφει” και τι “δεν γράφει” καλά στον φακό, να μαθαίνω λόγια πιο γρήγορα, να εντοπίζω πιο εύκολα στις δυσκολίες της κάθε σκηνής, να λειτουργώ υπό πίεση. Τα συγκεκριμένα γυρίσματα δε, ήταν αρκετά απαιτητικά λόγω των γρήγορων ρυθμών. Παρόλα αυτά, όλα είναι μέρος της δουλειάς μας (γιατί όσο και αν το αγαπάμε το επάγγελμά μας εμείς οι ηθοποιοί, παραμένει μια δουλειά) και το κλίμα στο σετ ήταν τόσο ευχάριστο και ανθρώπινο, που εν τέλει, αν τα βάλω όλα κάτω, δεν μπορώ να πω οτι το μετανιώνω.

* Η τωρινή μου θεατρική συνεργασία είναι πολύ ξεχωριστή για εμένα, για πολλούς λόγους που έχω ήδη αναφέρει. Πέρα απο αυτήν, ξεχωρίζω μια θεατρική στιγμή που κράτησε πολύ λίγο – μία μόνο παράσταση -, αλλά μου έδωσε πολλά: το έργο “Εγκαταλείποντας την Κρεμόνα”, ένα μονόπρακτο μιας Αμερικανίδας συγγραφέα, το οποίο παρουσιάσαμε στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβαλ Αναλογίου (μαζί με τον συνάδελφο Νίκο Βατικιώτη, σε σκηνοθεσία πάλι της Κ. Νικολαίδη). Ήταν όλη η διαδικασία, ό,τι αποζητάει ένας ηθοποιός: δημιουργική, γεμάτη, αβίαστη.
anamesa_3.JPG

* Υπάρχουν πολλοί Έλληνες σκηνοθέτες με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ… αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του. Όταν πρέπει να συμβεί, θα συμβεί. Και δεν το λέω αυτό με μια μεταφυσική έννοια, αλλά με μια άκρως πρακτική. Αν εγώ ως ηθοποιός, μέσα απο την εξέλιξη μου και αυτά που έχω να προσφέρω στον ρόλο, ταιριάζω στον σκηνοθέτη, και πόσο μάλλον αν μπορέσω να του δώσω και μια επιπλέον έμπνευση πάνω σε αυτό που θέλει να κάνει, έχω εμπιστοσύνη οτι θα συμβεί. Πιστεύω και με την Κωνσταντίνα κάπως έτσι έγινε… ο ρόλος, αυτά που απαιτούσε, η ακρόαση, όλα ήρθαν και έδεσαν.

* Η εμπειρία μου στην Αγγλία ήταν κομβική για εμένα. Καταρχήν εκεί αυτονομήθηκα πραγματικά, στάθηκα στα δυο μου πόδια, έμαθα να δουλεύω, να πληρώνω φόρους, να κυνηγάω αυτά που θέλω, να τρώω τα μούτρα μου… Έφυγα στα 19 μου, σπούδασα και μετά δούλεψα στον χώρο, συνολικά για 6 περίπου χρόνια και νομίζω οτι αυτό που αποκόμισα περισσότερο είναι η αίσθηση ότι τίποτα -επαγγελματικά- δεν είναι αδύνατο ΑΝ δουλέψεις σκληρά. Αυτό βασικά: ο επαγγελματισμός και η σκληρή δουλειά.

* Στην Αγγλία είδα ανθρώπους με πολύ ταλέντο να τα παρατάνε στις πρώτες δυσκολίες, και ανθρώπους με λιγότερα “χαρίσματα” να κλείνουν συνεχώς δουλειές και να βελτιώνουν την τεχνική και την τέχνη τους μέρα με την μέρα. Μου έχει μείνει αυτό και με καθορίζει στη δουλειά μου.

311869511_572932534589831_3841501418640431494_n.jpg

* Όσο ήμουν στο Λονδίνο, δούλεψα σε μερικές πολύ μεγάλες παραγωγές, και έχω ζήσει κάποιες οριακά εξωπραγματικές καταστάσεις…Για παράδειγμα έχω χορέψει αγκαζέ με τον Τζόνι Ντέπ (!!!), ή με έχει πάρει πολυτελές αμάξι απο το σπίτι μου να με πάει σ’ ένα γύρισμα οπου είχα προσωπική βοηθό όλη μέρα, για να κάνω μια σκηνή με 3 ατάκες!

* Αλλά όλα αυτά μετά απο ένα σημείο καταλαβαίνεις οτι πάνε απλά πακέτο με το επάγγελμα στην Αγγλία, και τα απομυθοποιείς. Ακούγονται πολύ γκλάμουρους, και είναι, αλλά απο πίσω κρύβουν πολλά casting, τον παράγοντα της τύχης (αν ταιριάζεις ανάμεσα σε πόσους ανθρώπους για αυτό που θέλουν), έναν συνεχή αγώνα να έχεις τον κατάλληλο ατζέντη, τις κατάλληλες φωτογραφίες, τα κατάλληλα Showreel κοκ.

* Φυσικά νιώθω απίστευτα τυχερή που μου έχουν δοθεί τέτοιες ευκαιρίες, και θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να γυρίσω στην Αγγλία και να τα ξαναζήσω. Αλλά αυτή τη στιγμή είμαι πολύ χαρούμενη που παίζω σε μια παράσταση που με γεμίζει με τέτοιον τρόπο, και δεν θα το θυσίαζα για λίγες στιγμές με τον Τζόνι. Ίσως για έναν πρωτγωνιστικό ρόλο, ναι… αλλά απέχουμε πολύ απο αυτό ακόμη!

312013253_3076473929312173_3076958716354539274_n.jpg

* Στην Αθήνα μου αρέσουν τα – όσα έχουμε – πάρκα και δασάκια, το Θησείο, κάτι απρόσμενα ήσυχες κρυμμένες καφετέριες, τα θέατρα, τα θερινά σινεμά, το καλό σουβλάκι, o Easy 97.2 – όταν αρχίζει τα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια τον Νοέμβριο.

* Και το ότι μπορείς μέσα σε λιγότερο απο μια ώρα να είσαι είτε στο βουνό (αγαπημένη Πάρνηθα), είτε στη θάλασσα. Απο την άλλη, απαιχθάνομαι την κίνηση, την αγένεια, την κακή συγκοινωνία και τον καύσωνα (όταν έρχεται).

* Στο All4fun μου αρέσει το χιούμορ, η γρήγορη ενημέρωση και η μπέσα! Είναι πολύ σημαντικό που υπάρχει έστω και ένας ηλεκτρονικός χώρος, που δίνει βήμα σε νέους ανθρώπους και ασχολείται τόσο ενεργά με κάθε καλλιτεχνική προσπάθεια.

Αναλυτικές πληροφορίες για το “Ανάμεσα σε δύο κόσμους” ΕΔΩ:

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 18/10/2022

311867574_421480720160619_5114059048818625360_n.jpg

311941489_5876616509024066_1298657144355052628_n.png

311401638_490703836406440_399929940399083603_n.png

311917731_1421719724985344_2815822780673397881_n.jpg

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα