Το ταξιδιάρικο της πνεύμα έπαιξε καταλυτικό ρόλο να στραφεί στην υποκριτική. Από 7-8 ετών άλλωστε μάζευε τα μικρότερα της αδέρφια για να φτιάχνουν αυτοσχέδιες παραστάσεις και μέσα από το μοίρασμα των ρόλων να ταξιδεύουν σε άλλους κόσμους.
Ήταν ουσιαστικά η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της Ανθούλας Χαιροπούλου και ενώ η ίδια δεν αυτοπροσδιορίζεται ως σκηνοθέτιδα έχει ήδη επιχειρήσει την παρθενική της προσπάθεια στη Σύρο. Εκεί που μοιράζεται τον χρόνο της με την Αθήνα. Άλλοτε στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων, άλλοτε στην πρωτεύουσα δημιουργεί, προσπαθώντας παράλληλα να πηγαίνει κόντρα στο κατεστημένο. Όχι για δήθεν λόγους, αλλά γιατί αυτό την τρώει μέσα της.
Εδώ και λίγες εβδομάδες, πάντως, Δευτέρα και Τρίτη βρίσκεται σίγουρα στην Αθήνα ως Κλερ, όπου μαζί με τους πολύ καλούς της φίλους και πρώην συμμαθητές στην δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη και Θάνο Τσακαλίδη διασκευάζουν στο Boston Marriage του Ντέιβιντ Μάμετ στον Θέατρο Σταθμός. Μια συνύπαρξη, την οποία ανέμενε εδώ και πολύ καιρό, αλλά συνεχώς ματαιωνόταν λόγω της πανδημίας.
* Η υποκριτική προέκυψε ως μία ανάγκη για επιβίωση, μία δυνατότητα για αμφισβήτηση στο υπάρχον πλαίσιο. Όταν ήμουν 7,8 ετών, είχα “εφεύρει” το παιχνίδι του καθρέφτη, έτσι το έλεγα. Έπαιρνα τα αδέρφια μου που ήταν μικρότερα και μοιράζαμε ρόλους “εσύ θα κάνεις την μαμά, εσύ τον παππού, εσύ τον παπά, τον πολιτικό, εσύ την θεία Γαβριέλα” και πάει λέγοντας. “Έτσι σας βλέπουμε, πως σας φαίνεται;” Ήταν ο τρόπος για να επικοινωνώ τα “απαγορευμένα” που δεν μπορούσα να πω στο τραπέζι.
* Την υποκριτική την αντιλαμβάνομαι ως μία ιερή ακροβασία μεταξύ τραγικού και γελοίου. Η φυγή και η πίστη προς κάτι ανώτερο, που ακόμη και ο εαυτός, αντιπαρέρχεται. Αυτό που επιθυμούμε πραγματικά είναι η απουσία μας. Επιθυμούμε δηλαδή αυτό που συμβαίνει όταν πεθάνουμε. Η υποκριτική για εμένα είναι αυτή η νοητή γραμμή που συνδέει την θνητότητα με το θεϊκό στοιχείο.
* Η αγωνιώδης αναζήτηση του ηθοποιού και γενικώς των εργαζομένων είναι μία. “Θα έχω δουλειά για το επόμενο διάστημα; Και κατ’ επέκταση “τι θα τρώω και πώς θα πληρώνω τα έξοδα μου το επόμενο διάστημα;” Είτε με covid, είτε με σαλμονέλα, αυτή είναι η κύρια ερώτηση που προτάσσεται ως επιτακτική ανάγκη.
* Ο Αϊνστάιν έλεγε: “Η συγκλονιστικότερη εμπειρία για τον άνθρωπο είναι η εξερεύνηση του αγνώστου. Από το συναίσθημα αυτής της εμπειρίας προέρχεται η αληθινή τέχνη”. Η τέχνη ανήκει στο συλλογικό ασυνείδητο, ενυπάρχει μέσα μας και μας επισκέπτεται, είμαστε κατά κάποιον τρόπο το εφήμερο σπίτι της. Όλοι. Και ο τσαγκάρης και ο ξυλουργός και η μοδίστρα και ο χορευτής και ο οικοδόμος, η ηθοποιός, όλοι. (Οι βυζαντινοί αγιογράφοι έγραφαν πάνω στα έργα τους, δια χειρός… τάδε.) Η σημασία της τέχνης διαχρονικά συνδέεται με τρεις πυλώνες. Το αισθητικόν, το ηθικόν και το πολιτικόν. Όταν ένας κόσμος είναι ακαλαίσθητος, σημαίνει ότι είναι και ανήθικος και απολιτίκ.
* Η εργασία της τέχνης είναι να στέκεται απέναντι από την κοινωνία και να της μεταδίδει σαν προφήτης με άναρθρες κραυγές και το σώμα στις επάλξεις, τον φυσικό δρόμο, τον δρόμο της εναλλακτικής, της αμφισβήτησης, τον δρόμο που αντιστέκεται στη πεπατημένη, που φτιάχνει έναν άλλο κόσμο μέσα σε αυτόν για να αναδείξει, μέσα από την πολλαπλότητα των μορφών του, την απλότητα και την ομορφιά. Με τελικό σκοπό την Ανάταση και την Κάθαρση. Και αυτό, μπορούμε να το κάνουμε όλοι με τον τρόπο μας, την εργασία μας, το έργο μας, απ’ όποια θέση κι αν βρισκόμαστε, με την κατάσταση ύπαρξης μας.
* Ποια ευθύνη της πολιτείας στην απαξίωση των καλλιτεχνών; Το κράτος κάνει ακριβώς αυτό που είναι ο ρόλος του να κάνει, να αντιμετωπίζει τον καλλιτέχνη σαν άχρηστο τεμπέλη βλάκα. Όχι όμως τον πλούσιο καλλιτέχνη, αλλά το φτωχό, γιατί το θέμα είναι ταξικό και η απαξίωση και ο ρατσισμός πρωτίστως στοχεύουν στην φτώχεια. Επομένως, μια χαρά τα κάνει η πολιτεία, τι θέλετε να κάνει; Να μας στηρίζει να τις λέμε τα στραβά της; Δυστυχώς πολλοί καλλιτέχνες γίνονται τσιράκια της πολιτείας και παίζουν στο τεραίν της με τους όρους της και μάλιστα, πολλές φορές κατ’ επίφαση και ως “ριζοσπαστικοί”. Χυδαιότητα λέγεται αυτό, ναι.
* Το θέμα δεν είναι τι πραγματεύεσαι με την τέχνη σου αλλά από ποια θέση μιλάς. Και οι θέσεις έχουν μπει στο μπλέντερ και έχουν γίνει ντοματοχυμός με γεύση ανανά. Όλοι είμαστε παντού, όλοι μιλάμε για όλα, στα Αντιφασιστικά και στην Στέγη παράλληλα, στο Νιάρχος και στο Μπουλούκι, όλοι για όλα τα γούστα. Για να βγει ο επιούσιος; Για να γίνω κι εγώ όνομα; Ειλικρινά αναρωτιέμαι συνέχεια, δεν είναι ρητορικές και προβοκατόρικες οι ερωτήσεις. Εδώ δίνω συνέντευξη εγώ που δεν με ξέρει η μάνα μου, φαντάσου τώρα τι γίνεται και πού βρισκόμαστε. Οι άνθρωποι που αξίζει να μιλήσουν και να ακουστούν είναι κρυμμένοι στα λαγούμια τους, γιατί οι επιφανείς μεγαλοκαρχαρίες είναι πάρα πάρα πολλοί και όλο και πληθαίνουν. Σήμερα είναι οριακά ντροπή να είσαι “γνωστός”. Βέβαια είναι πολλοί εκείνοι που αντιστέκονται σε αυτήν την κατάσταση και προσπαθούν να τα καταφέρουν με συνέπεια και αξιοπρέπεια.
* Η δουλειά αυτή ξεκίνησε κατόπιν πολύ μεγάλης επιθυμίας για συνεργασία με την φίλη και συνεργάτη Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη. Θέλαμε πολύ να παίξουμε κωμωδία μαζί. Στην συνέχεια το επικοινωνήσαμε με την Ουίτσι, το ιδρυτικό μέλος της ομάδας D’art, η οποία δέχτηκε αμέσως να βοηθήσει στο κομμάτι της σκηνοθεσίας. Το Βoston Marriage του David Mamet, μία σχέση τριών γυναικών στην Βικτωριανή εποχή που η καθεμία διασχίζει την δική της πορεία μέσα στην ανδροκρατούμενη κοινωνία και προσπαθεί να βρει την θέση της. Μία φάρσα όπως και η ίδια η ζωή που πραγματεύεται φεμινιστικά, queer και ταξικά ζητήματα.
* Αυτή η δουλειά έχει γίνει με φίλους και κατόπιν συνεργάτες. Πάνω στην σκηνή με την Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη και τον Θάνο Τσακαλίδη και κάτω από την σκηνή με την Ουίτσι, που είναι και οι τρείς οικογένεια μου. Όλοι οι συντελεστές αυτής της δουλειάς είναι άνθρωποι που εκτιμώ ιδιαιτέρως όχι μόνο για το έργο τους αλλά κυρίως για την ανθρωπιά τους.
* Στο έργο συνομιλώ με την Κλερ, μία γυναίκα που έχει σχέση με την Άννα, μία σχέση πανανθρώπινη που καθρεφτίζεται η μία πάνω και δίπλα στην άλλη. Ένα πνευματικό καλλιτεχνικό έργο απαιτεί από σένα να κάνεις μία πορεία για να συναντηθείτε, μία πορεία αλλαγής.
* Όταν διάβασα το έργο πρώτη φορά, η Κλερ ήταν η πρώτη που αντιπάθησα, την θεώρησα μία θρασύτατη εγωίστρια. Συνομιλώντας μαζί της όμως όλο αυτό το διάστημα κατάλαβα ότι είναι ένα πρόσωπο τραγικό. Μία γυναίκα που φοβάται τον χρόνο και τα σημάδια του, συνδέει την σαρκική επιθυμία με την ελευθερία, την νιότη και την περιπέτεια, παλεύει να πιστέψει σε κάτι ιδανικό. Όμως, όπως λέει και μία φράση μέσα στο έργο με την οποία έχω συνδεθεί έντονα: “Το θέμα δεν είναι να πιστέψεις αλλά να αποφασίσεις”. Η Κλερ ακροβατεί πάνω στην λεπτή γραμμή μεταξύ της ερωτικής επιθυμίας και της αγάπης. Τι κερδίζει τελικά;
* Ο πρωταθλητισμός στο άθλημα της ενόργανης γυμναστικής, η πορεία μου στην εθνική ομάδα και η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, είναι εμπειρίες που διέπουν και συνθέτουν όλη την πορεία μου μέχρι και σήμερα. Τα 14 χρόνια πρωταθλητισμού, στα οποία αφιερώθηκα και αφοσιώθηκα, λειτουργούν παράλληλα και ως φως και ως σκοτάδι. Συνδέω άμεσα την σχέση μου με τον αθλητισμό με το θέατρο, είναι δύο πεδία που απαιτούν εξίσου την ίδια αφοσίωση, πίστη και πειθαρχεία. Έχω τελειώσει την Σχολή Επιστημών Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού και έχω εργαστεί ως χορεύτρια, χορογράφος και performer. Τα τελευταία 12 χρόνια διδάσκω ακροβατικά εδάφους σε παιδιά και ενήλικες και χορούς απ’ όλο τον κόσμο.
* Η σχέση μου με το γράψιμο ξεκίνησε πριν 4, 5 χρόνια. Έχω γράψει ένα θεατρικό έργο μαζί με την Χριστίνα Μερτζανίδου και τον Πάρι Ξυνταριανό Τσιροπινά “Τους ΠειΓατές του Αιγαίου” το οποίο έγινε θεατρική παράσταση υπό την Αιγίδα του Υπποα το 2019. Τώρα ολοκληρώνω το πρώτο θεατρικό έργο που γράφω μόνη μου.
* Έχω σκηνοθετήσει μία φορά, το έργο που προανέφερα μαζί με την φίλη και συναργάτη, Ουίτσι, το οποίο παρουσιάστηκε στο Θέατρο Απόλλων της Σύρου. Η σκηνοθεσία μ’ ενδιαφέρει εξίσου το ίδιο με την υποκριτική. Αναφορικά με την μουσική, παλεύω με μία τρομπέτα από το 2018 και τραγουδάω ρεμπέτικα στο μπάνιο, στο σαλόνι και την κουζίνα.
* Κινηματογραφικά έχω συμμετάσχει σε μία ταινία μεγάλου μήκους σε σκηνοθεσία της Μαρίας Ντούζα με προσωρινό τίτλο “Βαλμίρα” η οποία γυρίστηκε μέσα στην καραντίνα στο νησί της Χίου. Επιδιώκω άμεσα να ξεκινήσω το ντοκιμαντέρ που δουλεύω εδώ και χρόνια στο κεφάλι μου. Η τηλεόραση δεν με αφορά ιδιαίτερα, για βιοποριστικούς, όμως, λόγους και αν δεν πήγαινε ενάντια στις αξίες και τις πεποιθήσεις μου, δεν θα την απέρριπτα.
* Τα χρόνια στην δραματική σχολή ήταν το σχολείο που δεν πήγα ποτέ. Οι συμφοιτητές μου, μία τόσο ετερόκλητη ομάδα που όμως πορεύτηκε και συναντήθηκε ουσιαστικά στην πορεία. Αυτά τα χρόνια ήταν τόσο πυκνά που με άλλαξαν συθέμελα. Με δίδαξαν ότι η ύπαρξη μας είναι οι σχέσεις μας, η αλληλεπίδραση μας με τους άλλους. Αυτό ακριβώς είναι και το θέατρο. Δουλεύω ήδη με δύο από τους συμφοιτητές μου και είμαι πολύ τυχερή και χαρούμενη γι’ αυτό.
* Ξεχωρίζω την συνεργασία – συντροφικότητα με τις Αδέσποτες Σκύλες και την Ντίνα Καφτεράνη, η οποία έχει υπάρξει χείμαρρος έμπνευσης για εμένα από το 2015 έως και σήμερα. Όπως και την συνεργασία μου με την Ουίτσι στο κομμάτι της συν-σκηνοθεσίας το 2019. Στο άμεσο μέλλον θα επιθυμούσα με κάποιον τρόπο να συνεργαστώ με τον Θανάση Τριαρίδη και να καταπιαστώ με τα έργα του.
* Αυτό που με συνδέει με την Αθήνα είναι και αυτό που ταυτοχρόνως με απωθεί. Η δόνηση και ο παλμός που εκπέμπει. Αυτή η πόλη απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ζητάει συνέχεια προσοχή και είναι κυριολεκτικά μία πόλη κακοποιημένη από τους κατοίκους της. Ταυτόχρονα η ομορφιά των αντιθέσεων της μπορεί να με συγκλονίσει.
* Το 2018 έφυγα από την Αθήνα ως ερωτικός μετανάστης στην Σύρο. Τώρα μένω και στην Αθήνα και στην Σύρο. Η Σύρα προσφέρει μία ποιότητα ζωής, δίνει χώρο και χρόνο να έρθεις σε επαφή με τις πρωταρχικές σου ανάγκες, να επινοήσεις καινούργιους τρόπους επικοινωνίας και συνδιαλλαγής σε όλα τα επίπεδα, εργασιακά, προσωπικά, κοινωνικά. Πόση συζήτηση έχω κάνει τα τελευταία 4 χρόνια για το πώς μπορεί το θέατρο να ανθίσει στην επαρχία με επαγγελματικούς όρους; Άπειρες ώρες. Εργατοώρες, που εάν με πληρώνανε γι’ αυτό, τώρα θα είχα ανοίξει σίγουρα ένα θέατρο.
* Η Σύρα μου έδωσε την ευκαιρία να εξασκήσω πτυχές όπως η διδασκαλία, η σκηνοθεσία και η καθοδήγηση θεατρικών ομάδων και εργαστηρίων σε ερασιτέχνες ηθοποιούς και εφήβους. Έλαβα μέρος σε δράσεις ευαισθητοποίησης και επιμορφωτικού χαρακτήρα. Όντας ιδρυτικό μέλος της Κοιν.Σ.Επ. We Live Together – Συμβιώνουμε και σε συνεργασία με τα υπόλοιπα μέλη, καταφέραμε να δημιουργήσουμε μία θεατρική παράσταση στο πλαίσιο του προγράμματος “πολιτισμός για παιδιά και εφήβους” που προκηρύχθηκε από το ΥΠΠΟΑ το έτος 2019.
* Αυτή η πρωτοβουλία είχε κοινωνικό χαρακτήρα, διότι με τα έσοδα από τις παραστάσεις θα ξεκινούσαμε την προσπάθεια για την ίδρυση του πρώτου κοινωνικού ιατρείου στην Ελλάδα. Αυτή η δουλειά έγινε από το μηδέν, η δραματουργία, η συγγραφή, τα σκηνικά, τα κοστούμια, η μουσική, τα τραγούδια. Εγώ είχα αναλάβει την συγγραφή του κειμένου και την σκηνοθεσία της παράστασης. Ήταν μία σύμπραξη πολλών επαγγελματιών από την Αθήνα και την Σύρο. Όταν, παρά τα εμπόδια, καταφέρνεις ένα τέτοιου είδους εγχείρημα, σ’ ένα μέρος που το έχει πραγματική ανάγκη, η ικανοποίηση είναι διπλή και το αντίκρυσμα στην κοινωνία εξίσου μεγάλο.
* Στο Αll4fun μου αρέσει το Αll4fun!
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το Boston Marriage ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 14/4/2022
