Τα συναισθήματα της για την υποκριτική ξεπερνούν ακόμη και τα λόγια. Οι λέξεις βέβαια είναι απαραίτητες για τη μετάδοση μιας ιστορίας. Αλλά η Εύα Φρακτοπούλου νιώθει το θέατρο ως μια ευλογία, που πάνω απ’ όλα μετράει το πώς νιώθει όταν αφηγείται μια ιστορία.
Τόσο που δε δίστασε να πάει για έναν χρόνο στο ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας και να εργαστεί εκεί από το να καθίσει στην Αθήνα και να “κλαίει” τη μοίρα της. Και αυτό είναι ένα παράσημο, που της αξίζει, ειδικά μάλιστα για μια απόφοιτο του Εθνικού Θεάτρου, η οποία μπορεί εσφαλμένα να θεωρεί δεδομένο ότι αμέσως μετά την δραματική σχολή θα βρει αμέσως δουλειά.
Η νέα θεατρική σεζόν, πάντως την βρίσκει στην παράσταση “Ο εχθρός της τάξης” με την οποία εγκαινιάζεται η νέα σκηνή εφηβικού Θεάτρου στο Εθνικό. Διαβάζοντας τα όσα μας είπε η Εύα ως πρόσωπο της εβδομάδας, αντιλαμβάνεται εύκολα το πόσο ευλογημένη νιώθει φέτος, συμμετέχοντας στο έργο του Νάιτζελ Γουίλιαμς σε σκηνοθεσία της Γεωργίας Μαυραγάνη.
* Με την υποκριτική ξεκίνησα όταν ήμουν 2ο έτος στο πανεπιστήμιο. Ένιωθα ότι κάτι μου λείπει, ήξερα ότι με ενδιέφεραν οι τέχνες, έβλεπα πολύ σινεμά, αλλά δεν ήξερα ακριβώς τι είναι αυτό που θέλω. Τότε η μητέρα μου, πρότεινε να μπω σε μια θεατρική ομάδα. Το έκανα, μαγεύτηκα, και είπα αυτό θέλω να κάνω. Αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό και Ωδείο, είχα αποφασίσει ότι αν δεν περνούσα σε καμία από τις δύο, δεν θα γινόμουν ηθοποιός. Την επόμενη χρονιά έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Εθνικό.
* Υποκριτική για μένα σημαίνει ν’ αφηγούμαι ιστορίες για ανθρώπους σε άλλους ανθρώπους, να παίζω, ν’ ακούω, να λέω λόγια άλλων, αλλά και δικά μου, να γίνομαι πιο θαρραλέα και γενναιόδωρη, να μη φοβάμαι, να μη νιώθω μόνη και τόσα άλλα. Ό,τι και να πω όμως είναι λίγο μπροστά σε αυτό που νιώθω.
* Η δικιά μου γενιά, δεν γνώρισε τίποτα άλλο πέρα από περιόδους κρίσης. Θυμάμαι μόλις είχα τελειώσει το λύκειο ήταν το 2011 που ξεκινούσε η 1η δεκαετία κρίσης και τώρα με τον covid-19 βρισκόμαστε μπροστά σε μία παρόμοια, αν όχι ίδια, δεκαετία. Πιστεύω λοιπόν ότι έχουμε συνηθίσει σε αυτή την κατάσταση. Το καλλιτεχνικό επάγγελμα, πάντοτε ήταν δύσκολο, τώρα ειδικά ακόμα περισσότερο με την πανδημία. Κάτι που με προβληματίζει πολύ, είναι οι συνέπειες της, που δεν τις έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα και είναι λογικό.
* Οι ζωές μας έχουν αλλάξει, η ψηφιοποίηση των πάντων και το γεγονός ότι σχεδόν όλα μπορείς να τα κάνεις από μια οθόνη, με κάνει και αναρωτιέμαι και για το θέατρο, τι ρόλο θα διαδραματίσει σ’ αυτό το πλαίσιο. Και εννοώ ιδιαίτερα το θέατρο στα σχολεία. Για μένα το θέατρο στην εκπαιδευτική διαδικασία, είναι πιο απαραίτητο από ποτέ. Όχι για να γίνουν τα παιδιά ηθοποιοί απαραίτητα, αλλά για να τους δοθεί χώρος να εκφραστούν, να επικοινωνήσουν με τους άλλους, να ακούσουν τον άλλο, να μιλήσουν, να εμπιστευτούν. Το έχουν ανάγκη αυτό τα παιδιά περισσότερο από ποτέ.
* Έχουμε απομακρυνθεί σε μεγάλο βαθμό, από τον άλλον, από τον συνάνθρωπο, και εν γένει από την έννοια της συλλογικότητας, και το θέατρο μας βοηθά να επιστρέψουμε σε αυτήν. Ας αποτελέσει το θέατρο αφορμή για να ξαναχτίσουμε την ζωντανή επαφή με πρόσωπα που βλέπουμε και συνομιλούμε μέσα από οθόνες και κάτω από μάσκες.
* Δουλεύοντας τα τελευταία τέσσερα χρόνια, εκ των οποίων τον έναν χρόνο ήμουν άνεργη, είμαι αισιόδοξη γιατί βλέπω ότι δουλεύοντας και διεκδικώντας συνεχώς πράγματα, βρίσκεις το δρόμο σου στο χώρο αυτό. Άμα κάνεις κάτι που το αγαπάς και έχεις πραγματικά ανάγκη να το κάνεις, τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει. Ο καθένας από εμάς διαγράφει το δικό του, ξεχωριστό δρόμο, την δική του πορεία, δεν υπάρχει σωστό και λάθος εδώ. Νομίζω ότι το θέατρο ως ένα βαθμό μ’ έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο. Με στεναχωρεί, η συνεχής αστάθεια του επαγγέλματος και η αβεβαιότητα που αυτό εμπεριέχει. Τη μία έχεις και την άλλη δεν έχεις δουλειά, σήμερα είσαι ΄΄κάπου΄΄αύριο δεν είσαι ΄΄κάπου΄΄, είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία, την οποία καλούμαστε να την αντιμετωπίζουμε εκ νέου κάθε φορά.
* Κατά την γνώμη μου, η συμπεριφορά σου στον εργασιακό χώρο και ο τρόπος που υπάρχεις εκεί, είναι και αυτό μία πολιτική πράξη. Από εκεί και πέρα όμως, οφείλουμε να διεκδικούμε περισσότερο τα δικαιώματα μας και να μην είμαστε απλώς ευγνώμονες που δουλεύουμε πάνω στο αντικείμενο που αγαπάμε και πιστεύω πως το ΣΕΗ έχει κάνει πολλά ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα προς αυτήν την κατεύθυνση.
* Το Εθνικό Θέατρο εγκαινιάζει φέτος την Εφηβική Σκηνή, στο Ρεξ, Σκηνή Κατίνα Παξινού. Εκεί συμμετέχω στην παράσταση, «Εχθρός Τάξης», την σκηνοθετεί η Γεωργία Μαυραγάνη. Δώδεκα μαθητές λυκείου που πηγαίνουν σε σχολείο υποβαθμισμένης περιοχής, περιμένουν κάποιον καθηγητή να τους κάνει μάθημα. Όσο περιμένουν αποφασίζουν να κάνουν μάθημα ο ένας στον άλλον.
* Στην παράσταση αυτή δεν παίζουμε τους 16χρονους, αλλά αφηγούμαστε την ιστορία κάποιων παιδιών, και μέσα από αυτό θυμόμαστε εμείς οι ίδιοι πως ήμασταν στην εφηβεία μας.
* Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή τη συνεργασία, και αναφέρομαι σε όλους τους συντελεστές της παράστασης. Κατά τη διάρκεια των προβών δημιουργήθηκε ένα ασφαλές πλαίσιο μέσα στο οποίο δουλέψαμε και μοιραστήκαμε πολλά πράγματα και η σκηνοθέτης μας έκανε να βγάλουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Οι αντιδράσεις και τα σχόλια των εφήβων κατά τη διάρκεια και μετά την παράσταση είναι εκπληκτικές, είναι απίστευτο κοινό, μαθαίνεις πολλά από αυτό.
* Με την τηλεόραση δεν έχει τύχει να εμπλακώ ακόμα και με τον κινηματογράφο δεν έχω παρά μία ελάχιστη εμπειρία. Με τον κινηματογράφο ειδικά έχω μία αγάπη από τα 15 μου, μ’ έτρεχε η μάνα μου σε ιρανικές, ευρωπαϊκές ταινίες, στο ΆΣΤΥ, στο Ιντεάλ κλπ.
* Μετά τη δραματική σχολή ήθελα να μάθω ένα μουσικό όργανο, γιατί θαύμαζα συμμαθητές μου που ήξεραν και έκανα για 2 χρόνια μαθήματα κλαρινέτου.
* Επαφή με το σώμα μέχρι να μπω στη σχολή δεν είχα ιδιαίτερη, αν εξαιρέσεις το μπάσκετ που έπαιζα δημοτικό και γυμνάσιο. Πέρασα από πολλά αθλήματα, αλλά μόνο το μπάσκετ μου άρεσε. Τώρα κυρίως κάνω γιόγκα και λίγο personal training για συντήρηση.
* Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο έργο ή ρόλο που θα ήθελα να παίξω, νομίζω ότι με αφορά οποιοσδήποτε ρόλος και οποιοδήποτε έργο από την στιγμή που ο εκάστοτε σκηνοθέτης θα το φωτίσει υπό ένα κοινωνικό-πολιτικό πρίσμα, που να αφορά την πραγματικότητα και τη ζωή του ανθρώπου.
* Το All4fun μου αρέσει, γιατί ενημερώνομαι για παραστάσεις, ακροάσεις και δίνει βήμα σε νέους ανθρώπους ν’ ακουστούν.
& Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 2/11/2021
