Μια αίθουσα άδεια και εκείνη να κοιτά με συγκίνηση την σκηνή. Με δέος για ό,τι είδε. Τόσο που να νιώσει τέτοια λύτρωση, όση δεν είχε αισθανθεί ποτέ ξανά στη ζωή της. Έτσι ακριβώς ξεκίνησε η σχέση της με το θέατρο.
Κάπου στα 16-17. Κι όταν γυρνώντας σπίτι της άρχισε να επεξεργάζεται τι είχε συμβεί μέσα της, είχε πια προσδιορίσει την κατεύθυνση της.
Πίσω από τον δυναμισμό της Χρυσούλας Παππά βρίσκεται μια ευαισθησία, η οποία δεν είναι άμεσα ορατή. Ίσως λόγω του παρουσιαστικού της, ίσως λόγω μιας ενίοτε επιβλητικής φωνής. Αλλά ναι, υπάρχει και αυτός να είναι και ένας βασικός λόγος, για τον οποίο δεν έχει κάνει τόσα πολλά πράγματα – όσα τουλάχιστον θα μπορούσε – σε σχέση με την πορεία της από το 2015 (ότανα αποφοίτησε από την δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου) έως σήμερα.
Φέτος, πάντως, πραγματοποίησε το τηλεοπτικό της ντεμπούτο ως γκεστ στη σειρά της ΕΡΤ “Ζακέτα να πάρεις” σε σκηνοθεσία Αντώνη Αγγελοπούλου, ενώ από τα τα τέλη Σεπτεμβρίου θα ξεκινήσουν οι παραστάσεις της “Αποθυμιάς”, που πρωτοπαίχθηκε το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ της Ρεματιάς. Κι όπως μας εξομολογείται ως πρόσωπο εβδομάδας πολύ σύντομα δεν αποκλείεται να επιχειρήσει και την πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα…
* Δεν έτυχε να πάω να δω θέατρο σαν παιδί. Πολύ λίγα πράγματα και αυτά στο σχολείο. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα τυχαία σε μια παράσταση. Πρέπει να ήμουν 16-17. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι είχαν φύγει όλοι από τις θέσεις τους στο τέλος και εγώ παρέμεινα εκεί να κοιτάζω την άδεια σκηνή. Είχα νιώσει τόση συγκίνηση από αυτό που μόλις συνέβη μπροστά μου. Είχα δει ανθρώπους να μου δίνουν μια αλήθεια παράξενη, βαθιά. Ήταν πολύ πιο ουσιαστική από αυτή που είχα συνηθίσει να βλέπω στους ανθρώπους εκεί έξω. Ένιωσα δέος. Ενιωσα ότι αυτό είναι κάτι σπουδαίο. Ήταν απελευθέρωση. Λύτρωση! Ερωτεύτηκα. Γύρισα σπίτι και ανυπομονούσα για την επόμενη παράσταση. Κάπως έτσι ξεκίνησε.
* Η υποκριτική για μένα είναι άλμα από ψηλά χωρίς ποτέ να μπορείς να προσδιορίσεις τον τόπο και σε πόσο βάθος μέσα σου θα προσγειωθείς. Για να υποδυθείς πρέπει πρώτα να γνωρίσεις και να αγαπήσεις εσένα (το πιο δύσκολο) κι έπειτα τον άλλον. Να τον κατανοήσεις. Να έρθεις στη θέση του. Να τον αγκαλιάσεις μ’ έναν τρόπο. Θέλει ανθρωπιά. Ανοιχτή καρδιά.
* Μετά απ’ όσα έγιναν φέτος τώρα θέλω να πιστεύω ότι είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα στον χώρο μας…Πιο ανθρώπινα. Ξορκίσαμε τον φόβο ως ένα βαθμό. Έχουμε βέβαια ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας. Εκείνο που κερδήθηκε και είναι το πιο σημαντικό είναι μια μορφή ενότητας, αλληλεγγύης. Να μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα. Να μπορούμε ν’ ακούμε. Ν’ αγκαλιάζουμε τον άλλον. Ν’ αγκαλιάζουν εμάς. Η δουλειά μας είναι δύσκολη. Και την κάναμε ακόμα δυσκολότερη εμείς οι ίδιοι. Έπρεπε να σπάσουμε τις κλίκες, τις σιωπές, να σταματήσουμε να καλλιεργούμε εύφορο έδαφος για εκμετάλλευση. Εχουμε φταιξει όλοι. Έχουμε συμβάλλει όλοι. Και τώρα βλέπω τη διάθεση να ξεριζώσουμε μια μάστιγα που ειχε εδραιωθεί χρόνια τώρα. Και αυτό νομίζω είναι κάτι.
* Ζωτικής σημασίας η τέχνη, ήταν, είναι και θα είναι. Η τροφή για το σώμα. Η τέχνη για την ψυχή. Σε αλλάζει. Σε μετακινεί. Σε ευφραίνει. Είναι τα φώτα στον εσωτερικό μας κόσμο που έχει τη τάση να είναι σκοτεινός. Δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν κόσμο χωρίς εκείνη. Καμία ύπαρξη.
* Η πολιτεία φέρει τεράστιες ευθύνες για την απαξίωση του χώρου, αλλά θέλω να σταθώ στη δίκη μας χωρίς υπεκφυγές. Γιατι εμείς οι ίδιοι δεν φερθήκαμε στο επάγγελμα όπως έπρεπε. Κρυμμένοι πίσω από προσωπικά “θέλω” και φιλοδοξίες. Φοβισμένοι ναι. Αλλα αυτό δεν είναι δικαιολογία πια. Είχαμε μάθει να δεχόμαστε. Να μας βαφτίζουν χομπίστες, να είμαστε απλήρωτοι, να μας υποτιμούν, να θεωρούμε αυτονόητο ότι θα κάνουμε μια άλλη δεύτερη δουλειά για να ζήσουμε, να, να…Μα πιο πολύ να είμαστε συνένοχοι με τη σιωπή μας στη βία που έπαιρνε διάφορες μορφές μπροστά μας, γύρω μας, δίπλα μας, μέσα μας. Όλοι ξέραμε. Και αν δεν ξέραμε ακριβώς, νιώθαμε μια βαριά σκιά. Αυτό που συνέβη ήταν ένα πρώτο βήμα μόνο για να την εξαφανίσουμε οριστικά πια.
* Η “Αποθυμιά” είναι ο ανθός που βγήκε από σπόρους εμπιστοσύνης, αλληλεγγύης, κοινών πεποιθησεων, κατανόησης, προβληματισμού και ουσιαστικής αγάπης για αυτό που κάνουμε. Δε θέλω να πω τι θα δει ο θεατής. Θα θελα να το κουβεντιάσουμε μετά…
* Σε αυτήν την παράσταση δεν υπάρχουν “ρόλοι”. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Σε κάποια από τα παιδιά έκανα για λίγο καιρό μαθήματα στην παλιά μου ερασιτεχνική ομάδα Αντωση στη Νέα Φιλαδέλφεια που έχει χρόνια τώρα στο τιμόνι της έναν σπουδαίο καπετάνιο: Τον Παντελή Καψάλη. Εκεί είχαμε μια μαγική ένωση. Πριν μπω στο Εθνικό όμως στην ίδια ομάδα ειχα την τύχη να συμπορευτω με τον Ιάκωβο Μηνδρινό, τον οποίο ξανασυναντησα μετά από χρόνια. Έναν πολύτιμο συνάδελφο, ανεκτίμητο φίλο, υπέροχο άνθρωπο και σκηνοθέτη μας στην “Αποθυμιά”. Καπως έτσι έγινε η φτιάξη (γέλια). Πρέπει να έρθεις στην παράσταση μας. Μη ρωτάς γιατί!
* Η σχέση μου με τη μουσική και το τραγούδι είναι ερωτική από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Ο πατέρας μου για να με κοιμήσει μικρή μου τραγουδούσε κάθε βράδυ κάτι διαφορετικό. Κυρίως ρεμπέτικα και παραδοσιακά. Επίσης είχα την τύχη να ζήσω τα χρόνια εκείνα που στο χωριό καθόμασταν γύρω από ένα τραπέζι να λέμε τραγουδια της ταβλας. Να γνωρίσω το πολυφωνικο στη ρίζα του. Με συγκινεί βαθιά και τώρα που μιλάω για αυτό.Το αγαπημένο μου πάντα ήταν να πιάνω με το αυτί μου και να βρίσκω εκείνες τις φωνές από κάτω..,Στο βάθος. Εκείνες που έφτιαχναν το φόντο. Έκανα διάφορες σπουδές πάνω σε αυτό. Έχω ακούσει όλα τα είδη μουσικής. Μα αυτό είναι κατι που δε φεύγει από μέσα μου. Ξερω ότι κάπου εδώ τριγύρω τώρα μου κλείνει το μάτι η Χρυσογιαννουλα (η γιαγιά μου). Αν η μουσική για εμένα είχε πρόσωπο θα ήταν το δικό της.
* Γράφω διάφορα.Αλλα ακόμα την έχετε γλυτώσει δεν έχω βγάλει κάτι προς τα έξω. Επίσης είναι στα σχέδια μου να κάνω το πρώτο βήμα προς την σκηνοθεσία άμεσα.
* Κεφάλαιο χορός. Πέρασα από μπαλέτο, από σύγχρονο, από λάτιν.Σιγουρα με κέρδισαν οι παραδοσιακοί.15 χρόνια! Χορεύω και σήμερα. Στο Εθνικό χορεύαμε με την “μπλε βασιλισσα”, την Χρυσούλα Τζαρδή. Ηταν για μένα απόλαυση και ξεκούραση ταυτόχρονα. Πέρασα και από διάφορα είδη αθλητισμού, μεταξύ των οποίων και το μπάσκετ. Εκεινο που συνεχίζω τα τελευταία χρόνια και με αναζωογονεί είναι η κολύμβηση.
* Δεν τα πηγαινα ποτέ καλά με την τηλεόραση ως θεατής. Οπότε υπήρξε μια άρνηση από πλευράς μου για πολλά χρόνια. Φέτος είπα ναι σε μια ωραία δουλειά και η αλήθεια είναι ότι η εμπειρία και η συνεργασία με τους ανθρώπους στοήταν άψογη και είναι κατι που θα ξαναέκανα στο μέλλον.
* Τα χρόνια στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου θα μου μείνουν αξέχαστα. Ζήσαμε πολλά. Η Πειραιώς 35 τότε ήταν το δεύτερο (αν όχι το πρώτο) σπίτι μας και με τα παιδιά ειμασταν πλέον οικογενεια με όλα τα άσχημα και τα καλά που μπορεί να εμπεριέχει αυτό. Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι. Οι γνώσεις που πήρα σαν ηθοποιός και σαν άνθρωπος είναι ανεκτίμητες. Θυμαμαι πολλά. Πιο δυνατά τα παρασκήνια. Απίθανες στιγμές. Αναπολώ πολλές τέτοιες και πάντα θα είμαι ευγνώμων σε εκείνους που με βοήθησαν αλλά και σε εκείνους που με δυσκόλεψαν. Χρωστάω και στους δύο. Είναι όνειρό μου να βρεθούμε στη δουλειά με κάποια από αυτά τα παιδιά και κάτι προμηνυει ότι θα γίνει σύντομα.
* Αθήνα σημαίνει για μένα: Βραδινές βόλτες, θερινά σινεμά, μπαράκια, κουτούκια, θέατρα, συναυλίες, καντίνες. Πλάκα, Εξάρχεια, Πετράλωνα, Μεταξουργείο, Πειραιάς, Δραπετσώνα, Περιστέρι. Κεντρο,προάστια.Τα έχει όλα. Έζησα τα καλύτερα μου χρόνια εδώ. Αλλά δε σου κρύβω το όνειρο μου είναι να φυγω κάποια στιγμή. Να επιστρέψω στη βάση μου. Κάπου ανάμεσα σε κάτι βουνά και σε κάτι ποτάμια…
* Στο All4fun μου αρέσει η ευκαιρία που δίνεται σε συναδέλφους όπως και σε μένα τώρα να μιλήσουμε, να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο και να πληροφορηθούμε για τις δουλειές που γίνονται.
