Είναι συγκινητική η ανταπόκριση πολλών πολιτών και η διάθεση βοήθειας στους πυρόπληκτους των τελευταίων ημερών. Προϋποθέτει φυσικά ευαισθησίες και ενσυναίσθηση.
Πολλοί καλλιτέχνες έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να στηρίξουν όπως μπορούν τους ανθρώπους, που έχασαν μέσα σε ελάχιστες ώρες ζώα, σπίτια, περιουσίες. Όπως η Ειρήνη Κότσιφα, που προετοιμαζόταν αυτές τις μέρες να ξεκινήσει γυρίσματα στο Πήλιο για τη μικρού μήκους ταινία της με τη Λουίζα Βεργοζήση, αλλά μετά τα τελευταία γεγονότα, η έναρξη τους θα γίνει πιο μετά. Έχοντας επιλέξει να ζει τα καλοκαίρια της στο Πήλιο – αν δεν είναι μέλος μιας παράστασης σε περιοδεία – η Ειρήνη βίωσε από πάρα πολύ κοντά τις πυρκαγιές της Βόρειας Εύβοιας.
“Ένα βράδυ άρχισε η φωτιά φαινόταν από εδώ. Έβλεπα τη βόρεια Εύβοια να καίγεται και την φωτιά να μαίνεται και κάνεις να μην μπορεί να κάνει κάτι. Μ’ έπιασε θλίψη, και μια διάθεση ματαίωσης για τα πάντα. Η πολιτεία δεν στάθηκε αντάξια στις υποχρεώσεις της, άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους σε μια νύχτα. Ούτε και εμείς έχουμε καταλάβει ότι η κλιματική αλλαγή είναι εδώ και κάνει το έργο της. Δεν μπορούμε να ζούμε με τις ίδιες συνήθειες. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε αλλιώς και σαφώς δεν μπορούμε πια να αδιαφορούμε για το περιβάλλον”, σημειώνει στο All4fun η Ειρήνη χωρίς, όμως, να χάνει την πίστη της για το μέλλον. “Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον τόσο το καλύτερο για μας. Ούτε στον παράδεισο μόνος σου. Αλλά είναι συγκλονιστικές στιγμές αυτές που ζούμε, άνθρωποι σχηματίζουν αλυσίδες για να σώσουν τα σπίτια τους και τις αναμνήσεις τους, μπαίνουν μπροστά όλοι μαζί και προσπαθούν να νικήσουν τον εχθρό μόνοι τους αλλά τόσο μαζί ταυτοχρόνως. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών. Αυτό το σύνθημα είναι πιο επίκαιρο και αναγκαίο από ποτέ.”
* Καθόλου δεν το είχα στο μυαλό μου ν’ ασχοληθώ με την υποκριτική. Πολιτικό νομικής ήθελα να πάω μέχρι που στη δευτέρα λυκείου, δημιουργήθηκε θεατρική ομάδα, μπήκα μέσα και δεν ξαναβγήκα από εκεί.
* Η υποκριτική για μένα είναι επικοινωνία, αγάπη για τη ζωή σε οποιαδήποτε έκφρασή της και ταυτοχρόνως ένα ταξίδι διαρκές με αναζητήσεις και ωραίες συναντήσεις.
* Ένας καλλιτέχνης αντιμετωπίζει τη σημερινή πραγματικότητα στην Ελλάδα με τρομερή δυσκολία νομίζω και με μια συνεχή ανασφάλεια. Ολομόναχος και απροστάτευτος από την πολιτεία, προσπαθεί με όλες τις δυνάμεις του ν’ ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του και δεν ακούγεται εύκολα. Ελπίζω κάποια στιγμή επιτέλους να μας δώσει λίγη σημασία το κράτος.
* Η τέχνη στο σύνολό της έρχεται σε δεύτερη μοίρα από την πολιτεία όχι μόνο επί covid και νωρίτερα. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταλάβει πόσο σημαντική είναι για την ψυχή του ανθρώπου και να μας βοηθήσει.
* Η τέχνη είναι παρηγορητική για την ψυχή, είναι αναγκαία για όλους μας και για τον λειτουργό της αλλά και για τον αποδέκτη της. Η θέση της πρέπει να είναι αφυπνιστικη σε αυτούς τους καιρούς που διανύουμε.
* Τυχαίνει να βρίσκομαι αυτή την στιγμή σε ένα όμορφο και καταπράσινο μέρος, το Πήλιο. Από την τηλεόραση και από το κοινωνικά δίκτυα στην αρχή μάθαινα για τις φωτιές μέχρι που ένα βράδυ η φωτιά φαινόταν από εδώ. Έβλεπα τη βόρεια Εύβοια να καίγεται και την φωτιά να μαίνεται και κάνεις να μην μπορεί να κάνει κάτι. Μ’ έπιασε θλίψη, και μια διάθεση ματαίωσης για τα πάντα, η πολιτεία δεν στάθηκε αντάξια στις υποχρεώσεις της, άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους μέσα σε μια νύχτα. Η πολιτεία υποθέτω πως ξέρει πιο πολύ από εμένα τι πρέπει να κάνει και τι δεν έχει κάνει, αλλά μάλλον δεν έχει πάρει το μάθημα της ακόμη.
* Ούτε και εμείς έχουμε καταλάβει ότι η κλιματική αλλαγή είναι εδώ και κάνει το έργο της. Δεν μπορούμε να ζούμε με τις ίδιες συνήθειες. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε αλλιώς και σαφώς δεν μπορούμε πια να αδιαφορούμε για το περιβάλλον!
* Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον τόσο το καλύτερο για μας. Ούτε στον παράδεισο μόνος σου.
* Αυτές τις μέρες είδα και σπουδαία πράγματα πραγματικά. Είδα ανθρώπους να οργανώνονται για να περιφρουρήσουν τον τόπο τους, είδα ανθρώπους ν’ αγκαλιάζονται μετά από καιρό, να κλαίει ο ένας στον ώμο του άλλου. Η αλληλεγγύη είναι από τα πιο βασικά συστατικά μιας υγιούς κοινωνίας κατά την άποψη μου.
* Είναι συγκλονιστικές στιγμές αυτές που ζούμε, άνθρωποι σχηματίζουν αλυσίδες για να σώσουν τα σπίτια τους και τις αναμνήσεις τους, μπαίνουν μπροστά όλοι μαζί και προσπαθούν να νικήσουν τον εχθρό μόνοι τους αλλά τόσο μαζί ταυτοχρόνως. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών. Αυτό το σύνθημα είναι πιο επίκαιρο και αναγκαίο από ποτέ.
* Γνώρισα πριν κάποιους μήνες την Λουίζα Βεργοζήση, μια εικαστικό που μόλις είχε γυρίσει από τις σπουδές της στην Ολλανδία. Γνωριστήκαμε στο χωριό, στις Μηλιές Πηλίου, ένα περιβάλλον πολύ διαφορετικό από την Ολλανδία για εκείνη και από την Αθήνα για εμένα. Στο χωριό ο χρόνος κυλάει αλλιώς και σίγουρα η ένταση και το χάος απουσιάζουν ως έναν βαθμό, κάτι που σε κάνει να δεις πολλά πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία.
* Έχοντας πάρει και οι δυο λοιπόν μια απόσταση από τις πολύβουες και απαιτητικές ζωές μας ως νέες κοπέλες στον καλλιτεχνικό χώρο σκεφτήκαμε να γυρίσουμε μια ταινία μικρού μήκους. Ν’ αφηγηθούμε μια ιστορία μέσα από εικόνες. Μια ιστορία που να γυρνάει γύρω από τη σχέση του εαυτού και πιο συγκεκριμένα, της γυναίκας στην σημερινή εποχή και αυτού του αισθήματος κενού που μας αφήνει να νιώσουμε η σημερινή κοινωνία. Γεννιέται μια απάθεια, μια απελπισία, ένας βαθύς ύπνος της ψυχής που οδηγεί στην καταστροφή και αυτή με τη σειρά της στην δημιουργία. Ένας κύκλος που μας κρατά δέσμιες αλλά και ζωντανές.
* Αυτό που αναζητώ γενικά από τις συνεργασίες μου, είτε στο θέατρο, είτε σε σινεμά τηλεόραση είναι ωραίους ανθρώπους με ωραίες συνθήκες εργασίας. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
* Όταν μας βρήκε ο covid _19 βρισκόμουν στον νέο Ακάδημο στο Χάρολντ και Μωντ. Από όλο αυτό θυμάμαι ότι αυτή η οικογένεια που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται κόπηκε απότομα. Για τα θεατρικά μου σχέδια τη νέα σεζόν δεν ξέρω τίποτα ακόμη όλα είναι άλλωστε τόσο ρευστά.
* Το γράψιμο το συνάντησα στη ζωή μου τον τελευταίο χρόνο. Ένιωσα την ανάγκη κάποια συναισθήματα μου να τα γράψω σε ένα χαρτί. Ανακουφιστικά λειτούργησε για μένα. Όσο για την σκηνοθεσία δεν το έχω σκεφτεί ούτε έχει περάσει από το μυαλό μου τουλάχιστον ακόμη. Δε θέλω να είμαι αρχηγός, μου αρέσει πιο πολύ να είμαι μέλος σε μια ομαδα και να είμαι χρήσιμη.
* Με τον αθλητισμό δεν το έχω και πολύ και λέω δυστυχώς γιατί τους θαυμάζω τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτόν, αλλά νομίζω ότι δεν θα μπορούσα. Ο χορός για μένα είναι εκτόνωση, ανεβάζει την σεροτονίνη μου. Αχ!πότε θα χορέψουμε ρε παιδιά ελεύθεροι, επιτέλους; Το τραγούδι είναι μια άλλη ιστορία. Ελπίζω στην επόμενη ζωή να έχω φωνή σαν την Τζάνις Τζόπλιν ..παρακαλώ πολύ!
* Η Αθήνα είναι γεμάτη αντιθέσεις και επιλογές. Ομορφάσχημη πόλη,με ομορφάσχημους ανθρώπους. Το κέντρο των αποφάσεων, ηχορύπανση, γέλια, δάκρυα, φίλοι, χαρά, θέατρο, κινηματογράφος, μουσική, σκουπίδια, κίνηση και άγχος.
* Το Πήλιο είναι τα τελευταία 8 χρόνια στην ζωή μου ,είναι καταφύγιο για μένα, φάρμακο αναγκαίο πια για να βρίσκω ισορροπία. Εδώ έχει ωραία βράχια με νερά για να κάτσεις να ξεκουραστείς από τη βουή, έχει ωραία μεγάλα δέντρα για να δροσιστείς, ωραία τοπία να θαυμάσεις και όμορφους ανθρώπους να κουβεντιάσεις. Την καραντίνα την πέρασα εδώ, σίγουρα πιο ελεύθερη από τι θα ήμουν στην πόλη και νιώθω ευγνώμων για αυτό.
* Στο All4fun μου αρέσει που στηρίζετε νέους ανθρώπους και τους γνωρίζω μέσα από εσάς. Συνεχίστε έτσι για πάντα!!!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 9/8/2021
