Το πρόσωπο της εβδομάδας: Έλια Βεργανελάκη – Ηθοποιός / Μουσικός

Ακριβώς έναν χρόνο πριν ένα βίντεο έκανε την εμφάνιση του στο Youtube. Είχαν περάσει τέσσερις εβδομάδες από την στιγμή που είχαν κλείσει τα θέατρα και κανείς από την Πολιτεία δεν έδειχνε να ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους του πολιτισμού.

Τίτλος του βίντεο, και δημιουργός του μια ηθοποιός- μουσικός, που κατάφερε με τον δυναμικό της τρόπο να γίνει η φωνή χιλιάδων ξεχασμένων από το κράτος πολιτών.

Η Έλια Βεργανελάκη είχε δώσει την πρώτη σπίθα και ενδεχομένως ο χώρος να της χρωστάει πολλά για τα όσα σημαντικά συνέβησαν μετά.

Από τη δημιουργία του Support Art Workers, από τη δυναμική ενίσχυση του ΣΕΗ, από τις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν, από τις διεκδικήσεις δικαιωμάτων, τα είχαν σχεδόν ξεχαστεί, αλλά και από τα όσα διαδραματίζονται στον συγκεκριμένο χώρο μετά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις των τελευταίων μηνών.

Ακρως συγκινητικός πάντως παραμένει, όπως και πέρσι ο τρόπος με τον οποίο εξηγεί την ενέργεια της.

Μια κίνηση πέρα για πέρα γνήσια, η οποία έδειξε και στο ευρύ κοινό ότι οι περισσότεροι ηθοποιοί δε ζουν μόνο από το επάγγελμά τους, ούτε εισπράττουν τα χιλιάδες ευρώ των τηλεοπτικών σταρ προ κρίσης.

Αναμενόμενο έται και το γεγονός ότι την επιλέξαμε για πρόσωπο εβδομάδας και λόγω της επετειακής συγκυρίας, αλλά και γιατί στην στήλη αυτή φωτίζουμε τους καλλιτέχνες όχι μόνο όταν είναι στην επικαιρότητα, αλλά κυρίως όταν έχουν κάτι να πουν, ανεξάρτητα από το αν δουλεύουν στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο επιλογής μας. Κάτι βέβαια που δεν ισχύει στην περίπτωση της Έλιας, δεδομένου ότι πρόσφατα έκανε και το τηλεοπτικό της ντεμπούτο στην “Έξαψη”.

Η περιγραφή της για το βίντεο ακόμα και τώρα προσωπικά με συγκινεί το ίδιο: “Σα σήμερα πριν έναν χρόνο ξύπνησα με απίστευτο θυμό και οργή, αφού είχε περάσει ένας μήνας και ουδείς είχε μιλήσει για το πώς θα στηρίξει η Πολιτεία τους καλλιτέχνες αυτής της χώρας εν μέσω πανδημίας. Ξύπνησα με δάκρυα στα μάτια και ενώ έφτιαχνα τον καφέ μου, ηχογραφούσα τον εαυτό μου στο κινητό να παραληρεί κυριολεκτικά. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι φωναχτά στην κουζίνα μου “δεν είμαι άνθρωπος εγώ;” Αφού ηρέμησα άκουσα όσα είχα ηχογραφήσει και έγραψα σε χαρτί το κείμενο που λίγες ώρες μετά το τράβηξα με μία κάμερα και το ανέβασα. Δεν πίστευα αυτό που θα συμβεί τις επόμενες ώρες. Δεν το φανταζόμουν καν. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Ήθελα απλά να βγω και να τα πω. Και ήξερα πως έχω συμμάχους τους λιγοστούς φίλους μου που θα μου έλεγαν “μπράβο ελιάκι, καλά τα λες” κ αυτό μου ήταν αρκετό. Μέσα σε λίγες ώρες το βίντεο είχε χιλιάδες προβολές. Την επόμενη μέρα συνειδητοποιώντας την απήχηση που είχαν τα λόγια μου, ένιωσα την τεράστια αγκαλιά του χώρου μας που ποτέ δεν είχα νιώσει μέχρι τότε. Θεωρώ πως ήταν η αρχή αυτό το βίντεο για να διεκδικήσουμε όλοι μαζί το αυτονόητο. Είμαι περήφανη που ήμουν εγώ αυτή μα ταυτόχρονα μέσα μου θέλω να πιστεύω πως αν δεν ήμουν εγώ θα ήταν κάποιος άλλος. Σίγουρα θα ήταν κάποιος άλλος. Με άλλες λέξεις, σε άλλο σπίτι κλεισμένοι, μα σίγουρα όσα είπα στο βίντεό μου ήταν λόγια που δυστυχώς ή ευτυχώς όλοι οι επαγγελματίες του χώρου τα έχουμε νιώσει. Έναν χρόνο μετά ξέρεις πολύ καλά πόσο τεράστια βήματα έχουν γίνει με θάρρος και ειλικρίνεια, με συμπαράσταση και αγάπη για το επάγγελμά μας. Έναν χρόνο μετά έχω να δηλώσω πως ο καλλιτέχνης είναι και οφείλει να είναι πρωτίστως Άνθρωπος. Και αν μας οδήγησαν να αισθανόμαστε το αντίθετο, ορθώνουμε ανάστημα και προχωράμε..”.

* Λέω να ξεκινήσω τη συνέντευξή μας από τη μουσική…Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου ήμουν μέσα σε Ωδεία. Η μουσική μου παιδεία με βοήθησε να γνωρίσω την καλλιτεχνική μου φύση από πολύ νωρίς. Η υποκριτική ήταν μια έκπληξη για μένα. Ημουν ήδη 26 ετών όταν τυχαία και για πρώτη φορά έπαιξα στη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου Κρήτης και μάλιστα υποδήθηκα μία γυναίκα που τίποτα κοινό δεν είχα μαζί της. Η διαδικασία της μεταμόρφωσης, οι πρόβες, και φυσικά το κλίμα στις πρόβες με έκαναν να σκεφτώ πως θα ήθελα πολύ να σπουδάσω την Τέχνη της Υποκριτικής και φυσικά δεν το μετάνιωσα ποτέ.

* Το Casting μπήκε στη ζωή μου κυρίως για βιοποριστικούς λόγους πριν δύο χρόνια και πλέον έχω και την ηθική ικανοποίηση να εργάζομαι επιτυχώς και να βοηθάω συναδέλφους μου. Ίσως να ακουστεί ρομαντικό μα ήθελα κ εξακολουθώ να θέλω να αλλάξω τις συνθήκες εργασίας και να καταρρίψω την μασημένη ατάκα του “έτσι είναι ο χώρος”. Φυσικά αν δεν είχα ανθρώπους να με συμβουλεύουν και κυρίως τον συνεργάτη στην the Giant Casting και φίλο μου Βίτωνα, δεν θα είχα καταφέρει όσα μέχρι τώρα…it takes always (at least) two to tango!

* Είμαι περήφανη που είμαι ηθοποιός και αν και άργησα να βρω τι ήταν αυτό που θέλω να κάνω, δεν μετανιώνω παρά τις αντιξοότητες στο χώρο. Είναι ο τρόπος να εκφράζομαι, να συνδημιουργώ, να βρίσκω στοιχεία του εαυτού μου μέσα από τους ρόλους που υποδύομαι. Χωρίς τη μουσική δεν θα ήμουν φυσικά η ηθοποιός που είμαι σήμερα. Το πιο μαγικό όλων είναι όταν παίζω σε μία παράσταση και ταυτόχρονα έχω συνθέσει τη μουσική. Έχει συμβεί τρεις φορές και είμαι ανοιχτή να συμβεί κι άλλες! Όσον αφορά στο Casting, το κάνω με αγάπη και αλληλεγγύη προς τους συναδέλφους μου και χαίρομαι πάντα όταν κλείνω ρόλους σε ανθρώπους, ειδικά σε εκείνους που μέχρι τότε δεν τους είχε δοθεί η ευκαιρία.. Δεν είναι το ίδιο δημιουργικό με την Υποκριτική και τη Μουσική, μα αν αγαπάς ό,τι κάνεις τότε βρίσκεις πάντα τον τρόπο να το κάνεις δημιουργικά..Είμαι ένας πολύ κοινωνικός και επικοινωνιακός άνθρωπος και με το casting έχω γνωρίσει υπέροχους επαγγελματίες (όχι μόνο ηθοποιούς αλλά και σκηνοθέτες και παραγωγούς) που σέβομαι και εκτιμώ και γι αυτό είμαι μία casting director που ενώ δε συνηθίζεται, πάω σχεδόν πάντα στα γυρίσματα για να είμαι εκεί κοντά τους.

 

 

* Ο ηθοποιός ως υπερευαίσθητο ον πρέπει να έχει σκληρό στομάχι για να αντιμετωπίζει την ακόμα πιο σκληρή ελληνική πραγματικότητα. Είναι ένα επάγγελμα που σε γεμίζει διαρκώς με την ανασφάλεια του τι θα γίνει στο μέλλον. Κλείνεις μία δουλειά, μα ταυτόχρονα ξέρεις ότι σε λίγους μήνες μπορεί να είσαι πάλι άνεργος και φτου κι από την αρχή. Σχεδόν κανείς δεν επέλεξε να γίνει ηθοποιός ή μουσικός ή χορευτής στην Ελλάδα, αγνοώντας πόσο δύσκολο θα είναι. Απλά όταν σε πλημμυρίζει αυτή η ακατανίκητη ανάγκη να εκφραστείς και να δημιουργήσεις χέρι χέρι με την φαντασία, απλά δεν έχεις άλλη επιλογή. Και αυτό θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο και αυτονόητο. Με την πανδημία ο ηθοποιός μα και όλοι οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ασύλληπτη για τα μέχρι τώρα δεδομένα απαξίωση από το κράτος.

 

* Πλέον μαζί με την προσωπική του μάχη ο καθένας, πρέπει να αντιμετωπίσει και τη μάχη απέναντι σε ένα Υπουργείο Πολιτισμού που μας γύρισε την πλάτη, μας κατηγόρησε για μαύρη εργασία και μας αντιμετώπισε όλους ως χομπίστες. Το μόνο παρήγορο είναι πως τώρα είμαστε πιο δεμένοι και αλληλέγγυοι από ποτέ. Θα επιστρέψουμε πιο δυνατοί διεκδικώντας τα δικαιώματα που τόσα χρόνια μας στέρησαν. Δεν είναι τυχαίο πως μέσα στην τόσο κρίσιμη περίοδο που διανύουμε ο χώρος άρχισε να φτύνει τα κατακάθια του. Κοιτώ το μέλλον με αισιοδοξία και στέλνω σε όλους τους συναδέλφους μου συμπαράσταση!

 

* Ανέκαθεν η Τέχνη έδινε απαντήσεις στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση μιας χώρας. Η Τέχνη είναι και πολιτική. Το θέμα πάντα είναι ποιος θέτει τις ερωτήσεις και ποιος είναι εκεί για να τις ακούσει. Δεν θα σου έλεγα με τίποτα πως είμαι καλά με το πώς αντιμετωπίζει η τωρινή κυβέρνηση την πανδημία και όχι μόνο. Και όχι μόνο δεν είμαι καλά μα θυμώνω και εξοργίζομαι όταν παραμένουν κλειστά τα θέατρα και οι κινηματογράφοι και τα μουσεία, μα ανοίγουν τα πολυκαταστήματα και τα κομμωτήρια. Ποτέ άλλοτε όσο ζω δεν απαξιώθηκε ο Πολιτισμός σε αυτή τη χώρα τόσο απροκάλυπτα. Δεν δύναμαι να κατανοήσω γιατί ένα κράτος παροτρύνει έναν πολίτη να καταναλώσει μα όχι να ψυχαγωγηθεί. Ποτέ άλλοτε δεν έζησα τόση αστυνομοκρατία και τόση επιβολή εξουσίας σε πολίτες που εξαρχής έπραξαν απολύτως υπεύθυνα. Τι γίνεται αλήθεια όταν ένα κράτος πράττει διαρκώς ανεύθυνα ενώ απαιτεί ατομική ευθύνη από τους πολίτες του; Αδυνατώ να φανταστώ τι έπεται όταν αρμόδιοι αδυνατούν να αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεών τους. Το μόνο μήνυμα που έχω να στείλω είναι: “κρατάμε γερά”. Εμπεριέχει τη δύναμη της αντίστασης μα και την προειδοποίηση πως ό,τι κι αν κάνουν, εμείς δεν θα λυγίσουμε! Ρομαντικό κορίτσι είμαι όπως βλέπεις και μαζί με μένα γνωρίζω κι άλλους τρελά ρομαντικούς…

 

* Σαν σήμερα πριν έναν χρόνο ξύπνησα με απίστευτο θυμό και οργή, αφού είχε περάσει ένας μήνας και ουδείς είχε μιλήσει για το πώς θα στηρίξει η Πολιτεία τους καλλιτέχνες αυτής της χώρας εν μέσω πανδημίας. Ξύπνησα με δάκρυα στα μάτια και ενώ έφτιαχνα τον καφέ μου, ηχογραφούσα τον εαυτό μου στο κινητό να παραληρεί κυριολεκτικά. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι φωναχτά στην κουζίνα μου “δεν είμαι άνθρωπος εγώ;” Αφού ηρέμησα άκουσα όσα είχα ηχογραφήσει και έγραψα σε χαρτί το κείμενο που λίγες ώρες μετά το τράβηξα με μία κάμερα και το ανέβασα. Δεν πίστευα αυτό που θα συμβεί τις επόμενες ώρες. Δεν το φανταζόμουν καν. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Ήθελα απλά να βγω και να τα πω. Και ήξερα πως έχω συμμάχους τους λιγοστούς φίλους μου που θα μου έλεγαν “μπράβο ελιάκι, καλά τα λες” κ αυτό μου ήταν αρκετό. Μέσα σε λίγες ώρες το βίντεο είχε χιλιάδες προβολές. Την επόμενη μέρα συνειδητοποιώντας την απήχηση που είχαν τα λόγια μου, ένιωσα την τεράστια αγκαλιά του χώρου μας που ποτέ δεν είχα νιώσει μέχρι τότε. Θεωρώ πως ήταν η αρχή αυτό το βίντεο για να διεκδικήσουμε όλοι μαζί το αυτονόητο. Είμαι περήφανη που ήμουν εγώ αυτή μα ταυτόχρονα μέσα μου θέλω να πιστεύω πως αν δεν ήμουν εγώ θα ήταν κάποιος άλλος. Σίγουρα θα ήταν κάποιος άλλος. Με άλλες λέξεις, σε άλλο σπίτι κλεισμένοι, μα σίγουρα όσα είπα στο βίντεό μου ήταν λόγια που δυστυχώς ή ευτυχώς όλοι οι επαγγελματίες του χώρου τα έχουμε νιώσει. Έναν χρόνο μετά ξέρεις πολύ καλά πόσο τεράστια βήματα έχουν γίνει με θάρρος και ειλικρίνεια, με συμπαράσταση και αγάπη για το επάγγελμά μας. Έναν χρόνο μετά έχω να δηλώσω πως ο καλλιτέχνης είναι και οφείλει να είναι πρωτίστως Άνθρωπος. Και αν μας οδήγησαν να αισθανόμαστε το αντίθετο, ορθώνουμε ανάστημα και προχωράμε. 

 

 

* Σχετικά με τη συμμετοχή μου στην “Έξαψη” ένα βράδυ αργά με κάλεσε στο τηλέφωνο η casting director της σειράς. Είχε δει το showreel μου και ήθελε πολύ να με προτείνει στη σειρά. Έκανα selftape με τις σκηνές και παρόλο που ο σκηνοθέτης Βασίλης Τσελεμέγκος δεν κατάφερε να “κατεβάσει” το βίντεό μου και να με δει, για κάποιο λόγο, κατάφερε μόνο να με ακούσει και έτσι έκλεισα το ρόλο. Το αναφέρω γιατί ήταν πολύ θαρραλέο εκ μέρους του να με διαλέξει μόνο ακούγοντάς με να παίζω και τον ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκε! Το κλίμα στα γυρίσματα ήταν υπέροχο! Παρόλο που η πρώτη σκηνή που έπρεπε να παίξω ήταν με λογομαχίες και ένταση, γελάσαμε πολύ με την Αναστασία Παντούση και τον Κίμωνα Κουρή στις πρόβες. Αυτό το οικογενειακό κλίμα στα γυρίσματα με έκανε πολύ ευτυχισμένη και ενώ τελειώσαμε σχετικά γρήγορα, δεν ήθελα με τίποτα να φύγω από το σετ…Από το κοινό διάβασα πολύ άσχημα λόγια για τον ρόλο και χάρηκα που ταυτίζονται οι θεατές με τη Μαργαρίτα (αν παίζεις την κακιά σε βρίζουν κ αν παίζεις την καλή σε αγαπούν) και ταυτόχρονα έλαβα πολλά μηνύματα αγάπης από ανθρώπους που εύχονται να με δουν σε κάτι μεγαλύτερο και μαζί τους το εύχομαι κι εγώ!

 

* Κυριάκο μου, αν εξαιρέσεις κάποια διαφημιστικά, ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική εμφάνιση στην Έξαψη. Οπότε ξεχωρίζω αυτήν! χαχαχαχα  Επειδή πάντα μου δίνουν δραματικούς ρόλους, θα ήθελα πολύ να παίξω σε κωμωδία διότι θεωρώ ότι το ‘χω μα και θα ήθελα πολύ να παίξω σε μία σειρά που θα έχει να κάνει με την Κρήτη, ακόμα κι αν είχε διάλεκτο. Πριν χρόνια μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι σε μία σειρά που γυριζόταν στην Κρήτη μα ταυτόχρονα είχα γυρίσματα στη Νέα Ζηλανδία όπου πρωταγωνίστησα σε μία ταινία μεγάλου μήκους που δυστυχώς δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Αισθάνομαι πως τώρα είναι η στιγμή για να κλείσω έναν μεγάλο ρόλο σε μία τηλεοπτική σειρά και είμαι έτοιμη να υποδυθώ ό,τι μου ζητηθεί με χαρά!

 

 

* Ο κινηματογράφος είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Έχω κάνει λίγες μεγάλου και αρκετές μικρού μήκους ταινίες, φέτος ήμουν και στη Δράμα και λόγω του Casting τα τελευταία χρόνια έχω γνωρίσει υπέροχους σκηνοθέτες με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ ως ηθοποιός. Με μαγεύει πάντα στο σετ πώς τόσοι άνθρωποι συνδημιουργούν για να φτιάξουν ένα “ψέμα” μα ταυτόχρονα αυτό το ψέμα θέλει την μία και μόνη αλήθεια του καθενός. Ο κινηματογράφος είναι για μένα η ύψιστη μορφή τέχνης, διότι χωράει όλες τις τέχνες μαζί και όποτε είμαι στο σετ είμαι πάντα ευτυχισμένη και αυτάρκης.

 

* Έχω συνθέσει μουσική για παραστάσεις και ταινίες. Δεν είμαι καλή στο να γράφω στίχο, μα όσοι έχουν ακούσει τη μουσική μου, μου λένε πόσο cinematic συνθέτω. Τους τελευταίους μήνες δεν έχω παίξει ούτε νότα. Ίσως να φταίει η κλεισούρα, ίσως το ότι δουλεύω πολύ, πάντως ποτέ δεν πίεσα τον εαυτό μου να παίξει μουσική. Αν ξεκινήσω να μιλάω για τα πρότζεκτ τα μουσικά, θα κουραστούν κai οι ελάχιστοι που δεν έχουν κουραστεί ήδη και συνεχίζουν να με διαβάζουν μέχρι εδώ…χαχαχα. Αν κάποιος θέλει να ακούσει μουσική μου, μπορεί να με βρει στο soundcloud ως elvelia. Έχω ανεβάσει εκεί ένα δείγμα δουλειάς μου. 

 

* Με τον αθλητισμό τώρα πια μικρή η σχέση μας. Όταν ήμουν μικρή έτρεχα σε αγώνες ποδηλασίας και έκανα στίβο. Τώρα πια απλά κάνω λίγες διατάσεις στο σπίτι και βάρη για να με κρατάω σε καλή φυσική κατάσταση και απολαμβάνω να περπατάω με τις ώρες. Ειδικά πριν από οντισιόν ή casting θα ξεκινήσω 2 ώρες νωρίτερα και θα περπατήσω αρκετά χιλιόμετρα μέχρι να φτάσω. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, να χαμογελάω στους σκυθρωπούς και μερικές φορές να κλείνω τα μάτια στην Πατησίων και να φαντάζομαι πως ακούω τα κύματα…

 

* Όσο για τον χορό, χορεύω πολύ στο σπίτι μου, τις προάλλες χόρεψα τσιφτετέλι παρέα με το κουτάβι μου αν μπορείς να το κάνεις εικόνα, χαχαχαχα, έτσι γιατί θυμήθηκα μια μελωδία και το έβαλα να παίζει στα ηχεία. Πολύ συχνά επίσης χορεύω παραδοσιακούς κρητικούς χορούς γιατί μου λείπουν οι φίλοι μου και τα κρητικά γλέντια! Είναι πιθανό να σηκωθώ το πρωί και να σύρω έναν συρτό μέχρι να ζεσταθεί η μηχανή του καφέ…

 

* Έχω γράψει κάποιες αράδες στη ζωή μου και δύο σενάρια μικρού μήκους. Ακόμα είναι κρυμμένα στο συρτάρι μου. Συνήθως γράφω όταν δεν είμαι καλά. Είναι η σιωπηλή διέξοδός μου. Σπάνια θα δώσω κάτι να διαβάσουν οι δικοί μου. Φοβάμαι πως θα τρομάξουν με το σκοτάδι που μου βγαίνει στις σελίδες των τετραδίων. Μετά από έναν χρόνο πανδημίας βέβαια, το μόνο που έχω έμπνευση να γράψω είναι τα ψώνια του σουπερμάρκετ! 

 

* Η πρώτη ευκαιρία να σκηνοθετήσω και μάλιστα τον εαυτό μου, ήταν στην Ακαδημία της Τέχνης του Βερολίνου, όπου ήμουν Υπότροφος το 2013. Έγραψα το έργο, σκηνοθέτησα, έπαιξα και συνέθεσα τη μουσική. Πήρα ένα βραβείο ως καλύτερη ηθοποιός και συνθέτις και φυσικά όχι ως σκηνοθέτις…χαχαχαχ Έκανα πολλά λάθη μα κράτησα μόνο τα καλά. Ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα, μα άδραξα την ευκαιρία και αφέθηκα μέχρι τέλους. Εδώ στην Κρήτη είχα τα εφόδια και κοντά μου τους ανθρώπους να συνδημιουργήσουμε και το δοκίμασα ξανά! Είμαστε μία ομάδα επαγγελματιών που κάθε χρόνο σχεδόν ανεβάζουμε μία παράσταση έτσι όπως θα θέλαμε ιδανικά. Η τελευταία δουλειά που σκηνοθέτησα ήταν το Vanilla love, ένα έργο βασισμένο σε πραγματικές καταθέσεις κακοποιημένων ανθρώπων, που δυστυχώς ενώ έκανε συνεχόμενα sold out, ήρθε η πανδημία να μας στείλει σπίτια μας. 

 

*. Το 2015 άνοιξε την αγκαλιά του το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, όταν ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής ο αστείρευτος και πολύ ταλαντούχος Μιχάλης Αεράκης. Σε μία οντισιόν γνώρισα έναν μοναδικό σκηνοθέτη, τον Γιάννη Καραχισαρίδη, με τον οποίο κάναμε treiw θεατρικές παραγωγές μαζί τα επόμενα χρόνια. Δυστυχώς ένα από τα μεγαλύτερα πλήγματα για μένα στην πανδημία ήταν ο ξαφνικός θάνατος του Γιάννη, μία από τις μεγαλύτερες απώλειες της ζωής μου, ένας σκηνοθέτης γεμάτος ευγένεια και ήθος έφυγε ξαφνικά και ακόμα και σήμερα, σχεδόν έναν χρόνο μετά, υπάρχουν μέρες που ξυπνάω και θέλω να τον πάρω τηλέφωνο και του πω πόσο τον ευγνωμονώ που με πίστεψε και με δίδαξε.

 

* Τον αποκαλούσα θεατρικό μου πατέρα. Όλες τις παραστάσεις μαζί του και άλλες τόσες και τόσες θα ξαναέκανα μαζί του. Με αποκαλούσε Ρίτα Ριτάκι, διότι η πρώτη παράσταση που συνεργαστήκαμε ήταν η παράσταση “Eκπαιδεύοντας τη Ρίτα” και μαζί του θα έκανα όποιο ρόλο μου εμπιστευόταν χωρίς δεύτερη σκέψη. Μου λείπει πολύ αν και τον κρατάω πάντα μέσα μου…

 

* Είμαι ανοιχτή να κάνω όποιες συνεργασίες προκύψουν. Λειτουργώ πολύ με το ένστικτο και σε κάθε ευκαιρία για συνεργασία προσπαθώ να ακούω τον εαυτό μου! Τον τελευταίο χρόνο ακυρώθηκαν τρεις θεατρικές παραγωγές λόγω covid  και θα ήθελα με κάποιο μαγικό τρόπο να ξανασμίξουμε θεατρικά με τους ανθρώπους εκείνους μα επίσης όπως έγραψα και πιο πάνω, νιώθω πιο έτοιμη από ποτέ για να παίξω στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο! Πριν έναν χρόνο χιλιάδες άνθρωποι με έμαθαν ως την Έλια που έκανε εκείνο το μανιφέστο. Δεν είμαι μόνο αυτό..

 

 

* Στην Αθήνα δεν είναι και πολλά αυτά που μου αρέσουν. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χανιά, αγαπώ τη θάλασσα και τις άπειρες ομορφιές της Κρήτης. Είμαι άνθρωπος της φύσης. Η ανάγκη για σπουδές και εργασία με έφερε στην Αθήνα και εδώ και χρόνια είμαι ερωτευμένη μ’ έναν άνθρωπο που ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Θα ήθελα σε λίγα χρόνια να τον πάρω και να ζήσουμε στην Κρήτη, μακριά από τη βαβούρα της Αθήνας και την αποξένωση των κατοίκων της.

 

* Τώρα σου γράφω από τη βεράντα του πατρικού μου στα Χανιά, ακούω τους μελισσουργούς, και μέχρι χτες που είχε νοτιά άκουγα τα κύματα της θάλασσας, το σπίτι μας είναι πολύ κοντά…Εδώ είναι οι παιδικοί και αδερφικοί μου φίλοι, η οικογένειά μου, όλες μου οι αναμνήσεις από παιδί και προσπαθώ να κατεβαίνω συχνά και να “φορτίζομαι” για να αντέχω στη Βαβυλώνα, όπως την λέω εγώ, Αθήνα.