Και επειδή εγώ την είχα προτείνει σ’ αυτήν τη δουλειά – και κέρδισε δικαίως μια θέση σ’ ένα καστ, το οποίο τελικό δεν έπαιξε ποτέ μαζί επίσημα, αλλά και επειδή της αξίζει να φιλοξενείται σ’ αυτήν την στήλη, ήταν μια ιδανική επιλογή για αυτόν τον καιρό.
Όπως φαίνεται από τα λεγόμενα της, μάλιστα, τουλάχιστον με τέτοιες συνεντεύξεις μπορούμε να νιώθουμε μια αισιοδοξία για αρκετούς ηθοποιούς, οι οποίοι βρίσκονται στον συγκεκριμένο χώρο σχετικά με το ήθος και τις απόψεις τους.
Στο All4fun συνηθίζουμε να δίνουμε βήμα και σε φωνές που δεν ακούγονται όσο πρέπει, επειδή π.χ. δεν είχαν το προνόμιο να σταθούν και τυχεροί για να παίξουν σε μια σειρά, όπως οι “Άγριες Μέλισσες”.
Και ειδικά τώρα, που βγαίνουν στο προσκήνιο ιστορίες με σεξουαλικές κακοποιήσεις, λεκτική βία, αλλά και άκυρες και άδικες απομακρύνσεις, όπως ήταν η δική της περσινή.
* Η υποκριτική σαν ιδέα ήρθε στη ζωή μου πολύ νωρίς. Από πολύ μικρή έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, χωρίς να γνωρίζω απαραίτητα τι σημαίνει, μόνο φανταζόμουν. Στο γυμνάσιο συμμετείχα στη θεατρική ομάδα του δήμου όπου μεγάλωσα. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει να είναι κανείς ηθοποιός, τι είναι η υποκριτική και πως προσεγγίζεται. Ήταν ακόμα καλύτερο απ’ ότι φανταζόμουν! Έπειτα συμμετείχα στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου. Ο κόσμος του θεάτρου ανοιγόταν όλο και περισσότερο μπροστά μου και με συνέπαιρνε, με μάγευε. ΄Ετσι, αφού τελείωσα τις σπουδές μου στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, πήγα στη δραματική σχολή του Εμπρός. Τα χρόνια που σπούδαζα υποκριτική στο Εμπρός ήταν για μένα αποκάλυψη. Από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου!
* Για μένα η υποκριτική είναι η διαδικασία μέσα από την οποία μαθαίνεις τον εαυτό σου και την ανθρώπινη λειτουργία, μαθαίνεις το σώμα σου, μαθαίνεις να παρατηρείς, να είσαι σε εγρήγορση, να ελέγχεις και να χρησιμοποιείς τα εκφραστικά σου μέσα. Να δουλεύεις ομαδικά και συνεργατικά, να συντονίζεσαι με άλλους ανθρώπους σ’ έναν κοινό στόχο, να αφουγκράζεσαι και να αισθάνεσαι. Είναι έκφραση και δημιουργία και ελευθερία. Θα έλεγα πως είναι, ό,τι το σαντούρι για το Ζορμπά. Μία τέχνη, που όπως και κάθε τέχνη, σε βοηθάει όταν, ή για να μην, “πλαντάς”.
* Δυστυχώς στην Ελλάδα ένας καλλιτέχνης αντιμετωπίζεται ρηχά από την πλειοψηφία του κόσμου. Οι περισσότεροι άνθρωποι, ή θα προσπαθούν να καταλάβουν αν είσαι γνωστή/ός για να σε αναγνωρίσουν ως καλλιτέχνη, ή θα σε θεωρούν χομπίστα/στρια. Καλά, όσο για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι καλλιτέχνες από την πολιτεία, ο,τι και να πω θα είναι λίγο. Μία λέξη που κάπως συνοψίζει όλα αυτά που σκέφτομαι είναι η απαξίωση, του κλάδου και των εργαζομένων στις τέχνες.
* Αυτό που με κρατάει ζωντανή είναι η ανάγκη μου για έκφραση και δημιουργικότητα, η ζέση μου και η ζέση άλλων ανθρώπων του χώρου, που παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι καλλιτέχνες, δημιουργούν και παραμένουν ζωντανοί και παρόντες. Τώρα για αυτό που με ρωτάς σχετικά με κάτι, που με στεναχωρεί στον χώρο μου…Με στεναχωρεί που οι χώροι πολιτισμού είναι κλειστοί εδώ και σχεδόν ένα χρόνο. Ας ανοίξουν και μετά θα θυμηθώ τι με στεναχωρεί.
* Η τέχνη ήταν παρούσα στη ζωή του ανθρώπινου είδους τουλάχιστον από την εποχή των σπηλαίων. Η αξία της είναι ανεκτίμητη, αδιαπραγμάτευτη και αδιαμφισβήτητη. Σε αυτούς που υποτιμούν τη σημασία της, θα τους έλεγα ότι είναι ρομπότ ή νομίζουν ότι είναι ρομπότ. Η τέχνη είναι απαραίτητη για την ψυχική υγεία των ατόμων. Με την τέχνη γίνονται ζυμώσεις. Η τέχνη ανοίγει το μυαλό, προβληματίζει, αφυπνίζει, θέτει ερωτήματα. Η τέχνη μπορεί να ασκεί πολιτική. Όποιος την υποτιμάει μάλλον τη φοβάται. Όποιος την υποτιμάει μάλλον θέλει τα άτομα να είναι πειθήνια ρομποτάκια.
* Αντιμετωπίζω όσα συμβαίνουν στο χώρο αυτές τις μέρες με κομμένη την ανάσα. Με δέος, συγκίνηση, οργή για τους θύτες και αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη για τα θύματα. Σε αυτούς που λένε “γιατί τώρα;” θα έλεγα “γιατί όχι τώρα;”. Επίσης το “γιατί όχι όποτε;” και “γιατί έτσι”. Εφόσον έχει συντελεστεί μία κακοποίηση, μία κακοποιητική ή παραβιαστική συμπεριφορά το να ασχολείται κανείς με το πότε βγήκε στο φως, μόνο τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος μπορεί να επιδιώκει. Στο να μην εστιάσουμε στην ίδια την πράξη, αλλά στο πότε έγινε η αποκάλυψή της. Ο χρόνος και το πέρασμά του, μόνο τους θύτες μπορεί να εξυπηρετήσει. Μόνο γι’ αυτούς μπορεί να έχει κάποια σημασία. Για όλους τους υπόλοιπους δεν έχει απολύτως καμία.
* Με όλες αυτές τις αποκαλύψεις και με το κίνημα metoo, έχει δοθεί μία γερή γροθιά στο κατεστημένο, όχι μόνο του χώρου αλλά ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Γκρεμίζονται στερεότυπα, αμφισβητούνται “αυθεντίες”, τα άτομα καλούνται να πάρουν θέση, είτε πρόκειται για άτομα που βρίσκονται σε πόστα που επιβάλλεται να πάρουν θέση (και πολλά από αυτά δεν παίρνουν), είτε πρόκειται για οποιοδήποτε άτομο παρακολουθεί τις κοινωνικές εξελίξεις των ημερών μας. Πιστεύω πως γίνεται ένα καθάρισμα κι ένα ξεκαθάρισμα, και αυτό μπορεί να ανοίξει δρόμους για αλλαγές, και σε επίπεδο κοινωνίας και στο επίπεδο του χώρου μας. Είμαι αισιόδοξη. Πιστεύω ότι αυτές οι αλλαγές θα είναι προς το καλύτερο.
* Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι λίγο θολά, όπως και το τοπίο του χώρου εν καιρώ πανδημίας. Αυτή την περίοδο παρακολουθώ ένα διαδικτυακό σεμινάριο συγγραφής σεναρίου για ταινία μικρού μήκους, με τον Κώστα Φραγκούλη με στόχο να προσαρμόσω για τον κινηματογράφο το βιβλίο που έχω στα χέρια μου, ενός πολύ σημαντικού για μένα ανθρώπου που έχει φύγει από τη ζωή. Παράλληλα ετοιμάζω μία θεατρική πρόταση για καλοκαιρινά φεστιβάλ, της οποίας θα αναλάβω και τη σκηνοθεσία και τέλος δουλεύω με μια ομάδα πάνω σε μια θεατροπαιδαγωγική δράση.
* Στο σινεμά έχω συνεργαστεί με το Νίκο Κορνήλιο σε τρεις από τις ταινίες του, την “Τρίτη”, τη “Μητριαρχία” και το “Τραγουδώ αν τραγουδάς” που πρόλαβε, με μια προβολή στην Αίγλη Ζαππείου κι άλλη μία στην Ταινιοθήκη, να κάνει πρεμιέρα αρχές Οκτωβρίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας “Νύχτες Πρεμιέρας”. Η συνεργασία και στις τρεις ταινίες υπήρξε εξαιρετική. Είναι μαγικός και ο κινηματογράφος! Θα μου άρεσε πολύ να υποδυθώ κάποιο υπαρκτό πρόσωπο, να παίξω σε μια βιογραφική ταινία. Και σε οποιαδήποτε άλλη ταινία θα μου φαινόταν ενδιαφέρουσα και θα μου ταίριαζε και θα της ταίριαζα.
* Στην τηλεόραση δεν έχω δουλέψει. Δεν έχω κοιτάξει προς αυτή την κατεύθυνση μέχρι τώρα. Δε θα απέκλεια φυσικά μια συνεργασία που θα με ενδιέφερε.
* Με το σώμα ασχολούμαι από μικρή. Ξεκίνησα με ενόργανη γυμναστική, μα στη συνέχεια με κέρδισε το μπαλέτο. Ξεκίνησα όταν ήμουν 10 χρονών και μέχρι τα 19 παρακολουθούσα μαθήματα στη σχολή χορού της Νίκης Κονταξάκη. Παραλίγο να δώσω εξετάσεις για να μπβ στο επαγγελματικό τμήμα της σχολής, μα ένας τραυματισμός με απέτρεψε, κι έπειτα δεν το επιχείρησα ξανά.
* Στο μέλλον θα ήθελα να συνεργαστώ με όποιον/α μοιραζόμαστε το ίδιο καλλιτεχνικό όραμα κι έχουμε κοινές θέσεις σχετικά με τη “λειτουργία” του χώρου. Αλλά και κοινές θέσεις απέναντι στην κοινωνία. Είναι ένας παράγοντας που δεν μπορώ να βγάλω από την εξίσωση, και ειδικά τώρα, μετά τις τελευταίες εξελίξεις στο χώρο και την κοινωνία.
* Αυτό που μου άρεσε στην Αθήνα ήταν τα μπαρ, τα καφενεία, οι ταβερνούλες, οι συναυλίες και γενικά η πληθώρα πολιτιστικών επιλογών. Τώρα… που όλα αυτά είναι κλειστά εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, από μια κυβέρνηση που απ’ οτι φαίνεται θέλει μόνο να ψωνίζουμε, να καλλωπιζόμαστε και να δουλεύουμε (όσοι μπορούν να δουλεύουν δηλαδή), δε μπορώ να πώ οτι μ’ αρέσει κάτι. Με έχει κουράσει το αστικό τοπίο και νομίζω θα ήθελα να περνάω πιο πολύ χρόνο κάπου κοντά στη φύση.
* Στο Αll4fun μ’ αρέσει το ότι είναι πάντα ενημερωμένο, έχει μια ωραία ισορροπία μεταξύ σοβαρότητας και χιούμορ, στέκεται δίπλα στους καλλιτέχνες και τους στηρίζει. Έχει πολλές ενδιαφέρουσες στήλες και μπορεί κανείς να ενημερωθεί για πλήθος ζητημάτων και… μ’αρέσουν τα βραβεία του!
