Γοητευμένη από τις διάφορες μορφές τέχνης και έχοντας αναπτύξει μια πολύ σχέση με το σώμα της μέσω του αθλητισμού, η πορεία προς την υποκριτική έμοιζε σχεδόν προδιαγεγγραμένη. Αφού ξεκίνησε, λοιπόν, στο γυμνάσιο να πηγαίνει στο εφηβικο τμήμα της δραματικής τέχνης στην σχολή Ροντίδη, στη συνέχεια το θέατρο άρχισε να γίνεται τρόπος ζωής.
Και από την στιγμή που έγινε ηθοποιός η Έφη Σισμανίδου προσπαθεί συνεχώς να διευρύνει τους ψυχικούς και τους πνευματικούς της ορίζοντες με προσωπική δουλειά και συνεχείς αναζητήσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν και τη συγγραφή, αλλά και την σκηνοθεσία. Σ’ ένα ιδιαίτερο καλοκαίρι λόγω των συνθηκών απολαμβάνει την παρουσία της στην παράσταση «Αχ Έρωτα!» του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, που αναφέρεται στη ζωή του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και στην οποία συμπυκνώνονται τέσσερα έργα του σπουδαίου Ισπανού δημιουργού.
«Ο Λόρκα αποτελεί την επιτομή του ποιητικού ρεαλισμού με λόγο τόσο περίτεχνο που όμως μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει ποίηση ή να έχεις εντρυφήσει στη λογοτεχνία και στο θέατρο για να τον κατανοήσεις. Το έργο του είναι φτιαγμένο από σάρκα και αίμα και μιλάει στον άνθρωπο για τον άνθρωπο», μας αναφέρει συγκινημένη από την Κοζάνη, όπου ξεκίνησε το ταξίδι της η παράσταση σε σκηνοθεσία Νανάς Νικολάου.
Και μεταξύ άλλων στη συνέντευξή της, μας αποκαλύπτει την επιθυμία της να ντεμπουτάρει στην τηλεόραση, αλλά και να παίξει κάποια στιγμή σε μια ισπανική ταινία!!! Με βάση το παρουσιαστικό της, πάντως, ξεκάθαρα μοιάζει σαν να μας έρχεται κατευθείαν από την ιβηρική χερσόνησο…
* Η υποκριτική προέκυψε στη ζωή μου στα 15 μου χρόνια. Μέχρι τότε είχα ασχοληθεί σαν παιδί με τη μουσική, τα εικαστικά, τον χορό. Όταν γοητεύεσαι από τις τέχνες όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο θέατρο. Στα 15 μου λοιπόν ξεκίνησα την σπουδή μου στο εφηβικό τμήμα δραματικής τέχνης, στην σχολή Ροντίδη και αυτό ήταν. Χρόνο με τον χρόνο έγινε μέρος της ζωής μου, συνέχισα τη σπουδή μου στο επαγγελματικό τμήμα, έγινε τρόπος ζωής, μέχρι που είπα, «αυτό κάνω πλέον και μου αρέσει, οπότε θα συνεχίσω να το κάνω».
* Η υποκριτική έχει αξία για μένα όταν γίνεται τέχνη. Είναι στη φύση του ανθρώπου να αναπαριστά και να γοητεύεται από την αναπαράσταση. Η τέχνη λοιπόν της υποκριτικής έρχεται να κοινωνήσει μια ιστορία με δεξιότητα. Όσο πιο εκλεπτυσμένη η τέχνη της υποκριτικής τόσο πιο υψηλός ο δείκτης αισθητικής και πολιτισμού της κοινωνίας στην οποία αναπτύσσεται. Και αντιστρόφως.
* Ανάλογα με τα δεδομένα πράττουμε στις εκάστοτες συνθήκες. Το να είσαι ηθοποιός σημαίνει ότι είσαι καλλιτέχνης. Αν θες να ορίζεις τον εαυτό σου έτσι, με τον ίδιο γνώμονα ορίζεις και τη ζωή σου. Είναι δουλειά μας να μεγαλώνουμε τους ψυχικούς και τους πνευματικούς μας ορίζοντες για να χωρέσουμε ό,τι μας ζητηθεί να επικοινωνήσουμε στο κοινό. Αυτή η δουλειά είναι προσωπική και δεν τελειώνει ποτέ. Δυστυχώς στη χώρα μας δεν υπάρχει ισχυρή στήριξη στις τέχνες. Επομένως σε επαγγελματικό επίπεδο ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί. Τώρα, στην εποχή της πανδημίας τα περιθώρια έχουν στενέψει ακόμα περισσότερο. Παρ’όλα αυτά δεν είναι μόνο ο κλάδος μας που αιμορραγεί. Όλα είναι αλληλένδετα. Για εμένα η περίοδος αυτή είναι μεταβατική μέχρι να βρεθούν λύσεις που θα μας απαλλάξουν απ’ τον φόβο. Μέχρι η κοινωνία να ξαναβρεί ρυθμό κι εμείς μέσα σ’ αυτή.
* Το Support Art Workers είναι ένα κίνημα που δημιουργήθηκε, προφανώς, επειδή υπήρχε ανάγκη να δημιουργηθεί. Είμαστε πολλοί και καλό είναι να μην είμαστε σκόρπιοι. Οι φωνές μας είναι πιο ισχυρές στο ίδιο μήκος κύματος. Επιπλέον έγινε αφορμή να ισχυροποιηθούν τα σωματεία μας. Όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε κρατικούς μηχανισμούς είναι πλήρως αναγκαίο να έχουμε στη διάθεσή μας οργανωμένες δομές που να μπορούν να ανταπεξέλθουν στις διεκδικήσεις.
* Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν λανθασμένα πως η ενασχόληση με τις τέχνες είναι μια μποέμ κατάσταση η οποία δεν απαιτεί ιδιαίτερο κόπο. Δεν είναι έτσι. Καταπονούμε τα σώματα μας, τη φωνή μας, διαβάζουμε, μορφωνόμαστε, είμαστε εργαζόμενοι και έχουμε δικαιώματα.
* Η πρόταση να παίξω στην παράσταση «Αχ έρωτα!» μου έγινε από την σκηνοθέτι της παράστασης, την κ. Νανά Νικολάου. Ήταν και είναι μεγάλη μου χαρά για τη συνεργασία, αλλά και για την συνειδητοποίηση ότι το θέατρο πάντα θα βρίσκει τρόπους να είναι παρόν. Η κ. Νικολάου έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά, σκηνοθετώντας το έργο με ευλαβική προσοχή ώστε να τηρηθεί το πρωτόκολλο κατά γράμμα σχετικά με τις αποστάσεις και τα μέτρα προφύλαξης. Ήταν μεγάλη πρόκληση για όλους μας, φέραμε τις καρδιές μας κοντά εκεί που δεν μπορούσαμε να φέρουμε τα κορμιά μας.
* Είναι μια παράσταση φτιαγμένη, με πολλή αγάπη για τον κόσμο. Πάντα υπάρχει τρόπος να βρισκόμαστε μαζί, με ασφάλεια για όλους μας , ηθοποιούς, συντελεστές, θεατές. Πιστεύω πως ο κόσμος θα το νιώσει και θα αφεθεί ώστε να αφήσουμε πίσω τον φόβο, μαζί, έστω αυτές τις λίγες ώρες.
* Το «Αχ έρωτα!» είναι μια αφηγηματική παράσταση με θέμα τη ζωή του Λόρκα και με τέσσερα σπουδαία έργα του συγγραφέα που παρουσιάζονται συμπυκνωμένα, κρατώντας αναλλοίωτο το περιεχόμενο και την ουσία τους.
* Αυτό για εμένα σημαίνει τέσσερις διαφορετικούς ρόλους και την ευκαιρία για αλληλεπίδραση με όλους τους υπόλοιπους ηθοποιούς, έξι καταπληκτικούς συναδέλφους, με τους οποίους χαίρεσαι να μοιράζεσαι την σκηνή. Το κλίμα είναι εξαιρετικό, η σκηνική χημεία επίσης. Επιπλέον έχω την χαρά να συνεργάζομαι τρίτη φορά με την αγαπημένη μου Αρετή Μώκαλη, που έχει αναλάβει τις χορογραφίες, η οποία σε συνεργασία με τον κ. Κωτούλα, τον μουσικό μας, που μας συνοδεύει ζωντανά με το πιάνο, έχουν καταφέρει να φέρουν στην καρδιά της παράστασης τον παλμό του duende, με την σκηνοθετική καθοδήγηση πάντα της μοναδικής Νανάς Νικολάου.
* Το να έχεις την ευκαιρία να δοκιμαστείς, όχι σε ένα αλλά σε τέσσερα έργα, του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα είναι σπουδαίο. Ένας συγγραφέας του οποίου το έργο αποτελεί την επιτομή του ποιητικού ρεαλισμού με λόγο τόσο περίτεχνο που όμως μιλάει κατευθείαν στην καρδιά.
* Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει ποίηση ή να έχεις εντρυφήσει στη λογοτεχνία και στο θέατρο για να κατανοήσεις τον Λόρκα. Το έργο του είναι φτιαγμένο από σάρκα και αίμα και μιλάει στον άνθρωπο για τον άνθρωπο.
* Παρακολουθώ τελευταία ισπανικές παραγωγές, με τις οποίες έχω εντυπωσιαστεί, ειδικά με τις ταινίες. Μου αρέσει ο ρυθμός τους, η αισθητική τους, τα θέματα τους. Είναι μια βιομηχανία της οποίας θα ήθελα να γίνω μέρος. Είναι κάτι το οποίο αυτή τη στιγμή φαντάζει πολύ μακρινό και σχεδόν ακατόρθωτο, αλλά είμαι πεισματάρα και η ζωή γεμάτη εκπλήξεις.
* Η σεζόν που προηγήθηκε είχε μεγάλο ενδιαφέρον στα τηλεοπτικά δρώμενα. Ελπίζω η ελληνική τηλεόραση να συνεχίσει να προσφέρει στο κοινό της παραγωγές με ποιότητα και χαρακτήρα. Ναι, θέλω να κάνω τηλεόραση. Δεν είναι αυτοσκοπός μου. Ξέρω πως όλα προκύπτουν όταν είμαστε έτοιμοι να τα δεχτούμε. Οπότε, θα δείξει.
* Σε μικρή ηλικία και μέχρι και την εφηβεία μου ασχολήθηκα με την ενόργανη γυμναστική (δοκό και ασκήσεις εδάφους), έκανα τρία χρόνια ρυθμική και πέντε χρόνια κολύμβηση. Αργότερα λόγω του θεάτρου ήρθα σε επαφή με όλα τα είδη χορού και έχοντας μια καλή σχέση με το σώμα μου κατάλαβα πως έχω ένα εργαλείο που λειτουργεί προς όφελος μου και σε χορευτικό επίπεδο, αλλά και στην απόδοση του «σκηνικού σώματος» κάθε ρόλου. Ένα εργαλείο, βέβαια, που συνειδητά κοιτάω να εξελίσσω συνεχώς. Τα τελευταία χρόνια κάνω yoga ώστε να διατηρώ την πλαστικότητα και την ετοιμότητα μου να ανταποκριθώ σε οτιδήποτε μου ζητηθεί.
* Στο παρελθόν καταπιάστηκα και με την συγγραφή. Σε συνεργασία με την Ντέπυ Ασληχανίδου γράψαμε μια εκ νέου θεατρική μεταφορά του αστικού θρύλου του Sweeney Todd. Το κείμενο μας έγινε παράσταση και παρουσιάστηκε για δύο σεζόν στο κοινό της Θεσσαλονίκης. Αυτό είναι μια εμπειρία πολύ ζωντανή στη μνήμη μου.
* Πέρυσι, τον Φλεβάρη του ’19 έκανα και την πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα με το Margaret μια θεατρική παράσταση – drugshow σε συνεργασία με την συγκλονιστική άμα τη εμφανίσει Aphrodite HGW. Φέτος, είμαι σε συζητήσεις για να σκηνοθετήσω και πάλι. Λεπτομέρειες εν καιρώ.
* Έχω αρκετές δουλειές πίσω μου τις οποίες αναπολώ με αγάπη. Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιες νομίζω θα ήταν οι «Γυναίκες από χώμα» σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη στον πολυχώρο Vault και ο «Πέερ Γκυντ» σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη στο θέατρο Ολύμπια.
* Στην πρώτη, στις «Γυναίκες από χώμα» είχα την χαρά να συνεργαστώ με την θεατρική ομάδα Ανδρομέδα. Μια ομάδα που απαρτίζεται από νέους ανθρώπους με στόχο, όραμα και ταυτότητα. Η παράσταση είχε μεγάλη επιτυχία και απέδειξε πως τελικά το θεατρικό κοινό δεν έχει ανάγκη μόνο από εύπεπτα θεάματα αλλά και από θέατρο, που θίγει κοινωνικά ζητήματα και εγείρει στοχασμού.
* Στον Πέερ Γκυντ από την άλλη ο κ. Νικολαΐδης μου εμπιστεύτηκε την Ανίτρα σ’ ένα ανέβασμα με μορφή θεατρικοποιημένης συναυλίας με την ορχήστρα του Δήμου όχι να συνοδεύει, αλλά να συμπορεύεται με τη σκηνική δράση και αντιστρόφως ανάλογα. Πολύ ωραία εμπειρία. Πολύ αγαπημένη μου δουλειά.
* Όλοι μας έχουμε ρόλους στο μυαλό μας που θα θέλαμε να παίξουμε κάποια στιγμή. Κι εγώ, θέλω να παίξω Έντα Γκάμπλερ, Μήδεια, Σαλώμη και άλλα πόσα. Υπάρχουν όμως τόσα θεατρικά κείμενα κι άλλα που ακόμα δεν έχουν γραφτεί, τόσοι ρόλοι που τελικά ξεχνάς τι είχες φανταστεί και τι όχι. Το θέατρο είναι απεριόριστο, το ίδιο λοιπόν και οι προσδοκίες μου. Στο τέλος η συνεργασία είναι που μετράει, οι άνθρωποι κάνουν την κάθε δουλειά ξεχωριστή.
* Το κλίμα της Αθήνας μου αρέσει πολύ και οι άνθρωποι που κοιτάζουν το μέλλον έτοιμοι να το κάνουν δικό τους. Οι χίλιες δυο διαφορετικές εκφράσεις της τέχνης που κατακλύζουν την πόλη και κάθε χρόνο κερδίζουν λίγο ακόμα έδαφος.
* Δε μου αρέσει η έντονη αστυνόμευση στο κέντρο της πόλης (και όχι μόνο), η οποία με τον καιρό δυστυχώς αυξάνεται όλο και περισσότερο.
* Αυτό που μου αρέσει στο All4fun είναι το ύφος του και ο τρόπος που έχει δημιουργήσει μια κοινότητα γύρω του με διάθεση να συζητήσει, να κρίνει, αλλά όχι με προδιάθεση να επικρίνει.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το “Αχ Έρωτα!” ΕΔΩ:
Tου Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 23/7/2020