Η αναμονή για εκείνη την ευχή στη Θεσσαλονίκη το περασμένο φθινόπωρο κράτησε μόλις 40 λεπτά.
Χρονικό διάστημα από την στιγμή που η Παυλίνα Ζάχρα εξέφρασε την επιθυμία της να παίξει στην τηλεόραση σε σειρά εποχής μέχρι το τηλεφώνημα που ακολούθησε.
Κάτι σαν δηλαδή. Και σ’ αυτήν την κλήση έμαθε ότι ο Μανούσος Μανουσάκης ήθελε να τη δει για έναν ρόλο στο “Κόκκινο Ποτάμι”. Όπως ήταν λογικό εκείνη την στιγμή πίστεψε περισσότερο πως της έκαναν φάρσα και όχι πωςι όλο αυτό ήταν αληθινό. Να που, όμως, ήταν και η απόφοιτος της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών περνάει αυτήν τη σεζόν ως Λουσίν σ’ έναν από τους πλέον χαρακτηριστικούς χαρακτήρες της συγκεκριμένης σειράς.
Πριν από λίγες ημέρες, μάλιστα, η Παυλίνα ξεκίνησε να παίζει και στο θέατρο ως Κλειώ στα “Μπάσταρδα του Σίσυφου” του Γιώργου Αδαμαντιάδη σ’ έναν ρόλο βέβαια πολύ διαφορετικό από εκείνον της Λουσίν. Και επειδή το συγκεκριμένο έργο έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον – μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και ζωντανές σκηνές μποξ – περισσότερα στο θέατρο 14…
* Σίγουρα δεν ήταν όνειρο μου να γίνω ηθοποιός και ούτε το ήθελα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήμουν σχεδόν 24 όταν το κατάλαβα. Το περίεργο είναι πως όταν ήμουν μικρή και κάποιος μου έλεγε πως πρέπει να γίνω ηθοποιός, γούρλωνα τα μάτια και έλεγα πως δεν υπάρχει καμία τέτοια πιθανότητα. Στην ερώτηση τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις απαντούσα: “Δεν θέλω να γίνω ηθοποιός…”
* Ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι κομμάτι του κοινωνικού συνόλου και μέσω του έργου του να σχολιάζει τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του.
* Ενώ δεν είχα συνεργαστεί μέχρι τώρα με κανέναν από τους ηθοποιούς του θιάσου αυτού, η συνάντηση αυτή ήταν πολύ ευχάριστη και δημιουργική. Με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Λογοθέτη έχουμε μια πολύ καλή επικοινωνία και με την καθοδήγησή του με βοήθησε να προσεγγίσω με ηρεμία και σιγουριά το χαραχτήρα μου, την Κλειώ, και να τον φέρω στην σκηνή.
* Φθινόπωρο. Θεσσαλονίκη. ΚΘΒΕ. Λίγο πριν το τέλος της περιοδείας του «Ορέστη». Στο σπίτι μιας παιδικής μου φίλης συζητούσαμε για το αν θα έκανα τηλεόραση. «Θα ήθελα τόσο πολύ να κάνω μια σειρά εποχής!». Μετά από σαράντα λεπτά το τηλέφωνο χτύπησε και έμαθα ότι ο Μανούσος Μανουσάκης θα ήθελε να με δει για έναν ρόλο.
* Νόμιζα πως ήταν φάρσα συμμαθητών μου με αποτέλεσμα να μην πιστεύω την κυρία που μου μιλάει. Τα καταφέραμε τελικά. Έτσι προέκυψε η Λουσίν! Ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται για τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα.
* Κάποιοι άκουσαν για πρώτη φορά τον όρο επιλεκτική αλαλία και θέλησαν να μάθουν παραπάνω για αυτόν. Πριν από κάποιους μήνες μίλησα στο 2ο επιστημονικό συνέδριο Λογοθεραπείας στην Πάτρα για τον τρόπο που προσέγγισα αυτό τον χαρακτήρα μέσω της λογοθεραπείας. Ο κόσμος ήταν πολύ θερμός. Ήθελα πολύ να μιλήσω μέσα από αυτό που θα υποδυόμουν, για κάτι που ίσως να μην το γνωρίζουμε.
* Η Λουσίν επιλέγει να μην μιλάει από πολύ μικρή ηλικία. Αποφεύγει κάτι που θα την φέρει σε δύσκολη θέση. Αλλά η ζωή, της το φέρνει ξανά και ξανά. Αυτό ας πούμε δεν είναι κάτι κοινό που έχω με την Λουσίν.
* Όταν έμαθα για αυτό τον χαρακτήρα έκανα έρευνα για κάποιους μήνες μαζι και με την βοήθεια του λογοθεραπευτή μου Κωσταντίνου Βασιλείου, και κυριολεκτικά περπατήσαμε μαζί τον ψυχισμό της. Με συγκινεί η Λουσίν. Έχει μια αθωότητα μικρού παιδιού.
* Πρώτη φορά δουλεύω σε μια τόσο μεγάλη παραγωγή και έχει ενδιαφέρον που ανακαλύπτω πως υπάρχουν τόσα πόστα για να παραχθεί μια στιγμή. Και όλα είναι τόσο σημαντικά. Ο Μανούσος Μανουσάκης από τις αρχές στο κάστινγκ κιόλας έμοιαζε σαν να ήθελε να φτιάξει μια οικογένεια. Σε κάθε γύρισμα βιώνω ακριβώς αυτό. Με περιμένει μια οικογένεια.
* Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς σινεμά, από το να βλέπω μέχρι να παίζω σε αυτό. Ήμουν πολύ τυχερό παιδί, έζησα στον Πύργο Ηλείας μέχρι που ενηλικιώθηκα και σχεδόν κάθε χρόνο ήμουν μέλος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους. Έβλεπα αμέτρητες ταινίες με παιδιά, φτιαγμένες από παιδιά, για τα παιδιά και τους νέους όλου του κόσμου. Θα ήθελα να γυρίσω κάποια στιγμή εκεί με συμμετοχή σε κάποια ταινία. Πιστεύω πολύ στο ελληνικό σινεμά επειδή κατά την γνώμη μου κατέχει σπουδαίο υλικό.
* Κάποια στιγμή φλέρταρα με την ιδέα να μάθω ισπανικά για να πάω να συναντήσω τον Αλμοδόβαρ. Δεν είναι αυτό που θα ελεγε κανείς ο «αγαπημένος μου» αλλά πιστεύω ότι έχω κάτι και εγώ από τις περσόνες του.
* Μου αρέσει πολύ να αθλούμαι. Όλη αυτή η διαδικασία με ξυπνάει, με αναζωογονεί. Από πολύ μικρή ηλικία έχει μπει στην ζωή μου. Από τριών χρόνων κολυμπάω και χορεύω. Και κατά καιρους έχω ασχοληθεί με διαφορα αθλήματα όπως σκι, σερφ, ιππασία.
* Τρελαίνομαι να μπαίνω στην διαδικασία να γνωρίζω ένα άθλημα. Το κολύμπι είναι το άθλημα που υπάρχει στην καθημερινότητα μου αυτή την περίοδο. Κάποιες μέρες είναι το πρώτο πράγμα που επιλέγω να κάνω όταν ξυπνήσω.
* Τώρα ο χορός είναι μεγάλο κομματι της ζωής μου. Επέλεξα να μην γίνω χορεύτρια για να μην τον μισήσω.
* Γράφω. Μάλλον καλύτερα, καταγράφω. Με εξελίσσει, με οδηγεί στο να διατυπώνω και να διαπιστώνω καταστάσεις. Με την σκηνοθεσία δεν έχω έρθει κοντά. Δεν είναι κάτι που θα με ενδιέφερε να κάνω.
* Όσο για την κεραμική… Οι όγκοι πηλού γίνονται κούπες, πιάτα, βάζα. Είναι λες και κάνεις ψυχοθεραπεία. Ξεκίνησα πέρσι στο «μικρό κεραμείο» αλλά λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν κατόρθωσα να ολοκληρώσω τον κύκλο μαθημάτων.
