Είναι πραγματικά θαυμαστό σ’ έναν τόσο ανταγωνιστικό χώρο, όπως εκείνος της υποκριτικής στη σύγχρονη Αθήνα να βρίσκεις κορίτσια με καρδιά και ψυχή όπως της Μαρίας Σαρέλη. Μιας ηθοποιού, που ξεκίνησε την υποκριτική γιατί εμπνεύστηκε από ένα μαγικό και ταξιδιάρικο σύμπαν, το οποίο είχε δημιουργήσει η καθηγήτρια θεατρικής αγωγής της στο δημοτικό.
Και όταν με το καλό τελείωσε το σχολείο και αφού ασχολήθηκε ενεργά με τον στίβο και το μπάσκετ το μικρόβιο της υποκριτικής κόλλησε ξανά. Γιατί συνδυάζει για εκείνην τη δράση, το παιχνίδι, τον ρυθμό, την επικοινωνία και τη ζωή γενικότερα.
Τη Μαρία έχω τη χαρά να τη γνωρίζω εδώ και αρκετά χρόνια και πέρα από τις υποκριτικές της ικανότητες, έχω να λέω για τη μεγαλοψυχία της και τη θετική της πάντα διάθεση και προσέγγιση της ζωής. Επομένως όταν έμαθα ότι συμμετέχει στο “7 κόρες της Εύας” με σκηνοθέτη τον Κώστα Φιλίππογλου χάρηκα ιδιαίτερα, γιατί τόσο καιρό άξιζε το κάτι παραπάνω στη μέχρι τώρα καριέρα της στον χώρο.
* Η αγάπη που έχω για την υποκριτική οφείλεται στην καθηγήτρια θεατρικής αγωγής που είχα στο δημοτικό, ο τρόπος διδασκαλίας της στα μάτια μου φαινόταν μαγικός, δημιουργούσε ένα σύμπαν μέσα στο οποίο μπορούσες να ταξιδέψεις και να γίνεις όποιος θέλεις. Βέβαια όταν μετά από χρόνια, τη συνάντησα ξανά και της εξέφρασα την επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός, η πρώτη της απάντηση ήταν να μην το κάνω λόγω των δυσκολιών που θα αντιμετώπιζα. Συνέχισα την προσπάθειά μου όμως και ακόμη συνεχίζω και ειλικρινά μπορώ να πω πως δεν έχω μετανιώσει που δεν την άκουσα.
* Υποκριτική σημαίνει παιχνίδι, δράση, παρατήρηση, ρυθμός, επικοινωνία, ζωή πέρα από τους τέσσερις τοίχους. Η κλασσική ατάκα ότι η ζωή σχετίζεται με το θέατρο-υποκριτική ισχύει γιατί όπως στη ζωή έτσι και στην υποκριτική όλα στηρίζονται σε μια δράση και μια αντίδραση, είναι πολύ όμορφο όταν μέσα από μια οποιαδήποτε πράξη λαμβάνεις την αντίστοιχη επίδρασή της. Είναι μοναδικό όταν ανεβαίνεις στην σκηνή και επικοινωνείς πραγματικά με τον άνθρωπο/ηθοποιό που έχεις απέναντί σου αλλά και με τους θεατές, το βλέπω σαν μια μορφή συλλογικότητας.
* Πιστεύω πως σ’ αυτό που αξίζει να σταθεί ένας ηθοποιός αλλά και ο κάθε ένας από εμάς ξεχωριστά δεν είναι τόσο η οικονομική αλλά η ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε. Αν πρέπει να βρω τρόπους να αντιμετωπίσω μια κρίση, προτιμώ να ψάξω να μάθω γιατί έχουμε κλειστεί τόσο στο καβούκι μας, γιατί δεν φροντίζουμε να εξελιχθούμε σαν άνθρωποι; Σίγουρα μιλώντας για την οικονομική πλευρά της οι ηθοποιοί έχουν πληγεί αρκετά μιας κ έχουν από τα πιο υψηλά ποσοστά ανεργίας, αλλά με την ουσιαστική κρίση που δεν είναι ρευστή, δεν είναι υλική τι γίνεται;
* Μεγάλωσα ακριβώς μέσα στην κρίση, είδα το ξεκίνημά της και το αποτέλεσμα της δεν είναι μόνο η έλλειψη εργασίας, αλλά η έλλειψη σεβασμού από άνθρωπο σε άνθρωπο, θεωρούμε τον εαυτό μας καλύτερο από τους άλλους, η κρίση έφερε στο προσκήνιο ότι πρέπει να παλέψεις για αυτό που αγαπάς, πως πρέπει να προσφέρεις πρώτα για να λάβεις, δεν χρειάζεται να έχουμε περι-ουσία για να κάνουμε αυτό που θέλουμε αλλά πίστη στον εαυτό μας, κρίσεις θα υπάρχουν πάντα, το θέμα όμως είναι με τι είδους εφόδια στέκεσαι απέναντί τους.
* Θεωρώ πως αυτό που μπορεί να κάνει η τέχνη είναι να θέτει ερωτήματα. Δεν είναι αυτοσκοπός της να δίνει απαντήσεις, αλλά να εγείρει το ενδιαφέρον του θεατή, δίνοντάς του τροφή για σκέψη, η οποία ενδεχομένως να τον πάει ένα βήμα παραπέρα. Η τέχνη είναι ένα εργαλείο το οποίο αν χρησιμοποιούνταν ορθά από τον εκάστοτε καλλιτέχνη θα μπορούσαμε να πάμε όλοι σε αυτό το πιο πέρα βήμα σαν κοινωνία και όχι σαν μονάδες άνισες. Αλλά αν εμείς οι ίδιοι δεν ενδιαφερθούμε να αλλάξουμε τότε η τέχνη δεν μπορεί από μόνη της να κάνει θαύματα.
* Η παράσταση “7 κόρες της Εύας” έχει βασιστεί στο ομότιτλο βιβλίο του γενετιστή Μπράιαν Σάικς και στην έρευνά του πάνω στο μιτοχονδριακό dna το οποίο μεταφέρεται μόνο από την μητέρα προς την κόρη. Η συγκεκριμένη έρευνα είναι βαθιά αντιρατσιστική και δείχνει άκρως φεμινιστική. Είναι μια από τις λίγες φορές που η ιστορία ειπώνεται από γυναίκες. Η γυναίκα είναι το επίκεντρο, δικαίως, γιατί το dna της έχει ταξιδέψει μέχρι και σήμερα από γενιά σε γενιά και βρίσκεται μέσα σε όλους μας.650.000.000 ευρωπαίοι καταγόμαστε από εφτά γυναίκες, πράγμα που αποδεικνύει πως είμαστε όλοι συγγενείς. Το πιο συναρπαστικό λοιπόν είναι πως γνωρίζουμε που, πότε και πως ακριβώς έζησαν αυτές οι γυναίκες και τις ζωντανεύουμε πάνω στη σκηνή.
* Η ανταπόκριση του κοινού είναι θερμή από την πρώτη στιγμή κιόλας, παρόλο που στην αρχή μπορεί να έρχονται με κάποια επιφύλαξη γιατί δεν είναι εύκολο να παρακολουθήσεις μια παράσταση με κύριο θέμα της μια μελέτη πάνω στην γενετική. Αλλά πιστεύω πως έχει γίνει πολύ καλή δουλειά πάνω στη διασκευή του κειμένου απ’ όλον το θίασο και στην θεατρική σύνθεση οπότε αυτά συναποτελούν και βάζουν τον θεατή εύκολα μέσα στην ιστορία.
* Θα ήταν μια από τις παραστάσεις που θα πρότεινα σε κάποιον να δει γιατί πιστεύω πως μας αφορά όλους το θέμα που πραγματεύεται, το οποίο δεν πρόκειται για μυθοπλασία. Η μελέτη αυτή που προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με το κοινό, έχει σαν απόδειξη πως όλοι είμαστε γενετικά συνδεδεμένοι μέσα από τις μητέρες μας με μια χούφτα γυναίκες που έζησαν δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν. Σε μια εποχή που η άνοδος του φασισμού είναι παγκόσμιο φαινόμενο, είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν παρά αυτά που μας χωρίζουν και αυτός είναι ο βασικός άξονας της παράστασης.
* Γνώρισα τον Κώστα Φιλίππογλου ένα χρόνο πριν όταν τον είχα δάσκαλο στο μονοετές εργαστήρι του, πάνω στο σωματικό θέατρο. Φέτος με σκηνοθετεί και νιώθω χαρούμενη και τυχερή γι’ αυτό. Η συνεργασία μου μαζί του μου ξεκλείδωσε έναν καινούριο κόσμο πάνω στην υποκριτική και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Έναν κόσμο που το σώμα είναι εκείνο που δημιουργεί τις εικόνες. Είναι ένας σκηνοθέτης που πάνω απ’ όλα σέβεται την προσπάθεια σου και σε κάνει από την αρχή να αισθάνεσαι άνετα πάνω στη σκηνή, χωρίς υποδείξεις. Σου δίνει το περιθώριο να εκφραστείς και να συμμετάσχεις κι εσύ ο ίδιος στην δημιουργία, καθοδηγώντας σε με ευγένεια. Τι παραπάνω θα μπορούσε να ζητήσει ένας ηθοποιός;
* Το περσινό καλοκαίρι ο διάσημος και αγαπημένος σε όλους μας casting director Κυριάκος Κουρουτσαβούρης με πρότεινε για αυτή την παράσταση στον Άγη Εμμανουήλ κι έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μου πάνω στο “Κρίση είναι θα περάσει” ένα έργο για εφήβους, που έχει να κάνει με την επιληψία. Το κείμενο θα το χαρακτήριζα άκρως σουρεαλιστικό διότι βρισκόμαστε μέσα στον εγκέφαλο ενός έφηβου αγοριού που βιώνει για πρώτη φορά επιληπτική κρίση και καλούμαστε εμείς το “νευρικό του σύστημα” να βγάλουμε μια άκρη για το τι μας έχει συμβεί. Κύριο μέλημα αυτής της παράστασης είναι τα παιδιά να καταλάβουν ότι η επιληψία δεν έχει την αρνητική χροιά που της έχουμε δώσει. Ευτυχώς μέχρι τώρα τουλάχιστον, έχουμε πετύχει τον στόχο μας. Οι μαθητές ανταποκρίνονται θετικά στην παράσταση και εντέλει βλέπουν με διαφορετικό μάτι το θέμα επιληψία.
* Το κυριότερο πράγμα στην συνεργασία μου με τον Άγη Εμμανουήλ είναι ότι από την πρώτη πρόβα μου έδωσε “χώρο” να δοκιμάσω και τις δικές μου σκέψεις πάνω στο έργο και πιστεύω πως έχουμε χτίσει μια πολύ καλή επικοινωνία πάνω στη σκηνή.
* Όλοι μεγαλώσαμε με μια τηλεόραση στο σπίτι που έπαιζε από το “Καλημέρα ζωή” μέχρι και το “Παρά πέντε”…Σίγουρα έχω αρκετές επιρροές αλλά πλέον πιστεύω ότι έχει χάσει κάπου τον δρόμο και την ποιότητά της. Υπάρχουν λίγες σειρές και εκπομπές πλέον που είναι αξιόλογες. Θα ήθελα να ανοίξω την τηλεόραση και να βρω κάτι να μου τραβήξει το ενδιαφέρον, κάτι που δεν θα στηρίζεται στο πως περνούν τη ζωή τους κάποιοι άνθρωποι, ούτε στο πως θα κοροϊδέψει ο ένας τον άλλον. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου που θα ήθελα να κάνω στην τηλεόραση, αν ποτέ μου δινόταν η ευκαιρία πάντως, πρώτα θα εξέταζα αν θα ήταν ένα κείμενο που θα μου προσέφερε κάτι παραπάνω σαν σκέψη και αν θα μου άρεσε να το παρακολουθήσω σαν θεατής.
* Το σινεμά με συναρπάζει και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, οι ταινίες μικρού μήκους που πάντα κρύβουν μια πληθώρα νοημάτων μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. Για την ώρα θα είμαι στην οργάνωση μιας ταινίας μικρού μήκους ενός φίλου. Υπάρχει βέβαια και μια πιθανότητα να βρεθώ και μπροστά από τις κάμερες σε ταινία μεγάλου μήκους. Μου έχει υποσχεθεί ο Κ. Κουρουτσαβούρης ένα ρολάκι για την ταινία του, ελπίζω να κρατήσει τον λόγο του, (αν θέλει ας κάνει κι αλλιώς, τώρα τον έχω εκθέσει δημόσια).
* Πιστεύω πως όλοι έχουμε έναν σκηνοθέτη μέσα μας, ούτως ή άλλως σκηνοθετούμε συνέχεια την ζωή μας και τις καταστάσεις που βιώνουμε. Παρόλαυτα αν μου δινόταν η ευκαιρία και για σκηνοθεσία στο θέατρο θα προτιμούσα το ενδεχόμενο να ήταν στo πλαίσιo μιας ομαδικής διαδικασίας.
* Η σχέση μου με το γράψιμο είναι μια σχέση εξάρτησης. Χωρίζουμε πολλές φορές και άλλες τόσες τα ξαναβρίσκουμε, όταν όλα γύρω μας φαίνονται μάταια. Αυτά που γράφω όμως, είναι μια απλή καταγραφή των συναισθημάτων μου εκείνη την στιγμή και τίποτα παραπάνω, αλλά σίγουρα κάθε τι που κάνουμε είναι εξελίξιμο.
* Από μικρή με θυμάμαι να τραγουδάω και να χορεύω ακατάπαυστα και να μην αφήνω σε ησυχία τους δικούς μου. Να ακούω συνεχώς “Μαρία όχι πάλι”, “πότε επιτέλους θα σταματήσει αυτό το παιδί” και άλλα τέτοια παρόμοια. Αγαπώ και τους δύο αυτούς τρόπους έκφρασης, τους εξελίσσω μέσα στα χρόνια κάνοντας μαθήματα και αποτελούν σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάς μου.
* Από την άλλη ο αθλητισμός έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ζωή μου για αρκετά χρόνια. Στα εφτά μου ξεκίνησα στίβο, αυτή η ασχολία μου κράτησε οχτώ χρόνια και με έμαθε τι σημαίνει πειθαρχία και έχω πολλές, ξεχωριστές και όμορφες αναμνήσεις από τότε. Στο λύκειο βέβαια κατάλαβα ότι δεν με ενδιέφεραν πλέον τα ατομικά αθλήματα και η προσοχή μου στράφηκε προς το μπάσκετ. Έτσι μπήκα στην ομάδα του σχολείου μου. Και κάπου εδώ σε αυτήν την ηλικία βγήκε πάλι στο προσκήνιο το “μικρόβιο” της υποκριτικής, το οποίο επικράτησε όλων.
* Για την ώρα θέτω στόχους που θέλω να κατακτήσω και οι οποίοι θα με κάνουν όσο το δυνατόν καλύτερη δίνοντάς μου εφόδια για να μπορώ να ανταπεξέρχομαι σε κάθε θεατρική συνθήκη και διαδικασία. Ένας από τους συγγραφείς που θα ήθελα σίγουρα να ασχοληθώ κάποια στιγμή είναι ο Σάμιουελ Μπέκετ, πιστεύω πως μέσα από την απαισιοδοξία των έργων του γεννιέται η ανάγκη για ζωή. Αυτό που ονομάζουμε “παράλογο θέατρο” ηχεί τόσο λογικό στα αυτιά μου.
* Όσο για συνεργασίες δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, σίγουρα μου αρέσουν οι σκηνικές προκλήσεις και είμαι απαιτητική με τον εαυτό μου, όποτε θα ήθελα να δοκιμάσω διάφορες θεατρικές συνεργασίες για να δω μέχρι που μπορώ να φτάσω.
* Στην Αθήνα μου αρέσει η ποικιλομορφία της και ο θόρυβός της. Μου αρέσουν τα γραφικά δρομάκια της Πλάκας, αλλά και τα ομορφοάσχημα στενά των Εξαρχείων. Αυτή η πόλη τα εμπεριέχει όλα και σου δίνει τροφή για έμπνευση και δημιουργία. Σίγουρα έχουμε φροντίσει όλοι στο να βγαίνει η άσχημη πλευρά της μπροστά αλλά ακόμα και η έρημος έχει οάσεις.
* Δεν υπάρχει κάτι που να μην μου αρέσει στο All4fun. Είναι ένα σύγχρονο “εγχειρίδιο” τσέπης για έναν νέο ηθοποιό. Με μια σύντομη αναδρομή στη δουλειά του All4fun μπορεί εύκολα κάποιος να δει την υπομονετική και σκληρή δουλειά που υπάρχει από πίσω με αντάλλαγμα την ενημέρωση.
* Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω τη μαμά μου, τον μπαμπά μου, τα αδέλφια μου, την φανταστική μου φίλη Αρτεμούλα που πάντα πίστευαν σε εμένα, την κοινωνία γενικότερα, αλλά κυρίως τον Κυριάκο Κουρουτσαβούρη (84 κλήσεις, 138 μηνύματα, 256 παρακάλια μέχρι να τον πείσω επιτέλους). Και να, μετά από τόσα χρόνια κατάφερα να εκπληρώσω ένα όνειρο ζωής. Έγινα πρόσωπο της εβδομάδας του All4fun!!!!
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση “7 κόρες της Εύας” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 19/5/2019
