Είναι από τις περιπτώσεις εκείνων των καλλιτεχνών που κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο. Με τη δοτικότητα, το πάθος της και τη σύνδεση του “εμείς” πολύ περισσότερο από το “εγώ”.
Η Ειρήνη Ιωάννου εκτός από ένα ταλαντούχο κορίτσι είναι και μια ηθοποιός με έντονη την επιθυμία να προσφέρει πίσω το μοίρασμα, το οποίο εισπράττει. Είτε εκείνου του κοινού, είτε των εκάστοτε συνεργατών της, είτε των προσωπικών της σχέσεων γενικότερα.
Και μέσω της υποκριτικής καταφέρνει και βρίσκει θάρρος τόσο, όσο σα να πίνει ένα μαγικό φίλτρο και να μεταμορφώνεται πάνω στη σκηνή.
Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών το 2017 η Ειρήνη αυτήν τη σεζόν συμμετείχε συνολικά σε πέντε (!) θεατρικές παραστάσεις, σε κάποια επεισόδια στο “Ου φονεύσεις” και μελλοντικά θα ήθελε να κάνει περισσότερο κινηματογράφο. Εμείς της το ευχόμαστε, γιατί το αξίζει…
* Πρώτη φορά που είπα δυνατά “θα γίνω ηθοποιός” ήταν στο τέλος της δευτέρας νηπιαγωγείου στη μαμά και τον έντρομο μπαμπά μου, όταν έκανα ένα παπί. Δεν ξέρω αν ήταν μια ώριμη απόφαση δεδομένων των συνθηκών αλλά δεν την άλλαξα ποτέ. Απλά σταμάτησα να το λέω δυνατά. Όταν με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω οι απαντήσεις μου άλλαζαν από κομμώτρια σε αεροσυνοδός σε αστροφυσικός ανάλογα με το τι μου έκανε εντύπωση κάθε φορά.
* Το ξαναείπα στο λύκειο αναγκαστικά γιατί ένας φίλος μου που έψαχνε κάτι στο κινητό μου άκουσε καταλάθος κάτι ηχογραφήσεις που έκανα και έφαγα το δούλεμα του αιώνα. Εκείνη τη μέρα έκλαψα από ντροπή και θυμό μετά από πολύ καιρό. Αποφάσισα ότι μέχρι να το κάνω δε θα το ξέρουν παρά μόνοι όσοι έχω απόλυτη ανάγκη. Το καλό είναι ότι όσο περισσότερο το κρατούσα μέσα μου τόσο περισσότερο πείσμωνα και επίσης κανείς δε μου το χαλούσε με τις απόψεις του. Ήταν κάτι μόνο δικό μου. Έτσι μόλις τελείωσα το σχολείο με το κάλυμμα της ψυχολογίας άρχισα να ψάχνω.
* Τα επόμενα δύο χρόνια είναι λίγο θολά γιατί έκανα ότι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου από πράγματα που μου φαίνονταν σχετικά με το θέατρο. Οι κολλητοί μου φίλοι βασανίστηκαν περισσότερο από αυτή την ιστορία, γιατί τους έβαζα να έρχονται να με βλέπουν σε ότι έκανα. Τους έχουν κυνηγήσει σκυλιά στο Βοτανικό, έχουν περάσει βράδια μέσα σε εγκαταλλελειμένα κτίρια, έχουν ακούσει παράφωνους μοναχικούς τύπους να τραγουδάνε για κάτι καράβια και γενικά δύσκολες ώρες. Μετά μπήκα στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών – κάπως που δε θα καταλάβω ποτέ – και μέχρι σήμερα εξακολουθώ να τους βασανίζω. Αυτά ως προς το πότε και πως προέκυψε η υποκριτική.
* Για μένα το να παίζω είναι σαν πίνω ένα μαγικό φίλτρο. Με κάνει να έχω ξαφνικά θάρρος, να μιλάω δυνατά,να γίνομαι όμορφη και να μ’ αγαπούν οι άνθρωποι. Αυτό δηλαδή που έχω ανάγκη. Αν βρεις κάτι τέτοιο στη ζωή σου νομίζω θες να το έχεις συνέχεια και βρίσκεις και κουράγιο να το κυνηγάς.
* Δε ξέρω πως αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός την κρίση, γιατί κάθε ηθοποιός είναι και μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Για μένα το τι είναι κανείς σαν ηθοποιός είναι ταυτόσημο με το τι είναι σαν άνθρωπος. Κι αν πιστεύω ένα πράγμα από την ελάχιστη εμπειρία που έχω είναι ότι όλα φαίνονται όταν είσαι πάνω στη σκηνή. Κι αν προσπαθήσεις να τα κρύψεις τότε γίνεσαι απλά ανειλικρινής και παλεύεις μια ζωή να εξουσιάσεις τους ανθρώπους που έρχονται να σε δουν αντί να μοιραστείς στ’ αλήθεια κάτι μαζί τους και να ελαφρύνεις. Ο καθένας όμως έχει τους μηχανισμούς του και δε θεωρώ τίποτα αθέμιτο. Εγώ όλων των ειδών τις κρίσεις – υπαρξιακές, συνείδησης, πανικού, ηλικίας, οικονομικές- τις περνάω από μέσα. Γκρινιάζω, κλαίω σε εμβρυακή στάση στο μπάνιο μου, παραμιλάω στους τοίχους και κάποια στιγμή περνάνε όπως όλα τα πράγματα μέχρι να έρθει το επόμενο που μοιάζει ατελείωτο ανεπίλυτο και χειρότερο από το προηγούμενο αλλά δεν είναι.
* Για μένα οποιαδήποτε μορφή τέχνης είναι πολιτική πράξη. Και επειδή ξέρω ότι η λέξη πολιτική είναι τζιζ, μπορώ να κάνω την υποχώρηση να την πω κοινωνική, αλλά παρακάτω από αυτό δε βγαίνω. Από την στιγμή που για να υπάρξει χρειάζονται περισσότεροι από ένας άνθρωποι είναι δημόσιος λόγος αλλιώς θα μας ήταν αρκετό να παίζουμε μπροστά στον καθρέφτη μας. Οπότε ναι θεωρώ ότι η τέχνη μπορεί να δώσει μια κάποια απάντηση για την κατάσταση που ζούμε γύρω μας. Αν όχι απάντηση με την μορφή της λύσης – που κι αυτό γίνεται φτάνει να είναι μέσα στις προτεραιότητες σου – μπορεί να σου δώσει μια πολύ καλή απάντηση για το μέσα σε τι κόσμο ζεις. Τι αφορά και τι όχι τους ανθρώπους. Και αυτό συμβαίνει χωρίς καν να υπάρχει πρόθεση.
* Αν αναρωτηθείς ας πούμε για μια παράσταση γιατί γίνεται; Γιατί αυτό το κείμενο κι όχι κάποιο άλλο; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι μαζί και όχι κάποιοι άλλοι; Γιατί αυτές οι εικόνες κι όχι κάποιες άλλες; Αν δεν μπορείς να βρεις την απάντηση νομίζω ότι είναι αρκετά ασφαλές – αν και με χαλαρή σύνδεση – να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι ακριβώς όπως στη ζωή μας κάνουμε πράγματα γιατί έτσι πρέπει ή γιατί έτσι κάνουν όλοι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο κάνουμε τέχνη. Δεν είναι η ανακάλυψη της πυρίτιδας αλλά είναι μια καλή αρχή για να αρχίσεις να αναρωτιέσαι για πράγματα στη ζωή σου.
* Στις 10 Μαϊου ξεκίνησε η παράσταση μας με την ομάδα ARTimeleia «Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων [ερωτηματικό]» στον Χώρο Τέχνης 14η Μέρα σε σκηνοθεσία της Αννίτας Καπουσίζη. Και είμαι τρομακτικά χαρούμενη γι’ αυτό το γεγονός. Είμαι πολύ πρόσφατο μέλος αυτής της ομάδας και βρέθηκα εκεί από σπόντα λόγω ενός υπέροχου ανθρώπου που με θυμήθηκε. Και αυτό που με κάνει να νιώθω χαρούμενη είναι ότι νιώθω στ’ αλήθεια μέλος της. Όταν είσαι κομμάτι ενός πράγματος αυτό υπάρχει από μόνο του. Υπάρχει μέσα στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους που το αποτελούν μέσα από την δικά τους μάτια και τους δικούς τους κόσμους που ενώνονται με τα δικά σου.
* Το παραμύθι της Αλίκης στη Χώρα των θαυμάτων για μένα ούτως η άλλως μιλάει για την δημιουργία ενός σύμπαντος με διαφορετικούς κανόνες. Έτσι κι εμείς νομίζω έχουμε φτιάξει ένα δικό μας σύμπαν που έχει ενδιαφέρον για κάποιον να έρθει να το δει. Η πρώτη φράση που λέγεται στο έργο είναι “Ξέρετε ποιό είναι το πρόβλημα του κόσμου σήμερα; Ότι όλοι αναζητούν μια μαγική λύση για τα προβλήματα τους, αλλά κανείς δεν πιστεύει στη μαγεία. Θυμάμαι ήδη από τη σχολή να προσπαθούμε να βρούμε λύσεις για το πως θα κάνουμε κάτι μέσα από την λογική μας, ενώ η απάντηση βρίσκεται στη μαγεία που συμβαίνει εξ’ ορισμού μέσα από την συνάντηση μας. Όπως και στη ζωή μας. Ένα κείμενο που έχει τόσο χαλαρή σχέση με τη λογική όπως την εννοούμε βοηθάει να απαλλαγείς από τέτοιου είδους υποχρεώσεις και απλά να μπεις σ’ έναν κόσμο και να τον δεχτείς όπως είναι.
* Για φέτος η Αλίκη είναι η πέμπτη παράσταση που συμμετέχω. Πριν από έναν μήνα περίπου τελείωσε η παράσταση “Η καημένη η άδεια μου Εδέμ” σε σκηνοθεσία της Μαρίας Αιγινίτου στο Επί Κολωνώ και ήταν η τελευταία παράσταση της “Φιλοσοφίας ενός γάτου” σε σκηνοθεσία της Σωτηρίας Κολόζου που ξεκίνησε από το Cartel με τελικό προορισμό μας την Πάτρα. Το φθινόπωρο κάναμε μια παράσταση το “Con” που τη σκηνοθετούσε ο Παναγιώτης Μπουγιούρης και κάθε Κυριακή μέχρι το Μάρτιο τη “Μικρή Γοργόνα” που την σκηνοθετούσε ο Αποστόλης Ψαρρός.
* Στην τηλεόραση δούλεψα φέτος πρώτη φορά με τον κύριο Κοκκινόπουλο. Όχι κάνοντας κάποιο βασικό ρόλο που να μου δώει την ευκαιρία να καταλάβω ακριβώς πάνω μου τον τρόπο που δουλεύει, αλλά αρκετό ώστε να παρατηρήσω τον τρόπο που λειτουργεί με τους ανθρώπους. Είναι πολύ άμεσος και προσωπικός και νομίζω ότι έχει τη δυνατότητα να κάνει τους άλλους να αισθάνονται ξεχωριστοί ακόμα κι αν δουλεύει για λίγα λεπτά μαζί τους. Στρέφει όλη την προσοχή του πάνω σου.
* Έχω συμμετάσχει σε δύο ταινίες μικρού μήκους.”Το Μάτι” του Στέργιου Ντινόπουλου και “Φράνκλιν και Γεωργία” της Νεφέλης Ράπτη. Θα ήθελα στο μέλλον ν’ ασχοληθώ περισσότερο με τον κινηματογράφο.
* Γράφω από πολύ μικρή. Προσπαθούσα να κρατήσω ημερολόγιο γιατί μου φαινόταν όμορφο αλλά δεν κατάφερα ποτέ να το κάνω. Αντιθέτως έχω άπειρα χαρτάκια – παραχαρτάκια που έχω γράψει πάνω τους και άλλα τόσα που έχω χάσει σίγουρα. Αλλά ένα από τα πράγματα που μ’αρέσει στο γράψιμο είναι το χάος. Και οι μουτζούρες.
* Δε θα θελα να σκηνοθετήσω με την κλασική έννοια αλλά θα θελα να έφτιαχνα μια ομάδα, να γράφαμε, να σκηνοθετούσαμε, να φτιάχναμε τα σκηνικά μας, να παίζαμε, να γράφαμε μουσική, να φωτίζαμε εναλλάξ ή και όχι εναλλάξ. Με άλλα λόγια είμαι λίγο χίπισσα ή φασαία, αλλά δυστυχώς όλα αυτά ξεχωριστά να τα κάνω για καιρό ως σκηνοθέτις μου φαίνονται πολύ μοναχικά και ανούσια.
* Έχω κάνει κάμποσο χορό στη ζωή μου γεγονός που κρύβει η ατσουμπαλιά που επιλέγω να με διακρίνει και σίγουρα αν μπορούσα θα γινόμουν χορεύτρια αντί για ηθοποιός. Προσωρινά χορεύω χωρίς τέλος και έλεος όταν βγαίνω και επειδή βγαίνω σπάνια τελευταία χορεύω τα περισσότερα βράδια μπροστά στον καθρέφτη του χώλ μου.
* Όταν ήμουν εφτά χρονών τραγουδούσα στο αυτοκίνητο σε όλη τη διαδρομή από Γύθειο-Αθήνα το “Σημάδεψε και πάτα τη σκανδάλη” και η μαμά μου και η θεία μου έβγαλαν το πόρισμα ότι είμαι παράφωνη. Πολύ αργότερα αποκαταστάθηκε η φήμη μου όταν μπήκα στη χορωδία του σχολείου για να χάσω μάθημα. Σε γενικές γραμμές τραγουδάω σχετικά σωστά και τα πιάνω εύκολα αλλά με 2 καρέλια φίλτρο τη μέρα υποθέτω ότι δεν θα κρατήσει για πολύ.
* Αννα, Αρης, Σταθης, Στέλιος, Μαρία, Νάντια, Βασίλης, Μαργαρίτα, Γιώγος, Νίκος, Έλσα, Γιώργος, Παναγιώτης, Δημήτρης, Αντώνης, Μαρία, Άγγελος, Ιορδάνης, Πάνος, Νικολέττα, Σπύρος, Βασίλης, Άντα, Αποστόλης, Παυλίνα, Αχιλλέας, Έκτορας, Αποστόλης, Αργύρης, Σωτηρία, Βασίλης, Νεφέλη, Πάνος, Νικόλας, Αλέξης, Στέργιος, Αντώνης, Γεωργία, Δημήρης, Γιώργος, Λιούμπα, Άρης, Αμοχρυσάφης, Χόρχε, Αντώνης, Έλενα, Αρίωνας, Σπύρος, Δανάη, Ελίνα, Έφη, Αυγουστίνα, Μαρίνα, Αννίτα, Εύα, Πάνος, Σεργκέι, Κόνι, Στέλλα, Κυριάκος, Έλενα, Λευτέρης, Μαριλιάνα, Γιώργος, Ευφροσύνη.
* Αυτές είναι νομίζω όλες οι συνεργασίες που έχω μετρήσει πριν κατά τη διάρκεια και μετά τη σχολή. Το να ξεχωρίσω κάποια μου φαίνεται λίγο όπως αυτό που ρωτάνε τα παιδάκια ποιόν αγαπάς πιο πολύ τη μαμά ή τον μπαμπά, ενώ η αλήθεια για μένα είναι ότι αγαπάς και μισείς αντίστοιχα και τους δύο ανάλογα τι σε συμφέρει κάθε φορά.
* Μεγάλωσα σχεδόν στην Αθήνα. Βασικά στη Νέα Ερυθραία οπότε δε μετράει. Αλλά οι περισσότεροι φίλοι μου μένουν στο κέντρο της Αθήνας οπότε το αγαπώ, γιατί το έχω συνδυάσει με αναμνήσεις πολύ συγκεκριμένων πραγμάτων. Περπατάω πολλές ώρες κάτω κυρίως γιατί δε μπορώ να γυρίσω σπίτι. Πολλές φορές απλά παίρνω έναν δρόμο και απλά πηγαίνω. Είναι ένας κενός χρόνος που ο εγκέφαλος μου μπορεί να ξεφύγει. Πολλές φορές περνάω από ένα σημείο και θυμάμαι κάποιον ή κάτι και για το υπόλοιπο της διαδρομής ξαναχτίζω την ανάμνηση στο κεφάλι μου για να περνάει η ώρα και από κει ξετυλίγεται ένα κουβάρι από άσχετα πολλές φορές πράγματα. Συνήθως μετά κάτι γράφω.
* Κατά τα άλλα η Αθήνα είναι απλά μια πόλη όπως όλες αυτό που διαχωρίζει για μένα είναι οι άνθρωποι μου που ζουν σ’αυτήν. Νομίζω πως θα μπορούσα μ’ αυτήν την έννοια ν αγαπήσω ή να αδιαφορήσω για οποιοδήποτε μέρος.
* Στο All4fun μ’ αρέσει κυρίως ότι μπορώ να διαβάσω κάτι παραπάνω από το τι δουλειές έχει κάνει ο καθένας και ποια είναι τα μελλοντικά του σχέδια. Ή απλά πληροφορίες για μια παράσταση που μπορώ να βρω σ’ ένα δελτίο τύπου.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση “Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 11/5/2019
