Το πρόσωπο της εβδομάδας: Βίκυ Μαϊδάνογλου – Ηθοποιός

* Με το που είδα πρώτη φορά θρίλερ στα 12 μου, είπα πως και γω θέλω να κάνω ένα τρομακτικό παιδάκι σε μια τέτοια ταινία! Στην ουσία κάπως έτσι προέκυψε το να γίνω ηθοποιός, καθώς ζούσα στη Σέρρες και θέατρο είχα δει μετρημένες τέσσερις φορές στη ζωή μου. Μέχρι τα δεκαοκτώ μου που έφυγα Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω υποκριτική στη σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου.

 

* Υποκριτική για μένα είναι η αναπαράσταση από κάθε τι που οσμίζομαι, βλέπω, ακουμπώ,γεύομαι και αισθάνομαι. Όλοι οι νέοι ρόλοι περνούν πάντα από το δικό μου μοναδικό φίλτρο, καθώς δε παύεις ποτέ να είσαι εσύ που κάνεις τον τάδε ρόλο. Δεν μπαίνεις ποτέ στο σώμα κάποιου άλλου. Είναι το σώμα σου που μεταβάλλεται, μετατρέπεται, οδηγείται και αναπαριστά.

 

 

* Ο καθένας βλέπει την κρίση πολύ διαφορετικά. Προσωπικά όταν έφτασα στην Αθήνα πριν από ενάμιση χρόνο, με το που τελείωσα τις σπουδές μου, δεν είχα ούτε έναν γνωστό να με πάρει σε κάποια δουλειά. Έπρεπε λοιπόν να τρέξω σε όποια ακρόαση άκουγα και να πάω σε όλα τα γραφεία κάστινγκ με την ελπίδα πως κάποιος θα έβλεπε κάτι όμορφο σε μένα και πως θα ξεκινούσα μια όμορφη συνεργασία.

* Οι συνεργασίες μου εν τέλει δεν ήταν πάντα όμορφες και οι αμοιβές μου όχι πάντα ικανοποιητικές ώστε να ζω αξιοπρεπώς. Σε πολλές συνεργασίες μου ή ακροάσεις που λάμβανα μέρος ήμουν κυρίως το γλυκό, εικοσάχρονο κορίτσι που ψάχνει για δουλειά και ενώ απαιτούσαν από εμένα να φέρομαι επαγγελματικά, οι συμπεριφορές που λάμβανα ήταν κάθε άλλο παρά επαγγελματικές. Δεν μπορώ να πω πολλά καθώς είμαι πολύ νέα στο χώρο. Ακούω από μεγαλύτερους ανθρώπους πως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. 

* Απογοητεύομαι συχνά, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει κάτι μέσα μου που μου λέει να παλέψω γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορώ να κάνω. Όπως και να έχει νιώθω ευγνώμων για ότι δουλειά έχω κάνει και για τους ανθρώπους που μ’ εμπιστεύτηκαν. Χρόνο με τον χρόνο ωριμάζω μέσα από αυτήν τη δουλειά και αυτό προς το παρόν με κάνει και νιώθω δυνατότερη.

 

 

* Η τέχνη θεωρώ πως δίνει τις πιο ουσιαστικές απαντήσεις, για οποιαδήποτε κατάσταση σε σχέση με όλα τα άλλα. Βλέπεις μια παράσταση και στην ουσία, βλέπεις μια φέτα ζωής που μπορεί να έχεις βιώσει ή και όχι. Βλέπεις σαν καθρέφτη μπροστά σου κάτι που σου θυμίζει κάτι άλλο, ίσως δικό σου, και βλέπεις μια αντίδραση που είχες και συ ή και όχι. Τι θα μπορούσες να είχες κάνει ή τι πρόκειται να κάνεις. Και όλα αυτά μπροστά σου με τον πιο άμεσο τρόπο.

* Αυτήν την περίοδο συμμετέχω μεταξύ άλλων στην παράσταση “HAHNEMANΝ VOL.1”  σε σενάριο και σκηνοθεσία της Άννας Δανέζη, με την ομάδα COEVAL στο ξενοδοχείο Μπάγκειον κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Είναι μια παράσταση  εμπνευσμένη από τη σειρά “Doctor Foster” του Μike Bartlet και συνδυάζει το θέατρο άλλα και τον κινηματογράφο με την ομοιοπαθητική.

* Πρόκειται για τρεις ιστορίες απιστίας με την ίδια συνθήκη αλλά με διαφορετική εξέλιξη, καθώς ο κάθε χαρακτήρας του έργου αντιπροσωπεύει στη συγκεκριμένη φάση της ζωής του μια διαφορετική ιδιοσυγκρασία των ομοιοπαθητικών χαπιών. Ο δικός μου ρόλος είναι η Λουκία και στην ομοιοπαθητική αντιπροσωπεύω την ιδιοσυγκρασία της Σέπια. Μιας γυναίκας που καταπιέζεται σε μια ζωή μ’ έναν άντρα και ένα παιδί που δεν επιθυμεί.

 

 

* Η μέχρι τώρα ανταπόκριση του κοινού είναι αρκετά θερμή! Πρόκειται για μια πολύ φρέσκια ιδέα που κάνει τον θεατή να έρχεται στην “άβολη” θέση να βρίσκεται πολύ κοντά στις προσωπικές στιγμές των ηρώων τις παράστασης, σαν να βρίσκεται και ο ίδιος μέρος της κατάστασης.

* Έχει ενδιαφέρον πως οι θεατές είναι ελεύθεροι να αντιδράσουν με αυτό που συμβαίνει ή και παράλληλα να διηγηθούν μια δική τους παρόμοια ιστορία καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.

 

* Τον περασμένο Μάη, στον χώρο του Bios, έλαβε χώρα ένα εργαστήρι–ακρόαση από τη σκηνοθέτι και από εκεί επιλέχτηκα μαζί με άλλους συνεργάτες. Η όμορφη εμπειρία του εργαστηρίου που κανείς μας δεν ένιωσε το άγχος μιας ακρόασης, νομίζω πως ήταν η αφορμή να θέλουμε όλοι να πραγματώσουμε αυτήν την ιδέα.

 

 

* Ο κινηματογράφος όπως προείπα είναι ο λόγος που σπούδασα υποκριτική. Μακάρι στις ελληνικές δραματικές σχολές να υπήρχε περισσότερες διδασκαλία πάνω στην υποκριτική στην κάμερα. Οι κινηματογραφικές μου δουλειές είναι μέχρι τώρα περισσότερες από τις θεατρικές.

* Έχω υπάρξει σε ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους, ως πρωταγωνίστρια και ως βοηθητική και πάντα είναι το ίδιο μαγικά. Συμμετείχα ήδη σε συνολικά τρεις ταινίες θρίλερ και ετοιμάζω να κάνω και την τέταρτη. Όνειρό μου να φύγω στην Ισπανία και να συμμετέχω σε ισπανικές παραγωγές.

 

* Τηλεοπτικά υπήρξα ως βοηθητικός ηθοποιός στη σειρά “Ου φονεύσεις” του Πάνου Κοκκινόπουλου. Δε θα έλεγα όχι σε κάποια άλλη τηλεοπτική πρόταση. Δεν είναι κάτι που ονειρεύομαι, αλλά θα το έκανα για διάφορους λόγους.

 

* Δεν έχω γνώσεις σκηνοθεσίας, εκτός από τις προσπάθειες που έκανα σε εργασίες εντός σχολής. Σίγουρα είναι κάτι που με αφορά μελλοντικά, όμως δε νιώθω αρκετά ώριμη ώστε να το κάνω. Νιώθω πως όσο καλός/ή ηθοποιός και να είσαι μπορεί η σκηνοθεσία να είναι κάτι που να μη σου πάει. Σίγουρα δεν αρκεί μια καλή ιδέα για να δημιουργήσεις μια παράσταση.

 

* Έχω μια πολύ καλή σχέση με τον αθλητισμό καθώς από μικρή ηλικία ασχολήθηκα με τον στίβο. Αν και πολύ εντατικά δεν πήγα ποτέ σε κανέναν αγώνα, διότι ένιωθα πάντα πως θα χάσω τον λόγο που ξεκίνησα να τρέχω. Δεν άντεχα την καταπίεση του σχολείου και το τρέξιμο ήταν ο τρόπος μου να ξεσπάω. Ο ανταγωνισμός ενός αγώνα ποτέ δε μου πήγαινε. Ήθελα πάντα να αθλούμαι μόνη.

* Συνεχίζω και το κάνω παρακολουθώντας μαθήματα χορού. Κατά τ’ άλλα δεν έχω ιδιαίτερη επαφή με το τραγούδι, όμως λατρεύω τη μουσική και σίγουρα η εξέλιξή μου σε αυτό είναι κάτι που επιθυμώ.

 

 

* Όλες μου οι συνεργασίες είναι ξεχωριστές για μένα. Μπορώ όμως να αναφέρω δύο ξεχωριστές μου στιγμές. Η πρώτη είναι στην πρεμιέρα της παράστασης «Πέρσες» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Γιάγκου Ανδρεάδη. Η παράσταση έγινε στο αρχαίο θέατρο της Ερέτριας στη Χαλκίδα. Το θέατρο ήταν εγκαταλελειμμένο για χρόνια και η εμπειρία ήταν μαγική. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είχε πανσέληνο και εμείς καλούσαμε τον νεκρό Δαρείο, κοιτώντας τον ξάστερο ουρανό. Και ένιωθα σαν να με είχε κυριέψει κάτι μαγικό, σκοτεινό και αρχέγονο που μου δημιούργησε μια απίστευτη ηδονή.

* Μια ακόμη εμπειρία μου ήταν στα γυρίσματα της μεγάλου μήκους ταινίας «ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ 2, το μονοπάτι του πάγου», η οποία απέσπασε και βραβείο κοινού στο φετινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η ταινία ήταν ένα θρίλερ σε σκηνοθεσία του Χρήστου Νικολέρη.Τα γυρίσματα έγιναν στο καταφύγιο του Χορτιάτη στη Θεσσαλονίκη και είχαμε βραδινές λήψεις μέσα στο δάσος. Οι στιγμές που έτρεχα φοβισμένη στο δάσος μού ανέβαζαν τόσο την αδρεναλίνη και μου θύμιζαν το όνειρό μου, το οποίο έγινε πραγματικότητα.

 

 

* Η Αθήνα με τρομάζει. Είναι δύσκολο να αναπνεύσεις κανονικά σε αυτή την πόλη. Ευτυχώς κάνω τη δουλειά που αγαπώ και χορεύω σε αρκετά ωραία μέρη της Αθήνας που με κάνουν και αισθάνομαι κάπως πιο ελεύθερη.

 

* Οι Σέρρες είναι μια μικρή και ήσυχη πόλη που μπορείς να κάνεις ποδήλατο αργά το βράδυ μες στη μέση του δρόμου. Είναι η πόλη που έχω τους γονείς μου, φίλους που αγαπώ και φυσικά τον παππού και τη γιαγιά! Μπορώ να πηγαίνω στο βουνό με τον πατέρα μου και να νιώθω αγάπη. Όσο ήθελα να φύγω από αυτή μικρότερη, τόσο θέλω να γυρνώ εκεί και να ξεχνιέμαι.

 

* Μου αρέσει που το Αll4fun δίνει τη δυνατότητα στους αναγνώστες του, να γνωρίσουν νέους ανθρώπους, οι οποίοι ασχολούνται με την τέχνη. Ιστορίες άγνωστων και μη ανθρώπων, που παλεύουν…

 

& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το “ΗΑΕΝΑΜΑΝΝ VOL.1”: ΕΔΩ:

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 8/2/2019