Οι περισσότεροι ηθοποιοί συνήθως το θέλουν από μικρά παιδιά.
Στην περίπτωση του Παναγιώτη Γαβρέλα έγινε διαφορετικά, όπως αποκαλύπτει στο All4fun:
“Μία μέρα κάπου το 2006 νομίζω δύο φοιτητές του Φυσικού του Α.Π.Θ. έκαναν τον παρακάτω διάλογο:
Σπύρος Χατζηαγγελάκης: Λοιπόν , η φίλη μου η Ματίνα θα ξεκινήσει τη θεατρική ομάδα Πολυτεχνείου και την Τρίτη είναι η πρώτη συνάντηση. Πάμε, για να έχει κόσμο.
Παναγιώτης Γαβρέλας: Θες να γίνεις ηθοποιός;
Σ: Όχι.
Π: Ωραία, ούτε και εγώ. Άσε τις θεατρικές και πάμε για καμιά μπύρα.
Σ: Έλα, θα πάμε, ωραία θα είναι. Πρέπει να έχει κόσμο. Πλάκα θα έχει, θα δεις.
Π: Άντε, κοπέλες λογικά θα έχει, καλά θα είναι.
Και κάπως έτσι η Ματίνα ακούσια μας έβαλε στον κόσμο του θεάτρου. 12 χρόνια μετά, παρότι δεν ήθελε κανείς, είμαστε και οι δύο ηθοποιοί…”
Κάπως έτσι, λοιπόν, ο Παναγιώτης ακολούθησε το θεατρικό δρόμο και ως ιδρυτικό μέλος των C. for Circus ετοιμάζεται για το “Δαχτυλίδι της μάνας” του Γιάννη Καμπύση, το οποίο ξεκινάει σε λίγες ημέρες στο Tempus Verum – Εν Αθήναις.
Εκεί, υποδύεται τον Γιαννάκη, έναν ποιητή, με τον οποίο ταυτίζεται πολύ όσον αφορά στη σύνδεσή του με τη φύση και στη μαγεία που βρίσκει σ’ αυτήν.
Αυτήν την περίοδο, παράλληλα, βρίσκεται σε πρόβες για την παράσταση “Ίσαλος Γραμμή- μια ωδή για την φθίση” σε σκηνοθεσία Άρτεμης Γρύμπλα και Άλκηστης Πολύχρονη, που θα είναι στο πλαίσιο “Ανοιχτή Πόλη” του Φεστιβάλ Αθηνών στην ιχθυόσκαλα Κερατσινίου.
* Η αλήθεια είναι, ότι δεν ξέρω, τι σημαίνει υποκριτική. Είναι πολλά πράγματα. Να κάνεις βλακείες με τους φίλους σου, ν’ αφηγείσαι μια ιστορία, να μπορείς να μεταφέρεις ένα συναίσθημα, να παλεύεις να μπεις στα παπούτσια κάποιου άλλου και να μπορείς να μεταδώσεις τα συναισθήματα του.
* Υπάρχουν πολλοί τρόποι ν΄ αντιμετωπίσεις την κρίση. Εγώ φέτος επέλεξα να τρέχω συνεχώς σε δύο και τρεις δουλειές παράλληλα και εξωθεατρικές, φυσικά, ώστε να μπορώ να βιοποριστώ και να μπορώ να πληρώσω το νοίκι μου. Κάποιες περιόδους, όπως και αυτός ο τελευταίος μήνας, ήταν 12-16 ώρες δουλειάς την ημέρα, πράγμα που έχω μετανοιώσει φριχτά. Δε δουλεύεις τίποτα σε βάθος, δε μπορείς ν’ αφιερωθείς σ’ ένα πράγμα και τελικά, μπορεί όλος αυτός ο κόπος να μην σε ωφελήσει καθόλου. Του χρόνου έχω αποφασίσει να κάνω άλλη διαχείριση του χρόνου μου.
* Είμαστε οι ιστορίες που φτιάχνουμε και πιστεύουμε. Αν βρούμε τις ιστορίες που μας ενώνουν και μας βοηθούν να κάνουμε ένα βήμα προς την ισότητα και την αλληλεγγύη, τα πράγματα θα πάνε πολύ καλύτερα. Η τέχνη θα κάνει το μερίδιο της, το οποίο, δυστυχώς, είναι πολύ μικρό.
* Η δουλειά που ανεβάζουμε τώρα με τους C. for Circus είναι το δαχτυλίδι της μάνας. Ένα ξεχασμένο κείμενο που μέσα του κρύβονται πολλά διαμαντάκια. Η αλήθεια είναι, ότι αρκετοί από την ομάδα μας με την πρώτη ανάγνωση, δεν τα διακρίναμε. Όμως, με τη σωστή διαχείριση, τα σωστά κοψίματα και την αντίστοιχη σκηνοθετική ματιά του Παύλου Παυλίδη, έχουν εμφανιστεί πολύ δυνατές και αληθινές στιγμές, με τις οποίες συνδεόμαστε όλοι. Δε μπορείς να αποφύγεις την ρίζα σου. Είναι μέσα σου και σ’ ακολουθεί. Είναι μια γιορτή, ένα γλέντι με αφορμή την ερώτηση: “Πώς πεθαίνει ένας ποιητής;”
* Ξεκινήσαμε ως ομάδα στο υπόγειο του Πιερό Λε φου στη Θεσσαλονίκη, σε μια σκηνή 2 επί 3, με μσς να κάνουμε σωματικές ασκήσεις, μέχρι να εξαντληθεί το οξυγόνο στο υπόγειο και να στάζουν τα ταβάνια από τους υδρατμούς από τον ιδρώτα μας. Τότε ήμασταν ερωτευμένοι. Όλοι μέρα μαζί πρόβες, βόλτες. Μετά νοικιάσαμε χώρο, φτιάχναμε τα πατώματα, βάφαμε τοίχους, ψάχναμε άπειρες ώρες για παλέτες για σκηνικά και χαρτόκουτες. Δημιουργικά πολύ. Από το τίποτα. Μετά αρχίσαμε να κατεβαίνουμε Αθήνα.
* Αρχίσαμε να χάνουμε τα μέλη μας γιατί μας τα “έπαιρνε” το Εθνικό. Μετά, όλοι σχεδόν κατεβήκαμε Αθήνα για να σπουδάσουμε αυτό που αγαπάμε. Τώρα, στην περίοδο .C for Circus Athens, είμαστε πλέον οικογένεια. Ξέρω, ότι θα είναι εκεί για μένα, όπως θα είμαι κι εγώ γι’ αυτούς. Έχω την ασφάλεια να τσακώνομαι μαζί τους όσο θέλω, όταν είμαστε στην δημιουργική διαδικασία και να ξέρω ότι δε σημαίνει τίποτα αυτό. Είναι υπέροχο, όταν ξέρεις ότι είσαι με ανθρώπους που δε θα έχουν δεύτερες σκέψεις και ό,τι θέλουν θα στο πουν. Κι όταν δε θα σου αρέσει αυτό, ξέρεις ότι έχουν θετικό κίνητρο, που είναι το όφελός σου.
* Ο ρόλος μου είναι ο Γιαννάκης, ο ποιητής, που όντας πολύ άρρωστος επιλέγει να πεθάνει ικανοποιώντας τις πιο βαθιές επιθυμίες του στη φαντασία του. Η όλη σκηνοθετική ματιά, όμως, ήταν να δούμε τους ρόλους μας ως οι εαυτοί μας. Δεν υπάρχει δηλαδή ταύτιση του εαυτού μου με τον Γιαννάκη. Σας παρουσιάζω την οπτική μου γωνία, πώς δηλαδή εγώ διάβασα τον Γιαννάκη, τι με συγκίνησε σε αυτόν τον άνθρωπο και τι αγάπησα σε αυτή την ιστορία. Είναι μία πολύ προσωπική ανάγνωση όλων μας. Εγώ, από την πλευρά μου, ταυτίζομαι πολύ με τον “Γιαννάκη” στη σύνδεση του με την φύση και στη μαγεία που βρίσκει σ’ αυτήν. Αν κάπου έχω αισθανθεί κοντά μου το θεϊκό στοιχείο, είναι μέσα στη φύση.
* Όταν το έργο επικεντρώνεται σε ανθρώπινες συμπεριφορές, αδυναμίες, φοβίες, σχέσεις θα είναι πάντα επίκαιρο. Δυστυχώς, ο θάνατος και η απώλεια θα συντροφεύουν για πάντα την ανθρωπότητα. Τι διαφορά έχει μια μάνα που χάνει το παιδί της στην Ήπειρο το 1900 με τη Συρία το 2018; Ο πόνος μας κάνει όλους ίσους.
* Αυτήν την περίοδο κάνω παράλληλα πρόβες για την παράσταση “Ίσαλος Γραμμηή μια ωδή για την φθίση” σε σκηνοθεσία Άρτεμης Γρύμπλα και Άλκιστης Πολύχρονη, που θα είναι στο πλαίσιο “Ανοιχτή Πόλη” του Φεστιβάλ Αθηνών στην ιχθυόσκαλα Κερατσινίου.
* Ξεχωρίζω τη συνεργασία μου με τον Γιώργο Φουρτούνη, που ελπίζω να ξανασυνεργαστούμε στο μέλλον. Είχαμε κάνει μια μικρού μήκους στα πλαίσια των πτυχιακών μας στην σχολή μαζί με την Γρηγορία Μεθενίτη και την Δέσποινα Ντορίνα Ρεμεδιάκη και ήταν η πρώτη μας επαφή με κινηματογραφικά γυρίσματα. Εξαιρετική η καλλιτεχνική του ματιά. Τηλεοπτικά δεν έχω κάνει κάτι.
* Το γράψιμο έρχεται στην καθημερινότητά μου, όπως έρχεται μια αυγουστιάτικη μπόρα. Έρχεται γρήγορα και φεύγει γρήγορα. Θα ήθελα να πειθαρχήσω και να γράψω συστηματικά μόνο και μόνο για την περιέργεια, αν θα μπορούσε κάπως να εξελιχθεί το συγκεκριμένο κείμενο. Η σκηνοθεσία μ’ ενδιαφέρει, αλλά ακόμη δεν έχουν υπάρξει οι σωστές συγκυρίες για να το δοκιμάσω. Το πιο κοντινό στη σκηνοθεσία εγχείρημα που είχα είναι το “Κάτι διαφορετικό” η πρώτη παραγωγή του C. for Circus που κατέβηκε Αθήνα, λατρεμένη μου δουλειά. Η δική συνεισφορά ήταν η αρχική ιδέα και η πρώτη κατεύθυνση. Μετά μπλέχτηκε όλο το C. for circus και το απογείωσε.
* Μ’ αρέσει πολύ να τραγουδάω, παίζω κιθάρα ukulele, ενώ κάποτε είχα ξεκινήσει και τρομπέτα αλλά δεν τη συνέχισα, δυστυχώς, λόγω χρόνου και έλλειψης χρήματος. Δυστυχώς, ο χρόνος δεν αρκεί και η μουσική πάει στην άκρη. Είχα ένα όνειρο παλαιότερα να γίνω ο πιο τσαπατσούλης μουσικός, αλλά να μπορώ να κουτσοπαίζω όλα τα μουσικά όργανα. Το έχω πάρει πια απόφαση, ότι δεν θα συμβεί. Το μπάσκετ, μου λείπει, η αλήθεια είναι. Έπαιζα χρόνια. Όταν βρίσκω χρόνο πηγαίνω και παίζω. Πήγα μία φορά κάπου τον Απρίλιο θυμάμαι. Ποδήλατο κάνω καθημερινά, καθώς είναι το μεταφορικό μου μέσο. Έχω μια μικρή αρρώστια με τα ποδήλατα. Με τα ακροβατικά θα ήθελα πάλι να ασχοληθώ, κάνω δηλαδή κάποια βασικά, αλλά πάλι επειδή οι 24 ώρες δεν είναι αρκετές έχει πάει κι αυτό στην άκρη.
* Το Κάτι Διαφορετικό με το C. for Circus είναι αγαπημένη μου δουλειά, καθώς ήμασταν πριν τις σχολές και φτιάξαμε μια παράσταση μόνο με θράσος, ένστικτο και χωρίς καμία αιδώ. Το αποτέλεσμα- παρά τα λάθη- που μπορεί να είχε το θαυμάζω για την ειλικρίνειά του και για την τόλμη του. Επίσης, δε μπορώ να μην αναφέρω και τον Οιδίποδα Τύραννο και την παράσταση ΤΣΕΧ-OFF, τις πτυχιακές μας εργασίες στο Ωδείο Αθηνών, που κάναμε με τον Αργύρη Ξάφη και την Ιώ Βουλγαράκη και τα παίξαμε στο Μέγαρο Μουσικής και στο θέατρο Πόλη αντίστοιχα. Είναι φανταστικοί δάσκαλοι, τους αγαπάω και τους θαυμάζω πολύ και η όποια συνεργασία μαζί τους είναι ευλογία. Τώρα ρόλοι και κείμενα θα βρεθούν για να παίξουμε, αλλά οι άνθρωποι έχουν σημασία.
* Στην Αθήνα μου αρέσει η ποικιλομορφία της. Που είναι συνήθως βρώμικη και άσχημη και μόλις στρίψεις τη γωνία, εμφανίζεται μπροστά σου ένα μικρό θαύμα.
* Στο All4fun μου αρέσουν οι πιο γρήγορες αναρτήσεις ακροάσεων, παραστάσεων, που σε συνδυασμό με ειδήσεις NBA, και τον/την ηθοποιό της εβδομάδας φτιάχνουν ένα σύνολο αυθεντικό και με μια αίσθηση diy που, προσωπικά, απολαμβάνω.
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Δαχτυλίδι της μάνας” ΕΔΩ:
&& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Ίσαλος Γραμμή- μια ωδή για την φθίση” ΕΔΩ:
&&& Στη συνέντευξη χρησιμοποιήθηκαν φωτογραφίες των Σπύρου Χατζηαγγελάκη, Χρήστου Συμεωνίδη και Στέλιου Χουστουλάκη
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 31/5/2018