Το ορμητικό της πνεύμα, η επιθυμία της για ταξίδια χωρίς προορισμό, τα οποία συγκινούν και μετακινούν συναισθηματικά τις έδωσαν το έναυσμα να κατασκευάζει από μικρή νέους, φανταστικούς κόσμους.
Ήταν ένα ονειρικό καταφύγιο από τη δική της μοναχικότητα και ένας τρόπος να διαφεύγει από την κανονικότητα της. Οπως δηλαδή ορίζει η Δήμητρα Λημνιού την ενασχόλησή της με την υποκριτική. Πηγάζοντας πάνω απ’ όλα από την ανάγκη της για επικοινωνία και έκφραση μαζί φυσικά με τη χαρά του παιχνιδιού.
Μια χαρά, που την έφερε στη σκηνή και όχι σε κάποιο δικηγορικό γραφείο μετά τις σπουδές της στη Νομική. Φέτος, μάλιστα, της δίνεται η ευκαιρία να βρίσκεται στο πρωταγωνιστικό τιμ του “Cabaret” στο Θέατρο Παλλάς σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη και να υποδύεται την Fraulein Cost. Μια όμορφη και σέξι γυναίκα, που αποφασίζει να επιβιώσει χωρίς ηθικούς φραγμούς.
Σε μια Γερμανία λίγο πριν ξεσπάσει ο β’ παγκόσμιος πόλεμος και σε συνθήκες, που μοιάζουν οικονομικά και πολιτικά με τις σημερινές. “Το έργο εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις και πώς επηρεάζονται από τις ακραίες αυτές συνθήκες. Ελπίζω να συγκινήσει αρκετά. Σε σχέση τώρα με την στροφή του κόσμου σε ακραίες πολιτικές επιλογές σήμερα, φαντάζομαι το έργο θα προβληματίσει αρκετά καθώς ο καθρέφτης της ιστορίας αλλάζει πλευρά”, αναφέρει στο All4fun η Δήμητρα, προσθέτοντας και το πόσο απαιτητικό είναι να μεταφέρεται στην αθηναϊκή σκηνή ένα τέτοιο ιστορικό και πολύ επιτυχημένο έργο: “Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα. Όπως, όμως όλες οι προκλήσεις είναι και γοητευτικό!! Ελπίζω να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες και τις δικές μας και του κόσμου”.
Με δεδομένη την αγάπη της για τη μεγάλη οθόνη προσδοκά κάποια στιγμή να ντεμπουτάρει και στη μικρή (απορίας άξιον πως αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα), ενώ το μότο ζωής της ταιριάζει απόλυτα με το τελευταίο τραγούδι του Cabaret, κάτι σαν το απόσταγμα όλου του έργου, όπως μας παραδέχεται “Το πανηγύρι δεν κρατάει και πολύ, μην ψάχνεις να βρεις τι φταίει, είναι ένα Καμπαρέ η ζωή…”
* Η υποκριτική προέκυψε από μια βαθιά ανάγκη, από μεγάλο πάθος και επιθυμία για επικοινωνία, ανταλλαγή και έκφραση, που δεν μπορούσαν να βρουν διέξοδο κάπου αλλού. Επειδή είναι κάτι που εμφανίστηκε πολύ νωρίς σαν ανάγκη, νομίζω ότι έπαιξε ρόλο η έντονη μοναχικότητα των παιδικών μου χρόνων που βρήκε καταφύγιο σε φαντασιακές κατασκευές νέων ονειρικών κόσμων …
* Για μένα υποκριτική είναι η διαφυγή από μια κανονικότητα που δεν παρηγορεί. Είναι επίσης βαθιά ανάγκη για έκφραση, είναι ταξίδι χωρίς να ξέρεις τον προορισμό, είναι συναισθηματική μετακίνηση, συγκίνηση, όνειρο και μέσα από όλα αυτά ένα γερό ταρακούνημα όλων των στεγανών και δεδομένων με την χαρά του παιχνιδιού και της έκθεσης.
* Η κατάσταση για τους ηθοποιούς και ειδικά τους νέους αυτή την στιγμή είναι πολύ δύσκολη βιοποριστικά. Αναγκαζόμαστε πολλές φορές να κάνουμε και άλλες δουλειές για να επιβιώσουμε. Δεν λέω βέβαια ότι οι καλλιτέχνες ήταν ποτέ από τα πιο καλοπληρωμένα επαγγέλματα, αλλά είναι άσχημο ν’ αγγίζει πλέον τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ωστόσο το ότι συνεχίζουμε χωρίς να είμαστε εξαναγκασμένοι, σημαίνει ότι κάτι πολύ ονειροπόλο μας περιβάλλει και κρύβει και μια δύναμη όλο αυτό, μια ορμή.
* Η τέχνη μπορεί να δώσει τις απαντήσεις που ο καθένας είναι έτοιμος να δει και να αποδεχτεί και νομίζω ότι δεν είναι ίδιες για τον καθένα. Έχει πολύ να κάνει με το πού βρίσκεται ο καθένας στην διαδρομή του. Αυτό που ελπίζω και επιζητώ εγώ είναι να κάνουμε τέχνη με αλήθεια, που να αφορά, να μετακινεί, να προβληματίζει και να συγκινεί.
* H Fraulein Kost που υποδύομαι στο Cabaret είναι μια γυναίκα που σε ακραίες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες αποφασίζει να κάνει ακραίες επιλογές. Δηλαδή να γίνει πόρνη και να εισχωρήσει στο ναζιστικό κόμμα για να επιβιώσει. Είναι μια γυναίκα που αποφασίζει να επιβιώσει χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό ή, από μια άλλη πλευρά, σύμφωνα με τον δικό της κώδικα αξιών. Μερικές φορές οι άνθρωποι που εμφανίζονται πολύ σκληροί εν τέλει, είναι άνθρωποι που έχουν πονέσει, αδικηθεί, στερηθεί πολύ στο παρελθόν. Σ’ αυτό το καζάνι προσπάθησα να βουτήξω και γω για να βρω τα σκοτεινά μου σημεία που ταυτίζονται με τον χαρακτήρα αυτόν, που φαίνεται να ζητάει εκδίκηση από παντού.
* Η ανταπόκριση του κόσμου μέχρι στιγμής είναι πολύ καλή! Η συμμετοχή μου προέκυψε μετά από ακρόαση. Η συνεργασία μου με τους υπόλοιπους ηθοποιούς είναι πολύ σημαντική για μένα καθώς είναι άνθρωποι με πολύ μεγάλη εμπειρία, όπως και ο σκηνοθέτης μου ο κ.Χατζάκης.
* Όσο βρίσκομαι σε μια δουλειά μου είναι πολύ σημαντικό να είμαι σχεδόν ερωτευμένη με τους συνεργάτες μου, καθώς το θέατρο είναι ομαδική δουλειά και εξαρτάται πολύ από το καλό κλίμα (ίσως να είμαι και λίγο ρομαντική, το παραδέχομαι). Ο απολογισμός θα έρθει πολύ μετά το πέρας των παραστάσεων μέσα μου νομίζω.
* Όσον αφορά στον Τάκη Ζαχαράτο και στην Τάμτα μόνο εντυπωσιασμένη μπορώ να είμαι από τη συνέπεια, τον επαγγελματισμό και την γενναιοδωρία που με εξέπληξε. Κάτι που ήταν πολύ χρήσιμο για μένα ήταν να παρακολουθώ ανθρώπους, που είναι perfomer και όχι ηθοποιοί, όπως ο Ζαχαράτος και η Τάμτα να βρίσκουν την αλήθεια σε αυτό που κάνουν χωρίς θεατρικά τεχνάσματα.
* Σίγουρα οι συνθήκες μοιάζουν οικονομικά και πολιτικά με την εποχή που αναφέρεται το καμπαρέ, δηλαδή σε μια Γερμανία λίγο πριν ξεσπάσει ο β’ παγκόσμιος πόλεμος. Στο κομμάτι, όμως, που εστιάζει το καμπαρέ είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και πώς αυτές επηρεάζονται από τις ακραίες αυτές συνθήκες. Τα μηνύματα που θα εκλάβει ο καθένας νομίζω ότι είναι διαφορετικά και είναι ελεύθερα όπως σε κάθε έργο τέχνης.
* Σε σχέση με την στροφή του κόσμου σε ακραίες πολιτικές επιλογές σήμερα, φαντάζομαι το έργο θα προβληματίσει αρκετά καθώς ο καθρέφτης της ιστορίας αλλάζει πλευρά… Και η παραμόρφωση είναι πια φανερή. Σε σχέση με το κομμάτι των ανθρωπίνων σχέσεων ελπίζω να συγκινήσει αρκετά…
* Είναι πολύ δύσκολο να μεταφέρεται στο αθηναϊκό κοινό θέατρο ένα έργο, το οποίο παίχθηκε τόσο στο σινεμά με τεράστια επιτυχία, με πολλά όσκαρ και άλλα σημαντικά βραβεία κλπ., όσο και στο Μπρόντγουεϊ, όμως όπως όλες οι προκλήσεις είναι και γοητευτικό! !Ελπίζω να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες και τις δικές μας και του κόσμου.
* Το τελευταίο τραγούδι του έργου το “Cabaret” θεωρώ ότι είναι το απόσταγμα του όλου του έργου και ειδικά με τους υπέροχους στίχους που έχει μεταφράσει η κ.Αφροδίτη Μάνου. Το κομμάτι που λέει “Το πανηγύρι δεν κρατάει και πολύ, μην ψάχνεις να βρεις τι φταίει, είναι ένα Καμπαρέ η ζωή” νομίζω με εκφράζει πολύ συνολικά.
* Όλες τις δουλειές μου τις κινηματογραφικές από την πρώτη μου μικρού μήκους, το “Kiosk” του Γαλαξία Σπανού μέχρι την πιο πρόσφατη στην οποία συμμετέχω τώρα, το “731”, μια πολεμική ταινία που αναφέρεται στο ’40 πάλι, τις έχω μέσα μου με μεγάλη ευαισθησία και προσοχή. Θα ήθελα να κάνω πολλά ωραία πράγματα στο μέλλον και διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά ας μην κατονομάσω τώρα!!! Θα είναι μεγάλος ο κατάλογος!
* Η τηλεόραση δεν έχει έρθει ακόμα στον δρόμο μου (εκτός από κάποιες διαφημίσεις), παρόλο που είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μου και θα ήθελα να το κάνω και αυτό.
* Γράφω από μικρή αλλά περισσότερο από προσωπική ανάγκη χωρίς κάποια δομή και σε στιγμές συναισθηματικής έντασης. Ναι, δεν αποκλείω να με αφορούν και τα δύο στο μέλλον. Αυτήν τη στιγμή όμως έχω πολλά να μάθω και να πάρω ως ηθοποιός. Η ψυχοσύνθεση μου είναι πιο κοντά στην ιδιότητα του ηθοποιού νομίζω.
* Θεωρώ το σώμα πολύ σημαντικό εργαλείο όχι μόνο για την υποκριτική αλλά και για την ζωή. Η έκφραση μέσα από το σώμα, με τον χορό για παράδειγμα, είναι από τα πιο απελευθερωτικά πράγματα. Οπότε πάντα είχα σχέση με τον αθλητισμό αλλά και με τον χορό.
* Με το τραγούδι ασχολούμαι τα τελευταία χρόνια λόγω της υποκριτικής, αλλά είναι επίσης ένας υπέροχος τρόπος έκφρασης, μέσα στο θέατρο αλλά και εκτός. Αν σκεφτείς τα πουλιά που κελαηδάνε, και γενικά αν παρατηρούμε την φύση θα δούμε ότι η τέχνη είναι όλη γύρω μας, πριν από μας και μετά.
* Οι τελευταίες δύο δουλειές μου στο θέατρο, “Ο Ντάνυ και η απέραντη μπλε θάλασσα” του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ και η “Αθανασία” του Χρήστου Δήμα είναι δυο πολύ ευαίσθητες αλλά συνάμα και σκληρές στο περιεχόμενο τους. Μαζί με την Ορέστεια που είχαμε παίξει στην Νέα Υόρκη είναι από τις δουλειές που μου έδωσαν πολλά. Θεατρικά θα ήθελα να καταπιαστώ με όλους τους κλασικούς αλλά και σύγχρονους συγγραφείς που με συγκινούν, με δύσκολα και απαιτητικά έργα και ρόλους. Να βουτήξω, ν’ αλλάξω, να ψηλώσω, να κοντύνω, να μεγαλώσω, να μικρύνω …
* Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη μου αλλά πλέον είναι σαν παλιά ερωμένη, την αγαπώ αλλά βλεπόμαστε σπάνια. Ωστόσο έχω πολλές αναμνήσεις και αποσκευές από κει. Μου λείπει λίγο μια ζεστασιά που έχει και μια γλυκύτητα.
* Η Αθήνα είναι πιο σκληρή πόλη αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα ταυτόχρονα. Αυτό που αρέσει πάρα πολύ στην Αθήνα είναι ότι αλλάζει πρόσωπα. Το βράδυ γίνεται μαγική …
* Το All4fun μου αρέσει γιατί είναι ανεξάρτητο site που ενδιαφέρεται ουσιαστικά για την τέχνη. Αγαπάει τους ηθοποιούς και τους καλλιτέχνες γενικά και δίνει βήμα σε νέους ανθρώπους που προσπαθούν.Νιώθω ότι όλο αυτό πηγάζει από μια βαθιά αγάπη που με συγκινεί. Σας ευχαριστώ πολύ!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 13/2/2018