Η συνομιλία μ’ έναν καλό του φίλο το καλοκαίρι του 2014 έμελλε εντέλει ν’ αλλάξει την πορεία της ζωής του. Η παρότρυνση να δώσει εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού θέατρου στην τελευταία χρονιά, που είχε την ευκαιρία να το πράξει, έπιασε τόπο.
Ο Διονύσης Πιφέας πέρασε το κατώφλι της Πειραιώς 35 όχι μόνο για να δώσει εξετάσεις, αλλά για να μείνει εκεί τελικά τα τρία επόμενα χρόνια και ν’ αποφοιτήσει φέτος το καλοκαίρι στο τελευταίο χρονικά έτος, το οποίο στεγάστηκε στο ιστορικό κτίριο της Ομόνοιας. Με το καλημέρα, μάλιστα, βρέθηκε να συμμετέχει στην παράσταση “Μόμο” σε σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου, που αποτελεί τη φετινή πρόταση του Μικρού Εθνικού Θεάτρου.
Παρομοιάζοντας την υποκριτική με “μια υπερήφανη καλλονή, για την οποία θα θυσίαζε τα πάντα, δίχως να είναι σίγουρος πως θα εξασφαλίσει την παραμικρή εύνοια από εκείνην” ο Διονύσης είναι από τους νέους ηθοποιούς, που έχουν τα φόντα να κάνουν μεγάλη καριέρα στο ελληνικό θέατρο. Όχι μόνο λόγω του ταλέντου του, αλλά της σκληρής δουλειάς του, της μεθοδικότητας του, καθώς και του ομαδικού πνεύματος, που τον διακρίνει. Κάτι που αποδεικνύεται και από την έφεση του στα ομαδικά αθλήματα. μέσω των οποίων πρόβαλλε περισσότερο το “εμείς” από το “εγώ”.
Έχοντας συμμετάσχει προς το παρόν κινηματογραφικά μέσα σε project μόνο της σχολής θα ήθελε πολύ να είναι ένα ζωντανό κομμάτι μιας ταινίας.
Όπως συμβαίνει, όμως, με μια αρετή, την οποία είναι αλήθεια πως δε διαθέτουν πολλοί στις μέρες μας (πόσο μάλλον καλλιτέχνες), την υπομονή, περιμένει εκείνην την ώρα χωρίς να βάζει χρονοδιαγράμματα για το πότε θα συμβεί αυτό. Από τη στιγμή μάλιστα, που προσπαθεί να ενεργεί βήμα – βήμα σε μια καριέρα, η οποία μόλις άρχισε επαγγελματικά και προδιαγράφεται λαμπρή…
* Αν και οι βάσεις είχαν μπει από πολύ νωρίς λόγω της ενασχόλησης της μητέρας μου με το ερασιτεχνικό θέατρο, η συνειδητοποίηση και η οριστική απόφαση πάρθηκε το καλοκαίρι του ’14 έξω από ένα supermarket στην Νάξο –στιγμή που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω- όταν μιλούσα στο τηλέφωνο μ’ έναν καλό μου φίλο. Τότε με παρότρυνε να διεκδικήσω την τελευταία ευκαιρία που είχα για να δηλώσω συμμετοχή στις εισαγωγικές εξετάσεις της σχολής του Εθνικού. Αυτή η μικρή κι όμως τόσο σημαντική ώθηση ήταν μάλλον ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν για να το πράξω.
* Η υποκριτική για μένα είναι μάλλον μια υπερήφανη καλλονή, για την οποία μπορεί να θυσιάσει κανείς τα πάντα, δίχως να είναι όμως σίγουρος ότι θα εξασφαλίσει την παραμικρή εύνοια από εκείνην.
* Η οικονομική κρίση είναι ένα παγκόσμιο συμβάν, όλοι το βιώνουμε κι όλοι επηρεαζόμαστε απ’ αυτό. Ο ηθοποιός προσπαθεί και εκείνος να επιβιώσει αλλά διαφέρει, γιατί την αντιμετωπίζει με την τέχνη του. Βγαίνει μπροστά και παίρνει θέση στα σημαντικά κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα της εποχής.
* Η τέχνη θεωρώ πως δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις. Αν έδινε, η «Guernica» θα είχε σταματήσει τον Ισπανικό Εμφύλιο, η φωτογραφία του Eddie Adams τον πόλεμο στο Βιετνάμ και τα έργα του αμερικανικού ρεαλισμού τις κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της Μεγάλης Ύφεσης. Η Τέχνη αναδεικνύει τα προβλήματα.
* Συμμετέχω στην παράσταση «Μόμο», του Μικρού Εθνικού. Το έργο μας προέρχεται από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μίχαελ Έντε. Αν και γράφτηκε το 1973, δίνει μια άρτια εικόνα της κοινωνίας του σήμερα, η οποία ολοένα βιάζεται, τρέχει να προλάβει χωρίς να ξέρει τι και φυσικά δεν φτάνει. Κεντρικό του θέμα είναι χρόνος και πως τον αντιλαμβανόμαστε στην πράξη. Η παράσταση νομίζω πως είναι το καλύτερο ξεκίνημα που θα μπορούσε να μου συμβεί ως νέος ηθοποιός. Είναι μια δουλειά συνόλου και η ομάδα μας είναι υπέροχη.
* Στα μέσα Ιουνίου η Ελένη Ευθυμίου που σκηνοθετεί το έργο και η Μελίνα Παιονίδου η οποία είχε αναλάβει την μουσική διδασκαλία στην «Μόμο», με κάλεσαν στην ακρόαση. Πέρασα στη δεύτερη φάση με τον συμμαθητή μου, τον Κλέαρχο Παπαγεωργίου και τελικά είμαστε κι οι δύο στην παράσταση.
* Είναι τόσο πρόσφατη η αποφοίτησή μου από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου που ακόμα δεν έχω καταλάβει ότι αυτό είναι μόνιμο. Τις πρώτες μέρες ήμουν σε νιρβάνα. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Υπήρχε τόσος ελεύθερος χρόνος μάλλον και είχα ξεσυνηθίσει.Τα τελευταία τρία χρόνια ήταν τόσο έντονα… Είναι τεράστια η αλλαγή που βιώνεις όταν μπαίνεις κι ακόμα μεγαλύτερη όταν φεύγεις.
* Ο κινηματογράφος είναι ένας μαγικός κόσμος τον οποίο δυστυχώς δεν έχω συναντήσει ακόμα σαν επαγγελματίας ηθοποιός παρά μόνο μέσα από κάποια projects στη σχολή.
* Όταν παίζεις στην τηλεόραση, είσαι –ή μπορείς να είσαι- σε κάθε σπίτι. Σε όλη την Ελλάδα. Από τη μία άκρη ως την άλλη. Αυτό είναι αδιανόητο να το συλλάβει κάποιος που έχει παίξει μόνο στο θέατρο (όπως εγώ), όπου το ποσοστό των θεατών στο σύνολο των Αθηναίων, είναι εξαιρετικά μικρό και σταθερό. Αυτό συνεπάγεται σε μεγάλη ευθύνη των ηθοποιών και όλων όσων συμμετέχουν σε αυτά τα προγράμματα από οποιοδήποτε πόστο.
* Δεν μ’ έχει απασχολήσει ούτε η συγγραφή, ούτε η σκηνοθεσία. Στην πραγματικότητα, δεν τα σκέφτομαι καθόλου. Μου αρέσει πολύ να παίζω.
* Λατρεύω τον αθλητισμό και κυρίως τα ομαδικά αθλήματα. Δώσε μου μπάλα και πάρε μου την ψυχή. Παίζω τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα ποδόσφαιρο και είναι σίγουρο πως θα παρακολουθήσω μερικά παιχνίδια από το σπίτι. Το ίδιο ισχύει και για το μπάσκετ. Μικρός έκανα αρκετά χρόνια στίβο. Επίσης, τα τελευταία δύο χρόνια χρησιμοποιώ κατά κύριο λόγο το ποδήλατο σχεδόν για όλες τις μετακινήσεις μου. Το canoe το καλοκαίρι είναι η πιο ευχάριστη απασχόληση κι είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο τον χειμώνα στην πόλη.
* Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι να τραγουδώ και να ευφραίνομαι ήταν τα «Παλιομισοφόρια» που τραγουδούσε ο Αυλωνίτης στο «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο». Πρώτη μου κασέτα ήταν το «2030» των Ημισκουμπρίων όταν ήμουν 9 χρονών. Μου την είχε κάνει δώρο κάποιος στα γενέθλιά μου. Νομίζω πως μπορώ να θυμηθώ όλα τα τραγούδια απ’ έξω.
* Φυσικά και έχω όνειρα για μελλοντικές συνεργασίες, είμαι όμως από αυτούς που πάνε βήμα-βήμα. Πάντως, αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που είχα την τύχη να γνωρίσω στην σχολή, οι οποίοι δοκίμασαν να διευρύνουν την φαντασία μας και να τραβήξουν τον ορίζοντα ακόμα πιο μακριά.
* Η Αθήνα είναι το σπίτι μου. Μεγάλωσα στο Μετς. Αισθάνομαι ασφάλεια όταν βρίσκομαι εδώ. Όλοι μου φίλοι, αλλά και η οικογένειά μου είναι στην Αθήνα. Όταν υπήρχε η δυνατότητα να πάω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, πολύ καιρό πριν δώσω εξετάσεις σε δραματική σχολή, αποφάσισα να μείνω και να το κάνω εδώ. Έτσι, γιατί μου αρέσει εδώ. Δεν το μετάνιωσα ποτέ.
* Στο Αll4fun παρακολουθώ πλέον φανατικά την στήλη All4troll, που την ονομάζω «χαμένα αδέρφια» . Που να ήξερε ο Russell ο Crowe ότι μοιάζει στον Αργύρη Γκαγκάνη!!!
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Μόμο” ακολουθούν ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 29/11/2017